Στ. Σιμόπουλος στο “Π”: Η τρομοκρατική επίθεση στο σπίτι μου οφείλεται καθαρά στις απόψεις μου
Του
ΣΤΡΑΤΟΥ ΣΙΜΟΠΟΥΛΟΥ
Προέδρου Ειδικής Μόνιμης Επιτροπής Έρευνας και Τεχνολογίας,
Βουλευτή ΝΔ Α’ Θεσσαλονίκης, Ηλεκτρολόγου Μηχανικού
Η πρόσφατη τρομοκρατική επίθεση στην είσοδο της πολυκατοικίας όπου διαμένω, με αυτοσχέδιο εκρηκτικό μηχανισμό (γκαζάκια), δεν ήταν μια τυχαία ενέργεια.
Ήταν μια στοχευμένη και απόλυτα πολιτική πράξη εκφοβισμού.
Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο: «Σιωπήστε».
Η επίθεση αυτή δεν είναι η πρώτη που δέχομαι.
Προηγήθηκαν μπογιές, τρικάκια και τώρα, εκρηκτικά.
Η κλιμάκωση είναι προφανής και επικίνδυνη.
Και είναι σαφές ότι στοχεύουν εμένα, όχι για κάτι προσωπικό, αλλά για τις πολιτικές μου απόψεις και παρεμβάσεις.
Επειδή μιλώ καθαρά, χωρίς υπεκφυγές.
Επειδή στηρίζω τη νομιμότητα, τη δημόσια τάξη και τον εκσυγχρονισμό του κράτους.
Πιστεύω ακράδαντα πως η Ελληνική Αστυνομία πρέπει να έχει «λυμένα χέρια» για να επιτελεί το καθήκον της.
Όταν η Αστυνομία καλείται να διαχειριστεί εγκληματικές ή τρομοκρατικές ενέργειες, δεν μπορεί να λειτουργεί με τον φόβο της πολιτικής κριτικής ή της αβάσιμης στοχοποίησης.
Οι αστυνομικοί μας βρίσκονται καθημερινά στην πρώτη γραμμή, στους δρόμους, στα πανεπιστήμια, σε ευαίσθητες επιχειρήσεις, και οφείλουμε να τους παρέχουμε τα μέσα, τη νομική κάλυψη και την πολιτική στήριξη για να λειτουργούν αποτελεσματικά και δίκαια.
Η ασφάλεια του πολίτη και η προστασία της δημοκρατικής ομαλότητας είναι θεμελιώδης υποχρέωση ενός κράτους δικαίου.
Αστυνομία χωρίς εμπιστοσύνη και ελευθερία κινήσεων είναι σαν γιατρός χωρίς εργαλεία: παρών, αλλά αδύναμος.
Ενοχλούνται, επίσης, από τις θέσεις μου για την αποκατάσταση της τάξης στα πανεπιστήμια, για τη λειτουργία της πανεπιστημιακής αστυνομίας, για την εκκένωση των καταλήψεων δημόσιων κτιρίων.
Ενοχλούνται γιατί υπερασπίζομαι το αυτονόητο. Ότι τα πανεπιστήμια, δηλαδή, δεν είναι άσυλα παρανομίας, αλλά χώροι μάθησης και διαλόγου.
Κάποιοι θα ήθελαν να συνεχιστεί η ανομία, να ελέγχουν άτυπα τους χώρους, να παρεμποδίζουν την ελεύθερη διακίνηση ιδεών, όσο αυτές δεν είναι οι δικές τους.
Επιπρόσθετα, δεν δίστασα να εκφράσω τη θέση μου για το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών.
Έχω τονίσει ότι η δικαιοσύνη πρέπει να κάνει τη δουλειά της, αλλά δεν είναι θεμιτό να επιδιώκεται ποινικοποίηση της πολιτικής ευθύνης, εκτός αν συντρέχουν ενδείξεις δόλου ή διαφθοράς.
Αυτή η άποψη ενόχλησε.
Γιατί δεν υπηρετεί τη λογική της πολιτικής εκμετάλλευσης του πόνου και της συναισθηματικής εργαλειοποίησης της τραγωδίας.
Η αντιπολίτευση –ή έστω ένα κομμάτι της–, αντί να καταδικάσει ξεκάθαρα τέτοιου τύπου θέσεις, επιλέγει τη σιωπή ή ακόμη και την υπόγεια νομιμοποίησή τους.
Δημιουργούν ένα κλίμα πόλωσης, καχυποψίας και μίσους.
Καλλιεργούν ένα αφήγημα που στοχοποιεί τους πολιτικούς αντιπάλους.
Η επίθεση στο σπίτι μου δεν είναι μόνο μια προσωπική υπόθεση.
Είναι μια υπόθεση που αφορά την ποιότητα της δημοκρατίας μας.
Αν κάθε φωνή που υποστηρίζει την τάξη, τη μεταρρύθμιση και την ευθύνη φιμώνεται με βία, τότε ποιο είναι το επόμενο βήμα;
Δεν μπορεί η τρομοκρατία να νοείται ως μορφή πολιτικής έκφρασης.
Δεν μπορεί η διαφωνία να αντιμετωπίζεται με βόμβες.
Θα συνεχίσω να μιλώ, να παρεμβαίνω, να υποστηρίζω όσα πιστεύω.
Όχι από πείσμα, αλλά από βαθιά πίστη ότι σε μια δημοκρατία οι απόψεις αντιμετωπίζονται με επιχειρήματα, όχι με τρομοκρατία.
Η πίστη μου στη λειτουργία του κράτους δικαίου και στην ανάγκη ύπαρξης κανόνων είναι πιο ισχυρή από την ανάγκη για πολιτική αποδοχή ή λαϊκισμό.
Όλα τα χρόνια της πολιτικής μου πορείας, η στάση μου αντικατοπτρίζει την ευρύτερη φιλοσοφία μου περί πολιτικής ευθύνης, την οποία δεν αντιλαμβάνομαι ως συμβιβασμό ή υποχώρηση, αλλά ως σταθερότητα στις αξίες και τα οράματά μου.
ΤΟ ΠΑΡΟΝ