θΡΑΚΙΩΤΙΚΑ: Ό,τι του φανεί του… «διαμορφωτή»

Μεγάλο άγχος, όπως φαίνεται, διακατέχει τους «εγκάθετους» της ελληνικής Θράκης, που ακολουθούν τη μέθοδο των επαναληπτικών μηνυμάτων, με αποδέκτη τη μουσουλμανική μειονότητα, σε ζητήματα… νευραλγικής σημασίας.

Στο «στόχαστρο», κυρίως, λόγω εποχής, η μαθητική κοινότητα και ιδιαίτερα όσα παιδιά αλλάζουν εκπαιδευτική βαθμίδα, ετοιμάζονται δηλαδή για το γυμνάσιο.

Συνήθως, τη μετάβαση αυτή την ακολουθούν «ζητήματα προς επίλυση», καθώς τα παιδιά καλούνται μετά από έξι χρόνια στο δημοτικό να προσαρμοστούν σε ένα «καινούριο» σχολικό περιβάλλον, να καταφέρουν να αντιμετωπίσουν με επιτυχία αυτές τις αλλαγές και να έχουν, παράλληλα, καλή επίδοση στα μαθήματα…

Βέβαια, αν πιστεύετε πως αυτά έχει στο μυαλό της η «ομάδα των εγκάθετων» που παρασιτεί στη Θράκη, τότε απλώς πλανάσθε… Διότι οι συγκεκριμένοι έχουν έναν στόχο, που προφανώς έχει προσδιοριστεί από την Ιώνων (όπου εδρεύει το τουρκικό προξενείο στην Κομοτηνή) και εκείνοι καλούνται να τον επιτύχουν (αν, φυσικά, θέλουν να περνούν καλά και… να μη τους βρει κάτι αναπάντεχο…).

Ποιος είναι αυτός; Μα, το μπλοκάρισμα της διαρροής στα μειονοτικά σχολεία, η οποία τα τελευταία χρόνια είναι μεγάλη και συστηματική.

Αυτό προσπαθεί να αλλάξει το τουρκικό προξενείο για τον απλούστατο λόγο ότι, όσο η μειονότητα ποδηγετείται –και δεν υπάρχει ιδανικότερο πλαίσιο για να γίνει αυτό, από το σχολείο (το τζαμί έπεται)–, η «δουλειά» των εκπροσώπων του συγκεκριμένου συστήματος γίνεται πιο εύκολη και πιο αποδοτική.

Στα «δικά μας» σχολεία, λοιπόν, όπως καλούσε ο ψευδομουφτής στην Ξάνθη κ. Τράμπα στο μήνυμά του προς τους γονείς των νεαρών της μειονότητας, και όχι στα… άλλα.

Το σχέδιο είναι… βαρύτατης σημασίας και γι’ αυτό απαιτεί… επανάληψη, την οποία και ανέλαβε εκείνο το παιδί από τα Μίρανα (χωριό στη Ροδόπη), το οποίο είχε μεταναστεύσει για… σπουδές στη Γερμανία και μετά από καιρό μας ξανασυστήθηκε ως… πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας «Τούρκων Δυτικής Θράκης»…

Ο κ. Χαμπίπογλου, λοιπόν, καλεί εκ νέου τους γονείς και τους κηδεμόνες να… κάνουν τη σωστή επιλογή.

Και αφού ο κ. Τράμπα έπαιξε στο μήνυμά του με την… τριπλέτα «τουρκική», «κοινότητα», «Δυτική Θράκη», ο… πρόεδρος έστειλε (στο διάστημα) την έννοια της «αυτονομίας»…

Αυτή ήταν και η… καινοτομία που προσέφερε ο κ. Χαμπίπογλου, αφού, κατά τα άλλα, έκανε copy-paste την πρόσκληση για την εκδήλωση «Διαφύλαξε την Ταυτότητά σου, Κουλτούρα – Φτιάξε το Μέλλον σου» (για τη σύνταξη του τίτλου αλλά και τη δημιουργικότητα των διοργανωτών δεν χρειάζεται να ειπωθεί κάτι) καθώς και το περιεχόμενο των δράσεων που περιλαμβάνονται σε αυτήν…

Και αφού φλυάρησε, υπέρ το δέον, είπε και το «ποίημα»: «Τα αυτόνομα και ιδιωτικά σχολεία μας είναι το μέλλον της κοινωνίας μας και είναι ζωτικής σημασίας για τα παιδιά μας να φοιτούν σε τουρκικά σχολεία για να διατηρήσουν την τουρκική μας ταυτότητα, τη μητρική μας γλώσσα, τα τουρκικά, και τον πολιτισμό μας». Έτσι, κάλεσε τους γονείς να επιλέξουν το Μειονοτικό Γυμνάσιο και Λύκειο και «να γίνουν ιδιοκτήτες του σχολείου μας»…

Το τελευταίο, προφανώς, το πέταξε πάνω στον… οίστρο – αλλιώς δεν εξηγείται.

Ωστόσο, με την εισαγωγή της λέξης «αυτόνομα», προσπάθησε να στείλει το μήνυμα της δυνατής και ανεξάρτητης μειονότητας, η οποία κατά τον πρόεδρο… εξαρτάται από την εισαγωγή των μειονοτικών βλασταριών στο Μειονοτικό Γυμνάσιο και Λύκειο Ξάνθης…

Εντάξει, ας πούμε ότι το επιχείρημα είναι τουλάχιστον αδύναμο, αλλά αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά στο ότι αποδεικνύεται πως δεν έχει κανέναν ενδοιασμό στο να εμπαίζει τους ίδιους τους συμπολίτες του, απροκάλυπτα…

Διότι τα «αυτόνομα και ιδιωτικά» σχολεία είναι και σχολεία με τον δικό τους προϋπολογισμό, φέρ’ ειπείν. Δεν χρηματοδοτούνται, όπως συμβαίνει με τα μειονοτικά, από τον κρατικό προϋπολογισμό – πολλές φορές περισσότερο από τα λεγόμενα «δημόσια» σχολεία της επικράτειας. Και επειδή αυτόνομα δεν είναι –ιδιωτικά… όμως είναι– ,θα έπρεπε να λειτουργούν βάσει των κανόνων που διέπουν τα «μη κρατικά». Τι σημαίνει αυτό; Ότι θα έπρεπε οι γονείς των παιδιών που φοιτούν στα ιδιωτικά μειονοτικά σχολεία να πληρώνουν και για τους μισθούς των καθηγητών… Αν και σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λωζάννης η μισθοδοσία των καθηγητών δεν είναι υποχρέωση της Ελληνικής Πολιτείας, παρά ταύτα, εκείνη, με απόφασή της, έχει αναλάβει αυτήν την υποχρέωση…

Ναι, αυτά είναι ψιλά γράμματα για τον Χαμπίπογλου, αλλά το… γιουχάρισμα που τρώει, μετά την ανακοίνωση που υπέγραψε, από τους αποδέκτες γονείς πάει σύννεφο…

Πολιτιστική… επιδρομή

«Επιτέλους, φτάνει!», θα μπορούσε να… κράξει κάθε νοήμων αυτού του πλανήτη. Στη Θράκη, όμως, όχι ότι έχουμε έλλειψη νοημόνων, αλλά έχουμε, όπως φαίνεται, περίσσεια υπομονής…

Γι’ αυτό και την περίοδο που διανύουμε βομβαρδιζόμαστε από τουρκομπαρόκ εκδηλώσεις, σε σημείο που η… αισθητική σκέφτεται πολύ σοβαρά να κάνει και αυτή τις καλοκαιρινές της διακοπές…

Και πώς να μην το σκέφτεται όταν «οι Τούρκοι της ‘‘Δυτικής Θράκης’’ συναντιούνται στο Φεστιβάλ Πολιτισμού και Τέχνης στο…» κάπου, εντός της ελληνικής επικράτειας, τέλος πάντων, το οποίο μας… ετοιμάζει την αναβίωση «παραδοσιακών σκηνών, με θέμα την ‘‘Πεθερά’’, στο πλαίσιο της ενότητας ‘‘Γάμος στη Δυτική Θράκη’’»…

