Κ. Κιλτίδης στο “Π”: Η ύπαιθρος χώρα θέλει την περιφερειακή της κυβέρνηση και την Αυτοδιοίκησή της
Του
ΚΩΣΤΑ ΚΙΛΤΙΔΗ
πρώην Υφυπουργού Γεωργίας με τη Νέα Δημοκρατία
Στη χώρα μας ονομάσαμε μεταρρυθμίσεις νεωτερισμούς ή απομιμήσεις θεσμών στην αλλοδαπή. Βασικός κανόνας στην εξέλιξη της ζωής και της πολιτικής είναι ότι, για να υπάρχει μεταρρύθμιση, είναι αναγκαία συνθήκη η ύπαρξη ρύθμισης. Οι ρυθμίσεις που κράτησαν δεκαετίες… βαπτίστηκαν κατά καιρούς αναχρονιστικές και αντικαταστάθηκαν, χωρίς να επιχειρηθεί η εξέλιξή τους με σύγχρονους όρους.
Έτσι, νομαρχίες (ως βραχίονες του κράτους στην επικράτεια), κοινότητες (κατά τον κοινοτισμό του Ελληνισμού) και δήμοι (με ανθρωπογεωγραφικό προσδιορισμό) υπέστησαν γενετική τροποποίηση και διαστροφή (κακοποιήσαμε τον «Καποδίστρια», αλλά και τον Βενιζέλο). Βεβαίως, πού χώρος για αναζητήσεις των σοφών του σύγχρονου Ελληνισμού. Χάθηκαν τα θεμέλια της κρατικής υπόστασης στο σύγχρονο πλαίσιο που εντάχθηκε η χώρα. Είμαστε 45 χρόνια εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έως τότε είχαμε μία ζώσα ύπαιθρο χώρα, που χρειαζόταν την προσαρμογή στα νέα δεδομένα της ΕΕ.
Οι κανονισμοί και οι οδηγίες της ΕΕ ερχόταν καταιγιστικοί και βίαζαν τη μέχρι τότε πραγματικότητα, χωρίς να υπάρχει προσαρμογή. Έτσι ερημοποιήθηκε η ύπαιθρος και η ζωή για τους πολίτες υποβαθμίστηκε. Χρόνο με τον χρόνο, οι κάτοικοι της περιφέρειας ένιωσαν πολίτες τρίτης κατηγορίας και η φυγή πήρε μαζικές διαστάσεις. Οι κανονισμοί της αγοράς και του ανταγωνισμού δεν επιτρέπουν τις κρατικές παρεμβάσεις από τα κράτη-μέλη. Οι χώρες με γεωργοδιατροφικό προσανατολισμό (ιδίως του νότου), στράφηκαν στο περιφερειακό πρότυπο για να σώσουν την ταυτότητά τους. Τα ομόσπονδα κράτη-μέλη είχαν τη δομή, που τους επιτρέπει τις τοπικές παρεμβάσεις.
Ήρθε η ώρα των αποφάσεων. Η χώρα βρίσκεται ανάμεσα σε χώρες-μέλη ή χώρες υπό ένταξη στην ΕΕ. Το κεντρικό πρότυπο του παρελθόντος στραγγαλίζει την τοπική παρέμβαση. Είναι ανάγκη να υπάρξουν μεγάλες δημοτικές ενότητες με γνωρίσματα γεωργοδιατροφής και κυβερνητική υπόσταση στις περιφερειακές διοικήσεις. Ταυτόχρονα, τα ποιοτικά γνωρίσματα ζωής πρέπει να εξομοιωθούν μεταξύ αστικών κέντρων και περιφέρειας. Αυτό θα είναι μεταρρύθμιση, έστω με καθυστέρηση 40 ετών.
Η διαίρεση της χώρας σε 5 – 7 περιφερειακές κυβερνήσεις, με απόδοση μέρους του κρατικού προϋπολογισμού, θα απελευθερώσει δυνάμεις ανάπτυξης και ισονομίας. Έχουμε ακόμη ομογενοποιημένη εθνική ταυτότητα και δεν υφίσταται ανάγκη ομοσπονδοποίησης. Η δημιουργία περιφερειακών κυβερνήσεων, με αναδιάταξη του κοινοτισμού σε δήμους με ανθρωπογεωγραφικό περιεχόμενο, είναι «Η» μεταρρύθμιση, που φωνάζει εκκωφαντικά και εκτυφλωτικά φωτίζει τον δρόμο του Εμπρός. Ας μην παραμένουμε νυχτερίδες, που φοβούνται το φως, ή βαρήκοοι άπραγες.
ΤΟ ΠΑΡΟΝ
Μ. Κομνηνάκα στο “Π”: Τέμπη… ένα διαρκές έγκλημα
Της
ΜΑΡΙΑΣ ΚΟΜΝΗΝΑΚΑ
Βουλευτού ΚΚΕ Λέσβου
Έχουν περάσει δύο και πλέον χρόνια από τα Τέμπη, και, παρά τη λαϊκή οργή και τη λαϊκή απαίτηση να διερευνηθεί το έγκλημα και να βρεθούν οι πραγματικοί ένοχοι και οι αιτίες του, παρά τις συνεχείς αποκαλύψεις, οι 57 νεκροί μένουν αδικαίωτοι. Πολύ περισσότερο, τίποτα δεν μας κάνει πιο σίγουρους ότι ένα παρόμοιο έγκλημα δεν θα ξανασυμβεί, απ’ τη στιγμή που εξακολουθούν να υπάρχουν οι αιτίες που το προκάλεσαν. Αυτό επιτείνεται από το αποπροσανατολιστικό κλίμα που γίνεται προσπάθεια να διαμορφωθεί τις τελευταίες μέρες, με αφορμή τη συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής για τη σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής.
Η συζήτηση για τις επιμέρους προτάσεις των κομμάτων είναι έντονη, με πρώτη και κύρια την πρόταση της ΝΔ, που αποτελεί μια πρόταση-πλυντήριο για τις ποινικές ευθύνες των κυβερνητικών στελεχών, και ειδικά του αρμόδιου υπουργού κ. Καραμανλή, ο οποίος, αντί για κακουργηματικού χαρακτήρα πράξεις, παραπέμπεται για το πλημμέλημα της παράβασης καθήκοντος και μάλιστα με πρόθεση να επαναληφθεί το «μοντέλο Τριαντόπουλου», δηλαδή ουσιαστικά η λήξη της Προανακριτικής στην πρώτη συνεδρίασή της. Επίσης, η πρόταση αυτή αποτελεί ξέπλυμα και της πολιτικής απελευθέρωσης που εφαρμόστηκε στον σιδηρόδρομο διαχρονικά από τις κυβερνήσεις και σύμφωνα με τις κατευθύνσεις της ΕΕ των μονοπωλίων και οδήγησε, εντέλει, στο έγκλημα στα Τέμπη.
Αυτό είναι το κοινό στοιχείο στις προτάσεις και των άλλων κομμάτων, ότι η πολιτική που ευθύνεται για το έγκλημα όχι μόνο δεν καταδικάζεται, αλλά αντίθετα εξωραΐζεται. Αυτό υπηρετούν, όταν λένε ότι «δεν τηρούνται ακέραιες οι κατευθύνσεις της ΕΕ». Το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ προκλητικά παρουσιάζουν την ΕΕ και τις οδηγίες της –με τα 5.000 τρένα-«σαπάκια» που έχει επιτρέψει να κυκλοφορούν– ως εγγυητές της ασφάλειας στον σιδηρόδρομο, αθωώνοντας, όμως, έτσι και την ίδια την κυβέρνηση από τις ευθύνες της. Παράλληλα, επιχειρούν να αποκρύψουν τις ευθύνες τους για τις δικές τους περιόδους διακυβέρνησης, γιατί και αυτοί την ίδια πολιτική εφάρμοσαν, την ίδια πολιτική στηρίζουν και σήμερα.
Για το ΚΚΕ, η πολιτική της ΕΕ, την οποία υλοποίησαν και υλοποιούν η σημερινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, είναι ο βασικός παράγοντας του εγκλήματος, αφού οδήγησε στον τεμαχισμό, στην ιδιωτικοποίηση του σιδηρόδρομου, στην πιστοποίηση ακατάλληλων τρένων, στη μείωση του προσωπικού κ.λπ. Για το ΚΚΕ, το κρίσιμο είναι να αποκαλυφθεί η αλήθεια, να αποδοθούν οι πολιτικές και ποινικές ευθύνες, όσο ψηλά κι αν βρίσκονται, και κυρίως να καταδικαστεί και να ανατραπεί –με την πάλη του λαού– η πολιτική που οδήγησε στα Τέμπη, προκειμένου να μην ξαναζήσουμε ανάλογο έγκλημα.
Μ’ αυτό το σκεπτικό, το ΚΚΕ κατέθεσε τη δική του πρόταση για τη σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής, όπου, εκτός από τις κακουργηματικές ευθύνες των κ. Καραμανλή και κ. Σπίρτζη, προτείνεται η ανάγκη διερεύνησης ποινικών ευθυνών και άλλων προσώπων, υπουργών – υφυπουργών, και για τον ίδιο πρωθυπουργό και για το έγκλημα αυτό καθ’ αυτό και για την εκτεταμένη αλλοίωση του τόπου του εγκλήματος.
