MUSIC+ MEDIA

// Σε ρήξη φαίνεται να οδηγούνται οι συλλογικοί οργανισμοί δικαιωμάτων μουσικής και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί. Αντικείμενο, φυσικά, τα δικαιώματα μουσικής, για τα οποία οι οργανισμοί απαιτούν αφενός να υπογραφούν συμβάσεις απ’ όλους και αφετέρου να αναγνωριστούν αναδρομικές οφειλές, σε όποιες περιπτώσεις ισχύει αυτό.

// Τις δύο πλευρές χωρίζει ένα τεράστιο χάσμα. Οι μεν οργανισμοί θεωρούν ότι οι ραδιοφωνικοί σταθμοί πλουτίζουν στην καμπούρα καλλιτεχνών και δισκογραφικών. Οι δε ραδιοφωνικοί σταθμοί ότι οι καλλιτέχνες και οι δισκογραφικές πλουτίζουν από τη συνεχή «διαφήμιση» που τους κάνουν. Το αστείο, ή μάλλον το τραγικό, της υπόθεσης είναι ότι και για τις δύο πλευρές ισχύει το ακριβώς αντίθετο.

// Τα μεν Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης αντιμετωπίζουν τεράστιο πρόβλημα, καθώς τα διαφημιστικά budgets έχουν καταρρεύσει από το 2009, ενώ και οι χρόνοι πληρωμής έχουν ανοίξει τόσο πολύ, ώστε σε πολλές περιπτώσεις δεν υπάρχει η δυνατότητα ούτε το ρεύμα να πληρωθεί.

// Από την άλλη μεριά, καλλιτέχνες, μουσικοί και δισκογραφικές αντιμετωπίζουν ένα επίσης τεράστιο πρόβλημα. Οι πωλήσεις δίσκων έχουν καταρρεύσει, τα έσοδα από ζωντανές εμφανίσεις είναι ελάχιστα, και το μόνο έσοδο στο οποίο ελπίζουν είναι η είσπραξη δικαιωμάτων.

// Το μοναδικό κοινό σημείο λοιπόν όλων φαίνεται να είναι ότι: Δεν έχουν χρήματα! Με αυτό όμως ως αφετηρία, οι δύο πλευρές πρέπει να δουν προς τα πού θέλουν να κινηθούν. Μπορεί απλώς να ορμήσει ο ένας στον άλλο, προσπαθώντας να φάνε όσες «σάρκες» έχουν απομείνει, και με τον τρόπο αυτό να διασφαλίσουν ότι θα τελειώσει η αγορά μια ώρα αρχύτερα.

// Ίσως όμως να μπορούν όλες οι πλευρές να αναγνωρίσουν πού βρίσκεται η χώρα, να αναγνωρίσουν ο ένας την αναγκαιότητα της ύπαρξης του άλλου, της συμβίωσης όλων, και με ανοικτά χαρτιά να προχωρήσουν βήμα βήμα μέχρι να ισορροπήσει η αγορά.

// Κάτι τέτοιο θα απαιτούσε ψυχραιμία, η οποία όμως δεν είναι εύκολη για καμία πλευρά, ιδιαίτερα όταν το ίδιο το κράτος παραλογίζεται και, χωρίς να πληρώνει τις οφειλές του, ζητάει από όλους τους άλλους να είναι συνεπείς.

// Στον χώρο της μουσικής βιομηχανίας οι πράξεις (ή απραξία;) του κρατικού μηχανισμού είναι ακόμα πιο καταστροφικές. Για παραπάνω από μία δεκαετία δεν έκανε ουσιωδώς τίποτα για να αντιμετωπίσει τη φυσική πειρατεία, μέχρι που το φυσικό προϊόν πέθανε.

// Αντίστοιχη τακτική ακολουθείται και στον χώρο της ψηφιακής μουσικής, όπου από την πλευρά της Πολιτείας υπάρχει αδιαφορία για την ανεξέλεγκτη διακίνηση πειρατικών αρχείων μουσικής.

// Η όποια κινητοποίηση φαίνεται ότι συμβαίνει μόνο για να διατηρήσει τα κεκτημένα συγκεκριμένων ιδιωτικών εισπρακτικών μηχανισμών.