Εντάξει, στόχος είναι η χρήση της αναφοράς «Τούρκοι της Δυτικής Θράκης» σε οτιδήποτε και οπουδήποτε, όπως και η παγίωση της αντίληψης ότι υπάρχει μια… άλλη κουλτούρα –συγκεκριμένα ήθη και έθιμα, εν προκειμένω, του γάμου– που πρέπει να αναδεικνύεται για… ευνόητους λόγους. Όμως, αυτό καταντάει πλέον παρωδία και προσβάλλει την ίδια τους την κουλτούρα, καθώς οι διοργανώσεις είναι πάντα χωρίς σχεδιασμό ή οργάνωση, με δράσεις που μοιάζουν απλώς να… κολλάνε με το θέμα και τελικώς δίνουν την εντύπωση μιας άτακτης εκδήλωσης, με μοναδικό στόχο να εμπεδωθεί η «μακραίωνη ιστορική παρουσία των… εγκάθετων στην ελληνική Θράκη».

Η… πεθερά κονταροχτυπιέται με εκθέσεις κοπτικής, ραπτικής, κεντητικής και χειροτεχνίας, μετά μουσικών και χορευτικών σχημάτων, υπό την… επιμέλεια της «ΤΕΞ» και την παρουσία όλου του… συρφετού του «καθεστώτος»…

«Έλεος, κύριε Πρέσβη…»

Ο πρέσβης της Τουρκίας στην Αθήνα γιόρτασε το μπαϊράμι της θυσίας με τους… «συμπατριώτες του» σε Κω και Ρόδο… Αυτό ισχυρίζεται μια τουρκόφωνη εφημερίδα στη Θράκη.

Ο κ. Ερτσιγιές πήγε, λέει, να γιορτάσει, παρεμπιπτόντως, και τα… 25 χρόνια από την ίδρυση του συλλόγου πολιτισμού και αδελφότητας μουσουλμάνων Ρόδου και Κω.

Άγνωστο το πώς σχολιάζει η Αθήνα το όλο σκηνικό, ίσως όμως θα μπορούσε να απαντήσει στην εύλογη απορία – την εξής μία: Μήπως μαζί με την αισθητική συνταξιδεύει και η… λογική;

Έλλη Μητακίδου


ΤΟ ΠΑΡΟΝ

Ζήτημα Δημοκρατίας – Του Γ. Παπαγιαννόπουλου


Του
ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ
Αρχιτέκτονα – Συγγραφέα
Το νέο του βιβλίο «Παιζω-γραφίες» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Manifesto

Η Ελλάδα, ως χώρα αναπτυγμένη μεν, στην περιφέρεια του κέντρου δε, βιώνει μια σκληρή επιβολή ισχύος, κατ’ εξοχήν λόγω της νεο-αποικιακού τύπου λειτουργίας της Ευρωζώνης αφενός και της εθελόδουλης μετατροπής της σε νεο-αποικία από τις ντόπιες ελίτ αφετέρου. Υφίσταται βίαιες εξωτερικές επιβολές και θεσμικές εκτροπές που κυριολεκτικά κουρελιάζουν κάθε ουσιαστικό στοιχείο του Συντάγματός της και της δημοκρατικής λειτουργίας…

Προφανώς, με τη συνέργεια του ντόπιου συστήματος εξουσίας. Δεν μας έφτανε η υποβάθμιση της χώρας όσον αφορά τη γεωπολιτική ανάγνωση, πλέον προκύπτουν τακτικά και εσωτερικά προβλήματα.

Με αφορμή την πρόσφατη απόφαση του Εκλογοδικείου, που κήρυξε έκπτωτους τρεις βουλευτές των Σπαρτιατών, αφήνοντας παράλληλα κενές τις θέσεις τους, άρα αφήνοντας το Κοινοβούλιο με 297 βουλευτές (για πρώτη φορά στα χρονικά), προκύπτουν αμείλικτα ερωτήματα: Ο αριθμός των 300 βουλευτών γίνεται να καθορίζεται στο περίπου;

Είναι δυνατόν επιτόπου η κυβέρνηση να κατεβάζει αυθαίρετα τον αριθμό του εύρους της πλειοψηφίας στους 149, μέχρις ότου αναγκαστεί να υπαναχωρήσει και να επιστρέψουμε στο συνταγματικό 151; Γελοιότητες μεν, επικίνδυνα πράγματα δε. Δεν μιλάμε για εκλογές σε φοιτητικό σύλλογο αλλά για το Ελληνικό Κοινοβούλιο. Τελικά, το μείζον θέμα είναι η υπεράσπισης της (κολοβής) δημοκρατίας μας.


ΤΟ ΠΑΡΟΝ

Ν. Γκουλής στο “Π”: Ο Έλληνας επιβιώνει παντού

Του
ΝΙΚΟΥ ΓΚΟΥΛΗ
Προπονητή Ποδοσφαίρου

Δεν είναι έκπληξη η μεταγραφή του Κωστούλα στην Μπράιτον, ούτε πρέπει να εντυπωσιάζει το νεαρό της ηλικίας του. Ναι μεν 18 χρόνων, όμως το παιδί έχει δουλέψει σκληρά για να φτάσει να πηγαίνει στην Πρέμιερ Λιγκ. Οι ακαδημίες του Ολυμπιακού θεωρούνται από τις κορυφαίες στη χώρα και εγγυώνται –αν μη τι άλλο– γερές βάσεις. Τα άλλα εξαρτώνται από το κάθε παιδί. Το ταλέντο είναι η μία παράμετρος, αλλά δεν αρκεί, αν δεν προπονηθείς ώρες και μεθοδικά. Ξέρετε πόσα ταλέντα πήγαν χαμένα επειδή δεν συνοδεύτηκαν από μόχθο και συνεχή προσπάθεια βελτίωσης; Πάρα πολλά.

Θα πετύχει ο μικρός στην Αγγλία, και ας είναι, αν όχι το πιο δύσκολο, από τα πιο ζόρικα πρωταθλήματα στην Ευρώπη. Ο Έλληνας επιβιώνει παντού, έχει το τσαγανό και τη θέληση να ξεχωρίσει και να πετύχει. Θα επιμείνω πάντως στον παράγοντα «δουλειά», γιατί, όση λάμψη κι αν διαθέτεις, όσο προικισμένος κι αν είσαι, εφόσον δεν κοπιάζεις, κάποια στιγμή θα μείνεις πίσω. Νόμος αυτό, και στο ποδόσφαιρο και στη ζωή.

Να ευχηθούμε στο παιδί να έχει υγεία και τύχη. Τα άλλα τα ξέρει, και αν δεν τα ξέρει, θα τα μάθει γρήγορα. Στο εξωτερικό το ποδόσφαιρο το αντιμετωπίζουν ως αληθινή τέχνη, προσέχοντας ακόμη και την πιο μικρή λεπτομέρεια.


ΤΟ ΠΑΡΟΝ

Αλ. Μητρόπουλος στο “Π”: Οι έλληνες συνταξιούχοι, οι γηραιότεροι στην Ευρώπη!

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: ΟΙ 9 ΣΤΟΥΣ 10 ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΥΣ (91,83%) ΕΙΝΑΙ ΑΝΩ ΤΩΝ 60 ΕΤΩΝ

–Να σταματήσει εδώ και τώρα κάθε συζήτηση για αύξηση των ορίων ηλικίας

Του
ΑΛΕΞΗ Π. ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ
Καθηγητή ΕΚΠΑ – Προέδρου ΕΝΥΠΕΚΚ

Άκρως αποκαλυπτικά είναι τα στοιχεία του Ενιαίου Συστήματος Ελέγχου και Πληρωμών των Συντάξεων ΗΔΙΚΑ / «ΗΛΙΟΣ» του υπουργείου Εργασίας για τον Απρίλιο του 2025, τα οποία δημοσιεύθηκαν πρόσφατα.

