ΤΟ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ
ΜΠΗΚΑΝ ΣΤΑ ΑΥΤΙΑ ΜΟΥ ΨΥΛΛΟΙ, ΜΗΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΒΟΡΕΙΟΙ ΦΙΛΟΙ;
Τά χρόνια πάνε, πέρασαν καί γίναμε γερόντια μέ ζαρωμένο πρόσωπο κι ελάχιστα τά δόντια
-
Ο ΒΙΑΣΜΟΣ ΜΙΑΣ ΚΟΡΑΣΙΔΑΣ, Ο ΒΙΑΣΤΗΣ ΛΕΓΟΤΑΝ ΜΙΔΑΣ
Η Χώρα ήταν όμορφη κι ακόμα παραμένει παρότι εβιάσθηκε η δόλια η καημένη
-
ΑΡΧΙΣΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ, Η ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ ΘΑ ΜΑΣ ΛΙΩΣΕΙ
Χαράς σ’ εκείνο τόν Λαό πού όντως γειτονεύει μέ γείτονα αρπακτικό πού συνεχώς τόν κλέβει
-
ΑΣΕ ΜΕ, ΚΥΡΑ, ΚΥΡΑ-ΔΑΣΚΑΛΑ, ΤΩΡΑ ΠΕΦΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΚΑΛΑ
Τήν γνώρισα μιά εποχή παρέα μέ αρκούδες ζούσαν σέ πόλη σκοτεινή μέ γόησσες μαϊμούδες
-
ΝΑΙ, ΤΟ ΣΠΟΥΡΓΙΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙ ΣΠΙΤΙ
Κάτι πουλιά τής ερημιάς φτιάχνανε τήν φωλιά τους μικρή καί απαράλαχτη όπως τά όνειρά τους...
-
ΑΧ, ΑΤΙΜΗ ΖΩΗ, ΔΕΝ ΣΟΥ ΕΧΩ ΠΛΕΟΝ ΚΑΜΙΑ ΜΠΕΣΑ, ΜΕ ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ΚΑΙ ΜΕ ΤΑ ΛΙΓΑ ΜΕΣΑ
Φεγγοβολά Αυγερινός καί στά νεκροταφεία η Πούλια μαστουρώνεται μέ τήν γεωγραφία...
-
Ο ΒΟΡΕΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΝΟΤΙΟΣ ΜΕ ΔΟΛΟΝ ΦΤΙΑΞΑΝΕ ΤΗΝ ΓΗ ΤΩΝ ΔΥΟ ΠΟΛΩΝ
Σήκωσε ο Δάσκαλος τόν νιό κι ερώτηση τού κάνει: «Τί είναι, πές μου, η Βουλή καί τί αστέρια βγάνει;»
-
«ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΚΕΙ, ΜΑΓΚΑ; ΧΤΙΖΩ ΜΙΑΝ ΠΑΡΑΓΚΑ»
Πήρα μιά μέρα τά βουνά κοντά στό μεσημέρι δέν γνώριζα πού περπατώ δέν ήξερα τά μέρη.
-
ΕΙΔΑ ΚΛΕΙΣΤΗ ΜΙΑΣ ΠΟΛΗΣ ΠΟΡΤΑ, ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΑ, ΝΑΙ, ΚΙ ΕΦΑΓΑ ΧΟΡΤΑ
Τό όνειρό μου ήτανε μία ωραία πόλη γιά σιγουριά ερώτησα τόν φίλο Αποστόλη
-
ΝΑΙ, ΖΟΥΜΕ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ ΛΑΘΟΣ, ΜΕ ΚΑΡΑΜΠΙΝΑ
Χάθηκε, πάει ο καιρός σύννεφα τόν σκεπάζουν οι νύχτες επελαύνουνε οι άνθρωποι τρομάζουν.