Το ΚΚΕ τοποθετείται με αίσθημα ευθύνης απέναντι σ’ ένα τόσο σοβαρό ζήτημα. Γι’ αυτό και δεν μπήκε σε παζάρια και συνεννοήσεις προς «άγραν» υπογραφών, όπως αυτός ο τραγέλαφος που είδαμε με τους βουλευτές άλλων κομμάτων, με υπογραφές να κατατίθενται και να αποσύρονται «εν ριπή οφθαλμού». Γι’ αυτό και καταθέτει στοιχειοθετημένο και ολοκληρωμένο σκεπτικό για το πολιτικό και ποινικό σκέλος. Κάθε άλλη αντιμετώπιση, αντικειμενικά, διευκολύνει την κυβέρνηση να ξεφύγει. Κυρίως, όμως, το ΚΚΕ θα συνεχίσει να πρωτοστατεί στις πολύμορφες κινητοποιήσεις του λαού και της νεολαίας, που απαιτούν δικαίωση για το έγκλημα, γιατί αυτές είναι ο αποφασιστικός παράγοντας που μπορεί να ασκήσει την πιο αποτελεσματική πίεση, να κρατήσει το θέμα στην επικαιρότητα, όπως κάνει εδώ και δυόμισι χρόνια, και να ακυρώσει τις όποιες προσπάθειες συγκάλυψης των αιτιών και των υπευθύνων.
ΤΟ ΠΑΡΟΝ
Μ. Κρανίδης στο “Π”: H κοινωνική και προσιτή κατοικία στο επίκεντρο του Συνεδρίου της Διεθνούς Ενώσεως Ιδιοκτητών
Του
ΜΑΝΟΥ ΚΡΑΝΙΔΗ
Πολιτικού Μηχανικού ΕΜΠ, MSc,
CEO «Krama Property» (www.kramaproperty.com),
Γραμματέα Ενημέρωσης ΠΟΜΙΔΑ, Δημοτικού Συμβούλου Χαλανδρίου
Την προηγούμενη εβδομάδα, είχα τη μεγάλη χαρά και τιμή να συμμετάσχω στις εργασίες του Συνεδρίου της Διεθνούς Ενώσεως Ιδιοκτητών στο Ελσίνκι, ως μέλος της αντιπροσωπείας της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ιδιοκτητών Ακινήτων (ΠΟΜΙΔΑ).
Οι εργασίες ήταν εξαιρετικές, με ανταλλαγή απόψεων, παρουσίαση δεδομένων για την κατάσταση της στέγης σε ευρωπαϊκό επίπεδο και της ειδικής περίπτωσης της Φινλανδίας. Μια χώρα εξαιρετικά οργανωμένη σε όλα τα επίπεδα και με συγκεκριμένες πολιτικές ελεύθερης αγοράς, αλλά και σταθερή δημόσια παρέμβαση, όπως η κοινωνική στέγη. Μάλιστα, το θέμα της στέγης είναι έντονο και σημαντικό σε ευρωπαϊκό επίπεδο, όπου η ζήτηση για μίσθωση στέγης υπερβαίνει τη διαθέσιμη προσφορά ειδικά σε αστικά και τουριστικά κέντρα. Επίσης, το ζήτημα των κενών ακινήτων είναι πρωτεύον, καθώς εκτιμώνται σε άνω των 40 εκατ. σε ευρωπαϊκό επίπεδο! Οι λύσεις που εξετάζονται και προτείνονται στις μεγάλες χώρες της Ευρώπης είναι πολυεπίπεδες και εξειδικεύονται ανά χώρα, βάσει των ειδικών συνθηκών τους. Η ανάπτυξη κοινωνικής και προσιτής κατοικίας είναι πλέον το βασικό εργαλείο δημόσιας παρέμβασης, πέρα από λοιπές δράσεις φορολογικών κινήτρων, επιδοτήσεων για ενεργειακή αναβάθμιση και ανακαίνιση και αξιοποίηση κενών ακινήτων. Στην Ευρώπη, πολλές ανεπτυγμένες χώρες έχουν αναπτύξει, διαχρονικά, σημαντικά προγράμματα κοινωνικής κατοικίας, που σήμερα είναι ένα κρίσιμο εργαλείο για την αντιμετώπιση της στεγαστικής πίεσης.
Στην Ελλάδα, στο θέμα της κοινωνικής κατοικίας και της αξιοποίησης των δημοσίων ακινήτων είμαστε στο μηδέν, με ελάχιστες κατοικίες διαθέσιμες σήμερα που υπάρχει η μεγάλη ανάγκη. Δηλαδή, είναι δύσκολη η εξασφάλιση της πρόσβασης σε κατάλληλη, οικονομικά προσιτή και αξιοπρεπή κατοικία, με συνολικό κόστος στέγης σε ένα ανεκτό, λογικό, βιώσιμο ποσοστό σε σχέση με το μηνιαίο εισόδημα κάθε νοικοκυριού, ειδικά αυτών με μικρομεσαία εισοδήματα. Την ίδια στιγμή, η ακίνητη περιουσία του Δημοσίου, σε όλες τις μορφές και τα επίπεδα, είναι ένας κρυμμένος θησαυρός χιλιάδων ακινήτων, που απαιτεί τη δημιουργία, επιτέλους, ενός αποτελεσματικού, έντιμου μηχανισμού μαζικής αξιοποίησης, με προμετωπίδα την προσιτή κοινωνική κατοικία, που σήμερα στην Ελλάδα είναι ανύπαρκτη. Πρέπει να προετοιμαστούν άμεσα και να υλοποιηθούν προγράμματα παρόμοιας λογικής και κυρίως προσφοράς ακινήτων προς μίσθωση με ελάχιστο ενοίκιο ή αγορά με επιδότηση δανείων. Για παράδειγμα, λείπει ένα συνεκτικό στεγαστικό πρόγραμμα για τη στήριξη των ευάλωτων ομάδων, όπως οι πολύτεκνοι, οι τρίτεκνοι, τα νέα ζευγάρια, οι συνταξιούχοι, αλλά και της φοιτητικής στέγης, σε συνεργασία με τα δημόσια τριτοβάθμια ιδρύματα.
Ας δούμε, συνοπτικά, δύο κύριους τομείς στους οποίους πρέπει άμεσα να εστιάσει μια ολοκληρωμένη πολιτική στέγης και αξιοποίησης κενών δημοσίων ακινήτων:
Α. Κοινωνική αντιπαροχή. Ένας νέος θεσμός που πρέπει να οργανωθεί ταχύτατα, σωστά και αποτελεσματικά, αφού ένα μεγάλο ποσοστό των δημοσίων ακινήτων είναι αναξιοποίητη γη. Είναι μια νέα διαδικασία που απαιτεί πολύ χρόνο και επίβλεψη, αφού απαιτούνται διαγωνισμοί σε δημόσια οικόπεδα που ο ανάδοχος θα δώσει προσφορά για ποσοστό αντιπαροχής στο Δημόσιο με αξιοποίηση των διαμερισμάτων του Δημοσίου, ως ιδιοκτήτης προς κοινωνική κατοικία. Όμως πρέπει να γίνουν ορθά και αποτελεσματικά οι διαγωνισμοί, οι συμβάσεις και η ποιοτική υλοποίηση των έργων, τομείς στους οποίους έχει κάκιστες επιδόσεις το Ελληνικό Δημόσιο. Κατά συνέπεια, απαιτείται οργάνωση και αποτελεσματικότητα, στοιχεία που αναζητούνται, άρα πάμε σε καθυστερήσεις ετών για παράδοση των κατοικιών. Επίσης, πρέπει να εξεταστεί και η παράλληλη υλοποίηση ενός προγράμματος δημοσίων επενδύσεων για την κατασκευή κατοικιών χωρίς αντιπαροχή, ύψους 1 δισ., ώστε να επιταχυνθεί η υλοποίηση των 5.000 πρώτων κατοικιών λόγω μεγάλης πίεσης του στεγαστικού ζητήματος. Να θυμίσουμε ότι 1 δισ. είναι οι πόροι του προγράμματος «ΣΤΕΓΗ» που δόθηκε στα τραπεζικά ιδρύματα για χαμηλότοκα δάνεια, που όμως ενίσχυσε τη ζήτηση και τις τιμές των κατοικιών!
Β. Η αξιοποίηση του μεγάλου χαρτοφυλακίου (άνω των 50.000 ακινήτων) της Εταιρείας Ακινήτων Δημοσίου (ΕΤΑΔ) και του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Η χρόνια απαξίωσή τους αποτελεί ένα διαχρονικό σκάνδαλο. Το ίδιο συμβαίνει και στα έξι έτη διακυβέρνησης της ΝΔ. Η πολιτεία και η κυβέρνηση οφείλουν να λειτουργήσουν άμεσα και αποτελεσματικά, δημιουργώντας ένα εθνικό, ρεαλιστικό πρόγραμμα άμεσης ωρίμανσης και άμεσης αξιοποίησής τους, για την κάλυψη μαζικών στεγαστικών, αναπτυξιακών αναγκών και κοινωνικής κατοικίας. Ο ρόλος της ΕΤΑΔ είναι ισάξια κοινωνικός και αναπτυξιακός, δηλαδή, οι δυνάμεις της πρέπει να στοχεύσουν στη μαζική αξιοποίηση, με κοινωνική απόδοση και υπεραξία για το Δημόσιο. Για παράδειγμα, σκοπός πρέπει να είναι η κάλυψη κοινωνικών αναγκών, όπως η οικονομική στέγαση, και όχι απλά οι υπερβολικές οικονομικές αποδόσεις ή η αξιοποίηση 10 μεγάλων ακινήτων. Σήμερα, δεν υπάρχει πολυτέλεια για κενά ακίνητα, ειδικά ιδιοκτησίας Δημοσίου, τα οποία ανήκουν στην ουσία σε όλους τους πολίτες. Επιτέλους, απαιτείται ένα πρόγραμμα ανακαίνισης και ανακατασκευής υφιστάμενων δημοσίων ακινήτων, για δημιουργία και προσφορά κοινωνικής κατοικίας υπέρ των ευάλωτων ομάδων. Πλεονάσματα υπάρχουν, άρα και οι πόροι, απλώς είναι άλλες οι προτεραιότητες της κυβέρνησης και της πολιτείας.