Τα επίσημα στοιχεία του ΥΠΕΚΑΚΑ διαψεύδουν και όσους τα τελευταία χρόνια αναληθώς υποστήριζαν (προκειμένου να περικόψουν τις συντάξεις και να αυξήσουν τα όρια ηλικίας) ότι δήθεν οι Έλληνες και οι Ελληνίδες βγαίνουν πολύ νωρίτερα στη σύνταξη σε σχέση με τους άλλους ευρωπαίους πολίτες.

Ειδικότερα, όπως προκύπτει από τον Πίνακα Σ.24 του Παραρτήματος και τις σελίδες 5 – 6 της ίδιας Έκθεσης, από τους συνολικά 2.503.027 συνταξιούχους τον Απρίλιο 2025:
– το 91,83% (2.298.609) είναι άνω των 60 ετών,
– το 81,2% (2.032.907) είναι άνω των 65 ετών,
– μόνο το 4,4% (109.762) είναι κάτω των 55 ετών (χήρες – ορφανά – ΑμΕΑ).

Στον πίνακα που παραθέτουμε βλέπουμε την κατανομή των συνταξιούχων ανά ηλικία και κατηγορία σύνταξης (4ος/2025):

Εξάλλου, το διάγραμμα 1 (σελ. 6 της έκθεσης) είναι αποκαλυπτικό των μεγεθών:

Τα παραπάνω στοιχεία διαψεύδουν αποστομωτικά τους μνημονιακούς πολιτικούς και διανοουμένους, οι οποίοι επικαλούνται τη δημογραφική γήρανση του ελληνικού πληθυσμού και το πρόβλημα του Δημογραφικού εν γένει (που αυτοί δημιούργησαν), προκειμένου να εφορμήσουν και να μειώσουν δραστικά, για πολλοστή φορά, τις συντάξεις.
Η κατάσταση αυτή θα επιδεινωθεί τα προσεχή χρόνια, αφού η χώρα μας κατέχει τη θλιβερή πρωτιά με τα μεγαλύτερα γενικά όρια συνταξιοδότησης ανδρών και γυναικών ανάμεσα σε όλες τις χώρες τής ΕΕ.

Ειδικότερα:
Από 1/1/2023 καταργήθηκαν όλες οι πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων (βαρέα, μητέρες – πατέρες χήροι ανίκανων προς βιοπορισμό τέκνων), καθώς εφαρμόζεται υποχρεωτικά ο νόμος του τρίτου Μνημονίου (ν. 4336/2021, υποπαρ. E3, σελ. 982 – 984), το οποίο ψήφισαν και τα τρία κόμματα του μνημονιακού τόξου (NΔ – ΣYPIZA – KINAΛ).

Επίσης, από 1/1/2022 έχει τεθεί σε ισχύ και η ρήτρα προσδόκιμου, για περαιτέρω αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης. Είναι ζήτημα κυβερνητικής απόφασης το πότε και επισήμως θα ενεργοποιηθεί.

Περαιτέρω δυσχεραίνει, εφεξής, η συνταξιοδότηση για χιλιάδες ασφαλισμένους, αφού πολλοί δεν θα μπορέσουν να εξασφαλίσουν ούτε τις ελάχιστες προϋποθέσεις θεμελίωσης του δικαιώματος για σύνταξη.

Από την αρνητική αυτή εξέλιξη πλήττονται κυρίως οι γυναίκες ασφαλισμένες. Οι πρόωρες συνταξιοδοτήσεις που ίσχυαν για δεκαετίες τούς παρείχαν την ευκαιρία και την ασφάλεια του συνδυασμού του βιοπορισμού και της μέριμνας για την οικογένεια.


ΤΟ ΠΑΡΟΝ

Ν. Τόσκας στο “Π”: Ανάγκη για νέα ευρωπαϊκή πολιτική

Του
ΝΙΚΟΥ ΤΟΣΚΑ
πρώην Υπουργού και Υποστράτηγου ε.α.

Ο καρδινάλιος Ρισελιέ και πρωθυπουργός της Γαλλίας τον 17ο αιώνα έγραφε: «Σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, όποιος έχει τη δύναμη έχει συχνά και το δίκιο με το μέρος του».

Ήταν ο καθολικός που συμμάχησε με τους προτεστάντες, χρηματοδοτούσε τον διαμαρτυρόμενο βασιλιά της Σουηδίας, επιδίωκε συμφωνία με την Οθωμανική Τουρκία, δωροδοκούσε, υποκινούσε εξεγέρσεις, καθυστέρησε την ενοποίηση της Γερμανίας δύο αιώνες. Μετά τη Συνθήκη της Βεστφαλίας, το 1648, και το τέλος του Τριακονταετούς Πολέμου, το δόγμα του raison d’État (προτεραιότητα στα συμφέροντα του κράτους στην εξωτερική πολιτική) έγινε κυρίαρχη αρχή της ευρωπαϊκής διπλωματίας.

Τις αρχές αυτές ήρθε να θυμίσει στην Ευρώπη η τωρινή αμερικανική πολιτική.

Δεν υπάρχει φίλος (π.χ. Γερμανία), σύμμαχος (π.χ. Δανία) ή αδελφός (π.χ. Μ. Βρετανία), υπάρχουν μόνο τα αμερικανικά συμφέροντα.

Βλέπουμε μια Ευρώπη έκπληκτη, τάχα μου, να της θυμίζει ο αμερικανός υπουργός Άμυνας ότι δεν είναι ρεαλιστική η εδαφική αποκατάσταση της Ουκρανίας, ότι πρέπει να ανεβάσει τις αμυντικές δαπάνες στο 5% και ότι οι αμερικανικές προτεραιότητες είναι εκτός Ευρώπης.

Εδώ και τρία χρόνια, δέχτηκε να χάσει τη φτηνή ρωσική ενέργεια, να ξοδέψει 213 δισ. ευρώ για οικονομική, στρατιωτική και ανθρωπιστική βοήθεια στην Ουκρανία, να προσελκύσει τη ρωσική απειλή πιο κοντά στη Κεντρική Ευρώπη και να καταστρέψει το κοινωνικό της κράτος.

Δέχτηκε να γίνει υποχείριο της πολιτικής Μπάιντεν, που στόχευε να περικυκλώσει τη Ρωσία, να της στερήσει ζωτικό χώρο, να της διακόψει τις εξαγωγές και το χρηματοπιστωτικό σύστημα συναλλαγών με άλλες χώρες, για να ανακόψει την κινεζική οικονομική δυναμική, και να επαναφέρει στην Αμερική ή σε φιλικές της χώρες τις βιομηχανίες που σκόρπισαν στη διάρκεια της παγκοσμιοποίησης, σε αναζήτηση μεγαλύτερου κέρδους.

Αφού η Ευρώπη δεν μπόρεσε να γίνει ενιαία δύναμη τόσα χρόνια με την οικονομική πολιτική, το ενιαίο νόμισμα και δεν κατόρθωσε την εμβάθυνση σε δημοκρατικές αρχές, πίστεψε ότι θα το πετύχει με την κοινή Άμυνα και τις συνεργαζόμενες αμυντικές βιομηχανίες. Ο πόλεμος στη γειτονιά της ήταν καλό πρόσχημα.

Η Έκθεση Ντράγκι, που απαιτούσε 500 δισ. σε δέκα χρόνια για την αμυντική βιομηχανία, αποδείχτηκε ένας ακόμη ουτοπικός στόχος.

Εδώ δεν μπόρεσε να φτιάξει μια κοινή στρατιωτική μονάδα από το 2001, όταν πρωτάρχισε να σχεδιάζει την κοινή Άμυνα.

