Οι καταλήψεις

Σήμερα, η Παιδεία είναι σε κίνδυνο. Έχει περάσει μια θηλιά στον λαιμό της, η οποία, μέρα με τη μέρα, την περισφίγγει. Κινδυνεύει από στραγγαλισμό. Η θηλιά είναι οι καταλήψεις. Προσωπικά, ήμουν και είμαι αντίθετος με αυτήν τη μορφή αγώνα. Τη θεωρώ αυτοκτονική και δεν συμβαίνει πουθενά στον κόσμο. Είμαι αντίθετος όχι γιατί δεν υπάρχουν προβλήματα στην Παιδεία. Υπάρχουν πολλά και σοβαρά, τα οποία καθημερινά οξύνονται. Ζητώ, όμως, από τους φοιτητές και τους μαθητές να διεκδικήσουν τη λύση τους με άλλες μορφές αγώνα. Και στον αγώνα αυτoύ θα είμαστε μαζί τους, συμπαραστάτες. Ζητούμε να παίρνουν τη γνώση στον όποιο βαθμό και με όποιες συνθήκες τούς την προσφέρει η Πολιτεία σήμερα και από εκεί και πέρα να διεκδικούν την επιπλέον γνώση, την πλήρη γνώση, με όλα τα μέσα που η σύγχρονη εκπαιδευτική διαδικασία απαιτεί. Η κατάληψη στερεί το δικαίωμα πρόσβασης στις πηγές της γνώσης και από εκείνους που την αποφασίζουν -και δεν μπαίνω εδώ στον έλεγχο της δημοκρατικότητας των διαδικασιών- και από εκείνους που θέλουν να το ασκήσουν και δεν μπορούν. Το δικαίωμα της γνώσης είναι συλλογικό αλλά και ατομικό, αναφαίρετο, ανεμπόδιστο και αμετάθετο. Δεν μπορούν να το στερούν ούτε οι λίγοι από τους πολλούς ούτε οι πολλοί από τους λίγους.

Επίσης, το νοσηρό φαινόμενο της κατάληψης έχει ταξική διάσταση. Στερεί το δικαίωμα στη γνώση από τα παιδιά του λαού, γιατί τα παιδιά των πλουσίων έχουν την άνεση πρόσβασης στην ιδιωτική εκπαίδευση εντός και εκτός της χώρας. Και αυτές οι απαίδευτες γενιές, δηλαδή τα παιδιά του λαού, θα αποτελέσουν την ακατέργαστη και φτηνή ύλη, προσφορά και βορά στη στυγνή και άγρια εκμετάλλευση του κεφαλαίου. Και πολύ φοβούμαι ότι στο μέλλον θα αποτελέσουν την ακατέργαστη εξαγώγιμη ύλη για να χρησιμοποιηθεί σε κτηνοτροφικές, οικοδομικές και χοιροτροφικές εργασίες σε βαλκανικές χώρες, αλλά και πέρα από αυτές. Με λύπη απευθύνουμε το ερώτημα στις πολιτικές δυνάμεις της χώρας: Μπροστά σε μια τέτοια αρνητική εξέλιξη γιατί παραμένουν απαθείς; Γιατί αρνούμαι να δεχτώ ότι κόμματα, και μάλιστα προοδευτικά, υποκινούν τις καταλήψεις. Επειδή η απαιδευσία των παιδιών του λαού δεν συμβιβάζεται με τα συμφέροντά του, για την προστασία των οποίων αγωνίζονται. Αρνούμαι, όμως, και την απάθεια. Αυτήν την κρίσιμη ώρα το συμφέρον της Παιδείας απαιτεί όλα τα πολιτικά κόμματα να αποθαρρύνουν, με θετική στάση, τις καταλήψεις ως μορφή αγώνα. Είναι αυτοκτονική για τη μόρφωση των παιδιών. Και παράλληλα, γονείς, καθηγητές, μαθητές να αποδοκιμάσουν τις ελάχιστες μειοψηφίες στους αντίστοιχους χώρους και να τις απομονώσουν. Ταυτόχρονα, να αναζητήσουν άλλες μορφές αγώνα, αποτελεσματικότερες, για να διεκδικήσουν λύσεις στα μικρά και μεγάλα προβλήματα που απασχολούν την εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες της. Γιατί η Παιδεία είναι εθνική υπόθεση.