Ωραία τα νέα όπλα, αλλά όχι μόνο για τις παρελάσεις
–Να αξιοποιηθούν και στο διπλωματικό πεδίο
Ήταν όντως εντυπωσιακή η στρατιωτική παρέλαση που έγινε στη Θεσσαλονίκη για την επέτειο του «ΟΧΙ». Δεν υπάρχει Έλληνας που να μη θαύμασε τα νέα όπλα, τους κατευθυνόμενους πυραύλους με την αλάνθαστη στόχευση, τα υπερσύγχρονα drones που κατασκευάζονται στη χώρα μας και τα εκπληκτικά αεροπλάνα που κινούνται σαν φιγούρες σε video games, με ταχύτητες εξωπραγματικές και ελιγμούς απίστευτους, που υποδηλώνουν την εξέλιξη του μηχανήματος, το οποίο ενσωματώνει την τελευταία λέξη της τεχνολογικής προόδου, αλλά και την τρομακτική ικανότητα, δεξιότητα, αντίληψη, εκπαίδευση και προσήλωση του χειριστή στο καθήκον.
Τα είδαμε αυτά, τα καταγράψαμε, ενθουσιαστήκαμε, αλλά ταυτόχρονα προβληματιστήκαμε. Όλα αυτά τα όπλα, τα οποία έχει πληρώσει με το αίμα του ο λαός μας, πώς τα αξιοποιούμε, πώς τα εκμεταλλευόμαστε; Τα έχουμε στη φαρέτρα μας για κάθε ενδεχόμενο ή τα έχουμε μόνο για τις παρελάσεις;
Δεν λέμε ότι δεν είναι ανεπτυγμένα σε καίρια σημεία ή ότι τα έχουμε σε απόθεση, κάθε άλλο, εκείνο που λέμε είναι αν τα αξιοποιούμε όσο το δυνατόν περισσότερο, στον υπερθετικό βαθμό. Γιατί ένας ισχυρός στρατός, όπως ο δικός μας, δεν αποτελεί μόνο αποτρεπτική δύναμη –ο εχθρός θα το σκεφτεί πολλές φορές να επιτεθεί, γιατί γνωρίζει ότι θα πάθει ζημιά, και δεν το ρισκάρει, ειδικά όταν αυτός είναι ο Τούρκος–, αλλά αποτελεί και ισχυρό διαπραγματευτικό ατού σε κάθε περίπτωση. Ο ισχυρός στρατός χρησιμοποιείται κατά κόρον στη διπλωματία και αποτελεί μοχλό πίεσης, ιδιαίτερα αποτελεσματικό, σε δύσκολες καταστάσεις.
Εκεί είναι η δική μας ένσταση. Έχουμε πολύ αξιόλογα όπλα, έχουμε τέλεια αμυντικά συστήματα, έχουμε ικανό στρατιωτικό προσωπικό, έχουμε όλα όσα απαιτούνται για να μιλάμε από θέση ισχύος και να μην αφήνουμε να μας… κουνιέται κανένας. Το κάνουμε; Αξιοποιούμε τη στρατιωτική μας ισχύ για να μη μας απειλούν και να μην επιβουλεύονται κομμάτια του Αιγαίου ή της Ανατολικής Μεσογείου, που με βάση τις διεθνείς συνθήκες μας ανήκουν; Ή αφήνουμε τους Τούρκους να αλωνίζουν και μόλις μας δείξουν… τα δόντια τους, αντί να τους δείξουμε τα όπλα μας, τα μαζεύουμε και φεύγουμε;
Αυτό εννοούμε όταν ρωτάμε αν αξιοποιούμε στο έπακρο όλο αυτό –το πολύ δυνατό, ομολογουμένως– το οπλοστάσιο που διαθέτουμε.
Οι Ένοπλες Δυνάμεις μας έχουν αποδείξει σε πολλές περιπτώσεις τις δυνατότητες και την αξία τους. Δεν είναι τυχαίο πως όλοι οι ισχυροί στρατοί της υφηλίου, όπως ο αμερικανικός, ο ισραηλινός, ο αιγυπτιακός, ο ινδικός, κ.λπ., ζητούν συνεχώς να κάνουμε κοινές ασκήσεις και κοινά γυμνάσια, είτε μεμονωμένα (ναυτικά, αεροπορικά κ.λπ.) είτε διακλαδικά. Όταν θέλεις να ασκηθείς, να γυμναστείς, να βελτιώσεις τις επιδόσεις σου, πάντα επιλέγεις έναν ισχυρό συμπαίκτη, έναν ισότιμο ή και καλύτερο, για να έχεις να μάθεις, να έχει ουσία η άσκηση, να μην είναι υπόθεση διαδικασίας ή ρουτίνας.
Υπό την έννοια αυτή, ο Στρατός μας είναι ικανός για μεγάλα πράγματα. Το ζήτημα είναι αυτή του η ισχύς να μην εξαντλείται στις παρελάσεις, αλλά να πιάνει τόπο και στο διπλωματικό πεδίο. Να αποκτήσει ουσία και οντότητα και να αποδείξει την αξία του και σε καιρό ειρήνης.
Γιατί τα όπλα δεν είναι μόνο για τους πολέμους… Μετράνε ακόμα περισσότερο στη διπλωματική σκακιέρα. Και ίσως εκεί χρειάζονται περισσότερο…