Βέβαια, το ίδιο το ΝΑΤΟ, που λειτουργεί από το 1949, δεν μπόρεσε να φτιάξει ενιαίο στρατιωτικό σχηματισμό, εκτός από μια μονάδα αεροσκαφών επιτήρησης AWACS και μια μικρή μονάδα χημικού πολέμου.

Η αμυντική ικανότητα της Ευρώπης στηριζόταν στις Αμερικανικές Ένοπλες Δυνάμεις.

Η οικονομική επιβίωση στηριζόταν στη φτηνή ρωσική ενέργεια.

Όταν κόπηκε το δεύτερο, μειώθηκε το πρώτο και συγχρόνως ξέσπασε ο πόλεμος στην Ουκρανία, η ευρωπαϊκή βιομηχανική και στρατιωτική δυναμική έμεινε να κοιτάζει την παλιά της αίγλη, χωρίς δυνατότητα παραγωγής όπλων, πυρομαχικών και παραδομένη στην αμερικανική διπλωματία, στο ακριβό φυσικό αέριο, στις ρωσικές στρατιωτικές πιέσεις και στην κινεζική υπερπαραγωγή προϊόντων.

Στην ίδια την Ευρώπη, από το 1990, επικράτησαν αντιλήψεις περί επέκτασης στις ανατολικές χώρες και όχι εμβάθυνσης, δηλαδή βελτίωσης της δημοκρατίας και της οικονομίας.

Θέλησαν το εύκολο κέρδος με εξαγωγές στις ανατολικές αγορές αλλά και μεταφορά βιομηχανιών στις χώρες αυτές όπου το εργατικό κόστος ήταν μειωμένο.

Συγχρόνως στραγγάλισαν τις νότιες χώρες με τη Συμφωνία του Μάαστριχτ, για να εισάγουν αγροτικά φτηνά προϊόντα από τη Μέση Ανατολή και την Τουρκία. Τώρα προσπαθούν να κάνουν το ίδιο και με τη Λατινική Αμερική και τις χώρες της Mercosur.

Ως αποτέλεσμα, αποδυναμώθηκε η βιομηχανία στην Κεντρική Ευρώπη, η αγροτική παραγωγή στον Νότο και η έρευνα μετακόμισε στην Αμερική, μαζί με τους πολλούς ευρωπαίους επιστήμονες.

Στην Άμυνα επικράτησε η αντίληψη ότι υπάρχει η συλλογική κάλυψη και δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω. Και εμείς στην Ελλάδα, με την πραγματική τουρκική απειλή δίπλα μας, πιστέψαμε ότι «θα μας σώσουν οι ξένοι».

Ακόμη και η Μεγάλη Βρετανία, αν και βρίσκεται εκτός ΕΕ, μετά την ουκρανική κρίση έτρεξε να προσπεράσει τις λοιπές ευρωπαϊκές προσπάθειες και να πάρει την «μπουκιά από το στόμα» από τη διστακτική Γερμανία, σε ό,τι αφορά την επιρροή στις ανατολικές χώρες και τη στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία.

Τώρα έρχεται η αμερικανική πολιτική, πέρα από φιλίες και… ηθικές αρχές, και λέει στην Ευρώπη «κόψε το λαιμό σου» ή «όπως έστρωσες θα κοιμηθείς», γιατί η ίδια έχει άλλες προτεραιότητες και τρέχει να σταματήσει την κινεζική επέκταση. Μαζεύει χρήματα με τους φόρους εισαγωγής ξένων προϊόντων, ανοίγει τις πόρτες στη βιομηχανική ανάπτυξη χωρίς περιβαλλοντικά όρια, προσπαθεί να βάλει «τάξη» στα διεθνή θέματα, ενώ ευνοεί τις ακροδεξιές κυβερνήσεις για να επιβάλουν «νόμο και τάξη» στο εσωτερικό των κρατών, πιστεύοντας ότι όλα αυτά θα ευνοήσουν την ίδια, σε έναν υπέρτατο, συντονιστικό και επ’ ωφελεία της, ρόλο.

Σχεδιάζει ένα δικό της raison d’État, με καθορισμένες ζώνες επιρροής, που θυμίζουν περισσότερο την αποικιοκρατία του 19ου αιώνα. Η διαφορά είναι ότι τότε κατακτούσαν και διοικούσαν χώρες, τώρα οι χώρες αγοράζονται με το κομμάτι.

Προσθέτει αυτή η πολιτική σταθερότητα και παγκόσμια τάξη ή οδηγεί στην παγκόσμια αναρχία;

Να θυμηθούμε ότι το 1884 – 1885 η Αφρική μοιράστηκε μεταξύ των ευρωπαϊκών μεγάλων δυνάμεων, χωρίς να ζητηθεί η γνώμη των τοπικών πληθυσμών. Τα αποτελέσματα πληρώνονται ακόμη και σήμερα, με τις πολλές συρράξεις μεταξύ κρατών ή εμφύλιες συρράξεις, π.χ., η τωρινή στο Κονγκό και στο Σουδάν.

Τα πράγματα οδηγούνται σε διακανονισμό του πολέμου στην Ουκρανία, με εδαφικές απώλειες για τη χώρα αυτή. Η Ρωσία κερδίζει γεωπολιτικά, με μεγάλες οικονομικές και ανθρώπινες απώλειες. Στη Μέση Ανατολή, το Ισραήλ ενισχύεται στρατιωτικά. Οι αραβικές χώρες πιέζονται για να αποκαταστήσουν σχέσεις με το Ισραήλ. Οι Παλαιστίνιοι, φυσικά, βρέθηκαν στη μέγγενη και η Γάζα ξεκληρίστηκε. Η Ευρώπη στέκεται μετέωρη και αδύναμη. Η Αμερική τρέχει να προφτάσει την Κίνα, όσο μπορεί τουλάχιστον. Η Κίνα με την Ινδία και τις λοιπές χώρες των BRICS κοντεύουν να υπερκεράσουν τις δυτικές οικονομίες και σε στρατιωτικό δυναμικό.

Οι λαοί των δυτικών χωρών συντηρούνται σε μια στάσιμη κατάσταση, αλλά οι ανισότητες απογειώνονται. Οι λαοί των χωρών του Παγκόσμιου Νότου βελτιώνουν σημαντικά την κατάστασή τους σε σχέση με το παρελθόν.

Υπάρχει απουσία άλλου παράγοντα ή δύναμης που να απειλεί τις ολιγαρχίες στις φιλελεύθερες δημοκρατίες, ώστε το κεφάλαιο να επιδεικνύει μετριοπάθεια και να υιοθετεί αναδιανεμητικές πολιτικές. Αλλαγή σημαντική σε κοινωνικό επίπεδο δεν διαφαίνεται σύντομα.

Αποδεικνύεται ότι η δημοκρατία έχει ανάγκη από αντίπαλο δέος, είτε εσωτερικό ή εξωτερικό. Το δέος αυτό μπορεί να είναι μόνο συλλογικό, μεγάλης έκτασης, δεν αρκεί να συγκροτείται σε μια χώρα και πρέπει να έχει κατεύθυνση εξυπηρέτησης των κοινωνικών αναγκών.

Μόνη ελπίδα, μετά την κατάρρευση των μύθων ότι την ισχύ της Ευρώπης θα φέρει ο πόλεμος και τη σωτηρία η παραγωγή όπλων, είναι η επιστροφή στις παλιές διεκδικήσεις για κοινωνικό κράτος, στην Ευρώπη των λαών και της δικαιοσύνης και όχι των ανισοτήτων και της εκμετάλλευσης.

Αν υπήρχε κάτι τέτοιο, κανείς Τραμπ και κανείς Μασκ δεν θα μπορούσε να κλονίσει την ευρωπαϊκή πολιτική, γιατί δεν θα έβρισκε αντιμέτωπες, σε τέτοια περίπτωση, τις αδύναμες και εξαρτημένες ηγεσίες τύπου Φον ντερ Λάιεν, αλλά τα στιβαρά τείχη των λαϊκών συμφερόντων.

