Ανάσταση για όλους

Σε λίγες ώρες, σε όλη την Ελλάδα, οι καμπάνες θα ηχήσουν και ο ανοιξιάτικος ουρανός της χώρας μας θα γεμίσει πυροτεχνήματα και ευχές. Σε όλο τον χριστιανικό κόσμο θα ακουστεί, σε όλες τις γλώσσες και σε όλες τις εκφάνσεις, το Χριστός Ανέστη.

Ο Χριστός θα αναστηθεί για μία ακόμα φορά, όχι πως πέθανε ποτέ βέβαια, αφού ο Θεός είναι άναρχος, αθάνατος, αναλλοίωτος, αλλά αναστήθηκε αφού ολοκλήρωσε την επίγεια, τη φθαρτή ζωή του και κατέληξε, όπως όλοι οι άνθρωποι, στον τάφο. Μόνο που ο Τάφος του Χριστού δεν είναι το τέλος της ζωής, αλλά συμβολίζει τη μετάβαση από τη γήινη, τη φθαρτή μας ύπαρξη στην αθάνατη, την άφθαρτη, την παντοτινή. Αυτή είναι η Ανάσταση. Γι’ αυτό και για την Ορθοδοξία είναι «Εορτή Εορτών», «Πανήγυρις Πανηγύρεων», «Βασιλίς και Κυρία».

Ανάσταση σημαίνει λύτρωση, σωτηρία, δικαίωση. Λέξεις άγνωστες στην εποχή μας, στον κόσμο μας. Η Ανάσταση για κάποιους είναι ευκαιρία για μίνι διακοπές, είναι αργία, είναι παράδοση. Για άλλους είναι ταξίδι, ξεφά­ντωμα για το αντάμωμα της άνοιξης. Για εκείνους που είναι βολεμένοι, που έχουν γεμάτο τραπέζι, γεμάτους λογαριασμούς στις τράπεζες, το Πάσχα είναι αφορμή για επίδειξη, για καλό φαγητό και διασκέδαση. Για τους στερημένους, εκείνους που ζουν με την αγωνία για το τι θα τους ξημερώσει, αν θα έχουν να πληρώσουν τη δόση για το σπίτι τους, αν θα μπορούν να στείλουν το παιδί τους να σπουδάσει, το Πάσχα είναι η δική τους γιορτή, γιατί τους γεμίζει ελπίδα. Βλέπουν ότι δεν είναι μόνοι τους, ότι Κάποιος υπάρχει και θυσιάζεται γι’ αυτούς, ότι δεν είναι χύμα στο κύμα. Και αυτό τους θεριεύει την ελπίδα. Η φλόγα μέσα τους γίνεται Άγιο Φως και ζεσταίνει τα ό­νειρά τους, φωτίζει το πνεύμα τους, τους ανοίγει δρόμους.

Ο Χριστός αναστήθηκε για όλους. Και υπέφερε για όλους. Δεν έκανε διάκριση σε πλούσιους και φτωχούς, σε άνδρες και γυναίκες, σε λευκούς ή μελαμψούς.

Αλλά το μήνυμα της Αναστάσεως δεν το πήραν όλοι. Το γνώριζε αυτό ο Ιησούς. Γνώριζε πως οι πλούσιοι δεν θα τον καταλάβουν, αφού ο χρυσός τυφλώνει, αδυνατίζει τα αντανακλαστικά και τις σκέψεις. Γι’ αυτό δεν πήρε μαζί του άρχοντες, δεν τον ακολούθησαν πρίγκιπες και ηγεμόνες. Πήρε μαζί του ψαράδες, βιοπαλαιστές, ξωμάχους. Αυτοί μόνο θα μπορούσαν να τον καταλάβουν και να τον ακολουθήσουν. Και αυτοί έγιναν οι μαθητές Του, οι απόστολοί Του, οι δικοί Του άνθρωποι.

Αλλά και ο ίδιος ο Χριστός δεν επιδίωξε να επιβληθεί ως Θεός, να κυριαρχήσει ως κοσμικός βασιλέας. Γιατί αυτοί δεν έχουν μάθει να βλέπουν τους άλλους ως αδελφούς, ως ανθρώπους. Πιστεύουν ότι γεννήθηκαν για να διοικούν, δεν ανέχονται να είναι διοικούμενοι.

Αντίθετα, επέλεξε να γεννηθεί άσημος, κυνηγημένος, ταπεινός, πρόσφυγας, ξενιτεμένος. Ήρ­θε από τον ουρανό, αλλά τη γη δεν την αντιμετώπισε αφ’ υψηλού. Ήρθε από πολύ ψηλά, αλλά κατέβηκε πολύ χαμηλά, για να πλησιάσει εκείνους που είχαν ανάγκη, που αποζητούσαν στήριγμα, που ε­κλιπαρούσαν για ελπίδα.

Ο Χριστός αναστήθηκε για όλους. Το ζήτημα, όμως, είναι ποιοι θα κατανοήσουν το μήνυμα της Αναστάσεως. Ποιοι θα βρουν τον δρόμο για τον ουρανό, ποιοι θα πετάξουν προς τη σωτηρία. Και ποιοι θα παραμείνουν στους τάφους τους. Χρυσούς, εβένινους, μαρμάρινους… αλλά τάφους.

Την ώρα της Αναστάσεως, την ώρα που θα χτυπούν οι καμπάνες, που ο κόσμος θα ανταλλάσσει φιλιά και ευχές και θα τσουγκρίζει κόκκινα αυγά, ας ρίξουμε μια ματιά δίπλα μας. Σε εκείνους που περιμένουν τη δική τους Ανάσταση από το κρεβάτι του πόνου, από το κελί της φυλακής, από την άκρη του δρόμου, που έχει γίνει το σπίτι τους. Και ας τους στείλουμε τη σκέψη μας, την ευχή μας, την έννοια μας με όποιον τρόπο νομίζουμε ότι θα τους α­νακουφίσει, θα τους βοηθήσει, θα τους δώσει λίγη χαρά.

Τότε οι καμπάνες θα ακουστούν πιο δυνατά, το Χριστός Ανέστη πιο υπερκόσμιο, ο ουρανός θα γίνει αστραφτερός και, επιτέλους, θα φανεί ξεκάθαρα η σκάλα που θα μας βγάλει από το τέλμα, θα μας ξεκολλήσει από τη γη, θα μας ανοίξει τους ορίζοντες της λύτρωσης, που είναι το ζητούμενο σε μια κοινωνία που δεν περιμένει τίποτα γιατί πιστεύει στο τίποτα.

Καλή Ανάσταση!

ΤΟ ΠΑΡΟΝ