Πού είναι ο χρυσός;
Όλο και περισσότερο τελευταία, ακούμε για λαγούμια που βρίσκουν σε διάφορα βουνά, για… στοές σε βράχους και για κρύπτες, ενώ πρόσφατα είχαμε τον θάνατο ενός ανθρώπου που έψαχνε να βρει κρυμμένο θησαυρό σε ένα απότομο σημείο ενός φαραγγιού, στη βάση του οποίου υπήρχε μια σπηλιά που υποτίθεται βρίσκονταν οι λίρες.
Τι σημαίνει αυτό; Τι συμπεράσματα βγάζουμε από αυτήν την ιστορία; Γιατί ο κόσμος ψάχνει απεγνωσμένα για χρυσό;
Η απάντηση είναι απλή. Εξαιτίας της φτωχοποίησης στην οποία έχει περιέλθει μεγάλο μέρος της κοινωνίας, ο κόσμος, ο οποίος έχει χάσει πλέον κάθε ελπίδα, κυνηγάει τα όνειρα, όσο εξωπραγματικά ή άπιαστα κι αν είναι. Σε περιόδους κοινωνικών κρίσεων, για να συντηρηθεί ο κόσμος, από τη στιγμή που δεν έχει χρήματα, ζει με τα όνειρα και πιστεύει οτιδήποτε του δίνει μια αχτίδα ελπίδας. Αν πιστεύει ότι υπάρχει περίπτωση να βρει λίρες, τρέχει στα βουνά και στα υπόγεια για να τις ανακαλύψει. Αν πιστεύει ότι μπορεί να είναι τυχερός και να κερδίσει το λαχείο, τρέχει να πάρει λαχεία.
Δεν ψάχνει λεφτά ο κόσμος, ούτε χρυσό. Ψάχνει να βρει ελπίδα, ψάχνει να βρει ένα στήριγμα για να ακουμπήσει το πρόβλημά του, να πει τον πόνο του.
Δεν έγιναν ξαφνικά χρυσοθήρες οι Έλληνες. Αν μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα με τις δυνατότητες και τις γνώσεις τους, δεν θα χρειαζόταν ούτε να ψάχνουν στα βουνά ούτε να το ρίχνουν στα λαχεία και στο ΛΟΤΤΟ. Η ανάγκη τους σπρώχνει σε όλα αυτά, η κατάρρευση των ελπίδων τους, η αδυναμία να βρουν λύσεις στα προβλήματά τους.
Εδώ αποδεικνύεται περίτρανα πως ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει χωρίς λεφτά, χωρίς ελπίδα, όμως, όχι. Και αναζητά την ελπίδα στις έρευνες για κρυμμένους θησαυρούς και στα τυχερά παιχνίδια, καθώς μπορεί να γίνει πλούσιος ποντάροντας ασήμαντα ποσά. Ουσιαστικά, δηλαδή, αγοράζει ελπίδα. Μια ελπίδα που τόσο μεγάλη ανάγκη έχει, που την ψάχνει απεγνωσμένα, αλλά δεν τη βρίσκει. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της σημερινής κοινωνίας. Ο σημερινός άνθρωπος δεν έχει να περιμένει κάτι, δεν έχει να ελπίζει σε τίποτα, γι’ αυτό στρέφεται σε κινήσεις απελπισίας, γι’ αυτό βρίσκεται σε μόνιμα αδιέξοδα, που τον οδηγούν σε ψυχικές παθήσεις, ακόμα και στην αυτοκτονία.
Στον βωμό της κατ’ επίφασιν ευημερίας, ο σύγχρονος κόσμος φρόντισε να αποδομήσει τις αξίες και τα ιδανικά που κράτησαν όρθιο τον άνθρωπο από την εμφάνισή του στη Γη μέχρι σήμερα, που τον γέμιζαν στις δυσκολίες και του έδιναν ελπίδα στους κατατρεγμούς. Ο άνθρωπος που γνωρίζει τι είναι, από πού έρχεται και πού θα πάει, δεν έχει κενά, δεν έχει αμφιβολίες, δεν έχει ερωτήματα. Πιστεύει σε κάτι και αυτό του δίνει ελπίδα, η ελπίδα του δίνει κουράγιο και το κουράγιο του δίνει δύναμη.
Αυτός ο άνθρωπος δεν απελπίζεται, δεν πανικοβάλλεται, δεν λιποψυχάει.
Αυτός ο άνθρωπος, όμως, δεν υπάρχει σήμερα. Γιατί φρόντισαν οι δήθεν καθοδηγητές και οι δήθεν ειδήμονες να γκρεμίσουν όλα εκείνα που έδιναν στον άνθρωπο δύναμη, φρόντισαν να του κόψουν τις γέφυρες με την ελπίδα. Γιατί ο απελπισμένος άνθρωπος εύκολα σμιλεύεται, εύκολα πείθεται, εύκολα ποδηγετείται. Ο άνθρωπος που δεν ελπίζει σε τίποτα, που δεν πιστεύει σε τίποτα, είναι κάτι σαν… ζόμπι. Έτοιμος να κάνει τα πάντα και έτοιμος να δώσει τα πάντα. Έτσι όπως τον θέλουν τα διάφορα συστήματα. Αντικείμενο, νούμερο, κοπάδι.
Ο χρυσός, λοιπόν, δεν βρίσκεται ούτε σε κρύπτες ούτε σε λαγούμια. Βρίσκεται μέσα μας, και θα βρίσκεται, όσο υπάρχει ελπίδα, γιατί, αν χαθεί η ελπίδα, θα χαθούν όλα. Αυτόν τον χρυσό δεν χρειάζεται να τον ψάξουμε αλλού. Αν βρούμε τι μας δίνει ελπίδα, δεν χρειάζεται να ψάξουμε πουθενά για χρυσό. Γιατί θα τον έχουμε μέσα μας…
ΤΟ ΠΑΡΟΝ