Τέλος, όσον αφορά τη χώρα μας, θα ήταν αφέλεια να ισχυριστούμε ότι υπάρχει ελληνικό raison d’État, δηλαδή ότι υπάρχει προτεραιότητα των δικών μας συμφερόντων στην εξωτερική πολιτική, όταν η κυβέρνηση έδινε όπλα από τα νησιά του Αιγαίου στην Ουκρανία και τώρα, μπροστά στην αλλαγή πολιτικής, προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από την ευρωπαϊκή αδυναμία.


ΤΟ ΠΑΡΟΝ

Ν. Φαραντούρης στο “Π”: Εξωτερική Πολιτική: Η ολιγωρία οδηγεί σε τετελεσμένα

Του
ΝΙΚΟΛΑ ΦΑΡΑΝΤΟΥΡΗ*

Σε μεταβατικές εποχές, όταν η γεωπολιτική αστάθεια μετατρέπεται σε καθημερινή πρόκληση, η έννοια της ασφάλειας δεν είναι υπόθεση μόνο της στρατιωτικής ισχύος.

Στη σύγχρονη Ευρώπη, η ασφάλεια αφορά τη συνοχή των κοινωνιών μας, τη βιωσιμότητα των υποδομών, την κλιματική και υγειονομική ανθεκτικότητα, την προστασία των δικτύων, τον σεβασμό των θεμελιωδών αξιών που γέννησαν το συλλογικό μας εγχείρημα.

Ασφάλεια, εντέλει, σημαίνει ελευθερία χωρίς φόβο. Γι’ αυτό οφείλουμε να τη διαφυλάξουμε με καθαρό μυαλό, σταθερές αρχές και νηφάλια αποφασιστικότητα.

Η Ελλάδα, στο ευαίσθητο περιβάλλον της Ανατολικής Μεσογείου, δεν δικαιούται να αδρανεί, ούτε να αντιδρά στις εξελίξεις με χρονική καθυστέρηση. Οφείλει να διαμορφώνει, όχι να τρέχει πίσω από τις εξελίξεις ή, ακόμη χειρότερα, τα τετελεσμένα. Και τον τελευταίο καιρό έχουν μαζευτεί πολλά.

Το ζήτημα της Ιεράς Μονής Αγίας Αικατερίνης στο Σινά αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση αμέλειας ή ολιγωρίας. Εδώ και καιρό ήταν γνωστό ότι η κατάσταση χειροτερεύει, ότι οι τοπικές αρχές στην Αίγυπτο απειλούν το ιδιοκτησιακό και θρησκευτικό καθεστώς ενός ιστορικού θεσμού της Ορθοδοξίας.

Είχαμε φτάσει σε ένα προσχέδιο, και όμως φτάσαμε στον Ιούνιο χωρίς να υπάρχει διευθέτηση, αφήνοντας περιθώρια για νομικά τετελεσμένα.

Ως μέλος της Επιτροπής Προϋπολογισμού του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, έθεσα ρητά το ζήτημα του σεβασμού των θρησκευτικών ελευθεριών και κάλεσα την Επιτροπή να αναστείλει τις εκταμιεύσεις της ευρωπαϊκής βοήθειας προς την Αίγυπτο, ύψους 4 δισ. ευρώ, έως ότου υπάρξει δίκαιη λύση.

Η ελληνική κυβέρνηση οφείλει τώρα να αξιοποιήσει το μομέντουμ και να εργαστεί από κοινού με το Κάιρο.

Το ίδιο ισχύει για τη Λιβύη. Η αδράνειά μας επιτρέπει στην Τουρκία να προωθεί εκ νέου το παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο, ενδεχομένως και με την αποδοχή του στρατηγού Χάφταρ, οι γιοι του οποίου επισκέπτονται διαδοχικά την Άγκυρα, εμβαθύνοντας τις σχέσεις με την τουρκική ηγεσία.

Σε όλα αυτά, η Τουρκία δεν λειτουργεί αποσπασματικά. Εφαρμόζει στρατηγική βάθους. Ενισχύει την παρουσία της σε Συρία, Λιβύη, Σαχέλ, Τυνησία, διεκδικώντας τον ρόλο του περιφερειακού εγγυητή.

Η Ελλάδα, από την άλλη, αντιδρά παθητικά. Αντί να προστατεύουμε το δικαίωμα βέτο των κρατών-μελών στην Ευρωπαϊκή Άμυνα, δεχόμαστε την απαλοιφή του άρθρου 218 της Συνθήκης από τον Κανονισμό SAFE, έπειτα από παρέμβαση του καγκελάριου Μερτς.

Σε κάθε μου παρέμβαση στο Ευρωκοινοβούλιο επισημαίνω σε όλους τους τόνους: το casus belli κατά της Ελλάδος δεν είναι αόριστη διαπίστωση αλλά ενεστώσα απειλή. Και γι’ αυτό, κάθε συμμετοχή της Τουρκίας στο ευρωπαϊκό σύστημα ασφαλείας αποτελεί στρατηγικό λάθος και θεσμική εκτροπή.

Η συνεργασία της Τουρκίας με ευρωπαϊκές αμυντικές εταιρείες, με στόχο την «εισδοχή από το παράθυρο», δεν μπορεί να περάσει χωρίς έλεγχο. Πρέπει να θεσπιστεί δικλείδα ελέγχου μέχρι και του τελευταίου μετόχου κάθε εταιρείας που εμπλέκεται σε ευρωπαϊκά εξοπλιστικά, αν πίσω της κρύβεται χώρα που απειλεί κράτη-μέλη. Γιατί η Ελλάδα δεν το απαίτησε;

Μήπως για να μη δυσαρεστήσει τον καγκελάριο, ο οποίος επιδιώκει να αναθερμάνει τη γερμανική βιομηχανία με τουρκική συμμετοχή;

Ως μέλος της Επιτροπής Ασφάλειας και Άμυνας, έχω διαβουλευτεί με τους συναδέλφους μου στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και έχουμε αποφασίσει να προσφύγουμε στο Δικαστήριο της ΕΕ κατά της Επιτροπής και του Συμβουλίου για εσφαλμένη νομική βάση.

Η Συνθήκη δεν είναι κουρελόχαρτο. Θα διασφαλίσουμε τη δημοκρατική νομιμότητα και θα αποκρούσουμε κάθε στρατηγική κερκόπορτας που θέτει σε κίνδυνο την ίδια τη συνοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ο κόσμος αλλάζει. Οι ισορροπίες μεταβάλλονται. Οι κρίσεις πολλαπλασιάζονται. Η Ελλάδα αναζητά τον δικό της ρόλο, και αυτός δεν μπορεί να είναι του παρατηρητή. Οφείλουμε να υπερασπιστούμε την εθνική ασφάλεια και τις ευρωπαϊκές αξίες όχι με λόγια, αλλά με έργο.

Όχι με συμβιβασμούς ευκολίας, αλλά με πολιτικό θάρρος. Στους θεσμούς, στις πρωτεύουσες, στα πεδία των αποφάσεων. Με όραμα, με στρατηγική, με σεβασμό στη συγκυρία, αλλά και στην ιστορία μας.

* Ο Νικόλας Φαραντούρης είναι Ευρωβουλευτής (The Left), Μέλος της Επιτροπής Ασφάλειας και Άμυνας και Συντονιστής της Επιτροπής Συνταγματικών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Καθηγητής Ευρωπαϊκού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς και Κάτοχος της Ευρωπαϊκής Έδρας Jean Monnet.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ

Απ. Αποστόλου στο “Π”: Τι κοινό έχουν οι Εθνονιχιλιστές και οι Ζητωπατριώτες;

Του
ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ
Καθηγητή Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας

Οι χθεσινοί Ζητωπατριώτες του αστικού νεοελληνικού τυχοδιωκτισμού (δηλαδή, της πολιτικοοικονομικής ολιγαρχίας) και του παρακράτους, που δημιούργησαν και πολιόρκησαν την ελληνική κοινωνία για χρόνια, έχουν αντικατασταθεί κατ’ όνομα μεταπολιτευτικά και αποτελούν τη νέα δύναμη πυρός. Παράδοξο; Καθόλου. Αποτελεί μέγιστο λάθος να ταυτοποιούν τους Ζητωπατριώτες του παρελθόντος (και το κάνουν σκοπίμως) με όσους συνοψίζουν σήμερα το πολιτιστικό τέλος και την αυτοτέλεια της ελληνικής ταυτότητας και την αντίστασή τους στην οπισθοδρομική ομογενοποίηση.

