Πόσο δύσκολο είναι να προλάβουμε τις φωτιές;
Κάθε χρόνο, στις αρχές του καλοκαιριού τα ίδια. Κάθε μέση, κάθε Αύγουστο, πάλι τα ίδια. Όποτε φυσάει αέρας, τα ίδια και χειρότερα, φωτιές.
Αυτή η ιστορία με τις φωτιές δεν λέει να σταματήσει.
Πότε οι οικοπεδοφάγοι, πότε οι ξένοι πράκτορες, πότε οι ανισόρροποι που τους αρέσει να βάζουν φωτιές, πάντα θα βρεθεί κάποιος που τη χειρότερη στιγμή, στο πιο ευάλωτο μέρος, θα βάλει φωτιά και θα τα κάνει όλα κάρβουνο.
Δεν λέμε ότι είναι απλό πράγμα να προλάβουμε τις φωτιές. Ίσα ίσα που είναι εξαιρετικά δύσκολο.
Ωστόσο, για κάτι που συμβαίνει κάθε χρόνο, την ίδια εποχή, σε συγκεκριμένα μέρη, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι καλύτερο, κάτι περισσότερο;
Είναι δυνατόν όλο το καλοκαίρι να προσπαθούμε να σβήσουμε φωτιές και το φθινόπωρο να έχει μείνει παντού καμένη γη;
Στη σημερινή ψηφιακή εποχή δεν έχουμε ικανοποιητικό σύστημα εντοπισμού για τις φωτιές
Είναι δυνατόν τη σημερινή εποχή, την εποχή της τεχνητής νοημοσύνης, της απίστευτης τεχνολογίας, την εποχή που στήνουμε στη χώρα μας αντιαεροπορικό και αντιβαλλιστικό θόλο, να μην μπορούμε να φτιάξουμε έναν αντίστοιχο «θόλο», ένα σύστημα εντοπισμού ή αποτροπής των πυρκαγιών;
Τόσα ηλεκτρονικά μέσα υπάρχουν, τόσες πατέντες, τόσες εφευρέσεις, τόσες δυνατότητες, γιατί τόσα χρόνια δεν αξιοποιούμε τίποτα, γιατί δεν κάνουμε κάποια ενέργεια πέρα από τα καθιερωμένα, μήπως και καταφέρουμε να περιορίσουμε το κακό;
Είμαστε μια μικρή χώρα, με λίγα δάση, αλλά πολύτιμα για την ισορροπία της φύσης, τη βιοποικιλότητα, τη λειτουργία του οικοσυστήματος.
Αν κάθε χρόνο χάνουμε ένα κομμάτι, στο τέλος θα γίνουμε… έρημος. Δεν θα μπορούμε να αναπνεύσουμε, να επιβιώσουμε.
Τα τελευταία 40 χρόνια χάνουμε δάση, χάνουμε πνεύμονες ζωής, χάνουμε οξυγόνο. Είναι πολλά τα χρόνια που χάνουμε δάση, λίγα απέμειναν, είναι ανάγκη να τα προστατεύσουμε, να τα διατηρήσουμε.
Αυτήν τη φορά είχε σειρά η Χίος, πριν από τέσσερα χρόνια ήταν η Εύβοια, πρόπερσι η Δαδιά, πέρυσι ο Μαραθώνας…
Δεν είναι δυνατόν να χάνουμε κάθε χρόνο δάση, μετρώντας απλώς τις πληγές μετά την πυρκαγιά και την καταστροφή.
Πρέπει να είμαστε έτοιμοι από πριν, να έχουμε τρόπους, δυνατότητες, μέσα, ώστε να εντοπίζουμε τη φωτιά μόλις εκδηλωθεί και να τη σβήνουμε πριν επεκταθεί, καθώς μετά δύσκολα μαζεύεται.
Δεν είμαστε αρμόδιοι, ούτε ειδικοί για να κάνουμε υποδείξεις. Με βάση την κοινή λογική, όμως, πιστεύουμε ότι κάτι δεν γίνεται σωστά, κάτι πάσχει στο σύστημα πρόληψης των πυρκαγιών.
Για ότι συμβαίνει στην τηλεόραση, στα media και στο διαδύκτιο
επισκεφτείτε το typologies.gr… διαχρονική ενημέρωση
Δεν μπορεί να μην υπάρχει τρόπος άμεσης αντίδρασης σε μια φωτιά, την εκδήλωση της οποίας έχουμε εντοπίσει εγκαίρως. Αντί να ξοδεύουμε ένα σωρό λεφτά για να αγοράζουμε πυροσβεστικά αεροπλάνα και ελικόπτερα, μήπως θα έπρεπε να βρούμε τρόπους για να δροσίζονται τα δάση και να μην αποτελούν ιδανική καύσιμη ύλη;
Νερά υπάρχουν, χύνονται στη θάλασσα, τα πετάμε. Αν αξιοποιούσαμε τα νερά αυτά, θα γλιτώναμε κάποια δάση, κάτι θα κάναμε για να τα σώσουμε.
Προς το παρόν κυνηγάμε τις φωτιές και στο τέλος κλαίμε πάνω στα αποκαΐδια.
Ας το πάρουμε απόφαση. Χωρίς δάση δεν έχουμε ζωή. Ας ψάξουμε λοιπόν να βρούμε τρόπους για να τα θωρακίσουμε, να τα γλιτώσουμε από τις φωτιές και τότε θα έχουμε κάνει ένα αποφασιστικό βήμα στην προσπάθεια για την επιβίωση του τόπου μας.
Ας κάνουμε από κάπου μια αρχή, για να σώσουμε την χώρα και τον Ελληνισμό, τη φυλή μας. Ας ξεκινήσουμε από το σχετικά ευκολότερο και ας πάμε μετά στα πιο δύσκολα, που είναι η διάσωση της φυλής.
Αν και γι’ αυτό δεν χρειάζεται να βρούμε τρόπους, γιατί αυτοί που υπάρχουν είναι γνωστοί και επαρκείς, εκείνο που χρειάζεται είναι απλά να τους εφαρμόσουμε.
Το ζητούμενο είναι αν θέλουμε, αν υπάρχει η βούληση για να γίνει κάτι.
Γιατί ακόμα και η αμφιβολία που υπάρχει δεν τιμά κανέναν…
ΤΟ ΠΑΡΟΝ
Φωτό: ΚΩΣΤΑΣ ΤΖΟΥΜΑΣ/EUROKINISSI