Γ. Δελής στο “Π”: Δέκα χρόνια μετά το δημοψήφισμα

Του
ΓΙΑΝΝΗ ΔΕΛΗ
Βουλευτή ΚΚΕ Α’ Θεσσαλονίκης

Δέκα χρόνια συμπληρώνονται από τις 5 Ιουλίου του 2015, ημέρα διεξαγωγής του δημοψηφίσματος που προκήρυξε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Ο ελληνικός λαός τότε βρέθηκε μπροστά σε ένα κάλπικο και εκβιαστικό δίλημμα: στο «ΝΑΙ», το οποίο υπερασπίζονταν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ και αφορούσε την αποδοχή της πρότασης των ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ για νέο Μνημόνιο, και σε ένα ψευδεπίγραφο «ΟΧΙ» στην πρόταση των δανειστών, που υπερασπίζονταν η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και η Χρυσή Αυγή, που και αυτό, όμως, αφορούσε ένα δήθεν καλύτερο Μνημόνιο, με μια σειρά από προσυμφωνημένα μέτρα. Η διεξαγωγή του δημοψηφίσματος έναν σκοπό είχε, να αποσπάσει τη συναίνεση του λαού στην υπογραφή του τρίτου Μνημονίου, με όλα τα συνεπακόλουθα.

Το ΚΚΕ αμέσως αποκάλυψε στον ελληνικό λαό τον χαρακτήρα του δημοψηφίσματος, που ουσιαστικά τον ανάγκαζε να επιλέξει «ανάμεσα στη Σκύλλα και στη Χάρυβδη». Με τη δική του πρόταση για «ΟΧΙ σε όλα τα Μνημόνια» και καλώντας τον λαό ανοιχτά να ακυρώσει με λευκό, άκυρο, αποχή τα ψεύτικα διλήμματα, έδωσε διέξοδο, κόντρα στις παγίδες και στα εκβιαστικά διλήμματα που του έστηναν όλα τα άλλα κόμματα.

Και αυτό αποδείχθηκε μόλις το «ΟΧΙ» βγήκε από την κάλπη, με τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ να σπεύδει μέσα σε λίγες ώρες να το κάνει «ΝΑΙ», συμφωνώντας με την «τρόικα» το τρίτο Μνημόνιο και ψηφίζοντάς το από κοινού με ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΠΟΤΑΜΙ.

Βέβαια, αυτή η έκβαση δεν πρέπει να λογίζεται ως προδοσία, όπως λένε δυνάμεις που αποσπάστηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ, μόνο και μόνο για να κρύψουν τις δικές τους ευθύνες στην επιχείρηση εξαπάτησης του λαού. Ο λαός είχε κάθε δικαίωμα να νιώθει βαθιά πληγωμένος, όμως η στάση που ακολούθησε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν η φυσική κατάληξη της εξάμηνης, λεγόμενης «περήφανης», διαπραγμάτευσης εντός των τειχών του συστήματος και της ΕΕ, που από το «σκίσιμο των Μνημονίων» κατέληξε στο να φορτωθεί η κρίση στις πλάτες του λαού, με νέο δανεισμό και σωρεία αντεργατικών αναδιαρθρώσεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε τη βρώμικη δουλειά του συστήματος, όταν αυτό τον χρειαζόταν, σε συνθήκες που τα έως τότε κυβερνητικά κόμματα, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, βρίσκονταν σε αδυναμία, λόγω της λαϊκής αποστροφής που είχε προκαλέσει η πολιτική τους.

Το ΚΚΕ, φυσικά, διαχώρισε το ψευδεπίγραφο «ΟΧΙ» της κυβέρνησης από αυτό που είπε η πλειοψηφία του λαού και ήταν το μόνο κόμμα που στο Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών δεν έδωσε τη συγκατάθεσή του στην υπογραφή του τρίτου Μνημονίου.

Δέκα χρόνια μετά, το μεγαλύτερο δίδαγμα για τον λαό είναι ότι καμία κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού δεν μπορεί να λειτουργεί, παρά μόνο με βάση τους νόμους αυτού του βάρβαρου και ξεπερασμένου συστήματος, που έχει ανάγκη το τσάκισμα των δικαιωμάτων των εργαζομένων –και σε περίοδο κρίσης και σε περίοδο ανάπτυξης–, για να εξασφαλίζει την κερδοφορία των μεγάλων ομίλων.

Η αγωνιστική και έντιμη στάση του ΚΚΕ εκείνη την περίοδο, δείχνοντας ότι υπάρχει άλλος δρόμος για τον λαό, αποτελεί σημαντική πολιτική παρακαταθήκη για το σήμερα, που πυκνώνουν τα σύννεφα μιας νέας καπιταλιστικής κρίσης και είναι ορατός ο κίνδυνος της γενίκευσης των πολεμικών συγκρούσεων, με την εμπλοκή της χώρας μας. Μόνο ο αγώνας που βάζει την προοπτική της σύγκρουσης με το κεφάλαιο και την εξουσία του, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, μπορεί να αποτελέσει πραγματική ελπίδα για τον λαό και τη νεολαία, τόσο σήμερα όσο και στο μέλλον.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