tabula rasa…

Ποτέ ένα ταξίδι στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν είχε τόσο μεγάλη αξία χωρίς να έχει, φαινομενικά τουλάχιστον, καμία ιδιαίτερη διπλωματική σημασία. Αναφέρομαι, φυσικά, στην επίσκεψη της Ντόρας Μπακογιάννη και στις συναντήσεις της με την ομόλογό της, Κοντολίζα Ράις, και τον πρόεδρο Τζωρτζ Μπους. Η Ντόρα απέδειξε ότι και ισχυρό διεθνή μηχανισμό διαθέτει και στρατηγική σε βάθος χρόνου. Έτσι, έφερε σε πέρας μία τεράστια εκστρατεία με το μικρότερο δυνατό κόστος για τη χώρα και το μεγαλύτερο όφελος για την ίδια.

Διότι επί της ουσίας τι ακριβώς απέφερε σε διπλωματικό επίπεδο αυτή η επίσκεψη; Επισήμως μάθαμε πως η υπουργός Εξωτερικών δεν συνομίλησε -ή τουλάχιστον δεν συνομίλησε σοβαρά- για τα ανοικτά θέματα της ελληνικής διπλωματικής μας ατζέντας. Το σκοπιανό, τα ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό δεν αποτελούν, όπως ειπώθηκε καθαρά από την αμερικανική πλευρά, ζητήματα αιχμής για τα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι υποκλοπές και οι αμυντικές προμήθειες επίσης.

Θα μου πείτε, δοκίμασε τα καταπληκτικά steaks στο περίφημο Morton’ s στην Ουάσιγκτον και είχε τη δυνατότητα να τα πει με δημοσιογράφους από τα μεγαλύτερα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης στο Club 21 της Νέας Υόρκης (όπου εμφανίστηκε και ως επίσημος… U.S media relations manager for Dora Bakoyiannis, ο γνωστός παλαιόθεν και μη εξαιρετέος Nick Gage, άλλως πώς Νίκος Γκατζογιάννης). Μπορεί να κανόνισε και τις λεπτομέρειες για τις καλοκαιρινές διακοπές του μπαμπά και της μαμάς Μπους στα Χανιά και το Αιγαίο. Αλλά μέχρι εκεί…

Τι εξασφάλισε, λοιπόν, η Ντόρα από τις Ηνωμένες Πολιτείες; Την επανάληψη -κατά την Κοντολίζα Ράις- της πάγιας αμερικανικής θέσης, ότι «ΗΠΑ και Ελλάδα συνεργαζόμαστε από την ισχυρότερη δυνατή βάση κοινών αξιών, από τη συμμαχία μας στο ΝΑΤΟ, στα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή και στις ΝΑΤΟϊκές προσπάθειες στο Αφγανιστά και στο Ιράκ».

Και επʼ αυτού οι ΗΠΑ επιφυλάσσουν στην Ελλάδα κάποιο ειδικότερο ρόλο λόγω -όπως τονίσθηκε- «των φιλικών σχέσεων που έχει η Ελλάδα με τον αραβικό-ισλαμικό κόσμο».

Και η Ντόρα τον αποδέχτηκε αυτόν τον ρόλο ασμένως. Πρόκειται, αν το καλοσκεφθεί κανείς, για ένα απίστευτο θέατρο παραλόγου. Με 15 χρόνια καθυστέρηση η Ουάσινγκτον έρχεται να επιβραβεύσει την φιλοαραβική πολιτική του Ανδρέα Παπανδρέου και να ζητήσει από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας να εξυπηρετήσει τα αμερικανικά συμφέροντα αξιοποιώντας αυτή την πολιτική (του μισητού αντιπάλου του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, του πατέρα, δηλαδή, της κυρίας Μπακογιάννη)! Βρε, πώς αλλάζουν οι καιροί…

Ουδείς, ωστόσο, επισήμανε το αυτονόητο: Η φιλοαραβική πολιτική του Ανδρέα Παπανδρέου οικοδομήθηκε πάνω σε μια βασική αρχή. Οι Άραβες μας εμπιστεύτηκαν, επειδή κρατήσαμε αποστάσεις από τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ. Εκείνη η πολιτική δεν έχει καμία σχέση, πλέον, με τη διπλωματική στρατηγική των κυβερνήσεων Σημίτη, πολύ περισσότερο δε με την ακραιφνώς φιλοαμερικανική πολιτική της κυβέρνησης Καραμανλή και της κυρίας Μπακογιάννη ειδικότερα.

