Εμείς φταίμε για όλα…
Διαβάσαμε στο ρεπορτάζ της περασμένης Κυριακής για τη μάνα με τα τρία ανήλικα παιδιά, δύο κορίτσια 14 και 12 ετών και ένα αγόρι 4 ετών, που τους πέταξε στον δρόμο η ιδιοκτήτρια του σπιτιού όπου έμεναν επειδή δεν είχαν πληρώσει ένα νοίκι. Μάλιστα, ο αρμόδιος δικαστής, εφαρμόζοντας τον νόμο, έβγαλε εντολή εξώσεως, την οποία δεν είχε ανακόψει η μάνα, αφού νόμιζε ότι δεν θα είχε πρόβλημα, επειδή πλήρωσε με μικρή καθυστέρηση το νοίκι.
Όμως, η ιδιοκτήτρια, η οποία ήθελε να νοικιάσει σε άλλον το σπίτι για να πάρει παραπάνω χρήματα, αφού η μονογονεϊκή οικογένεια ήταν παλιός ενοικιαστής, οχυρώθηκε πίσω από τη δικαστική απόφαση και πέταξε έξω τη δύστυχη μητέρα με τα τρία παιδιά της.
Και η οικογένεια αυτή ζει μέχρι τώρα σε μια αποθήκη, μέχρι να βρει ένα κεραμίδι και να μπει από κάτω…
Επειδή ακούμε τελευταία για παραβατικότητα των παιδιών, για βιαιοπραγίες στα σχολεία, για συγκρότηση εγκληματικών συμμοριών από ανήλικους κ.λπ., και κάνουμε υποκριτικά ότι δεν ξέρουμε γιατί έχουν αγριέψει τα παιδιά, γιατί έχουν γίνει αντικοινωνικοί οι νέοι, γιατί μισούν την κοινωνία οι μαθητές, ας μάθουμε λοιπόν ότι υπεύθυνοι για όλα αυτά είμαστε εμείς.
Αποκλειστικά εμείς, που δείχνουμε το χειρότερό μας πρόσωπο στα παιδιά, που τα κάνουμε, με τους νόμους και την ανοησία μας, να πιστεύουν ότι στην κοινωνία που διαμορφώσαμε δεν χωράνε, ότι τα βλέπουμε ως εχθρούς, ως απόβλητα και παρίες του συστήματος.
Πώς γίνεται αυτό; Πολύ απλά. Δεν θέλει ιδιαίτερη φιλοσοφία. Αν ρωτήσουμε το 14χρονο κορίτσι, το οποίο ζει 15 μέρες τώρα σε μια αποθήκη, τι θα μας πει;
Θα μας πει ότι μισεί την κοινωνία, αφού του κατέστρεψε τα όνειρα στην πιο τρυφερή ηλικία. Θα μας πει ότι όλους μας βλέπει ως αδηφάγα θηρία που θέλουν να την κατασπαράξουν. Θα μας πει ότι ξαφνικά της κατεβάσαμε τον διακόπτη και τη βυθίσαμε στο σκοτάδι, τη στιγμή που ήταν έτοιμη να πετάξει στο φως, να ανοίξει τα φτερά της, να ζήσει το δικό της όνειρο στη ζωή.
Όμως, το όνειρό της εμείς το κάναμε εφιάλτη, τα φτερά τα κόψαμε, το φως το σβήσαμε. Η μητέρα της δεν πλήρωσε το νοίκι, εκείνη δεν χρώσταγε τίποτα. Γιατί, λοιπόν, έμεινε στον δρόμο μαζί με τα αδελφάκια της;
Τι θα λέει στις συμμαθήτριές της στο σχολείο, αν έχει το κουράγιο να πηγαίνει ακόμα; Πώς θα αισθάνεται ανάμεσα στα άλλα παιδιά; Και αν μετά από αυτό δεν έχει κουράγιο να πηγαίνει στο σχολείο, τι θα γίνει; Θα μείνει στην ίδια τάξη; Για ένα ρημάδι νοίκι που καθυστέρησε να πληρωθεί, θα πρέπει ένα παιδί να καταστραφεί, να μη σπουδάσει, να του γκρεμίσουμε το μέλλον και τις όποιες φιλοδοξίες, τα όποια όνειρα είχε για τη ζωή; Τι φταίει αυτό το παιδί και τα αδελφάκια του να πληρώνουν την αναλγησία του συστήματος, των ιδιοκτητών, των δικηγόρων και των δικαστών;
Αυτά τα παιδιά, με ένα τέτοιο τραύμα στην ψυχή τους, πώς θα αντιμετωπίσουν από δω και στο εξής την κοινωνία;
Εμάς, που τα καταδικάσαμε να μην έχουν σπίτι, να ζουν σε αποθήκη, που τους καταστρέψαμε τα όνειρα, τους σβήσαμε το μέλλον, τα οδηγήσαμε στην αφάνεια και στη στέρηση χωρίς να φταίνε, πώς θα μας αντιμετωπίσουν; Θα έχουν άδικο όταν βλέπουν άνθρωπο να τον φτύνουν, όταν βλέπουν πολιτικό να τον πετροβολάνε, όταν η κοινωνία στήνει κάτι να το καίνε, να το εξαφανίζουν;
Όλα τα δίκια θα έχουν. Γιατί η κοινωνία στάθηκε απέναντί τους, η κοινωνία τα καταδίκασε να σηκώνουν βαρύ σταυρό από τα παιδικά τους χρόνια. Και αυτά τι περιμένουμε να κάνουν; Το αυτονόητο, αυτό που κάνουν τα παιδιά που συγκροτούν συμμορίες, που προσπαθούν να προσβάλουν και να τραυματίσουν την κοινωνία. Όπως τα τραυμάτισε, τα πρόσβαλε και τα κλώτσησε εκείνη.