Αναμφίβολα, η βιώσιμη στέγη κύριας κατοικίας είναι θεμελιώδους σημασίας για μια ολοκληρωμένη και ευτυχισμένη ζωή και βάση μιας όμορφης καθημερινότητας. Είναι κοινωνικό ζήτημα και οι λύσεις υπάρχουν. Δεν είναι εύκολες, αλλά απαιτούν καινοτόμα και πρακτική σκέψη, ισχυρά κίνητρα και ολοκληρωμένη προσέγγιση με βάση την ελεύθερη αγορά και δημόσιες παρεμβάσεις. Το Δημόσιο πρέπει επιτέλους να ξυπνήσει, πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση και να αξιοποιήσει τη μεγάλη κενή ακίνητη περιουσία του. Η αδράνεια και αδιαφορία πρέπει να τελειώσουν οριστικά. Η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας είναι βασική ευθύνη της πολιτείας και κάθε κυβέρνησης, ειδικά όταν πρόκειται για τη στήριξη της κοινωνικής στέγης των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων, που σήμερα είναι σε αδυναμία εξασφάλισης βιώσιμης κύριας κατοικίας. Το διαρκές αυτό σκάνδαλο πρέπει να λάβει τέλος. Είναι αναγκαίο και εφικτό. «Κανένα δημόσιο ακίνητο κενό» πρέπει να είναι η νέα φιλοσοφία για την κυβέρνηση και την πολιτεία, τους ΟΤΑ, τους φορείς κ.λπ. Κάθε χαμένη ημέρα προς αυτήν τη κατεύθυνση πρέπει να αποτελεί σοβαρό λόγο αυπνίας για τους κυβερνώντες και για όλους μας, ως κατ’ ουσία συνιδιοκτήτες μιας μεγάλης σε αριθμό δημόσιας ακίνητης περιουσίας, που σήμερα παραμένει απαξιωμένη. Είναι ένα μεγάλο στοίχημα της πολιτείας και κάθε κυβέρνησης και η διεθνής πρακτική το αναδεικνύει, με πολλά θετικά παραδείγματα κοινωνικής κατοικίας σε ευρωπαϊκές χώρες!
ΤΟ ΠΑΡΟΝ
Στ. Σιμόπουλος στο “Π”: Η τρομοκρατική επίθεση στο σπίτι μου οφείλεται καθαρά στις απόψεις μου
Του
ΣΤΡΑΤΟΥ ΣΙΜΟΠΟΥΛΟΥ
Προέδρου Ειδικής Μόνιμης Επιτροπής Έρευνας και Τεχνολογίας,
Βουλευτή ΝΔ Α’ Θεσσαλονίκης, Ηλεκτρολόγου Μηχανικού
Η πρόσφατη τρομοκρατική επίθεση στην είσοδο της πολυκατοικίας όπου διαμένω, με αυτοσχέδιο εκρηκτικό μηχανισμό (γκαζάκια), δεν ήταν μια τυχαία ενέργεια.
Ήταν μια στοχευμένη και απόλυτα πολιτική πράξη εκφοβισμού.
Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο: «Σιωπήστε».
Η επίθεση αυτή δεν είναι η πρώτη που δέχομαι.
Προηγήθηκαν μπογιές, τρικάκια και τώρα, εκρηκτικά.
Η κλιμάκωση είναι προφανής και επικίνδυνη.
Και είναι σαφές ότι στοχεύουν εμένα, όχι για κάτι προσωπικό, αλλά για τις πολιτικές μου απόψεις και παρεμβάσεις.
Επειδή μιλώ καθαρά, χωρίς υπεκφυγές.
Επειδή στηρίζω τη νομιμότητα, τη δημόσια τάξη και τον εκσυγχρονισμό του κράτους.
Πιστεύω ακράδαντα πως η Ελληνική Αστυνομία πρέπει να έχει «λυμένα χέρια» για να επιτελεί το καθήκον της.
Όταν η Αστυνομία καλείται να διαχειριστεί εγκληματικές ή τρομοκρατικές ενέργειες, δεν μπορεί να λειτουργεί με τον φόβο της πολιτικής κριτικής ή της αβάσιμης στοχοποίησης.
Οι αστυνομικοί μας βρίσκονται καθημερινά στην πρώτη γραμμή, στους δρόμους, στα πανεπιστήμια, σε ευαίσθητες επιχειρήσεις, και οφείλουμε να τους παρέχουμε τα μέσα, τη νομική κάλυψη και την πολιτική στήριξη για να λειτουργούν αποτελεσματικά και δίκαια.
Η ασφάλεια του πολίτη και η προστασία της δημοκρατικής ομαλότητας είναι θεμελιώδης υποχρέωση ενός κράτους δικαίου.
Αστυνομία χωρίς εμπιστοσύνη και ελευθερία κινήσεων είναι σαν γιατρός χωρίς εργαλεία: παρών, αλλά αδύναμος.
Ενοχλούνται, επίσης, από τις θέσεις μου για την αποκατάσταση της τάξης στα πανεπιστήμια, για τη λειτουργία της πανεπιστημιακής αστυνομίας, για την εκκένωση των καταλήψεων δημόσιων κτιρίων.
Ενοχλούνται γιατί υπερασπίζομαι το αυτονόητο. Ότι τα πανεπιστήμια, δηλαδή, δεν είναι άσυλα παρανομίας, αλλά χώροι μάθησης και διαλόγου.
Κάποιοι θα ήθελαν να συνεχιστεί η ανομία, να ελέγχουν άτυπα τους χώρους, να παρεμποδίζουν την ελεύθερη διακίνηση ιδεών, όσο αυτές δεν είναι οι δικές τους.
Επιπρόσθετα, δεν δίστασα να εκφράσω τη θέση μου για το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών.
Έχω τονίσει ότι η δικαιοσύνη πρέπει να κάνει τη δουλειά της, αλλά δεν είναι θεμιτό να επιδιώκεται ποινικοποίηση της πολιτικής ευθύνης, εκτός αν συντρέχουν ενδείξεις δόλου ή διαφθοράς.
Αυτή η άποψη ενόχλησε.
Γιατί δεν υπηρετεί τη λογική της πολιτικής εκμετάλλευσης του πόνου και της συναισθηματικής εργαλειοποίησης της τραγωδίας.
Η αντιπολίτευση –ή έστω ένα κομμάτι της–, αντί να καταδικάσει ξεκάθαρα τέτοιου τύπου θέσεις, επιλέγει τη σιωπή ή ακόμη και την υπόγεια νομιμοποίησή τους.
Δημιουργούν ένα κλίμα πόλωσης, καχυποψίας και μίσους.
Καλλιεργούν ένα αφήγημα που στοχοποιεί τους πολιτικούς αντιπάλους.
Η επίθεση στο σπίτι μου δεν είναι μόνο μια προσωπική υπόθεση.
Είναι μια υπόθεση που αφορά την ποιότητα της δημοκρατίας μας.
Αν κάθε φωνή που υποστηρίζει την τάξη, τη μεταρρύθμιση και την ευθύνη φιμώνεται με βία, τότε ποιο είναι το επόμενο βήμα;
Δεν μπορεί η τρομοκρατία να νοείται ως μορφή πολιτικής έκφρασης.
Δεν μπορεί η διαφωνία να αντιμετωπίζεται με βόμβες.
Θα συνεχίσω να μιλώ, να παρεμβαίνω, να υποστηρίζω όσα πιστεύω.
Όχι από πείσμα, αλλά από βαθιά πίστη ότι σε μια δημοκρατία οι απόψεις αντιμετωπίζονται με επιχειρήματα, όχι με τρομοκρατία.
Η πίστη μου στη λειτουργία του κράτους δικαίου και στην ανάγκη ύπαρξης κανόνων είναι πιο ισχυρή από την ανάγκη για πολιτική αποδοχή ή λαϊκισμό.
Όλα τα χρόνια της πολιτικής μου πορείας, η στάση μου αντικατοπτρίζει την ευρύτερη φιλοσοφία μου περί πολιτικής ευθύνης, την οποία δεν αντιλαμβάνομαι ως συμβιβασμό ή υποχώρηση, αλλά ως σταθερότητα στις αξίες και τα οράματά μου.
ΤΟ ΠΑΡΟΝ
Ανάγκη προσαρμογής της στρατηγικής μας στη νέου τύπου τουρκική απειλή – Γράφει ο ΛΑΖΑΡΟΣ ΚΑΜΠΟΥΡΙΔΗΣ
Του
ΛΑΖΑΡΟΥ ΚΑΜΠΟΥΡΙΔΗ*
Αντιστράτηγου ε.α.
Όταν τελείωσε η κρίση στα Ίμια (Ιανουάριος 1996), στην Τουρκία άρχισε μια συζήτηση σε επίπεδο αναλυτών στρατηγικής, οι οποίοι ερμήνευσαν την τουρκική επικράτηση ως απάντηση στις φωνές που ήθελαν την Ελλάδα νικητή σε μια μικρής διάρκειας σύγκρουση στο Αιγαίο, αποδεικνύοντας ότι οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις (ΤΕΔ) διέθεταν τις επιχειρησιακές δυνατότητες να ανταποκριθούν σε σύγκρουση εναντίον των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, είτε αυτή αφορούσε ένα μικρό επεισόδιο είτε μια γενικευμένη σύγκρουση.
