Η εκεχειρία, η στρατηγική ήττα του Ισραήλ και η Ελλάδα – Του Ν. Στραβελάκη
–Μια διαφορετική ματιά στις εξελίξεις
Του
ΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΒΕΛΑΚΗ,
Οικονομολόγου του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών
Οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή την τελευταία εβδομάδα συνιστούν στρατηγική ήττα για το Ισραήλ. Να θυμίσω ότι μετά την επίθεση του Ισραήλ στις πυρηνικές εγκαταστάσεις και στην ηγεσία του Ιράν είχαμε πυραυλικές επιθέσεις του Ιράν σε πόλεις και εγκαταστάσεις στο Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένου του Τελ Αβίβ.
Είχαμε, επίσης, αντίποινα με πυραυλικές επιθέσεις από το Ισραήλ στην Τεχεράνη και άλλες πόλεις του Ιράν, επίθεση των Αμερικανών σε πυρηνικές εγκαταστάσεις στο Ιράν και, τέλος, πυραυλικές επιθέσεις από το Ιράν κατά αμερικανικής βάσης στην Ντόχα του Κατάρ. Μετά την τελευταία αυτή επίθεση, οι Αμερικανοί, αφού ευχαρίστησαν τους Ιρανούς, διά στόματος Τραμπ, επειδή τους ειδοποίησαν να απομακρύνουν το προσωπικό της βάσης πριν βομβαρδίσουν με πυραύλους, πρότειναν εκεχειρία.
Την εκεχειρία αποδέχθηκε με μια δουλική προς τους Αμερικανούς στάση ο Νετανιάχου και κατόπιν και το Ιράν. Αρκετοί έσπευσαν να πουν ότι οι εξελίξεις αυτές είναι επανάληψη της αμερικανοϊρανικής κρίσης του 2020. Τότε οι Αμερικανοί είχαν δολοφονήσει τον ιρανό στρατιωτικό Κουασέμ Σουλειμανί στο Ιράκ. Σε αντίποινα, οι ιρανοί «Φρουροί της Επανάστασης» προχώρησαν σε πυραυλικές επιθέσεις κατά αμερικανικών στόχων στο Ιράκ. Οι Αμερικάνοι δεν απάντησαν σε αυτές τις επιθέσεις, και το θέμα έληξε εκεί.
Κατά τη γνώμη μου, τα δύο γεγονότα δεν είναι συγκρίσιμα. Η διαφορά έχει να κάνει κυρίως με τον νέο ρόλο που επεδίωκε να αναλάβει το Ισραήλ στη Μέση Ανατολή. Είναι σαφές ότι το Ισραήλ επεδίωκε να αναλάβει αυτοτελή ρόλο στην περιοχή και να χειραφετηθεί από την αμερικανική επικυριαρχία. Όμως, κάτι ο αντιπυραυλικός θόλος που έγινε σουρωτήρι κάτι η αναμενόμενη εξέγερση του ιρανικού λαού κατά των Αγιατολάδων, που αποδείχθηκαν όνειρα θερινής νυκτός, και το όνειρο της ισραηλινής Ακροδεξιάς έγινε εφιάλτης.
Το Ισραήλ υπέστη στρατηγική ήττα, είναι πλέον απομονωμένο και στο έλεος των Αμερικανών. Το τραγικό είναι ότι την ίδια απομόνωση βιώνει και η Ελλάδα, καθώς, εξαιτίας της πρόσδεσής της στο Ισραήλ, δεν παρουσιάζει κανένα διπλωματικό ή γεωπολιτικό ενδιαφέρον ούτε για εχθρούς ούτε για φίλους. Να μην πω για τους φίλους που έγιναν εχθροί λόγω αυτής της μονοδιάστατης πολιτικής.
Βέβαια, το τραγικότερο είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν δείχνει καμιά διάθεση να διαφοροποιήσει τη στάση της. Αντιθέτως, έχει λουφάξει, προσπαθώντας μέσα από κινήσεις εντυπωσιασμού, όπως η επικείμενη επίσκεψη Γεραπετρίτη στη Λιβύη, να δείξει ότι κάτι κάνει. Στην πραγματικότητα δεν κάνει τίποτα, αφού οι τελευταίες εξελίξεις αναβαθμίζουν ακόμη περισσότερο την Τουρκία, που θα γίνει δίαυλος και για την επικοινωνία ΗΠΑ – Ιράν. Νομίζω ότι οι εικόνες από την πρόσφατη Σύνοδο του ΝΑΤΟ είναι η καλύτερη επιβεβαίωση αυτού του γεγονότος.
Όλα αυτά, μάλιστα, συμβαίνουν την ώρα που καλούμαστε να πληρώσουμε έναν τεράστιο και άχρηστο για μας λογαριασμό, τόσο προς τις ΗΠΑ όσο και προς την ΕΕ, για αγορά πολεμικού υλικού. Θα αγοράσουμε όπλα που θα αφορούν έναν πόλεμο απέναντι σε εχθρούς όπως το Ιράν και η Ρωσία, που δεν έχουν καμιά επιβουλή έναντι της Ελλάδας, καταστρέφοντας ό,τι έχει απομείνει από την οικονομία μας και υπονομεύοντας την κάλυψη και των στοιχειωδέστερων λαϊκών αναγκών.
Αυτά τα λέω γιατί ανέκαθεν η Δεξιά είχε προμετωπίδα της εξωτερικής της πολιτικής την εικόνα του καλού παιδιού. Θεωρούσε τυχοδιωκτισμό οποιαδήποτε πολιτική αλληλεγγύης στους Παλαιστίνιους ή συμπόρευσης με τα κινήματα στον αραβικό κόσμο. Μέχρι και την ανθρωπιστική πρωτοβουλία του απεγκλωβισμού των Παλαιστινίων από τα στρατόπεδα της Σάμπρα και της Σατίλα το 1982, με πρωτοβουλία του Ανδρέα Παπανδρέου, είχε λοιδορήσει, με το μικροαστικό επιχείρημα «τι θα βγάλουμε από αυτό». Έτσι, φτάσαμε να πληρώνουμε για άχρηστα όπλα και να μας αγνοούν κι από πάνω.
Νομίζω ότι είναι καιρός να βάλουμε ένα τέλος σε αυτήν τη δουλική και καταστροφική πολιτική. Η αλληλεγγύη του λαού μας στους Παλαιστίνιους, που παρά τη εκεχειρία συνεχίζουν να υφίστανται γενοκτονία, είναι η καλύτερη απάντηση. Είναι μια στάση ανθρωπιάς αλλά και χειραφέτησης απέναντι στον ιμπεριαλισμό.
ΤΟ ΠΑΡΟΝ