Τα πρωτοκλασάτα στελέχη και η θεωρία υπονόμευσης
Τη μακρά προεκλογική περίοδο που το ΠΑΣΟΚ επεδίωκε, αφού δεν συναίνεσε η κυβέρνηση να του προσφέρει στις εθνικές εκλογές, την κατασκεύασε. Έτσι για δύο περίπου μήνες παρατηρούμε πρωτοφανή κινητοποίηση στελεχών ανά την επικράτεια εν συγκρίσει με την προεκλογική περίοδο τουλάχιστον.
Δύο είναι τα σημεία στα οποία θα πρέπει να σταθεί κανείς και να παρατηρήσει. Το πρώτο αφορά στα λεγόμενα πρωτοκλασάτα στελέχη και στην τοποθέτησή τους ή μη για την εκλογή της 11ης Νοεμβρίου και το δεύτερο στα μέλη του ΠΑΣΟΚ που κινητοποιήθηκαν για την εκλογή αυτή.
Ως προς το πρώτο σκέλος θα αναπαράξω κάποιες σκέψεις και συζητήσεις που έχουν γίνει το τελευταίο διάστημα. Για ποιον λόγο κάποια στελέχη υστέρησαν χρονικά να τοποθετηθούν; Τι μπορεί να κάνει έναν νυν ή πρώην βουλευτή να διστάζει να τοποθετηθεί;
Σε επίπεδο βουλευτών και ιστορικών στελεχών, τόσο σε προσωπικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο είναι παλιοί γνώριμοι μεταξύ τους. Γνωρίζουν τις πολιτικές θέσεις και αναφορές του καθενός και ακόμη κι αν κάποιες φορές έχουν διαφωνήσει για την πολιτική πλατφόρμα δε μπορούν να πουν πως χρειάζονται χρόνο για να αποφασίσουν. Όταν λοιπόν κάποιος δεν τοποθετείται το κάνει μάλλον για έναν λόγο.
Γιατί προφανώς δεν τον καλύπτει κανείς από τους υποψηφίους. Σε αυτήν την περίπτωση όμως γιατί δεν αντιδρά και παραμένει αναποφάσιστος; Για να καταθέσει τη δική του πολιτική πρόταση, η οποία όμως διαφοροποιείται από εκείνη των υποψηφίων και δεν μπορεί να υλοποιηθεί παρά μόνον από τον ίδιο. Και τότε τίθεται το ερώτημα, για ποιον λόγο δεν θέτει το στέλεχος υποψηφιότητα. Διότι προφανώς διαισθάνεται πως τα όσα λέει δεν μπορούν να βρουν τους απαιτούμενους υποστηρικτές να τα ενστερνιστούν και να τον βάλουν στην αρχηγία του κινήματος. Σε αυτήν την περίπτωση το στέλεχος βιώνει την πολιτική του μοναξιά και παράλληλα αφήνει έκθετους και πολλές φορές τριχοτομημένους τους δικούς του ανθρώπους.
Εκείνους που προεκλογικά «δούλευαν για τον βουλευτή τους» και όχι για το κόμμα. Εκείνους που από ιδεολόγοι σοσιαλιστές ψηφοφόροι μετετράπησαν σε αξιωματούχοι των πολιτικών γραφείων. Που βλέπουν την κοινωνία από το χρυσό κλουβί του πολιτευτή τους και ενδιαφέρονται μόνον να προσεταιριστούν κάποιον από τους δεδομένους ψηφοφόρους για να βγει πρώτος «ο βουλευτής τους». Εκείνοι που δεν βγήκαν στην κοινωνία να μιλήσουν για το πρόγραμμα και τις θέσεις του ΠΑΣΟΚ αλλά περιορίστηκαν στο να πλειοδοτούν και να προσφέρουν υποσχέσεις στον στενό συσπειρωμένο πυρήνα των «δικών τους ψηφοφόρων» που έδωσε το 38% στο ΠΑΣΟΚ. Τη διαπίστωση αυτή δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός για να την κάνεις, αρκεί να έχεις στοιχειώδη λογική. Το βράδυ της 13ης Σεπτεμβρίου που ο Γ. Παπανδρέου έδινε την τελευταία προεκλογική του ομιλία στο Πεδίον του Άρεως όλοι ήσαν εκεί για να δώσουν μήνυμα ενότητας. Με το πέρας της ομιλίας όμως στο εκλογικό κέντρο της πλατείας Κλαυθμώνος βρέθηκαν περίπου 200 ρομαντικοί μη ενταγμένοι σε βουλευτικούς στρατούς, αναποφάσιστοι ως προς τη σταυροδοσία, γιατί οι πολλοί έπρεπε να πάνε αλλού καθώς είχαν δουλειά: «Να σταυρώσουν τα τελευταία ψηφοδέλτια», «να κινητοποιήσουν και τους τελευταίους ψηφοφόρους», «να εκλέξουν τον άνθρωπό τους».Η εκλογή αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ αφορά την πολιτική ζωή του τόπου. Το πώς το ΠΑΣΟΚ θα αναρριχηθεί στην εξουσία αφορά αποκλειστικά τα στελέχη του. Μήπως όμως πριν ξαναμιλήσουν για «πλειοψηφικό κοινωνικό ρεύμα» προσπαθήσουν να πείσουν πως νοιάζονται για τον πολίτη και τη χώρα και όχι για τον βουλευτή και τον θώκο του;