Στις δεκαετίες που ακολούθησαν, εφαρμόστηκαν στην Τουρκία δύο προγράμματα αναδόμησης των ΤΕΔ, τα έτη 2004 και 2014, με ορίζοντα δεκαετίας για το πρώτο και δεκαπενταετίας για το δεύτερο, ενώ, αντίστοιχα, προσαρμόστηκαν και τα δόγματα και η στρατιωτική στρατηγική της Τουρκίας. Σε εφαρμογή αυτών, δρομολογήθηκαν σημαντικά προγράμματα εξοπλισμού των ΤΕΔ, τα οποία αποσκοπούσαν στην επιβολή της Τουρκίας στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο και στην αντιμετώπιση της ελληνικής πολεμικής μηχανής, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και χρονική διάρκεια σύγκρουσης, δηλαδή, θερμό επεισόδιο ή / και πολεμική γενικευμένη σύρραξη. Φυσικά, αυτό αφορούσε και την ενίσχυση του τουρκικού 11ου Σώματος Στρατού στην Κύπρο, η αναβάθμιση της δύναμης του οποίου συνεχίζεται.
Ειδικά το τελευταίο έτος, η Τουρκία έχει ανακοινώσει τη δημιουργία νέων βάσεων και στρατιωτικών διοικήσεων, από τα Δαρδανέλια στο Βόρειο Αιγαίο μέχρι και το Χατάι στην Ανατολική Μεσόγειο, αυξάνοντας τις επιχειρησιακές δυνατότητες των ΤΕΔ για επιθετική – αποβατική ενέργεια στην ελληνική Θράκη, στα νησιά του Αιγαίου και στην Κύπρο, εστιάζοντας σε δυνατότητες άμεσου, ολομέτωπου πλήγματος.
Την τελευταία πενταετία, η Τουρκία εισήγαγε τη χρήση των εξοπλισμένων Μη Επανδρωμένων Αεροχημάτων (ΜΕΑ) ως ρυθμιστικό παράγοντα έκβασης των επιχειρήσεων, αφού προηγουμένως τα δοκίμασε στις επιχειρήσεις στη Συρία, την περίοδο 2016 – 2019, αλλά και στο Ιράκ. Επιπρόσθετα, η Τουρκία άλλαξε τον ρου των επιχειρησιακών εξελίξεων στη Λιβύη αλλά και στο Αρτσάχ / Ναγκόρνο Καραμπάχ κάνοντας χρήση των εξοπλισμένων ΜΕΑ.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ρ. Τ. Ερντογάν καυχήθηκε στις 29 Μαΐου, στην ομιλία του για την ημέρα της επετείου Αλώσεως της Κωνσταντινούπολης, λέγοντας ότι «ο Μωάμεθ ο πορθητής άλλαξε τον ρου της ιστορίας, αλλά η Τουρκία, με τη χρήση των εξοπλισμένων ΜΕΑ, αλλάζει το δόγμα του πολέμου».
Η τελευταία σύγκρουση Ινδίας – Πακιστάν μας έδωσε ένα άλλο δείγμα του πολύ σημαντικού ρόλου που μπορούν να διαδραματίσουν οι μαζικές χρήσεις εξοπλισμένων ΜΕΑ στις συγκρούσεις που επιδιώκουν ένα γρήγορο, καθοριστικό πλήγμα, κάτι το οποίο παραπέμπει και στις τουρκικές επιδιώξεις στο Αιγαίο αλλά και στην Κύπρο.
Εξάλλου, η επιλογή του χρόνου και της γεωγραφικής έκτασης της σύγκρουσης ανήκει στη βούληση του επιτιθέμενου, ενώ στον αμυνόμενο ανήκει η απόφαση της επιλογής της πιθανής διεύρυνσης του μετώπου αλλά και της διάρκειας της σύγκρουσης. Η Τουρκία, ως επιτιθέμενη πλευρά, μας δείχνει σχεδόν καθημερινά ότι είναι έτοιμη για κάθε τύπο σύγκρουσης, ακόμη και για επιχειρήσεις με υβριδικά χαρακτηριστικά.
Όμως, η ουκρανική επιχείρηση «Ιστός της Αράχνης» εναντίον της Ρωσίας αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της σημασίας των εξοπλισμένων ΜΕΑ καθώς και των καμικάζι μίνι drones, προσδίδοντας και έναν υβριδικό χαρακτήρα σε μια ενδεχόμενη σύγκρουση.
Και ενώ όλα αυτά συμβαίνουν στον γεωπολιτικό περίγυρο, με τις ΤΕΔ να έχουν προσαρμόσει τη χρήση των ΜΕΑ στα νέα στους δόγματα καθώς και στην στρατηγική – τακτική τους, να εξοπλίζουν το στράτευμα με νέα οπλικά συστήματα και να συνεχίζουν τη δημιουργία αεροπορικών και ναυτικών βάσεων στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, στην Ελλάδα αρκούμαστε στο κλισέ «εμείς αγοράζουμε Rafale και Belharra», λες και αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να αναχαιτίσουμε την τουρκική επιθετικότητα. Πρόκειται για ένα επικίνδυνο στερεότυπο που εμφανίζεται στον δημόσιο λόγο, το οποίο όμως αποπροσανατολίζει από τον ουσιαστικό στόχο, που θα έπρεπε να είναι η σωστή ανάλυση – εκτίμηση της νέας διάστασης της τουρκικής απειλής και η επικέντρωση στη στρατηγική – τακτική και στα μέσα για την αντιμετώπισή της.
Σε μια περίοδο κατά την οποία η Τουρκία πραγματοποιεί άλματα στην αμυντική βιομηχανία και ιδιαίτερα σε θέματα που έχουν σχέση με επιθετικές – αποβατικές επιχειρήσεις κατάληψης νησιών, ενώ παράλληλα ενισχύεται η γεωπολιτική της θέση και μάλιστα στους κόλπους της Δύσης, η οποία αποτελεί παραδοσιακό μας αντέρεισμα εναντίον της τουρκικής απειλής, εμείς αρκούμαστε σε κλισέ με σκοπό την ωραιοποίηση της κατάστασης.
Χωρίς να αμφισβητείται το γενναίο εξοπλιστικό μας πρόγραμμα, το οποίο δρομολογήθηκε τα τελευταία χρόνια, απαιτείται ρεαλιστική προσέγγιση, κοιτώντας την απειλή κατάματα, μέσα από επιτάχυνση των εξοπλιστικών μας προγραμμάτων, αύξηση του στελεχιακού δυναμικού των Ενόπλων μας Δυνάμεων με σκοπό την αντιμετώπιση της νέου τύπου τουρκικής απειλής, η οποία εστιάζει σε μαζικό, ολομέτωπο πλήγμα με υβριδικά χαρακτηριστικά. Επιπλέον, θα πρέπει να ενισχύσουμε τις συμμαχίες μας με χώρες των οποίων τα συμφέροντα και οι επιδιώξεις συγκρούονται με τα φιλόδοξα οράματα του Ερντογάν. Οι σύμμαχοί μας επιθυμούν μια ισχυρή Ελλάδα, η οποία επιδεικνύει βούληση να υπερασπιστεί την εθνική της κυριαρχία και τα κυριαρχικά της δικαιώματα αλλά και τις διμερείς συμφωνίες.
Η Τουρκία, παρά τις προσπάθειές της να βελτιώσει τις σχέσεις της με χώρες της περιοχής αλλά και της Δύσης και παρά τις ευνοϊκές συγκυρίες, οι οποίες αποδίδονται στο σαφές, ευδιάκριτο γεωπολιτικό της αποτύπωμα, το οποίο της αποφέρει τη γεωπολιτική της αναβάθμιση, δεν θα αργήσει να εισπράξει την αποστροφή των ισχυρών δρώντων και άλλων δυνάμεων της περιοχής, λόγω της λαίμαργης και διεισδυτικής πολιτικής που ασκεί εις βάρος χωρών του στενότερου και του ευρύτερου γεωπολιτικού ορίζοντα.
* Ο Αντιστράτηγος ε.α. Λάζαρος Καμπουρίδης είναι Απόφοιτος της Σχολής Εθνικής Άμυνας, Κάτοχος MBA από το Nottingham Trend University, Πτυχιούχος του Τμήματος Ιστορίας και Εθνολογίας του ΔΠΘ και υποψήφιος Διδάκτορας του Παντείου Πανεπιστημίου, ενώ διετέλεσε Μέλος της Ελληνικής Διπλωματικής Αντιπροσωπείας στην Κωνσταντινούπολη την περίοδο 1995 – 1999, Ακόλουθος Άμυνας στην Ελληνική Πρεσβεία στην Άγκυρα, με παράλληλη διαπίστευση στο Μπακού, την περίοδο 2013 – 2017. Είναι συνεργάτης του αμερικανικού ινστιτούτου αναλύσεων «Defense & Foreign Affairs». Αποστρατεύθηκε τον Μάρτιο του 2022.
ΤΟ ΠΑΡΟΝ
Β. Κορκίδης στο “Π”: Οι νέες και μικρές επιχειρήσεις χρειάζονται λιγότερη γραφειοκρατία
Του
ΒΑΣΙΛΗ ΚΟΡΚΙΔΗ
Προέδρου ΕΒΕΠ
Η Ευρώπη δεν μπορεί πλέον να αντέξει οικονομικά να βλέπει τις πιο πολλά υποσχόμενες καινοτόμες εταιρείες της Ευρώπης να επενδύουν και να επεκτείνονται στις ΗΠΑ ή στην Ασία.
