Κυρ. Ιωαννίδης στο “Π”: Γιατί να λέμε βίαια τα νερά ενός ποταμού και όχι τις όχθες που τα περιορίζουν;

Του
ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΙΩΑΝΝΙΔΗ
Μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ,
Υπεύθυνου του Τμήματος Παιδείας και Έρευνας

Δύο φιέστες διάρκειας πέντε ωρών και 137 σελίδες «Εθνικής Στρατηγικής για την Πρόληψη και Αντιμετώπιση της Βίας και της Παραβατικότητας Ανηλίκων» φαίνεται ότι δεν ήταν αρκετές για να γίνει αναφορά στις αιτίες ενός πολυσύνθετου κοινωνικού φαινομένου, η αντιμετώπιση του οποίου ποτέ δεν είναι ουδέτερη.

Η κυβέρνηση της ΝΔ, με τις διάφορες εξαγγελίες της, όχι μόνο δεν αντιμετωπίζει το φαινόμενο της νεανικής παραβατικότητας, αλλά το εντείνει, ενώ ταυτόχρονα το εργαλειοποιεί για την ενίσχυση της καταστολής και την υπονόμευση των λαϊκών αγώνων. Η παραβατικότητα των ανηλίκων δεν είναι φυσικό φαινόμενο, ούτε αποτέλεσμα κακής συμπεριφοράς των νέων, όπως η κυβέρνηση θέλει να παρουσιάσει.

Πώς μπορεί να περιμένει κανείς να μην εκδηλώνεται βία και παραβατικότητα, όταν η νεολαία μεγαλώνει σε μια κοινωνία που ζει και αναπνέει μέσα στη βία; Βία της εκμετάλλευσης, βία των πολέμων, που στηρίζει η κυβέρνηση στο πλευρό του ΝΑΤΟ, βία της κοινωνικής αδικίας, που καταδικάζει χιλιάδες νέους στην ανεργία ή σε δουλειές χωρίς δικαιώματα. Η κυβέρνηση, αντί να αντιμετωπίσει αυτά τα αίτια και να κοιτάξει τις δικές τις ευθύνες, επιλέγει να κουνήσει το δάχτυλο στους νέους και στις οικογένειές τους, μεταθέτοντας την ευθύνη στους αδύναμους.

Οι εξαγγελίες της κυβέρνησης, με μέτρα όπως η ενίσχυση των αστυνομικών περιπολιών, η αυστηροποίηση των ποινών και η δημιουργία πιλοτικών τεχνικών γυμνασίων σε περιοχές με υψηλή παραβατικότητα, αποκαλύπτουν την πραγματική της στόχευση: Την καταστολή αντί για την πρόληψη, την περιθωριοποίηση αντί για την ένταξη. Τι θα επιλύσουν, άραγε, τα περιβόητα τεχνικά γυμνάσια; Μήπως θα συσσωρευτεί ακόμα πιο βαθιά θυμός για την απόρριψη από το εκπαιδευτικό σύστημα; Μήπως θα διαμορφωθούν οι όροι για να εξωτερικευθεί με βίαιο τρόπο ο φόβος, η ανασφάλεια; Μήπως θα στιγματιστούν τα παιδιά των φτωχών συνοικιών ως παραβάτες;

Ακόμα πιο επικίνδυνη είναι η ρητορική του πρωθυπουργού και των υπουργών της κυβέρνησής του, που συνδέουν την παραβατικότητα με την αμφισβήτηση της εξουσίας και τον εξτρεμισμό. Αυτές οι δηλώσεις δεν είναι τυχαίες. Η κυβέρνηση αξιοποιεί το ζήτημα της νεανικής βίας, για να νομιμοποιήσει την καταστολή κάθε φωνής που αντιστέκεται, των μαθητών που αγωνίζονται για ένα σχολείο που θα μορφώνει και δεν θα εξοντώνει, των φοιτητών που διεκδικούν τα δικαιώματά τους για πτυχία με αξία, ενάντια στην πολιτική της εμπορευματοποίησης.

Η νεολαία δεν είναι το πρόβλημα, αλλά η ελπίδα για το μέλλον και σήμερα η ελπίδα γίνεται πράξη, δημιουργώντας αντισώματα και θετικά παραδείγματα συλλογικής δράσης, αλληλεγγύης, δημιουργίας, κόντρα στο κυβερνητικό αφήγημα των «σχολείων-ζούγκλες», όχι για να κλείσουμε τα μάτια στο πρόβλημα, αλλά κοιτάζοντάς το στα μάτια, να το αντιμετωπίσουμε στην αιτία του. Παράλληλα, χρειάζεται να ενισχυθούν οι διεκδικήσεις που θέτουν σε πρώτο πλάνο την ικανοποίηση των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών, που μπαίνουν συνεχώς σε δεύτερη μοίρα από τις αντιδραστικές προτεραιότητες της πολεμικής οικονομίας. Αυτό σημαίνει ενίσχυση των δημόσιων δομών πρόνοιας, υγείας και εκπαίδευσης με επαρκή χρηματοδότηση και στελέχωση από ειδικούς επιστήμονες, σχολεία που δεν θα αφήνουν κανένα παιδί πίσω, προγράμματα ολοκληρωμένης πρόληψης και απεξάρτησης, υποστήριξη στους εργαζόμενους γονείς, για να μπορούν να σταθούν δίπλα στα παιδιά τους.

Σε αυτόν τον δρόμο θα δημιουργούνται οι όροι για την οριστική επίλυση του προβλήματος, σε μια κοινωνία απαλλαγμένη από το μικρόβιο του κέρδους, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, τον σοσιαλισμό. Και σε αυτήν την υπόθεση, η νέα γενιά μαζί με τους εργαζόμενους μπορεί να διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο. Άλλωστε, όπως έγραφε και ο Μπρεχτ: «Γιατί να λέμε βίαια τα νερά ενός ποταμού και όχι τις όχθες που τα περιορίζουν;».

ΤΟ ΠΑΡΟΝ