Ο νεοελληνικός τυχοδιωκτισμός του προπολεμικού Μεσοπολέμου, που ανέλαβε τη διαχείριση της χώρας ως ντόπια ολιγαρχία, καλλιέργησε ένα απίθανο σύμφυρμα, συνονθύλευμα πατρίδας και έθνους, δεμένο στη προστασία των ξένων δυνάμεων, που υποτίθεται ότι θα μας υπερασπίζονταν σε περίοδο κινδύνου. Η αστική τάξη του Μεσοπολέμου γίνεται έτσι η διαμεσολαβητική συνομιλούσα τάξη με τα ξένα συμφέροντα και τους προστάτες, η οποία βέβαια αφομοιώνεται πλήρως από προστάτες μας. Αυτή η πολιτικοκοινωνική τάξη, μαζί με το παρακράτος της, θα κινηθεί υποχωρητικά προκειμένου να διατηρήσει τα κεκτημένα της και θα αποτελέσει ένα σώμα αποτελούμενο από κομπραδόρους, ραντιέρηδες, δωσίλογους.

Δένοντας τα προσωπικά τους συμφέροντα με τα ξένα, αναλαμβάνουν να πάνε τη χώρα στις θελήσεις των ξένων αποικιοκρατών και να υποθηκεύσουν το μέλλον της. Έτσι, λοιπόν, οι ισοβίτες οικότροφοι των ξένων συμφερόντων, ως μικροί δεκανείς της εγχώριας εξουσίας, οδηγούν τη χώρα σε εθνικές υποχωρήσεις και σε έναν πνευματικό-ψυχικό μιθριδατισμό. Το «δεν διεκδικούμε τίποτα, δεν παραχωρούμε τίποτα» αποτελεί ένα από τα ευφυολογήματα της συμβατικής και ασφυκτικής αερολογίας, που εγγράφεται στα στερεοτυπικά των Ζητωπατριωτών, οι οποίοι και είχαν αρχίσει να εξελίσσονται σε Εθνονιχιλιστές (ethonihilismo – nationalnihilismo – εθνομηδενιστές), συνεχίζοντας έτσι με αμείωτο ζήλο το σύνδρομο του γενίτσαρου. Το πέρασμα από τους Ζητοπατριώτες στους Εθνονιχιλιστές έγινε μαζί με την αλλαγή της αρένας της διεθνοποιημένης πολιτικής εμπορίας. Ο αποικιακός πολυπολιτισμός θεμελίωσε εθνικές περιφρονήσεις. Η νέα παγκοσμιοποιημένη αστική νεύρωση απαιτούσε να αγοράζεις και να πουλάς δικαιώματα στο νέο χρηματιστήριο της υποταγής. Στο εξής, νέες αναφωνήσεις και συνθήματα, νέα δοξαστικά για το τέλος της πατρίδας, του έθνους, της ταυτότητας, άρχιζαν να μαστιγώσουν τα αυτιά μας.

Τι έχει συντελεστεί όμως; Τα παιδιά των Ζητωπατριωτών, με σπουδές στα ιδρύματα της παγκοσμιοποιημένης αλτέρνατιβ εκπαίδευσης, ευθυγραμμισμένα, όπως και οι γονείς τους, με τα διεθνή συμφέροντα, γίνονται οι θαλαμοφύλακες της δουλοπαροικίας. Το παγκόσμιο σύστημα έκανε αλλαγή και τα παρακολουθήματα της εξουσίας πρέπει και αυτά να συντονιστούν στη γραμμή που χαράχτηκε. Οι νεοελληνικές πολιτικές ελίτ είχαν ένα επιπλέον προσόν: διέθεταν έναν απόλυτο κώδικα, άσβηστο στα χρόνια από την εποχή της εθνικής μας απελευθέρωσης. Ήταν η γραμμή αναρρίχησης που έλεγε «γλείψε ό,τι μπορεί να γλειφτεί, για να μπορέσεις να κρατηθείς στην εξουσία».

Τελικά, ο Εθνονιχιλισμός (εθνομηδενισμός) είναι η άλλη όψη του Ζητωπατριωτισμού. Αποτελούν εμβόλιμα ιδεολογικά τεχνάσματα κατήχησης και εγκατάστασης του εποικοδομήματος της κοινωνικής δομής. Με άλλα λόγια, η νέα παθολογία του πολιτικού βίου αποτελεί τη συνέχεια της παλιάς παθολογίας της πολιτικής διαχείρισης. Ο πατριωτισμός, όμως, δεν είναι μια «αφαίρεση», έτσι όπως κατανοείται σήμερα, αλλά είναι πραγμάτωση και κυρίως είναι η επανοικειοποίηση του συλλογικού βιώματος (ο Σεφέρης είχε μιλήσει για τα συλλογικά μας υπονοούμενα). Γιατί χάρη στο συλλογικό βίωμα εισχωρούμε στην πραγματικότητα, ανακαλύπτουμε τη μέριμνα και την ξεχωριστή ταυτότητα του άλλου, τον συμβιωτικό δεσμό. «Επί της κοινής ευέλπιδες», μας λέει ο Θουκυδίδης, η αυτοπραγμάτωση μέσα στην αυτάρκεια του βιωμένου χωροχρόνου των κοινών.

Εκεί, όμως, όπου το βίωμα γίνεται μετα-βίωμα, δηλαδή τόπος θυμικού και φορμαλιστικού «προοδευτισμού» (απελευθερωτικός ερμαφροδιτισμός), δηλαδή Εθνονιχιλισμός, ή εκεί όπου το βίωμα γίνεται βιωνόμενο, δηλαδή οχλική παρόρμηση, αυτό είναι ο Ζητωπατριωτισμός, συναντάς την απόλυτη δεσποτεία και τον κοινωνικό μετασχηματισμό, όπου ο κόσμος, ως μοντελοποίηση, αιχμαλωτίζεται σε σκοπούς έξω από εκείνον.


ΤΟ ΠΑΡΟΝ

Γ. Δημόπουλος στο “Π”: Το δημογραφικό πρόβλημα, κυρίαρχο εθνικό θέμα για τη σημερινή Ελλάδα

Του
ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ
πρώην Προέδρου Περιφερειακού Συμβουλίου Αττικής

Το δημογραφικό πρόβλημα είναι ίσως η πιο υποτιμημένη αλλά και η πιο επικίνδυνη απειλή που αντιμετωπίζει η Ελλάδα σήμερα. Δεν πρόκειται για μια απλή στατιστική παρατήρηση ή για μια τάση που αφορά το μέλλον. Είναι μια βαθιά, σύνθετη κρίση που ήδη διαβρώνει τα θεμέλια της κοινωνίας, της οικονομίας και του ίδιου του εθνικού κορμού της χώρας.

Η συνεχιζόμενη μείωση του πληθυσμού, η έντονη υπογεννητικότητα, η γήρανση και η μετανάστευση των νέων συνθέτουν μια εκρηκτική πραγματικότητα, η οποία, αν δεν αντιμετωπιστεί άμεσα και αποτελεσματικά, απειλεί όχι μόνο την ανάπτυξη αλλά και την ίδια την ύπαρξη του ελληνικού κράτους μεσοπρόθεσμα.