Ξεκινά, λοιπόν, η ΕΕ μια νέα Στρατηγική για τις Νεοσύστατες και Αναβαθμισμένες Επιχειρήσεις, η οποία ορθώς επισημαίνει τις υπάρχουσες αδυναμίες, αλλά η επιτυχία της θα εξαρτηθεί τελικά από την πραγματική πρόοδο στην ενίσχυση της Ενιαίας Αγοράς, τη βελτίωση των ρυθμιστικών οδηγιών και τη μείωση της γραφειοκρατίας. Η στρατηγική αναγνωρίζει ένα βασικό ζήτημα: Η Ευρώπη διαπρέπει στη δημιουργία νεοσύστατων επιχειρήσεων, αλλά δυσκολεύεται να τις βοηθήσει να επεκταθούν. Ένας σημαντικός παράγοντας είναι η έλλειψη πρόσβασης σε χρηματοδότηση για την ανάπτυξή τους, αλλά το πιο κρίσιμο εμπόδιο παραμένει ο κατακερματισμός της Ενιαίας Αγοράς, ο οποίος αυξάνει σημαντικά το κόστος και την πολυπλοκότητα της διασυνοριακής επέκτασης. Αυτά τα εμπόδια όχι μόνο ωθούν τις εταιρείες να επεκταθούν αλλού, αλλά και αποτρέπουν τους μακροπρόθεσμους μικρομεσαίους επενδυτές.
Απαραίτητη για την ανταγωνιστικότητα της επιχειρηματικότητας είναι η έξυπνη νομοθεσία, που διασφαλίζει λιγότερη γραφειοκρατία. Οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες και στις 27 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης επιθυμούν το ίδιο πράγμα. Η ευρωπαϊκή νομοθεσία τους κάνει να αισθάνονται πως αδιαφορεί για τους μικρούς της αγοράς, πως τους καταβάλλει με τα ζητούμενά της και πως δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα της καθημερινότητας. Έρχεται, βεβαίως, σήμερα η Κομισιόν να δεσμευτεί πως θα μειώσει τη γραφειοκρατία, αλλά δεν λέει πώς και πότε θα μετατρέψει τις υποσχέσεις σε πράξεις. Το μήνυμα είναι σαφές: η μείωσή της δεν είναι δευτερεύον ζήτημα, αλλά προϋπόθεση για μια ανταγωνιστική και ανθεκτική Ευρώπη. Μια έξυπνη και αναλογική νομοθεσία, βασισμένη στην εμπιστοσύνη και στις βασικές αρχές ισονομίας, είναι απαραίτητη για τη μείωση του κανονιστικού φόρτου στις ΜμΕ και την αξιοποίηση του πλήρους δυναμικού τους, ως κινητήριων δυνάμεων της ανταγωνιστικότητας της ΕΕ. Σε περιόδους γεωπολιτικής αβεβαιότητας και οικονομικού κατακερματισμού, η Ευρώπη δεν έχει την πολυτέλεια να παραγκωνίσει τις ΜμΕ της.
Ενώ, λοιπόν, η ΕΕ έχει ξεκινήσει να αναλαμβάνει κάποιες πρωτοβουλίες, όπως η υιοθέτηση του «Small Midcap Omnibus», η πρόοδος για την ώρα παραμένει περιορισμένη. Η δημιουργία της νέας κατηγορίας μικρών και μεσαίων κεφαλαιοποιήσεων έχει μόνο εντείνει τις ανησυχίες ότι οι παραδοσιακές ΜμΕ παραγκωνίζονται υπέρ των νεοσύστατων επιχειρήσεων υψηλής ανάπτυξης και των αναβαθμισμένων επιχειρήσεων. Η ΕΕ, πριν από την υιοθέτηση της Στρατηγικής για τις Νεοσύστατες και Αναβαθμισμένες Επιχειρήσεις, θα πρέπει να έχει εξασφαλίσει πως δεν θα υπάρξει καμία αρνητική επίπτωση στις υφιστάμενες μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις. Αυτό, μάλιστα, πρέπει να ισχύει για την τρέχουσα περίοδο χρηματοδότησης και θα πρέπει επίσης να διασφαλιστεί για το μέλλον, ιδίως όσον αφορά τη προετοιμασία του σχεδιασμού για το επόμενο Πολυετές Δημοσιονομικό Πλαίσιο. Εάν τα προγράμματα χρηματοδότησης αποδυναμωθούν, θα δημιουργήσουν τεράστιο πρόβλημα και θα εμποδίσουν την ανάπτυξη πολλών ΜμΕ, που παρέχουν θέσεις εργασίας σε τοπικό και εθνικό επίπεδο, ενώ επενδύουν και ενισχύουν την κοινωνική συνοχή στις ευρωπαϊκές κοινότητες.
Η Ευρώπη των 27 χωρών διαθέτει 25,85 εκατ. εταιρείες, εκ των οποίων 24,21 εκατ. είναι πολύ μικρές επιχειρήσεις, με κύκλο εργασιών έως 900.000 ευρώ και λιγότερους από 10 υπαλλήλους, άλλες 1,38 εκατ. κατηγοριοποιούνται ως μικρές, με κύκλο εργασιών έως 10 εκατ. ευρώ και με 10 – 49 υπαλλήλους, 210.551 είναι μεσαίες επιχειρήσεις, που απασχολούν 50 – 249 εργαζομένους και έχουν κύκλο εργασιών έως 50 εκατ. ευρώ, και, τέλος, μια ομάδα 43.420 μεγάλων εταιρειών, από τις οποίες περίπου 38.000 κατηγοριοποιούνται πλέον ως μικρομεσαίες κεφαλαιοποιήσεις, με κύκλο εργασιών άνω των 50 εκατ. ευρώ και μέγιστο αριθμό 750 υπαλλήλων. Οι 24,2 εκατ. πολύ μικρές επιχειρήσεις χρειάζονται κανόνες προσαρμοσμένους στην πραγματικότητά τους και όχι αποδυναμωμένες εκδοχές κανονισμών που έχουν δημιουργηθεί κυρίως για να εξυπηρετούν τις μεγάλες εταιρείες. Εάν, λοιπόν, η Ευρώπη ενδιαφέρεται σοβαρά για την ανταγωνιστικότητα, πρέπει να ενδυναμώσει τους ανθρώπους που επενδύουν και τροφοδοτούν την ευρωπαϊκή οικονομία. Πρέπει να εφαρμόσει μια έξυπνη ρύθμιση που να μειώνει τα βάρη και να προσφέρει αποτελέσματα για τις μικρότερες επιχειρήσεις.
Οι πολύ μικρές επιχειρήσεις στην Ελλάδα, σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία από την Ελληνική Στατιστική Αρχή και την Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία (Eurostat), αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία των επιχειρήσεων. Συγκεκριμένα, το 96% των ελληνικών επιχειρήσεων χαρακτηρίζονται ως πολύ μικρές, δηλαδή απασχολούν έως 9 εργαζομένους. Από αυτές, ένα σημαντικό ποσοστό, πάνω από 90%, είναι επιχειρήσεις που απασχολούν λιγότερους από 5 εργαζομένους ή και αυτοαπασχολούμενους. Οι μικρές επιχειρήσεις με 10 – 49 εργαζομένους αποτελούν περίπου το 3%, ενώ οι μεσαίες με 50 – 249 εργαζόμενους και οι μεγάλες με άνω των 250 καλύπτουν λιγότερο από το 1% του συνόλου. Αυτό σημαίνει ότι οι πολύ μικρές επιχειρήσεις είναι η απόλυτη αριθμητική πλειοψηφία της ελληνικής οικονομίας και πρέπει να έχουν ευκολότερη πρόσβαση σε χρηματοδότηση, τόσο από τα κονδύλια του ΕΣΠΑ όσο και από εκείνα του ΤΑΑ. Η κατανομή των μέχρι σήμερα 21 δισ. ευρώ κονδυλίων του ΤΑΑ δείχνει πως μόνο τα 2 δισ. ευρώ έχουν κατανεμηθεί συνολικά στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, εκ των οποίων το 5% στις πολύ μικρές και το 12% στις μικρές.
Συμπερασματικά, η προσαρμοσμένη προσέγγιση για τις μικρές και μεσαίες κεφαλαιοποιήσεις θα πρέπει να βασίζεται σε έναν περιορισμένο κατάλογο διατάξεων με προτιμησιακή μεταχείριση. Επίσης, τονίζεται ότι η πιθανή εισαγωγή μιας μικρής κατηγορίας κεφαλαιοποίησης θα πρέπει να χρησιμεύσει ως ένα βήμα που θα επιτρέπει σε μια εταιρεία να αναπτυχθεί σταδιακά. Κατά την έναρξη και την πορεία της, κάθε εταιρεία θα πρέπει να είναι σε θέση να κάνει βήματα προς την ανάπτυξη, αντί να κατακλύζεται από διοικητικά βάρη που ξεπερνούν τα όρια. Οι 27 ευρωπαϊκές οικονομίες βάζουν σήμερα μεταξύ τους δασμούς που φτάνουν το 110% στη μεταφορά ενέργειας. Η ΕΕ πρέπει λοιπόν τώρα να επικεντρωθεί στην παροχή ανακούφισης στις μικρότερες εταιρείες, οι οποίες αισθάνονται ότι ασφυκτιούν από τη γραφειοκρατία. Οι μικρές επιχειρήσεις ζητούν να αρθούν τα εμπόδια και στη συνέχεια να δοθεί εμπιστοσύνη στους επιχειρηματίες να συμμορφωθούν με τον τρόπο που θα λειτουργεί καλύτερα για αυτές, αντί να αναγκάζονται να συμμορφώνονται με υπερβολικά αυστηρές νομοθετικές απαιτήσεις εντός της Ενιαίας Αγοράς.
