Η κρίση είναι ακόμα εδώ επειδή δεν θέλουμε να φύγει…
Γύρω στο 2010, όταν ολόκληρη η Ευρώπη βυθιζόταν στο τέλμα της οικονομικής κρίσης, ο Ευρωπαϊκός Νότος και ο αδύναμος κρίκος του Βορρά, η Ιρλανδία, βρέθηκαν στη χειρότερη κατάσταση της νεότερης ιστορίας τους. Ελλάδα, Ιταλία, Πορτογαλία, Ισπανία άρχισαν να περνούν εφιαλτικές στιγμές και να μετατρέπονται σε… παρίες της ΕΕ. Μόνο η Γαλλία απέφυγε τη… λούμπα, γιατί είναι πολύ μεγάλη χώρα, με βαριά βιομηχανία, πολύ πληθυσμό και αποικίες στην Αφρική, οι οποίες την προμηθεύουν με πολύτιμους λίθους και σπάνια ορυκτά.
Από όλες αυτές τις χώρες, σήμερα, παραπαίουν ακόμα οικονομικά μόνο η Ελλάδα και η Ιταλία. Η Ισπανία ανέκαμψε γρήγορα γιατί είναι μεγάλη χώρα, έχει τεράστιο τουριστικό προϊόν, το οποίο αξιοποιεί στο έπακρο, μεγάλη βιομηχανία, καλλιεργήσιμες εκτάσεις κ.λπ. Έχει, δηλαδή, τη δυνατότητα να αντιμετωπίσει μια κρίση ενισχύοντας την απόδοση των πλουτοπαραγωγικών της πηγών. Η Πορτογαλία, με την υλοποίηση θεσμικών μέτρων, που εφαρμόστηκαν με θρησκευτική ευλάβεια, τα κατάφερε κι αυτή, ενώ το πρώτο βραβείο πήρε δικαιωματικά η Ιρλανδία, η οποία όχι μόνο ξεπέρασε πρώτη την κρίση, αλλά σήμερα έχει γίνει από τις πιο ισχυρές οικονομικά χώρες της Ευρώπης. Εμείς και οι Ιταλοί παραμένουμε στον… πάτο του βαρελιού – παρά τα πλεονάσματα και τους κομπασμούς του πρωθυπουργού μας. Una faccia, una razza…
Τι έκανε, όμως, η Ιρλανδία και τα κατάφερε μια χαρά; Τι γραμμή ακολούθησε, τι μέτρα πήρε; Και, παράλληλα, τι δεν κάναμε εμείς;
Πολύ απλά, η Ιρλανδία πήρε μέτρα, σκληρά, όπως κι εμείς, αλλά τα εφάρμοσε. Εμείς πήραμε μέτρα, αλλά τα εξουδετερώσαμε με… παραθυράκια, με… ισοδύναμα, με… τροπολογίες.
Η Ιρλανδία έκοψε μαχαίρι τις σπατάλες στον δημόσιο τομέα, κατήργησε τις άχρηστες υπηρεσίες, μείωσε κατά 18% το κόστος των δημοσίων υπαλλήλων, με εθελούσιες συνταξιοδοτήσεις, με μειώσεις αποδοχών, με… πάγωμα των προσλήψεων.
Επιπλέον, εφαρμόζοντας ένα ελκυστικό και ξεκάθαρο φορολογικό καθεστώς, συγκέντρωσε ξένους επενδυτές, που γνώριζαν από πριν σε τι φορολογικό περιβάλλον θα δουλέψουν για συγκεκριμένες χρονικές περιόδους.
Όλα αυτά εφαρμόστηκαν και σε τέσσερα μόλις χρόνια απέδωσαν, η χώρα βγήκε από την κρίση, επανήλθε η κανονικότητα στο Δημόσιο, εξορθολογίστηκε η φορολογία, αποκαταστάθηκε η τάξη.
Έγινε, δηλαδή, ό,τι δεν έγινε στην Ελλάδα. Γιατί κι εμείς πήραμε μέτρα, κόψαμε δώρα και επιδόματα, φέραμε επενδύσεις, αλλά δεν κάναμε τίποτα. Γιατί από τη μία πήραμε μέτρα κι από την άλλη τα καταργήσαμε. Απαγορεύσαμε τις προσλήψεις, αλλά ανοίξαμε τον δρόμο στα… μπλοκάκια, στις συμβάσεις ορισμένου χρόνου (δίμηνες, πεντάμηνες κ.λπ.), που τείνουν να γίνουν… αορίστου χρόνου με δικαστικές αποφάσεις, ενώ πολλαπλασιάστηκαν οι υπερωρίες. Έγιναν, δηλαδή, περικοπές, αλλά οι δαπάνες έμειναν σχεδόν οι ίδιες. Και μαζέψαμε ξένες επενδύσεις για να ισχυροποιηθούν τα καρτέλ και να αφανιστούν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Φέραμε, δηλαδή, επενδύσεις, αλλά για να γίνουν κάποια τζάκια και κάποιοι κλάδοι πλουσιότεροι, παρά για να βοηθηθεί η εθνική οικονομία. Και σε συνδυασμό με τη διαφθορά και την ατιμωρησία κάναμε… μια τρύπα στο νερό.
Όχι επειδή δεν μπορούμε, αλλά επειδή δεν θέλουμε. Επειδή έχουν μάθει οι πολιτικοί να… χαϊδεύουν αυτιά, για να μη χάνουν ψήφους, να παίρνουν 5 με την εφορία και να δίνουν 10 από την… πίσω πόρτα, να συμφωνούν στη λιτότητα και να επιτρέπουν τις σπατάλες.
Έτσι, το 2024, η Ιρλανδία, 14 χρόνια μετά την κρίση και τα μέτρα που πήρε, έχει ένα κατά κεφαλήν εισόδημα που είναι από τα υψηλότερα στον κόσμο, αφού έφτασε αισίως τα 111.000 δολάρια, ενώ το δημόσιο χρέος συρρικνώθηκε στο 50% του ΑΕΠ της. Το δικό μας δημόσιο χρέος είναι στο 200% του ΑΕΠ, ενώ το κατά κεφαλήν εισόδημα είναι στα 25.000 δολάρια ετησίως.
Το 2010, το ΑΕΠ της Ιρλανδίας ήταν στα 49.000 δολάρια, ενώ το δικό μας στα 27.000 δολάρια ετησίως.
Δεν χρειάζεται να πούμε κάτι περισσότερο. Τα στοιχεία είναι συντριπτικά. Και δείχνουν πως, όταν υπάρχει βούληση να γίνει κάτι, αυτό γίνεται και με το παραπάνω, αν δεν υπάρχει, δεν γίνεται τίποτα.
Εμείς έχουμε επιλέξει το τίποτα και βαυκαλιζόμαστε ότι έχουμε κάνει το… θαύμα. Και αυτό ίσως είναι το χειρότερο. Γιατί βαφτίζουμε το λάθος… σωστό και πανηγυρίζουμε χορεύοντας. Μόνο που ο χορός αυτός θα αποδειχθεί… χορός του Ζαλόγγου.
ΤΟ ΠΑΡΟΝ