Ο κόσμος από το παράθυρο της… δεξιάς πολυκατοικίας – Του Ν. Στραβελάκη

Του
ΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΒΕΛΑΚΗ,
Οικονομολόγου του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών

Η ελληνική Δεξιά, με τον βασικό της πολιτικό φορέα, τη ΝΔ, ανέβηκε στην κυβερνητική εξουσία το 2019. Το κεντρικό πολιτικό της μήνυμα ήταν «τέρμα τα πειράματα και οι περιπέτειες», τον λόγο στο εξής θα έχουν «οι επαΐοντες».

Η εκλογική της επιτυχία βασίστηκε στην απογοήτευση των αριστερών ψηφοφόρων, οι οποίοι στράφηκαν στην αποχή, και στον επαναπατρισμό ψηφοφόρων της Άκρας Δεξιάς. Έξι χρόνια αργότερα, ο κόσμος υποφέρει από την ακρίβεια, τη στεγαστική κρίση, τους πλειστηριασμούς και το έλλειμμα δημοκρατίας, με αποκορύφωμα το έγκλημα των Τεμπών.

Την ίδια ώρα, το γεωπολιτικό περιβάλλον μόνο σταθερό δεν είναι. Το αφήγημα της Δεξιάς και της ελληνικής αστικής τάξης, στο σύνολό της, περί «συνόρων της Ευρώπης» έχει πάει περίπατο. Η Τουρκία, από αναβαθμισμένη πλέον θέση, έχει ενταχθεί στο αμυντικό πρόγραμμα της ΕΕ και τα «σύνορα της Ευρώπης» έχουν τοποθετηθεί και επισήμως εκεί που ήταν πάντα – στα σύνορα της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Σε αυτό το περιβάλλον, η ελληνική εξωτερική πολιτική έχει μείνει να παρακολουθεί αμήχανα τις εξελίξεις και να παρακαλεί τον εγκληματία Νετανιάχου να πει μια καλή κουβέντα στον Τραμπ, ενώ η χώρα ετοιμάζεται να δανειστεί δισεκατομμύρια για αγορές πολεμικού υλικού.

Όπως είναι φυσιολογικό, οι τριγμοί στη «δεξιά πολυκατοικία» της ΝΔ δεν άργησαν να έρθουν. Ο διαγραφείς πρώην αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας και πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς έχει δηλώσει την πρόθεσή του να ιδρύσει κόμμα, ενώ και ο υπουργός άμυνας Νίκος Δένδιας παίρνει αποστάσεις από τον κυβερνητικό κορμό. Είναι ο μόνος κυβερνητικός αξιωματούχος που στηλίτευσε την απόφαση της ΕΕ να εντάξει την Τουρκία στον ευρωπαϊκό αμυντικό σχεδιασμό. Τόσο ο κ. Μητσοτάκης όσο και κ. Γεραπετρίτης δεν έκαναν κάποια ηχηρή παρέμβαση.
Βέβαια, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι οι σχεδιασμοί της Δεξιάς δεν αφορούν τόσο την αντιμετώπιση προβλημάτων της κοινωνίας όσο τη διαμόρφωση της κατάλληλης εκλογικής αριθμητικής που θα επιτρέψει τη διαμόρφωση κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.

Σε αυτό το πεδίο, τόσο ο κ. Δένδιας όσο και ο κ. Σαμαράς έχουν το πάνω χέρι σε σχέση με τον κ. Μητσοτάκη. Ένα κόμμα Σαμαρά στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας, που θα συσπειρώσει τους δυσαρεστημένους και θα αποδυναμώσει τα σημερινά ακροδεξιά μορφώματα, θα είναι ο ιδανικός εκλογικός εταίρος μιας Καραμανλικής Νέας Δημοκρατίας υπό τον κ. Δένδια. Αφήστε που ο κ. Σαμαράς φέρεται να προωθείται από σημαντικό ελληνοαμερικανό παράγοντα, με άμεση πρόσβαση στον Τραμπ και στο στενό του περιβάλλον. Θα είναι μια δεξιά – ακροδεξιά διακυβέρνηση, που στο πεδίο της οικονομίας δεν θα διαφέρει ιδιαίτερα από τη διακυβέρνηση Μητσοτάκη, θα έχει όμως μπόλικες εθνοπατριωτικές κορώνες.

Απέναντι σε αυτό το εκλογικό σχέδιο, το μόνο που έχει να αντιτάξει ο κ. Μητσοτάκης είναι κάποιες εξαγγελίες στη ΔΕΘ και ένα ασαφές σχέδιο πολλαπλών εκλογών στις αρχές του 2026, με σκοπό την απόκτηση αυτοδυναμίας, που μοιάζει με όνειρο απατηλό για ένα κόμμα με δημοσκοπικό 22,5% στην πρόθεση ψήφου.

Το μοναδικό πλεονέκτημα του κ. Μητσοτάκη σε αυτό το σκηνικό είναι ότι ο κ. Σαμαράς δεν μπορεί να τον ρίξει από την κυβέρνηση, αφού αυτό θα ισοδυναμεί με τη χρεοκοπία του πολιτικού σχεδίου. Η ΝΔ, με οποιαδήποτε ηγεσία, δεν μπορεί να συνεργαστεί μετεκλογικά με αυτό που την έριξε από την κυβέρνηση. Υπό αυτήν την έννοια, ο κ. Μητσοτάκης διατηρεί την πρωτοβουλία των κινήσεων στη «δεξιά πολυκατοικία», όσο δεν υπάρχει στο τραπέζι κάποιο αμερικανικό ή ευρωενωσιακό σχέδιο για συμφωνία στο Αιγαίο και στην Κύπρο.

Όμως, το συμπέρασμα για την κοινωνία είναι εντελώς διαφορετικό. Λέει ότι από την πλευρά της Δεξιάς, σε οποιαδήποτε έκφανσή της, η κοινωνία δεν έχει να περιμένει τίποτα. Μάλιστα, το ίδιο ισχύει και για τη συστημική Αριστερά, που επίσης συναινεί με πολιτικές τύπου Μητσοτάκη για τους μισθούς και το κοινωνικό κράτος. Το τελευταίο είναι και το πραγματικό πρόβλημα της Αριστεράς. Ότι στον παρόντα χρόνο δεν προβάλλει κάποια κατανοητή πολιτική ατζέντα για τα βασικά: Μισθούς, συντάξεις, κοινωνικό κράτος και δημοκρατία. Αντ’ αυτού, επιδίδεται σε μια μεταφυσική συζήτηση για το ποιος θα πάει με ποιον και με ποιους όρους. Κοντολογίς, εγκλωβίζεται σε μια πολιτική ανάλογη με εκείνη των ιδιοκτητών και των ενοίκων της «δεξιάς πολυκατοικίας».

ΤΟ ΠΑΡΟΝ