Εάν, λοιπόν, η Ευρώπη θέλει οι νεοσύστατες επιχειρήσεις να εδραιωθούν και οι μικρές επιχειρήσεις να μεγαλώσουν, να επενδύσουν, να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας και να ευδοκιμήσουν εδώ, πρέπει επειγόντως να άρει τα γραφειοκρατικά εμπόδια εντός της Ενιαίας Αγοράς και να οικοδομήσει μια πραγματική Ευρωπαϊκή Ένωση Αποταμιεύσεων και Επενδύσεων. Επιπλέον, η Ευρώπη πρέπει να επενδύσει στην εκπαίδευση για την επιχειρηματικότητα, ώστε να διασφαλίσει μια ισχυρή ροή μελλοντικών εταιρειών. Εξίσου σημαντική είναι η καλλιέργεια μιας κουλτούρας που αγκαλιάζει τις δεύτερες ευκαιρίες, μειώνοντας το στίγμα που σχετίζεται με την επιχειρηματική αποτυχία και αίροντας τα νομικά και διαρθρωτικά εμπόδια που εμποδίζουν τους επιχειρηματίες να ξεκινήσουν ξανά. Πολλές από τις πιο επιτυχημένες επιχειρήσεις αναδύονται μόνο μετά από μια αποτυχία, η οποία θα πρέπει να θεωρείται ως ένα επιχειρηματικό στραβοπάτημα και όχι ως μια τελική ετυμηγορία.
ΤΟ ΠΑΡΟΝ
Π. Γερουλάνος στο “Π”: Υπάρχουν γόρδιοι δεσμοί στην πολιτική;
Του
ΠΑΥΛΟΥ ΓΕΡΟΥΛΑΝΟΥ
Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ
«Οι γόρδιοι δεσμοί, όταν δεν λύνονται, κόβονται», είπε ο πρωθυπουργός για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. Ωραίες λέξεις, αποφασιστικές, θα πουν μερικοί που εύκολα εντυπωσιάζονται από βαριές κουβέντες, ακόμα κι αν προέρχονται από εκείνον που, για έξι χρόνια, αντί να προσπαθήσει να λύσει τον «δεσμό», τον αξιοποιούσε ποικιλοτρόπως. Αλλά είναι έτσι; Ισχύει το «ό,τι δεν λύνεται κόβεται» στην πολιτική; Και αν υπάρχουν περιπτώσεις που ισχύει, γενικά, στην πολιτική, ισχύει και στην προκειμένη περίπτωση; Η απάντηση είναι «όχι» και στα δύο.
Το 2009, πολλοί εισηγήθηκαν να κλείσουμε την ΕΡΤ, λόγω των προκλητικών αμοιβών και των υπεράριθμων στελεχών επί κυβέρνησης Καραμανλή. Εμείς, ως νέα κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, ψάξαμε να βρούμε τι εργαλεία είχαμε στη διάθεσή μας για να προσφέρει την απαραίτητη, δημόσια υπηρεσία της καλύτερα και νοικοκυρεμένα. Μέσα σε έξι μήνες έγινε πλεονασματική. Το ίδιο λουκέτο απειλούσε και την υπερχρεωμένη από την κακοδιαχείριση Εθνική Λυρική Σκηνή. Μέσα σε δύο χρόνια φέραμε τα πάνω κάτω, γιατί πήραμε τον δύσκολο δρόμο της εξυγίανσης.
Γιατί ακολουθήσαμε άλλο δρόμο; Διότι η δουλειά του πολιτικού, πόσω μάλλον του ηγέτη, δεν είναι να κλείνει πράγματα, αλλά να τα διορθώνει. Αν κλείναμε ό,τι πολλοί λένε ότι δεν δουλεύει στην Ελλάδα, όπως συχνά πρεσβεύει η κυβέρνηση, δεν θα είχαμε συνδικαλιστικό κίνημα, συνεταιρισμούς, επιμελητήρια. Δεν θα είχαμε Δημόσια Υγεία και Παιδεία, ακόμα και Δήμους. Ούτε Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και Δικαιοσύνη. Και είμαι αρκετά σίγουρος ότι δεν θα είχαμε Κοινοβούλιο. Και όσο και αν κάτι από τα παραπάνω ακούγεται δελεαστικό σε κάποιους, μην έχετε αμφιβολία, καθένα αποτελεί μη αναστρέψιμη κατάλυση της Δημοκρατίας.
Δηλαδή, δεν πρέπει να κλείνουμε τίποτα που κάποτε φτιάξαμε; Το αντίθετο. Πιστεύω ότι όταν κάτι πάψει να έχει λόγο ύπαρξης, πρέπει να κλείνει. Και άμεσα. Ισχύει στην προκειμένη περίπτωση; Για να απαντήσουμε αν η κυβέρνηση έκανε καλά που έκλεισε τον ΟΠΕΚΕΠΕ ή αν έπρεπε να τον αλλάξει σε οργανισμό που λειτουργεί σωστά, θα πρέπει πρώτα να απαντήσουμε αν θέλουμε γεωργική παραγωγή στην Ελλάδα, και, αν ναι, πώς αυτή θα πρέπει να οργανωθεί.
Πριν από μερικά χρόνια, όλα λειτουργούσαν ενάντια στην ελληνική γεωργία: Μικρός κλήρος, υψηλό κόστος και χαμηλές τιμές, ανοργανωσιά, απουσία ουσιαστικής πιστοποίησης από φορείς με κύρος άφηναν την ελληνική γεωργία στο έλεος μεγάλων, καλά οργανωμένων και ποιοτικών, συχνά ξένων, παραγωγών. Και τότε έγινε ένα μικρό θαύμα. Η διατροφή συνδέθηκε με την υγεία και τη μακροζωία, σε έναν κόσμο που γερνάει. Και από όλα τα είδη διατροφής η μεσογειακή και ελληνική διατροφή κατέλαβαν δεσπόζουσα θέση στην αλυσίδα της ποιότητας. Την ίδια ώρα, μετά από αλλεπάλληλες και απίστευτα κοστοβόρες διαδικασίες, όπου αρκετές ελληνικές επιχειρήσεις πτώχευσαν, έξι ελληνικά προϊόντα κατέκτησαν τα καλύτερα ράφια και τα καλύτερα εστιατόρια του κόσμου: φέτα, γιαούρτι, λάδι, ελιές, ψάρι και κρασί συνδέθηκαν με ό,τι καλύτερο παρήγαγε η ελληνική γη και θάλασσα. Βασικά στοιχεία της επιτυχίας τους, η σωστή οργάνωση της παραγωγής, η επιτυχής εξωστρέφεια και η πρόσβαση σε χρηματοδότηση. Και όλα αυτά με ελάχιστη στήριξη από το κράτος. Πόσο δύσκολο θα ήταν, με τη βοήθεια αυτών των επιτυχημένων κλάδων, η κυβέρνηση να διεκδικήσει αυτά τα ράφια και αυτά τα εστιατόρια για πολλά ακόμα ελληνικά προϊόντα; Θα ήταν πολύ εύκολο, αν υπήρχε τρόπος το κράτος να παρέμβει και να βοηθήσει. Και ο καλύτερος τρόπος να παρέμβει είναι με φορείς τύπου ΟΠΕΚΕΠΕ, αν αυτός λειτουργούσε νοικοκυρεμένα και αν αποφασίζαμε να αξιοποιήσουμε την πολυετή εμπειρία του από την καθημερινή επαφή του με τον έλληνα παραγωγό, διευρύνοντας το αντικείμενό του και αλλάζοντας τη λειτουργία του.
Γιατί η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν μπήκε ούτε καν στον κόπο, εδώ και έξι χρόνια, να σκεφτεί δημιουργικά για την ελληνική παραγωγή; Και γιατί αποφάσισε τώρα να κλείσει τον ΟΠΕΚΕΠΕ; Πρώτον, διότι πιάστηκε, οφθαλμοφανώς, με τη γίδα στην πλάτη. Και τώρα θέλει να δείξει αποφασιστικότητα για να καλύψει επικοινωνιακά το αβυσσαλέο πρόβλημά της. Και, δεύτερον, διότι απλώς δεν πιστεύει στην ελληνική γεωργία, βασισμένη στην απλοϊκή λογική ότι η αγροτική παραγωγή είναι το 4% του ΑΕΠ και άρα μια οικονομική δραστηριότητα που στην Ελλάδα πεθαίνει. Εδώ, καλά θα κάνει να ανοίξει τα μάτια της. Η αγροτική παραγωγή μπορεί να είναι το 4% του ΑΕΠ, αλλά καλύπτει, ή συμπληρώνει, το εισόδημα του 10%, τουλάχιστον, του ελληνικού πληθυσμού. Έχει κάποια καλύτερη οικονομική δραστηριότητα να τους προτείνει ο πρωθυπουργός;
Σε μια εποχή που η ελληνική γεωργία στηρίζει πάρα πολλές Ελληνίδες και πάρα πολλούς Έλληνες και πολλές περιφέρειες της χώρας και αποτελεί μια οικονομική δραστηριότητα με τεράστια προοπτική, ο κ. Μητσοτάκης όχι μόνο της γυρίζει την πλάτη, αλλά καταργεί οργανισμούς, αντί να τους εξυγιαίνει. Δηλαδή, ακολουθεί τον εύκολο δρόμο, προσπαθώντας να ρίξει την ευθύνη σε άλλους, αντί να κάνει τη δουλειά που του έχουμε αναθέσει. Προφανώς, μετά από έξι χρόνια διακυβέρνησης, γόρδιοι δεσμοί υπάρχουν μόνο στο μυαλό του επικοινωνιακού επιτελείου του πρωθυπουργού. Και αυτό για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.
