Όχι άλλη πολιτική του οικονομικού πόνου
Είναι αδύνατον να επιδείξουν προσωπική και λειτουργική ανεξαρτησία κομματικοί ή, έστω, ενδοκομματικοί αντίπαλοι. Εξάλλου καμία Εξεταστική δεν φώτισε ποτέ και δεν προήγαγε καμίαν υπόθεση. Καμία, πλην ίσως εκείνης του Φακέλου της Κύπρου, η οποία όμως επικαλούμενη αόριστους εθνικούς λόγους τον ξαναέκλεισε άρον άρον.
Είναι εξηγήσιμη η κομματική ιδιοτέλεια, αλλά προκαλούν θυμηδία οι γκάφες ολκής και ένιες ιλαροτραγικές σκηνές. Επιτέλους, αν δεν υπάρχει αντικειμενικότητα, θα μπορούσε να υπάρχει σοβαρότητα.
Για την ώρα πάντως, όσα, ελάχιστα, έγιναν γνωστά κραυγάζουν για την ηθική απαξία της εποχής Σημίτη, η οποία με τη συνδρομή της προπαγάνδας είχε κατορθώσει άχρι καιρού να περιβάλλεται με… φωτοστέφανο.
Οι «παραστάσεις» της Εξεταστικής κατήντησαν θέαμα. Σίριαλ κακόγουστο, χοντροκομμένο. Οι μίζες και οι μιζαδόροι έδρασαν στους δύο χώρους εξουσίας. Σʼ ένα πολιτικό σύστημα όπου ισχύει η «ενός ανδρός αρχή» και του περί αυτόν στενού κομματικού ιερατείου οι θεσμοί εξωτερικά μόνο λειτουργούν. Εσωτερικά υπόκεινται στον απόλυτο έλεγχο των δυναστειών και των πριγκίπων τους.
Την τελευταία 20ετία η διαπλοκή κατέστησε πολιτική και χρήμα «αδελφοποιητά». Το χρήμα είχε ανάγκη την εξουσία για να λεηλατεί. H εξουσία ανάγκη το χρήμα για να επικρατεί. Το ένα στήριξε το άλλο, με θύμα βεβαίως το κράτος και τα συμφέροντα του λαού.
Στη Δημοκρατία η τελική αναγωγή της εξουσίας είναι συνταγματικά η συναίνεση του λαού. Αυτό το γνωρίζουν οι «διαπλεγμένοι» και ρίχνουν όλο το βάρος τους εκεί. Πώς; Απλούστατα χειραγωγούν τους πολίτες, δηλαδή τους κάνουν του χεριού τους. Το αμαρτωλό εργαλείο με το οποίο κατασκευάζεται νόθα συναίνεση είναι το επικοινωνιακό σύστημα.
Με ένα πανελλαδικής εμβέλειας τέτοιο μέσο μπαίνετε στο Κοινοβούλιο. Με δύο γίνεσθε αξιωματική αντιπολίτευση, με τρία κυβέρνηση! Από κοντά και η ροή άφθονου χρήματος από τα ταμεία των εθνικών εργολάβων και προμηθευτών.
Με το πρόσχημα της απεξάρτησης από τα ύποπτα ιδιωτικά ταμεία, τα κόμματα επιδότησαν ετησίως τον εαυτό τους από τον τρύπιο πια σήμερα κρατικό κορβανά ανά 30 εκατ. ευρώ για τα μεγαλύτερα και κάπου ανά 10 εκατ. ευρώ για τα μικρότερα, χωριστά οι εκλογικές δαπάνες. Τώρα έχουν προεισπράξει αυτές τις επιδοτήσεις ως το 2016 (sic!).
Aλλά ως το 2016, με τις δραματικές αλλαγές που προμηνύονται, είναι άγνωστο αν αυτά τα κόμματα θα υπάρχουν. Και καλό είναι να μην υπάρχουν, όπως συνέβη και στη γειτονική Τουρκία πριν από 7,5 χρόνια.
