Ιστορίες με ουρά: Πουαρό, η φώκια | Μέριλιν, η γουρουνίτσα

Τα ζώα έχουν τόσες ιστορίες να μας πουν. Αρκεί να τα ακούσουμε!

Νέα σειρά: Ιστορίες με ουρά της Τασούλας Επτακοίλη
Εικονογράφηση: Στέλλα Στεργίου

Οι φώκιες είναι πανέξυπνες και αναγνωρίζουν τα μωρά τους από τη μυρωδιά τους. Τα γουρουνάκια τραγουδούν και μαθαίνουν το όνομά τους μέσα σε λίγες μέρες. Τα γαϊδούρια έχουν χιούμορ και λατρεύουν τα παιχνίδια. Οι περισσότεροι άνθρωποι γνωρίζουμε και αγαπάμε κυρίως τις γάτες και τους σκύλους. Όμως ο κόσμος των άλλων ζώων, αυτών που δεν ξέρουμε τόσο καλά, είναι εξίσου συναρπαστικός. Οι «Ιστορίες με ουρά» –ιστορίες αληθινές ή σχεδόν– το αποδεικνύουν.

​Πουαρό, η φώκια

Στη διάρκεια μιας μεγάλης θαλασσοταραχής, ο Πουαρό, ένα νεογέννητο φωκάκι, έχασε τη μαμά του. Όσους κατοίκους του πελάγους και αν συνάντησε αναζητώντας τη –χταπόδια και καλαμάρια, μουρμούρες και κολιούς–, κανένας δεν την είχε δει. Και σαν να μην έφτανε η αγωνία του, έπεσε στα χέρια των ανθρώπων. «Ο άνθρωπος είναι το πιο παράξενο από όλα τα πλάσματα που ίσως συναντήσεις στη ζωή σου, γιε μου. Μπορεί να κάνει το καλύτερο αλλά και το χειρότερο» του είχε πει η μαμά του.
Ποιο από τα δύο πρόσωπά του θα έβλεπε εκείνος;

Ξεφυλλίστε κάποιες σελίδες του βιβλίου ΕΔΩ. 

---

​Μέριλιν, η γουρουνίτσα

Από την κτηνοτροφική μονάδα του Πολύβιου Μπριζολόπουλου, η Μέριλιν η γουρουνίτσα βρέθηκε στη φάρμα της Μαργαρίτας Φιλοζωίδου και της Βίκυς Χορτοφαγοπούλου, μαζί με διάφορα ζώα που, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν της γέμισαν και πολύ το μάτι. Εκεί ζούσε μια κατάμαυρη γαϊδουρίτσα που την έλεγαν Λευκή, μια κατσίκα που ήθελε να είναι αρχηγός, ένα πόνι που όλο έτρεχε σαν αλαφιασμένο, για να ανεμίζει η χαίτη του, και άλλα πολλά.
Πώς θα ήταν η ζωή της από εδώ και πέρα; Πώς θα της φέρονταν οι άνθρωποι και τα ζώα της φάρμας; Τι ήθελαν τελικά από εκείνη;

Ξεφυλλίστε κάποιες σελίδες του βιβλίου ΕΔΩ.