ΤΟ ΠΑΡΟΝ
«Chef στην κουζίνα σας», με τον Βαγγέλη Δρίσκα – Σιτσιλιάνικο σπαγγέτι με σάλτσα κολοκυθιών με ντομάτα και βασιλικό, σκαλοπίνια από ψαρονέφρι και πεντανόστιμα Cosmic brownies
Κάθε Σαββατοκύριακο στις 13:45, στο OPEN
Ο Βαγγέλης Δρίσκας μας υποδέχεται κάθε Σαββατοκύριακο στις 13:45 στην κουζίνα του στο OPEN, για να μαγειρέψουμε παρέα τα πιο ξεχωριστά πιάτα της εβδομάδας.
Δείτε το επεισόδιο Live streaming ΕΔΩ
Δείτε όλα τα επεισόδια ΕΔΩ
Σε κάθε «Chef στην κουζίνα σας» ο Βαγγέλης μας καθοδηγεί βήμα-βήμα παρουσιάζοντας προτάσεις για το καθημερινό και το κυριακάτικο τραπέζι από τις κουζίνες του κόσμου, αλλά και διαμαντάκια από την ελληνική κουζίνα. Ακόμα, εύκολη ζαχαροπλαστική για τα πιο ξεχωριστά και εντυπωσιακά γλυκά, τα οποία μπορούν να τα ετοιμάσουν ακόμα και οι αρχάριοι, νόστιμα και υγιεινά πιάτα, αλλά και αγαπημένες ασιατικές γαστρονομικές προτάσεις.
Το Σάββατο 14 Ιουνίου, ο Βαγγέλης ξεκινάει με ένα καλοκαιρινό σιτσιλιάνικο σπαγγέτι με σάλτσα κολοκυθιών με ντομάτα και βασιλικό, ενώ ακολουθούν πανεύκολα και πολύ νόστιμα ρολάκια μελιτζάνας γεμιστά με κιμά. Αμέσως μετά, το μενού έχει την πιο εύκολη εκδοχή κοτόπουλου φούρνου ταντούρι, το οποίο ψήνεται σε γιαούρτι και μπαχαρικά. Ο chef, στη συνέχεια, φτιάχνει χορτοτυροπιτάκια με ένα απίθανο χειροποίητο φύλλο και αρωματική γέμιση, αλλά και Cosmic brownies, μία παραλλαγή του αγαπημένου μας σοκολατένιου γλυκού.
Την Κυριακή 15 Ιουνίου, το επεισόδιο ξεκινάει με μελιτζάνες φούρνου με τυριά, ένα λαχταριστό λαδερό του καλοκαιριού, αλλά και με υπέροχα σκαλοπίνια από ψαρονέφρι με σάλτσα λεμονιού, κρασί και πολλά φρέσκα αρωματικά. Για τη συνέχεια ο chef ψήνει τυροπιτάκια κουρού με μία αφράτη σπιτική ζύμη, ετοιμάζει μία ξεχωριστή και πολύ δροσερή σαλάτα με ρεβίθια και σύγλινο ενώ στην ώρα της ζαχαροπλαστικής, σερβίρει τερίνα με σπιτικό παγωτό παρφέ.
«Chef στην Κουζίνα σας», με τον Βαγγέλη Δρίσκα κάθε Σαββατοκύριακο στις 13:45, στο OPEN, για δοκιμασμένες συνταγές με σίγουρο και απολαυστικό αποτέλεσμα!
Παρουσίαση / Αρχισυνταξία : Βαγγέλης Δρίσκας
Σκηνοθεσία : Ανδρέας Ευσταθίου
Παραγωγή : d.t.k. Food Multimedia Productions
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Οι εισαγωγές… ροκανίζουν την οικονομία
ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΕΞΕΙΔΙΚΕΥΜΕΝΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ
–Τεράστιο το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, που αντανακλά τις αδυναμίες του παραγωγικού μοντέλου της χώρας
Πλασματική και ψευδεπίγραφη είναι η σταθεροποίηση και η ανάπτυξη της εθνικής μας οικονομίας, η οποία, όπως φαίνεται, στηρίζεται σε… πήλινα πόδια, καθώς το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών δεν είναι ισοσκελισμένο και… γέρνει επικίνδυνα προς τις εισαγωγές, αφού οι εξαγωγές είναι εξαιρετικά περιορισμένες.
Και όπως αναφέρουν οι πιο αξιόπιστοι κανόνες της οικονομίας, όταν δεν παράγει μια χώρα, δεν είναι δυνατόν να αναπτυχθεί ποτέ της οικονομικά. Οπότε, η δήθεν πρόοδος που μας λένε οι κυβερνώντες δεν στηρίζεται πουθενά και υπάρχει μόνο στη… φαντασία τους.
«Το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών αντανακλά τις αδυναμίες του παραγωγικού μοντέλου της χώρας και την υψηλή εξάρτηση από εισαγωγές, καθιστώντας την οικονομία ευάλωτη σε εξωτερικούς κραδασμούς».
Με τις λέξεις αυτές προειδοποιεί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για τους κινδύνους και τα τρωτά σημεία της ελληνικής οικονομίας στην εις βάθος ανάλυση που δημοσίευσε την Τρίτη 13 Μαΐου για την Ελλάδα, θέτοντας επί τάπητος το ζήτημα του παραγωγικού μοντέλου που ακολουθεί η χώρα. Όχι τυχαία, τόσο οι παραγωγικοί φορείς της χώρας όσο και οι ξένοι οίκοι αξιολόγησης που αναβαθμίζουν συνεχώς τη χώρα μας χτυπούν καμπανάκι για την αχίλλειο πτέρνα της εθνικής οικονομίας. Τα στοιχεία αποκαλύπτουν ότι η ελληνική οικονομία στηρίζεται στην κατανάλωση εισαγόμενων αγαθών, ενώ η εγχώρια παραγωγή αδυνατεί να καλύψει ακόμα και βασικές ανάγκες. Και ενώ οι διεθνείς τιμές καυσίμων και ενέργειας ξεφούσκωσαν και δεν επιβαρύνουν το έλλειμμα, όπως (δικαιολογημένα εν πολλοίς) συνέβαινε τα τελευταία δύο – τρία χρόνια, το νέο… καύσιμο στο εμπορικό έλλειμμα είναι πλέον τα αγροτικά προϊόντα, ο τουρισμός και η αύξηση των επενδύσεων. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στην Επισκόπηση για την Ελλάδα (In-Depth Review 2025) προβλέπει διατήρηση της ανάπτυξης με ρυθμούς 2,3% το 2025 και 2,2% το 2026. Η ανάπτυξη αυτή στηρίζεται κυρίως στην εγχώρια ζήτηση και στις επενδύσεις.
Η Κομισιόν, όμως, ανησυχεί για την άλλη όψη του νομίσματος, καθώς εστιάζει στις χρόνιες αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας και ειδικά στην αύξηση των εισαγωγών, οι οποίες, ακόμα κι αν γίνονται για την κάλυψη των επενδυτικών αναγκών, «συνεισφέρουν αρνητικά στο εμπορικό ισοζύγιο».
Πώς, όμως, να ανατραπεί αυτή η ανισορροπία στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, όταν μια χώρα που μέχρι πριν από 50 χρόνια πρωτοστατούσε στην αγροτική παραγωγή και ήταν η… ατμομηχανή της μεσογειακής διατροφής σήμερα δεν παράγει ούτε… πατάτες, αλλά τις κάνει εισαγωγή από την Κύπρο και την Αίγυπτο.
Από τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για το πρώτο τρίμηνο του 2025 φαίνεται ξεκάθαρα το παράδοξο του ελληνικού ισοζυγίου: Αν και η οικονομία συνεχώς αναπτύσσεται με φόρα από το 2024 (2,6%), το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών κινείται σε υψηλά επίπεδα. Ανήλθε σε 15,1 δισ. ευρώ, με αύξηση της τάξεως του 7% σε σχέση με το 2023. Ως ποσοστό του (αυξημένου) ΑΕΠ, το έλλειμμα έφτασε το 6,4%, «παραμένοντας αισθητά πάνω από το προ πανδημίας επίπεδο», σύμφωνα με την Κομισιόν. Όσον αφορά τον τομέα των τροφίμων, η Ελλάδα εισάγει ακόμα και προϊόντα που παραδοσιακά αποτελούσαν το δυνατό χαρτί της ελληνικής γεωργίας. Οι εισαγωγές τροφίμων τον Μάρτιο του 2025 έφτασαν τα 820 εκατ. ευρώ, ενώ οι εξαγωγές ήταν 791 εκατ. ευρώ, δείχνοντας οριακό έλλειμμα. Η Ελλάδα κατά το α’ τρίμηνο του 2025 εισήγαγε 311.301 τόνους φρούτων και λαχανικών. Παρότι ο αριθμός είναι ελαφρώς μειωμένος (-3,1%) σε σχέση με το αντίστοιχο διάστημα του 2024, παραμένει αυξημένος κατά 28,5% συγκριτικά με το 2023! Εντυπωσιακό είναι το ότι η Ελλάδα εισάγει πατάτες από την Αίγυπτο, ντομάτες από την Τουρκία και… κρεμμύδια από την Ολλανδία.