Ποιοι, όμως, κατευθύνουν την κοινωνία; Ποιοι την καθοδηγούν, ποιοι την ελέγχουν; Μα, φυσικά, οι θεσμοί. Οι τελευταίοι, όμως, φαίνεται ότι δεν τα πάνε καλά, δεν λειτουργούν όπως πρέπει, δεν είναι δίκαιοι, ούτε πλήρεις και, κυρίως, έχουν μια ροπή στο να στηρίζουν αποκλειστικά τους ισχυρούς. Από έναν απλό ιδιοκτήτη διαμερίσματος, που πετάει μια οικογένεια στον δρόμο, μέχρι ένα παράνομο fund, που ξεσπιτώνει χιλιάδες οικογένειες και οδηγεί στην καταστροφή και στον θάνατο χιλιάδες ανθρώπους.
Ποιοι, όμως, υπηρετούν τους θεσμούς; Ποιοι τους υποστηρίζουν, ποιοι τους ακολουθούν; Μα, φυσικά, εκείνοι που έχουν οριστεί από την Πολιτεία και τα όργανά της, δηλαδή, οι δικαστικοί, οι εκπαιδευτικοί, οι κρατικοί λειτουργοί κ.λπ. Όταν αυτοί δεν τους στηρίζουν, όταν δεν τους υπηρετούν με ανθρωπιά και δικαιοσύνη, τους απαξιώνουν, τους αποδυναμώνουν, τους καταργούν.
Έχει έρχεται η Πολιτεία, με τους μηχανισμούς της, να παρέμβει για να διορθώσει πιθανά λάθη και παραλείψεις. Εκεί πρέπει να δημιουργούνται… παραθυράκια, για να γλιτώνουν από τέτοιες καταστάσεις τα παιδιά. Εκεί χρειάζονται τα παραθυράκια και όχι μόνο για να γίνονται οι πλούσιοι πλουσιότεροι… Ας γίνει, λοιπόν, ένα… παραθυράκι που θα απαγορεύει τις εξώσεις σε τρίτεκνες και πολύτεκνες οικογένειες.
Το έχουμε ξαναπεί και θα το λέμε συνέχεια: Όταν οι θεσμοί λειτουργούν κανονικά, όταν οι ταγοί τούς υπηρετούν με ανθρωπιά και ευθύνη, όταν γνώμονας δεν είναι το κέδρος αλλά το δίκιο του κοσμάκη, οι θεσμοί θα είναι φάροι ευνομίας και θεματοφύλακες ενός κράτους που σέβεται τους πολίτες του.
Σίγουρα, το κράτος αυτό μπορούμε να το δημιουργήσουμε. Το θέμα είναι αν θέλουμε. Ή αν μπορούμε να υπερισχύσουμε εκείνων που δεν το θέλουν. Εδώ είναι το πρόβλημα. Θα το λύσουμε, άραγε; Αν δεν το λύσουμε, ας μην απορούμε μετά για τη νεανική παραβατικότητα και τη συνέχιση της ζουγκλοποίησης της κοινωνίας. Την ευκαιρία, ή την αφορμή αν θέλετε, μας τη δίνει η τρίτεκνη μονογονεϊκή οικογένεια της Νίκαιας. Θα την αρπάξουμε ή θα την αφήσουμε να πάει χαμένη;
Ιδού η Ρόδος…
ΤΟ ΠΑΡΟΝ