Tο δικαστήριο μοίρασε ποινές για το «Αγία Ζώνη 2»
–Αναπάντητα έμειναν πολλά κρίσιμα ερωτήματα
Oλοκληρώθηκε την περασμένη εβδομάδα η δίκη για το ναυάγιο του μικρού δεξαμενόπλοιου «Αγία Ζώνη 2», η οποία κράτησε περίπου επτάμισι μήνες και έγινε στο Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο Πειραιά, αφού τα αδικήματα τα οποία βάρυναν τους πέντε κατηγορούμενους ήταν σε βαθμό κακουργήματος. Ίδιο, αλλά σε χρόνια, δηλαδή επτάμισι, ήταν και το διάστημα που μεσολάβησε από το ατύχημα μέχρι τη δίκη.
Οι τρεις κατηγορούμενοι, γιατί οι δύο του πληρώματος αθωώθηκαν, καταδικάστηκαν σε κάθειρξη 12 ετών έκαστος, για ηθική αυτουργία στην πρόκληση ναυαγίου, απόρριψη ρυπογόνων ουσιών και πρόκληση ρύπανσης. Οι καταδικασθέντες είναι ο πλοιοκτήτης Θόδωρος Κουντούρης, ο υπεύθυνος της εταιρείας απορρύπανσης Μιχάλης Σπανόπουλος, ο οποίος έχει και ναυπηγείο στην Κυνόσουρα, και ο πλοίαρχος του σκάφους.
Μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας και τις βαριές ποινές που… μοίρασε το δικαστήριο, παράγοντες του λιμανιού έκαναν μερικές διαπιστώσεις που αξίζει τον κόπο να τις αναφέρουμε.
Κατ’ αρχάς, και οι τρεις καταδικασθέντες κρίθηκαν ένοχοι με τις ψήφους των τριών δικαστών και μίας ενόρκου, ενώ οι υπόλοιποι τρεις ένορκοι καταψήφισαν. Αυτό σημαίνει ότι οι ένορκοι, που είναι παράγοντες της αγοράς, της πραγματικής οικονομίας, δεν πείστηκαν ότι αυτοί οι τρεις βούλιαξαν το βαπόρι. Πείστηκαν οι δικαστές και η μία ένορκος, που είναι νομικός, και, φυσιολογικά, είδε το θέμα από την οπτική γωνία των δικαστών.
Εξάλλου, οι δύο που αθωώθηκαν ήταν μέλη του πληρώματος και σωστά αθωώθηκαν, αφού δεν ήταν δυνατόν να βουλιάξουν το πλοίο στο οποίο επέβαιναν και να ρισκάρουν τη ζωή τους σε ένα ναυάγιο. Όμως, τα ίδια, πάνω – κάτω, θα λέγαμε ότι ισχύουν και για τον πλοιοκτήτη.
Ο τελευταίος προσκόμισε έγγραφα που έδειχναν ότι το φορτίο θα το μετάγγιζε τις επόμενες μέρες σε άλλο πλοίο και θα πληρωνόταν, ενώ το πλοίο δεν ήταν ασφαλισμένο. Δηλαδή, έχασε ένα πλοίο, που δεν το πληρώθηκε, γιατί δεν ήταν ασφαλισμένο, ενώ έχασε και το φορτίο, που θα το πληρωνόταν όταν θα το πουλούσε. Δηλαδή, δεν είχε κίνητρο για να βουλιάξει το πλοίο του.
Η εταιρεία απορρύπανσης έχει δηλώσει ότι κάνει αυτήν τη δουλειά και κλήθηκε να περιορίσει τη θαλάσσια ρύπανση. Αν δεν έκανε καλά τη δουλειά της, αν άργησε να πάει κ.λπ., είναι θέματα που αφορούν και την Πολιτεία. Ποιος είχε πιστοποιήσει την εταιρεία αυτή ως ειδικευμένη για έργα απορρύπανσης; Τι σχέδιο υπάρχει για αποτροπή ρύπανσης από ναυάγιο ή από διαρροές καυσίμων στην περιοχή γύρω από το λιμάνι; Αν δεν υπάρχει σχέδιο, δεν φταίνε σίγουρα οι κατηγορούμενοι…
Ποιος, λοιπόν, είχε συμφέρον να βυθίσει το πλοίο; Το δικαστήριο απεφάνθη πως αυτός είναι ο πλοιοκτήτης. Γιατί όμως; Για να χάσει ένα πλοίο και ένα φορτίο πετρελαίου; Αυτό το ερώτημα δεν απαντήθηκε, που σημαίνει ότι εκείνος που πραγματικά είχε συμφέρον από το ναυάγιο δεν βρέθηκε και δεν κάθισε στο εδώλιο. Γι’ αυτό και η κατηγορία ήταν ηθική αυτουργία στην πρόκληση ναυαγίου και όχι πρόκληση ναυαγίου.
Ένα ακόμα ερώτημα είναι γιατί η εταιρεία απορρύπανσης εμπλέκεται σε ένα ναυάγιο. Για να πάρει τη δουλειά; Και θα βούλιαζε ένα ολόκληρο βαπόρι για να κερδίσει ένα συμβόλαιο; Ούτε εδώ υπάρχει πειστική απάντηση
Εντύπωση, βέβαια, έκανε και η απόρριψη όλων των ελαφρυντικών. Ήταν ξεκάθαρο ότι το δικαστήριο ήθελε να δώσει τη μεγαλύτερη ποινή, που θα οδηγήσει στη φυλακή τους καταδικασθέντες μετά το εφετείο, μιας και μέχρι τότε δεν θα κρατούνται.
Δεν γνωρίζουμε –ούτε και θέλουμε να μάθουμε– γιατί συνέβη αυτό. Ήταν η κοινή γνώμη που απαιτούσε παραδειγματική τιμωρία, ήταν οι πολιτικές καταβολές των ενόρκων, ήταν η πίεση των περιβαλλοντικών οργανώσεων; Αυτό δεν το ξέρει κανένας.
Το γεγονός είναι ότι η δικαιοσύνη μίλησε. Και μάλιστα δυνατά. Άφησε, όμως, σκιές και χαραμάδες, αλλά και αναπάντητα ερωτήματα, τα οποία μάλλον δεν θα απαντηθούν ποτέ. Χωρίς, φυσικά, αυτό να σημαίνει ότι ευθύνονται οι δικαστές. Κάθε άλλο…
ΤΟ ΠΑΡΟΝ