Συγκεκριμένα, εισήχθησαν:
■ 158.894 τόνοι πατάτες από Αίγυπτο, Γαλλία, Ολλανδία και Γερμανία.
■ 8.415 τόνοι κρεμμύδια από Αυστρία, Ολλανδία και Γερμανία.
■ 1.335 τόνοι ντομάτες από Τουρκία, Βουλγαρία και Ισπανία.
■ 673 τόνοι πορτοκάλια από Ιταλία, Ρουμανία και Βουλγαρία.
Αιτία του αποκαρδιωτικού αυτού φαινομένου είναι η… κατάληψη των καλλιεργήσιμων εκτάσεων από πάνελ για φωτοβολταϊκά αλλά και η λειψυδρία που μαστίζει τον ελλαδικό χώρο τα τρία τελευταία χρόνια, ως αποτέλεσμα της κλιματικής αλλαγής. Χαρακτηριστικές ήταν οι εικόνες το περασμένο καλοκαίρι από τα κατακόκκινα (από χαλασμένες και πεταμένες ντομάτες) χωράφια της Κρήτης, που υπογραμμίζουν τις επιπτώσεις της κλιματικής κρίσης. Το αποτέλεσμα είναι ένα παραγωγικό έλλειμμα που καλύπτεται από εισαγωγές –ιδιαίτερα σε περιόδους αυξημένης ζήτησης–, γι’ αυτό απαιτείται αλλαγή στρατηγικής.
Ενώ, λοιπόν, τα προϊόντα μας δεν φτάνουν για να καλύψουν τις ανάγκες του εγχώριου πληθυσμού, η κατάσταση το καλοκαίρι επιδεινώνεται δραματικά γιατί προστίθενται και τα 30 εκατ. των τουριστών. Τότε είναι που οι εισαγωγές φτάνουν στο… ταβάνι. Και μαζί τους και οι τιμές, αφού η μεγάλη ζήτηση τις ανεβάζει.
Σύμφωνα με τα στοιχεία εμπορικών συναλλαγών της Ελλάδας για το α’ τρίμηνο του 2025, οι εξαγωγές μειώθηκαν κατά 1,7%, ενώ οι εισαγωγές αυξήθηκαν οριακά κατά 0,4%. Ακόμη πιο ανησυχητική είναι η εικόνα του Μαρτίου, όπου οι εισαγωγές αυξήθηκαν κατά 3,8%, οι εξαγωγές υποχώρησαν κατά 8,4% και το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου εκτινάχθηκε στα 3,04 δισ. ευρώ, σημειώνοντας αύξηση 25,3% σε σχέση με τον αντίστοιχο μήνα του 2024! Εξετάζοντας τις κατηγορίες προϊόντων, παρατηρείται ότι η Ελλάδα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από εισαγωγές σε κρίσιμους τομείς, όπως:
■ Μηχανήματα και υλικό μεταφορών: Τον Μάρτιο του 2025 οι εισαγωγές έφτασαν τα 1,56 δισ. ευρώ, ενώ οι εξαγωγές μόλις τα 410 εκατ. ευρώ, αναδεικνύοντας το τεχνολογικό έλλειμμα της χώρας.
■ Βιομηχανικά είδη: Οι εισαγωγές ανήλθαν σε 827 εκατ. ευρώ έναντι εξαγωγών 697 εκατ. ευρώ, δείχνοντας την αδυναμία της εγχώριας βιομηχανίας να καλύψει τις ανάγκες της αγοράς.
■ Χημικά προϊόντα: Εισαγωγές 1,06 δισ. ευρώ έναντι εξαγωγών 538 εκατ. ευρώ, υπογραμμίζοντας την εξάρτηση σε προϊόντα υψηλής προστιθέμενης αξίας.
Το ανησυχητικό είναι ότι πλέον το διογκούμενο έλλειμμα δεν μπορεί να αποδοθεί στις τιμές των καυσίμων και της ενέργειας, καθώς αυτές έχουν πλέον αποκλιμακωθεί. Το πρόβλημα βρίσκεται στην ίδια τη δομή της ελληνικής οικονομίας και στο παραγωγικό της μοντέλο.
Η μετάβαση σε ένα πιο βιώσιμο οικονομικό μοντέλο απαιτεί σχέδιο και συστράτευση σε συγκεκριμένους στόχους, όπως η ενίσχυση της εγχώριας παραγωγής, οι επενδύσεις σε τομείς όπου η Ελλάδα έχει συγκριτικό πλεονέκτημα, όπως η αγροδιατροφή, ο τουρισμός, η ενέργεια και η τεχνολογία, η αύξηση της προστιθέμενης αξίας των εξαγωγών και η μείωση της εξάρτησης από εισαγωγές μέσω της ανάπτυξης εγχώριων εναλλακτικών για προϊόντα που σήμερα εισάγονται, ιδιαίτερα σε στρατηγικούς τομείς.
ΤΟ ΠΑΡΟΝ
Β. Ταλαμάγκας στο “Π”: Η σημερινή Αριστερά λειτουργεί σαν σέκτα
Του
ΒΑΣΙΛΗ ΤΑΛΑΜΑΓΚΑ
Η πολιτική σκηνή της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα βρίσκεται σε μια παρατεταμένη φάση αναδιάρθρωσης και μετάβασης. Ο βασικός πόλος του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να έχει φθαρεί, ενώ νέα πολιτικά κόμματα, όπως η Πλεύση Ελευθερίας και η Νέα Αριστερά (ΝΕΑΡ), επιχειρούν να αναπληρώσουν το κενό εμπιστοσύνης που έχει δημιουργηθεί στην παραδοσιακή αντιπολίτευση. Ωστόσο, μια κοινή κατηγορία που βαραίνει αυτά τα κόμματα είναι εκείνη του σεκταρισμού.
Σεκταρισμός είναι η τάση για απομόνωση, ιδεολογική καθαρότητα και εσωστρέφεια – η υπερβολική προσκόλληση σε απόλυτες αλήθειες και η περιφρόνηση προς την ευρύτερη κοινωνική σύνθεση και τις ανάγκες της. Στην πολιτική πράξη, ο σεκταρισμός εκδηλώνεται με τη μορφή στείρας κριτικής προς τα πάντα, έλλειψη συνεργασίας ακόμα και με δυνάμεις με συγγενή προσανατολισμό, και, κυρίως, με την αδυναμία οικοδόμησης ενός πειστικού πολιτικού σχεδίου εξουσίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το κόμμα που κατάφερε να καρπωθεί τη λαϊκή δυσαρέσκεια των Μνημονίων και να φτάσει στην εξουσία το 2015. Ωστόσο, η μετεξέλιξή του από ένα ριζοσπαστικό κόμμα της Αριστεράς σε κυβερνητικό σχηματισμό αποκάλυψε εσωτερικές αντιφάσεις, αδυναμία διοίκησης και διαρκείς υποχωρήσεις. Το αποκορύφωμα ήταν το δημοψήφισμα του 2015, όταν αγνοήθηκε η λαϊκή βούληση και ακολουθήθηκε μια πορεία πλήρους αποδοχής των όρων των δανειστών. Από τότε, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε να ανασυγκροτηθεί πλήρως – και, κυρίως, δεν κατάφερε να επανασυνδεθεί με τη βάση του.
Η κρίση ταυτότητας που τον διαπερνά σήμερα, μετά και την αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα και την εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη, αποκαλύπτει μια εσωστρέφεια και πολυδιάσπαση, χαρακτηριστικά σεκταριστικά, όπου κυριαρχούν προσωπικές στρατηγικές αντί ενός συλλογικού πολιτικού σχεδίου. Πολλά παλιά στελέχη έχουν αποχωρήσει, ιδρύοντας νέες πολιτικές κινήσεις (όπως η ΝΕΑΡ), ενώ η βάση απομακρύνεται, μη βρίσκοντας στον νέο ΣΥΡΙΖΑ πειστικότητα ή ιδεολογική σταθερότητα.
Η Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου αποτελεί ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα πολιτικού κόμματος που κινείται με σεκταριστική λογική. Έχοντας αναδειχθεί αρχικά μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ, η κ. Κωνσταντοπούλου διαχώρισε τη θέση της εντυπωσιακά, καταγγέλλοντας το 2015 την κυβερνητική στροφή μετά το δημοψήφισμα. Ωστόσο, η πολιτική της πορεία από τότε χαρακτηρίζεται κυρίως από ένα στυλ πατερναλιστικής καταγγελίας και αδιάλλακτης στάσης – χωρίς να παρουσιάζεται ένα συγκροτημένο εναλλακτικό σχέδιο διακυβέρνησης.
Η ΝΕΑΡ (Νέα Αριστερά), που ιδρύθηκε από πρώην στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, φιλοδοξεί να αποτελέσει έναν ανανεωμένο φορέα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Ωστόσο, οι πρώτες ενδείξεις δείχνουν έναν οργανισμό που περισσότερο προσπαθεί να διασώσει την ιδεολογική καθαρότητα μιας χαμένης εποχής, παρά να εκπονήσει ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα εξουσίας.
Η κοινωνία σήμερα δείχνει ότι δεν έχει ανάγκη από κόμματα που αναπαράγουν εσωτερικές διαμάχες, διασπάσεις και πολιτική ακινησία. Έχει ανάγκη από πολιτικά υποκείμενα που μπορούν να κατανοήσουν τη συγκυρία, να συνομιλήσουν με τον πολίτη και να κάνουν υπερβάσεις στις συνεργασίες. Ό,τι δεν κάνουν δηλαδή όλοι οι παραπάνω.
ΤΟ ΠΑΡΟΝ