«Τα πάντα προβολή»
Άριστος μαθητής της «τακτικής των πολιτικών τζακιών» («δεν είναι αρεστό να λαμβάνουν πληροφορίες ή ν’ ακούνε γνώμες που αντιβαίνουν στον τρόπο με τον οποίο βλέπουν τα πράγματα. Και στην εν γένει συμπεριφορά τους εντοπίζεται έντονη μακιαβελική χροιά…»), έχει προσεταιρισθεί σε όλο το πλάτος και μήκος των ΜΜΕ συνειδητούς διαφημιστές του.
Οι δημοσιογράφοι -παμπάλαια η διαπίστωση- είναι πραγματικοί καθοδηγητές γνώμης και συμμετέχουν όλο και περισσότερο στην «κατασκευή» της κοινής γνώμης, η οποία και εξαναγκάζεται να ενεργεί ολοένα και λιγότερο αυθόρμητα.
Το κοινό ενεργεί με τη διαμεσολάβηση των δημοσιογράφων, μέσω αυτών διαμαρτύρεται, επιβάλλεται στους κρατούντες.
Προβάλλεται ως θαυματοποιός. Αν και το παρελθόν σχεδόν πιστοποιεί ότι η πομπώδης προβολή για ανάληψη μεγάλων έργων δεν κατέληξε τις περισσότερες φορές παρά σε παταγώδη αποτυχία!
Ίδιον του ναρκισσισμού, και δη του αντιδραστικού ναρκισσισμού, η έλλειψη σωστής κρίσης και δυνατότητας ελέγχου της πραγματικότητας.
Η ψυχαναλυτική σχολή δίδει ικανοποιητική ερμηνεία για τους διακατεχόμενους από τον ναρκισσισμό της αυταπάτης και αποδίδει ότι η υπερτιμημένη εικόνα του εαυτού μας, η οποία διαμορφώθηκε σταδιακά κατά την παιδική ηλικία, αποδεικνύεται ότι είναι αντίθετη προς την πραγματικότητα.
Η ίδια σχολή καταλήγει στο συμπέρασμα: Οι ναρκισσιστές της αυταπάτης έχουν την τάση να είναι πομπώδεις και επιδεικτικοί. Αισθάνονται την επιθυμία να κυριαρχούν επάνω στους άλλους και να τους ελέγχουν. Στη συμπεριφορά τους υπάρχει κάτι το επιτηδευμένο.
Βεβαίως, κατά τους ψυχολόγους, «ένας ορισμένος βαθμός ναρκισσισμού στη συμπεριφορά των πολιτικών είναι απαραίτητος για την επιτυχία τους και σε μερικές περιπτώσεις μπορεί να είναι πλεονέκτημα γι’ αυτούς». Η πολιτική απαιτεί κάποια αυστηρότητα ώστε να μπορεί ο πολιτικός να είναι αρκετά ανεξάρτητος από τους άλλους και να λαμβάνει δύσκολες αποφάσεις όταν αυτό είναι αναγκαίο.
Ο κ. Αβραμόπουλος στα διάφορα στάδια της μέχρι τούδε επαγγελματικής του παρουσίας (διπλωμάτης, δήμαρχος-«καγκελάριος», πολιτικός αρχηγός με ημερομηνία λήξης, υπουργός του κόμματος στο οποίο ως «ηγέτης του Κινήματος Ελεύθερων Πολιτών» άσκησε κριτική δριμύτερη και εκείνης του ΠΑΣΟΚ), κατόρθωσε αδιαμφισβητήτως να έχει μια ενασχόληση όχι μονότονη και επομένως πληκτική, αλλά η εκάστοτε εργασία του, ως παιδιά, να τον απαλλάσσει από την πλήξη και να του δίνει τις πιο δυνατές συγκινήσεις και δη χωρίς την καταβολή ιδιαίτερου μόχθου!
«Η ικανότητα να γεμίζουμε με έξυπνο τρόπο τις ελεύθερος ώρες μας -παρατηρεί ο άγγλος φιλόσοφος Μπέρτραντ Ράσελ- είναι από τα τελευταία προϊόντα του πολιτισμού και ως τώρα λίγοι άνθρωποι έχουν φθάσει ως το επίπεδο αυτό».
Άλλωστε ο πρώην δήμαρχος-«καγκελάριος» έχει εγκολπωθεί όσα διδάσκει στο περισπούδαστο πόνημά του, «Δικαίωμα στην τεμπελιά», ο Πολ Λαφάργκ, γαμπρός του Καρόλου Μαρξ: «Οι περισσότεροι από τους αργόσχολους πλούσιους υποφέρουν από ανείπωτη πλήξη, αν κι αυτό δεν συμβαίνει με τους εξαντλητικά εργαζόμενους προλετάριους που διεκδικούν το ʽʽδικαίωμα στην τεμπελιά”».
Δεν αποσυνδέεται από τον τόπο της καταγωγής του, τα αρκαδικά βουνά αντίκρυ στον ναό του Επικούρειου Απόλλωνα στις Βάσσες, η αταραξία, δηλαδή η απουσία άγχους, η εσωτερική γαλήνη που διακρίνει τον Δημήτρη Αβραμόπουλο.
Η επικούρειος φιλοσοφία είναι «η δευτέρα φύση του». Ο Επίκουρος για να απαλλάξει τον εαυτό του και τους άλλους από την ταραχή και τους φόβους που γεμίζουν την ψυχή του ανθρώπου πρόβαλλε την ηδονή, την οποία βεβαίως δεν τη θεωρεί, ως συμβαίνει και με τον κ. Αβραμόπουλο, ως αυτοσκοπό, ούτε συνιστά την εναγώνια και απεριόριστη αναζήτησή της. Όταν η ηδονή είναι παρούσα πρέπει να την επιδιώκει ο άνθρωπος. Αν όμως του δημιουργεί άγχος, καλό είναι να παραιτείται από αυτή.
Πάντως σ’ ένα διαφορίζεται ο νυν υπουργός Υγείας του ιδανικού των Επικούρειων, δεν θυσιάζει στο «λάθε βιώσας», το αξίωμα του Σάμιου φιλόσοφου, την κοινωνική προβολή ή τη δημοσιότητα.
Ο Επίκουρος επιτάσσει «τα πάντα ηδονή»… Ο κ. Αβραμόπουλος, «τα πάντα προβολή»!