θΡΑΚΙΩΤΙΚΑ: «Τι είναι η πατρίδα μας»…

Κομοτηνή και Αλεξανδρούπολη τίμησαν την απελευθέρωσή τους και την επανένωση με την Ελλάδα στις 14 Μαΐου και η ημέρα ήταν γιορτινή για ολόκληρη τη Θράκη.

Αν το καλοσκεφτεί κανείς, στη Θράκη γιορτάζουμε δύο φορές Ελευθερία, καθώς η Ξάνθη απελευθερώθηκε μερικούς μήνες νωρίτερα, στις 4 Οκτωβρίου 1919.

Μοιάζει… δίκαιο, μιας και η περιοχή μας υποδουλώθηκε πρώτη και ελευθερώθηκε προτελευταία (τελευταία τα Δωδεκάνησα). Μέτρησε σχεδόν 600 χρόνια σκλαβιάς, τη μακραίωνη, από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, ενώ για οκτώ περίπου χρόνια (1912 – 1920) τέθηκε υπό βουλγαρική κατοχή.

Βέβαια, η περιοχή έκανε πρώτα μια… πρόβα απελευθέρωσης, όταν ο Ελληνικός Στρατός μπήκε στην Κομοτηνή στις 14 Ιουλίου 1913 (με το παλιό ημερολόγιο), αλλά αυτή η πρώτη απελευθέρωση, όπως είναι γνωστή, δεν διήρκεσε πολύ, καθώς ο Β’ Βαλκανικός Πόλεμος ολοκληρώθηκε με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου, την οποία υπέγραψε ο Βενιζέλος στις 28 του ίδιου μήνα, οπότε και ολόκληρη η τότε Δυτική Θράκη… ξαναπαραδόθηκε στους Βούλγαρους…

Η 14η Μαΐου αποτελεί μια ημερομηνία-ορόσημο, η οποία τιμάται με συγκίνηση, ακόμα, από την πλειοψηφία του πληθυσμού. Δεν είναι σίγουρο, όμως, εάν και οι εκπρόσωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης –αντιπρόσωποι αυτών των ίδιων πολιτών– μοιράζονται αυτό το συναίσθημα ή έχουν μπει στο τρυπάκι της διαχείρισης-διεκπεραίωσης (και κάποιας βαρεμάρας…), αυτής που, λίγο – πολύ, χαρακτηρίζει τη γενικότερη αντίληψή τους περί διοίκησης και αυτοδιοίκησης…

Είναι χαρακτηριστικό ότι η ιστορική σημαία της Κομοτηνής, η οποία κάθε τέτοια ημέρα βγαίνει από την προθήκη της για τη συμβολική έπαρσή της στο κεντρικό ηρώο της πόλης, αναρτήθηκε φέτος σε ιστό κυριολεκτικά… ξεφλουδισμένο. Όπως έγινε γνωστό, είχε να βαφτεί από το 2022…

Η εικόνα του δημάρχου να κάνει την έπαρση της ιστορικής σημαίας μας στον συγκεκριμένο (ελεεινό) ιστό δεν δίνει περιθώρια ούτε για… έπαρση, μηδέ για περηφάνεια…

Ίσως του χρόνου να… θυμηθεί κάποιος (αφού η έννοια του καθήκοντος τελεί υπό εξαφάνιση) και να μη χρειαστεί να πέσει… επεξεργασία στο φωτογραφικό ενσταντανέ που ανέβηκε σε ΜΚΔ του δήμου, όπου έδειχνε… έναν άλλο ιστό, άσπρο – για να μην πούμε… ξέξασπρο.

Όταν, όμως, πας να διορθώσεις ένα λάθος με ένα μεγαλύτερο, τότε (εκτός από τα δικαιολογημένα μπινελίκια) οι μαύρες σκέψεις που καιροφυλακτούν επιτίθενται και σε αξίες και σε ηθικό.

Και μοιάζει άδικο, για δύο – τρεις… καταϊδρωμένους, η δημιουργικότητα των οποίων εξαντλείται σε ένα πληκτρολόγιο, να περνάνε τέτοια σύγχυση μικροί και μεγάλοι, μια τέτοια ημέρα…

Ή στραβός είν’ ο γιαλός…

Και τα «περίεργα» της μεγάλης επετείου δεν σταμάτησαν εδώ, αφού, όπως φαίνεται, μεγάλη είναι η… θολούρα μας – και έλειψαν και τα 100άρικα, για να τα ανεμίσουν μπρος στη μούρη μας, σαν άλλες… Βλαχοπούλου στην ταινία «Μια Ελληνίδα στο χαρέμι».