Πώς και γιατί να μας εμπιστευτούν τώρα οι Άραβες; Πώς θα μας ανοίξουν τις πόρτες, όταν γνωρίζουν πως εκπροσωπούμε τα αμερικανικά συμφέροντα στη Μέση Ανατολή, το Ιράκ, το Ιράν και το Αφγανιστάν;

Γιατί να παραμείνουν καλές οι σχέσεις μας με τους Άραβες, όταν η ελληνική κυβέρνηση σπεύδει να δηλώσει προθυμία να εκπαιδεύσει τον αμερικανικών προδιαγραφών ιρακινό στρατό, αυτούς δηλαδή που ως αστυνομία κατοχής διαλύει τις αντιαμερικανικές διαδηλώσεις στη Βαγδάτη;

Είναι γνωστό πως ακόμα και ο Γιώργος Παπανδρέου, αν δεν λεγόταν Παπανδρέου και δεν εκπροσωπούσε τη Σοσιαλιστική Διεθνή, θα είχε δυσκολία προσέγγισης των Αράβων. Γιατί, λοιπόν, να ανοίξουν οι πόρτες στην Ντόρα και στον Καραμανλή;

Πού καταλήγουμε; Ότι όλη αυτή η υπόθεση του «νέου ρόλου της Ελλάδας στον ισλαμικό κόσμο με αμερικανική σφραγγίδα» είναι μια τεράστια πομφόλυξη ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης και, φυσικά, για τις δημόσιες σχέσεις της ίδιας της Ντόρας.

Βεβαίως, ουδείς αναλογίζεται τι μπορεί να συμβεί, εάν εμπεδωθεί η άποψη πως η Ελλάδα εξυπηρετεί τα αμερικανικά συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Ότι ενισχύει την παρουσία της στο Αφγανιστάν και εμπλέκεται στο Ιράκ. Μήπως οι Άραβες και κυρίως τα ακραία εξτρεμιστικά στοιχεία αλλάξουν στάση απέναντι μας; Ψιλά γράμματα, θα μου πείτε, για μια εξωτερική πολιτική που δεν βλέπει πέρα από τη μύτη της…

Κατά τα άλλα η υπουργός Εξωτερικών παίζει, πλέον εν ου παικτοίς στο εσωτερικό πολιτικό πεδίο. Συγκεντρώνει γύρω της ολοένα και περισσότερους βουλευτές, που αντιλαμβάνονται ότι ο Καραμανλής της έχει δώσει το χρίσμα και βλέπουν πως ουδείς μπορεί να της αμφισβητήσει τη μετακαραμανλική ηγεμονία.

Τα «ορφανά» του κολωνακιώτικου JK δέχονται τηλεφωνήματα και «επιθέσεις φιλίας» από τους συνεργάτες της Ντόρας και οσονούπω θα αρχίσουν και τα (μυστικά) δείπνα.

Δύο μόνο πρόσωπα μπορούν -κάτω όμως από αυστηρότατες προϋποθέσεις κι εφόσον η συγκυρία τους ευνοήσει- να αντιπαρατεθούν στη Ντόρα. Ο εκ Βρυξελλών έτοιμος να επιστρέψει και να εκπροσωπήσει το καραμανλικό «ρεύμα» Αντώνης Σαμαράς και ο Δημήτρης Αβραμόπουλος. Τους «δένει» η απέχθεια για την Ντόρα και το μητσοτακαίικο, είναι σφόδρα επικοινωνιακοί, ο δεύτερος δε, διαθέτει και στρατηγική.

Είτε καθένας μόνος του είτε – who knows…- είτε και οι δύο μαζί, ίσως βρεθούν απέναντι στην επελαύνουσα κυρία Μπακογιάννη…