Χάσαμε το μέτρο ή δεν ξέρουμε τι λέμε;

Το είδαμε κι αυτό. Κάποια κόμματα, που θέλουν να αποκαλούνται ελληνικά, αλλά μάλλον ενοχλούνται από τον προσδιορισμό αυτόν, έκαναν την περασμένη Παρασκευή συγκέ ντρωση στο Σύνταγμα με κύριο αίτημα «Την Σούδα κλείστε τα σύνορα ανοίξτε» και σύνθημα «Κάτω τα χέρια από το Ιράν, λευτεριά στην Παλαιστίνη».

Επειδή εκείνοι που συγκεντρώθηκαν ήταν εξαιρετικά λίγοι, δεν αξίζει να ασχοληθούμε περισσότερο, αλλά δεν γίνεται να μην αναρωτηθούμε: Υπάρχουν ακόμα Έλληνες που θέλουν να ανοίξουν τα σύνορα για να μπαίνει κάθε καρυδιάς καρύδι στη χώρα μας, να γίνουμε ξέφραγο α μπέλι, να λέμε στους απέναντι «σφάξε με, αγά μου, ν’ αγιάσω»;

Το αστείο είναι ότι αυτοί που τα φωνάζουν αυτά σε άλλες συγκεντρώσεις φωνάζουν να διώξουμε τους Αμερικανούς, να φύγουμε από το ΝΑΤΟ, για να είμαστε εθνικά ανεξάρτητοι.

Μα, αν έχουμε τα σύνορα ανοιχτά, πώς θα διώξουμε τους Αμερικανούς; Αν δεν υπάρχουν πόρτες, σύνορα κ.λπ., πώς θα απαγορεύουμε στους Αμερικανούς να έρθουν; Θα μπουν μαζί με τους άλλους και δεν θα το πάρουμε και χαμπάρι.

Δεν θα μας νοιάζει άλλωστε, αφού θα είναι ανοιχτά τα σύνορα, όποιος θέλει θα μπαίνει, οπλισμένος ή άοπλος, με καλές ή με κακές προθέσεις. Ανοίξαμε και σας περιμένουμε. Να ελευθερωθεί, βεβαίως, και η Παλαιστίνη.

Η Κύπρος όμως να μείνει η μισή στους Τούρκους, δεν βαριέσαι, γείτονες είμαστε. Το δε Σινά ας το πάρουν οι Αιγύπτιοι. Εμείς τι δουλειά έχουμε στα βουνά της Αιγύπτου; Εδώ ανοίγουμε τα σύνορα της χώρας, την Αίγυπτο θα σκεφτούμε;

Ευτυχώς που κάτι τέτοιοι, επικίνδυνα ανόητοι δεν υπήρχαν στον Μαραθώνα, στη Σαλαμίνα, στο Μεσολόγγι, στο Μανιάκι, και είμαστε σήμερα ελεύθεροι και έχουμε κράτος, υπάρχουμε στο χάρτη ως έθνος.

Ευτυχώς που στην Πίνδο και στην Κορυτσά δεν υπήρχαν τέτοιες φωνές, τέτοιες ψυχοπαθολογικές αντιλήψεις και γράφτηκε το έπος του 1940. Το ότι υπάρχουν, όμως, σήμερα άνθρωποι στη χώρα μας που ζητάνε αυτά τα πράγματα δεν προξενεί μόνο ανατριχίλα αλλά και βαθιά ανησυχία.

Αν γίνουν περισσότεροι αυτοί που ενστερνίζονται τέτοιες ιδέες, σίγουρα τα σύνορα θα ανοίξουν.

Για να πάρουμε, όμως, πρώτοι εμείς δρόμο. Και μάλιστα τρέχοντας…

ΤΟ ΠΑΡΟΝ