Αν και το Συμβούλιο της Ευρώπης δεν έχει στο ενεργητικό του ιδιαίτερα σοβαρό έργο, πρέπει να του πιστώσουμε το πανευρωπαϊκό φόρουμ Moneyval, που από το 1997 πασχίζει να πείσει τις κυβερνήσεις να λάβουν αποτρεπτικά μέτρα κατά της διείσδυσης μαύρου χρήματος στο πολιτικό τους σύστημα. Και οι βραδυπορούσες Βρυξέλλες με την Οδηγία 18/2004 παρέσχον ευχέρεια αποκλεισμού από έργα και προμήθειες του Δημοσίου εταιρειών που δωροδόκησαν κυβερνητικά και άλλα κρατικά στελέχη εφόσον έχει εκδοθεί δικαστική απόφαση. Η Ζήμενς εμπίπτει σʼ αυτή την κατηγορία, αλλά παρʼ ημίν ζει και βασιλεύει εισέτι. Και ίσως εις έτη πολλά!
Η κυβέρνηση παίζει κρυφτούλι με το ασφαλιστικό της νομοσχέδιο. Το παιχνίδι θυμίζει το κυνήγι των ελεφάντων. Σʼ αυτό κάποιοι από τους κυνηγούς είναι μαυροντυμένοι και άγριοι και άλλοι λευκοντυμένοι και γελαστοί. Οι ατυχείς ελέφαντες τρέχουν να αποφύγουν τους μαυροφόρους και παραδίδονται στους λευκοφόρους που παριστάνουν τους φίλους τους αφού «χτυπούν» τους μαυροφόρους. Η κυβέρνηση εμπαίζει τους εργαζομένους ότι τάχατες αντιμάχεται τους άγριους της «τρόικας», ενώ όλα, και το ποσοστό αναπλήρωσης 48% που τώρα ισχυρίζεται ότι το συμφώνησε μόνο για την «ανταποδοτική» και όχι την «προνοιακή», τα έχει συμφωνήσει με τους Κατοχικούς.
Οι αντιστάσεις στην κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους που θα περίμενε κανείς να προβάλουν οι συστημικές πολιτικές δυνάμεις είναι χλωμές και καχεκτικές. Εφʼ ω και η αποδόμησή τους υπό τις παρούσες συνθήκες προδιαγράφεται βέβαιη.
Οι δυνάμεις της τριπλής κατοχής που εγκατέστησαν εδώ με την ψήφο τους ΠΑΣΟΚ, Καρατζαφέρης, Μπακογιάννη είναι ανθρωποφαγικές. Δεν πρόκειται να συγκινηθούν από τα ανθρώπινα δράματα που οι αποφάσεις τους προκαλούν.
Όλα τα μέτρα είναι του είδους που ο Paul Krugman ονομάζει και φυσικά αποδοκιμάζει («New York Times»/«Βήμα» 1-6-10) πολιτική του οικονομικού πόνου.
Ο νομπελίστας επικρίνει έντονα τον ΟΟΣΑ που, ενώ γνωρίζει το υψηλό ποσοστό ανεργίας στις χώρες ευθύνης του και το προβλέπει υψηλότερο, συνιστά αντί της αναπτυξιακής πολιτικής αύξηση των επιτοκίων και περικοπές κοινωνικών δαπανών. Δηλαδή το διαμετρικά αντίθετο φάρμακο από αυτό που επιβάλλει η κοινή λογική και η οικονομική επιστήμη.
Αυτό νομοτελειακά θα επιδεινώσει την ύφεση, γιατί όσα θα κέρδιζε ένας προϋπολογισμός από τις περικοπές θα τα χάνει από τις εισπράξεις. Απλή αριθμητική!
Το ΔΝΤ είναι τρισχειρότερο του ΟΟΣΑ.
Κατά τα λοιπά, καθένας μας θα ευχόταν να μην αναγκασθεί για την τρέχουσα πολιτική να πει όσα ο Θερσίτης λέει στο «Τρωίλος και Χρυσηίδα» του Σαίξπηρ: «Η πολιτική τους δεν αξίζει ούτε ένα βατόμουρο!».