Η Ελλάδα βρίσκεται εδώ και δεκαετίες σε πορεία πληθυσμιακής συρρίκνωσης. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής και ευρωπαϊκών οργανισμών, ο πληθυσμός της χώρας βαίνει συνεχώς μειούμενος. Το 2024, ο πληθυσμός εκτιμάται γύρω στα 10,3 εκατομμύρια, ενώ οι γεννήσεις συνεχίζουν να υπολείπονται δραματικά των θανάτων. Ο δείκτης γονιμότητας βρίσκεται σταθερά κάτω από τα 1,3 παιδιά ανά γυναίκα – πολύ χαμηλότερα από το όριο αντικατάστασης των γενεών (2,1 παιδιά ανά γυναίκα).

Ταυτόχρονα, ο πληθυσμός γηράσκει ραγδαία. Ένα μεγάλο μέρος του ενεργού πληθυσμού έχει πλέον ηλικία άνω των 50 ετών, ενώ οι νέοι άνθρωποι, ιδιαίτερα όσοι έχουν υψηλή εξειδίκευση, εγκαταλείπουν τη χώρα προς αναζήτηση καλύτερων ευκαιριών στο εξωτερικό.

Οι επιπτώσεις της δημογραφικής κατάρρευσης είναι πολυεπίπεδες. Σε κοινωνικό επίπεδο, μικραίνει η οικογένεια, ερημώνονται ολόκληρες περιοχές, ιδιαίτερα στην περιφέρεια, και κλείνουν σχολεία και άλλες κρίσιμες δομές. Η έλλειψη νέων ανθρώπων οδηγεί σε μείωση της κοινωνικής δυναμικής, σε αποδυνάμωση των τοπικών κοινοτήτων και σε απώλεια της πολιτιστικής συνοχής.

Σε οικονομικό επίπεδο, η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με το φάσμα μιας συρρικνούμενης παραγωγικής βάσης. Ο πληθυσμός σε εργάσιμη ηλικία μειώνεται, ενώ οι συνταξιούχοι αυξάνονται, με αποτέλεσμα να εντείνονται οι πιέσεις στο ασφαλιστικό και στο σύστημα υγείας. Το κράτος χρειάζεται συνεχώς περισσότερους πόρους για να στηρίξει τους ηλικιωμένους, αλλά οι εργαζόμενοι που συνεισφέρουν οικονομικά είναι όλο και λιγότεροι.

Από γεωπολιτική άποψη, η υπογεννητικότητα και η εγκατάλειψη της υπαίθρου μπορεί να οδηγήσουν σε σταδιακή αποδυνάμωση της εθνικής κυριαρχίας σε ευαίσθητες περιοχές, όπως η Θράκη και τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Η εγκατάσταση μεταναστών σε περιοχές αυτές, χωρίς σωστή πολιτική ενσωμάτωσης και δημογραφικής ενίσχυσης του ντόπιου πληθυσμού, ενδέχεται να δημιουργήσει μακροπρόθεσμα προβλήματα κοινωνικής και εθνικής συνοχής.

Η δημογραφική κρίση δεν πρόκειται να λυθεί από μόνη της. Αντιθέτως, απαιτείται μια συγκροτημένη, τολμηρή και πολυεπίπεδη εθνική στρατηγική. Το κράτος πρέπει να επενδύσει ακόμα περισσότερο στα όσα ουσιαστικά έχουν γίνει, για τη στήριξη της οικογένειας: οικονομικά κίνητρα για τα νέα ζευγάρια, επιδόματα τέκνων που δεν εξαντλούνται σε συμβολικές ενισχύσεις, φορολογικές ελαφρύνσεις για τις οικογένειες με παιδιά, καθώς και ενίσχυση της στέγασης και της επαγγελματικής προοπτικής των νέων.

Επιπλέον, απαιτείται πολιτική αναστροφής της μετανάστευσης. Η επιστροφή των νέων που έφυγαν στο εξωτερικό μπορεί να γίνει μόνο εφόσον δημιουργηθούν προοπτικές σταθερής εργασίας, αξιοπρεπών αποδοχών και κοινωνικής κινητικότητας. Παράλληλα, χρειάζεται μια συγκροτημένη πολιτική μεταναστευτικής ένταξης, με σεβασμό στις αρχές του ανθρωπισμού αλλά και με γνώμονα τη διατήρηση της πολιτιστικής ταυτότητας και της κοινωνικής συνοχής της χώρας.

Το δημογραφικό είναι η μεγαλύτερη και βαθύτερη πληγή της σύγχρονης Ελλάδας.

Είναι μια κρίση χωρίς κραυγές, αλλά με μακροχρόνιες συνέπειες που μπορούν να γίνουν μη αναστρέψιμες. Η ανατροπή της καθοδικής πορείας απαιτεί θάρρος, όραμα και αποφασιστικότητα. Πάνω απ’ όλα, χρειάζεται να κατανοήσουμε πως η επιβίωση του έθνους δεν θα κριθεί μόνο σε γεωπολιτικά ή οικονομικά πεδία, αλλά και –ίσως κυρίως– στη μάχη για την αναγέννηση της ελληνικής οικογένειας και κοινωνίας.


ΤΟ ΠΑΡΟΝ

Κ. Κιλτίδης στο “Π”: Η ύπαιθρος χώρα θέλει την περιφερειακή της κυβέρνηση και την Αυτοδιοίκησή της

Του
ΚΩΣΤΑ ΚΙΛΤΙΔΗ
πρώην Υφυπουργού Γεωργίας με τη Νέα Δημοκρατία

Στη χώρα μας ονομάσαμε μεταρρυθμίσεις νεωτερισμούς ή απομιμήσεις θεσμών στην αλλοδαπή. Βασικός κανόνας στην εξέλιξη της ζωής και της πολιτικής είναι ότι, για να υπάρχει μεταρρύθμιση, είναι αναγκαία συνθήκη η ύπαρξη ρύθμισης. Οι ρυθμίσεις που κράτησαν δεκαετίες… βαπτίστηκαν κατά καιρούς αναχρονιστικές και αντικαταστάθηκαν, χωρίς να επιχειρηθεί η εξέλιξή τους με σύγχρονους όρους.

Έτσι, νομαρχίες (ως βραχίονες του κράτους στην επικράτεια), κοινότητες (κατά τον κοινοτισμό του Ελληνισμού) και δήμοι (με ανθρωπογεωγραφικό προσδιορισμό) υπέστησαν γενετική τροποποίηση και διαστροφή (κακοποιήσαμε τον «Καποδίστρια», αλλά και τον Βενιζέλο). Βεβαίως, πού χώρος για αναζητήσεις των σοφών του σύγχρονου Ελληνισμού. Χάθηκαν τα θεμέλια της κρατικής υπόστασης στο σύγχρονο πλαίσιο που εντάχθηκε η χώρα. Είμαστε 45 χρόνια εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έως τότε είχαμε μία ζώσα ύπαιθρο χώρα, που χρειαζόταν την προσαρμογή στα νέα δεδομένα της ΕΕ.

Οι κανονισμοί και οι οδηγίες της ΕΕ ερχόταν καταιγιστικοί και βίαζαν τη μέχρι τότε πραγματικότητα, χωρίς να υπάρχει προσαρμογή. Έτσι ερημοποιήθηκε η ύπαιθρος και η ζωή για τους πολίτες υποβαθμίστηκε. Χρόνο με τον χρόνο, οι κάτοικοι της περιφέρειας ένιωσαν πολίτες τρίτης κατηγορίας και η φυγή πήρε μαζικές διαστάσεις. Οι κανονισμοί της αγοράς και του ανταγωνισμού δεν επιτρέπουν τις κρατικές παρεμβάσεις από τα κράτη-μέλη. Οι χώρες με γεωργοδιατροφικό προσανατολισμό (ιδίως του νότου), στράφηκαν στο περιφερειακό πρότυπο για να σώσουν την ταυτότητά τους. Τα ομόσπονδα κράτη-μέλη είχαν τη δομή, που τους επιτρέπει τις τοπικές παρεμβάσεις.