Διότι τα σχολεία δύο δήμων της Ροδόπης αλλά και των δήμων του Βόρειου Έβρου κόντεψαν να… λειτουργήσουν ανήμερα της επετείου, καθώς αυτοί δεν είχαν κάνει την προβλεπόμενη διαδικασία, για να καθιερώσουν την τοπική εορτή ως επίσημη αργία στα διοικητικά όρια ευθύνης τους. Βέβαια, όλα αυτά τα χρόνια, τα σχολεία σε Ροδόπη και Έβρο έκλειναν… κανονικά, ή μάλλον χάριν του… εθιμικού δικαίου.

Από την άλλη, το αρμόδιο ΥΠΕΣ ζητά από τους δήμους να… μην πετάνε αετό –και δικαίως– και να ακολουθούν την προβλεπόμενη διαδικασία (ματαίως, όπως φαίνεται)…

Φέτος, λοιπόν, και για πρώτη φορά, αποφασίστηκε να… εφαρμοστεί ο νόμος και οι… κατά τόπους διευθύνσεις εκπαίδευσης έστειλαν μήνυμα στους διευθυντές των σχολείων των δήμων που δεν ήταν… συνεπείς ότι ανήμερα της 14ης Μαΐου τα σχολεία θα λειτουργήσουν κανονικά…

Η θλιβερή αυτή κατάσταση αποσοβήθηκε με ανακοίνωση της Περιφερειακής Διεύθυνσης Εκπαίδευσης Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, που καθιστούσε σαφές ότι όλα τα σχολεία σε Έβρο και Ροδόπη θα παραμείνουν κλειστά.
Αλλά το μπάχαλο είναι μπάχαλο και δεν δικαιολογείται…

Δεν μπορείς, α’ και β’ βαθμέ τοπικής αυτοδιοίκησης, να βγάζεις δεκάρικους (λόγω της ημέρας), ενώ είναι καταφανές, τελικά, πως δεν έχεις ιδέα τι σημαίνει να είσαι ελεύθερος…

Μάθε, παιδί μου, ό,τι μπορείς

Γιατί αυτή η περιοχή, η «ακριτική» (βίντατζ), η «ειδική περίπτωση» (πικρό και μόνο που ακούγεται, μετά από 105 χρόνια), η οποία βίωσε πολλές σκληρές σελίδες Ιστορίας –άγνωστες ακόμα και στους ίδιους τους Θρακιώτες–, συνεχίζει να στέκεται όρθια. Όμως, η ανοργανωσιά, η ασυνέπεια και τα γραφειοκρατικά… πρελούδια δεν βοηθούν προς αυτήν την κατεύθυνση.

Οι τοπικές γιορτές είναι ζωοποιοί για τις τοπικές κοινωνίες. Η μνήμη και η απότιση τιμής στους προγόνους, η συναίσθηση πως άνθρωποι πριν από εμάς, σε αυτόν τον ίδιο γεωγραφικό χώρο, μαρτύρησαν, πολέμησαν, αντιστάθηκαν για έναν κοινό εθνικό σκοπό, αποτελούν τη σύνδεσή μας με την ιστορία της χώρας μας.

Και αυτή είναι μια θεμελιώδης αρχή που θα πρέπει να καλλιεργείται στους ανθρώπους από μικρή ηλικία. Γιατί η αγάπη για την πατρίδα –που με τόση αποβλακωμένη άνεση έχουμε ταυτίσει με τον εθνικισμό– δεν είναι παρά η βάση για το χτίσιμο ενός αξιακού συστήματος που θα οδηγεί και θα καθοδηγεί μέχρι το τέλος του βίου.

Είναι καθήκον της οικογένειας, του σχολείου αλλά και όλων των βαθμίδων διακυβέρνησης να δείξουν στα κορίτσια και στα αγόρια αυτού του τόπου τον δρόμο. Στην ουσία, είναι ένδειξη αγάπης.

Έλλη Μητακίδου

ΤΟ ΠΑΡΟΝ