Ήρθε η ώρα των αποφάσεων. Η χώρα βρίσκεται ανάμεσα σε χώρες-μέλη ή χώρες υπό ένταξη στην ΕΕ. Το κεντρικό πρότυπο του παρελθόντος στραγγαλίζει την τοπική παρέμβαση. Είναι ανάγκη να υπάρξουν μεγάλες δημοτικές ενότητες με γνωρίσματα γεωργοδιατροφής και κυβερνητική υπόσταση στις περιφερειακές διοικήσεις. Ταυτόχρονα, τα ποιοτικά γνωρίσματα ζωής πρέπει να εξομοιωθούν μεταξύ αστικών κέντρων και περιφέρειας. Αυτό θα είναι μεταρρύθμιση, έστω με καθυστέρηση 40 ετών.

Η διαίρεση της χώρας σε 5 – 7 περιφερειακές κυβερνήσεις, με απόδοση μέρους του κρατικού προϋπολογισμού, θα απελευθερώσει δυνάμεις ανάπτυξης και ισονομίας. Έχουμε ακόμη ομογενοποιημένη εθνική ταυτότητα και δεν υφίσταται ανάγκη ομοσπονδοποίησης. Η δημιουργία περιφερειακών κυβερνήσεων, με αναδιάταξη του κοινοτισμού σε δήμους με ανθρωπογεωγραφικό περιεχόμενο, είναι «Η» μεταρρύθμιση, που φωνάζει εκκωφαντικά και εκτυφλωτικά φωτίζει τον δρόμο του Εμπρός. Ας μην παραμένουμε νυχτερίδες, που φοβούνται το φως, ή βαρήκοοι άπραγες.


ΤΟ ΠΑΡΟΝ

Μ. Κομνηνάκα στο “Π”: Τέμπη… ένα διαρκές έγκλημα

Της
ΜΑΡΙΑΣ ΚΟΜΝΗΝΑΚΑ
Βουλευτού ΚΚΕ Λέσβου

Έχουν περάσει δύο και πλέον χρόνια από τα Τέμπη, και, παρά τη λαϊκή οργή και τη λαϊκή απαίτηση να διερευνηθεί το έγκλημα και να βρεθούν οι πραγματικοί ένοχοι και οι αιτίες του, παρά τις συνεχείς αποκαλύψεις, οι 57 νεκροί μένουν αδικαίωτοι. Πολύ περισσότερο, τίποτα δεν μας κάνει πιο σίγουρους ότι ένα παρόμοιο έγκλημα δεν θα ξανασυμβεί, απ’ τη στιγμή που εξακολουθούν να υπάρχουν οι αιτίες που το προκάλεσαν. Αυτό επιτείνεται από το αποπροσανατολιστικό κλίμα που γίνεται προσπάθεια να διαμορφωθεί τις τελευταίες μέρες, με αφορμή τη συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής για τη σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής.

Η συζήτηση για τις επιμέρους προτάσεις των κομμάτων είναι έντονη, με πρώτη και κύρια την πρόταση της ΝΔ, που αποτελεί μια πρόταση-πλυντήριο για τις ποινικές ευθύνες των κυβερνητικών στελεχών, και ειδικά του αρμόδιου υπουργού κ. Καραμανλή, ο οποίος, αντί για κακουργηματικού χαρακτήρα πράξεις, παραπέμπεται για το πλημμέλημα της παράβασης καθήκοντος και μάλιστα με πρόθεση να επαναληφθεί το «μοντέλο Τριαντόπουλου», δηλαδή ουσιαστικά η λήξη της Προανακριτικής στην πρώτη συνεδρίασή της. Επίσης, η πρόταση αυτή αποτελεί ξέπλυμα και της πολιτικής απελευθέρωσης που εφαρμόστηκε στον σιδηρόδρομο διαχρονικά από τις κυβερνήσεις και σύμφωνα με τις κατευθύνσεις της ΕΕ των μονοπωλίων και οδήγησε, εντέλει, στο έγκλημα στα Τέμπη.

Αυτό είναι το κοινό στοιχείο στις προτάσεις και των άλλων κομμάτων, ότι η πολιτική που ευθύνεται για το έγκλημα όχι μόνο δεν καταδικάζεται, αλλά αντίθετα εξωραΐζεται. Αυτό υπηρετούν, όταν λένε ότι «δεν τηρούνται ακέραιες οι κατευθύνσεις της ΕΕ». Το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ προκλητικά παρουσιάζουν την ΕΕ και τις οδηγίες της –με τα 5.000 τρένα-«σαπάκια» που έχει επιτρέψει να κυκλοφορούν– ως εγγυητές της ασφάλειας στον σιδηρόδρομο, αθωώνοντας, όμως, έτσι και την ίδια την κυβέρνηση από τις ευθύνες της. Παράλληλα, επιχειρούν να αποκρύψουν τις ευθύνες τους για τις δικές τους περιόδους διακυβέρνησης, γιατί και αυτοί την ίδια πολιτική εφάρμοσαν, την ίδια πολιτική στηρίζουν και σήμερα.

Για το ΚΚΕ, η πολιτική της ΕΕ, την οποία υλοποίησαν και υλοποιούν η σημερινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, είναι ο βασικός παράγοντας του εγκλήματος, αφού οδήγησε στον τεμαχισμό, στην ιδιωτικοποίηση του σιδηρόδρομου, στην πιστοποίηση ακατάλληλων τρένων, στη μείωση του προσωπικού κ.λπ. Για το ΚΚΕ, το κρίσιμο είναι να αποκαλυφθεί η αλήθεια, να αποδοθούν οι πολιτικές και ποινικές ευθύνες, όσο ψηλά κι αν βρίσκονται, και κυρίως να καταδικαστεί και να ανατραπεί –με την πάλη του λαού– η πολιτική που οδήγησε στα Τέμπη, προκειμένου να μην ξαναζήσουμε ανάλογο έγκλημα.

Μ’ αυτό το σκεπτικό, το ΚΚΕ κατέθεσε τη δική του πρόταση για τη σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής, όπου, εκτός από τις κακουργηματικές ευθύνες των κ. Καραμανλή και κ. Σπίρτζη, προτείνεται η ανάγκη διερεύνησης ποινικών ευθυνών και άλλων προσώπων, υπουργών – υφυπουργών, και για τον ίδιο πρωθυπουργό και για το έγκλημα αυτό καθ’ αυτό και για την εκτεταμένη αλλοίωση του τόπου του εγκλήματος.

Το ΚΚΕ τοποθετείται με αίσθημα ευθύνης απέναντι σ’ ένα τόσο σοβαρό ζήτημα. Γι’ αυτό και δεν μπήκε σε παζάρια και συνεννοήσεις προς «άγραν» υπογραφών, όπως αυτός ο τραγέλαφος που είδαμε με τους βουλευτές άλλων κομμάτων, με υπογραφές να κατατίθενται και να αποσύρονται «εν ριπή οφθαλμού». Γι’ αυτό και καταθέτει στοιχειοθετημένο και ολοκληρωμένο σκεπτικό για το πολιτικό και ποινικό σκέλος. Κάθε άλλη αντιμετώπιση, αντικειμενικά, διευκολύνει την κυβέρνηση να ξεφύγει. Κυρίως, όμως, το ΚΚΕ θα συνεχίσει να πρωτοστατεί στις πολύμορφες κινητοποιήσεις του λαού και της νεολαίας, που απαιτούν δικαίωση για το έγκλημα, γιατί αυτές είναι ο αποφασιστικός παράγοντας που μπορεί να ασκήσει την πιο αποτελεσματική πίεση, να κρατήσει το θέμα στην επικαιρότητα, όπως κάνει εδώ και δυόμισι χρόνια, και να ακυρώσει τις όποιες προσπάθειες συγκάλυψης των αιτιών και των υπευθύνων.


ΤΟ ΠΑΡΟΝ