Φυσικές καταστροφές και επικοινωνιακοί χειρισμοί
Αυτό συνέβη στις εκλογές του 2007 με τον κ. Καραμανλή, όταν ξανακέρδισε ενώ δεν φαινόταν πιθανό, αλλά βοήθησαν οι μεγάλες φωτιές του καλοκαιριού. Τότε που ο Κ. Καραμανλής φορούσε εκείνο το μπλε μιλιτέρ μπουφάν και περνούσε με το ελικόπτερο, δείχνοντας με το χέρι τα μέρη της κρίσης, την πύρινη λαίλαπα που κατέκαιε κομμάτια της χώρας. Σεισμοί, φωτιές, καταστροφές και φυσικά εμπόλεμες καταστάσεις ή τέτοιες που μπορεί να οδηγήσουν σε σύρραξη (Ίμια) λειτουργούν συσπειρωτικά για τον κόσμο και ευνοούν την κυβέρνηση που υπάρχει. Ακόμα κι αν ήταν (έως ότου συμβεί η καταστροφή) έτοιμη να απέλθει στις εκλογές.
Ο σεισμός στην Κεφαλονιά, που έχει ιστορικά δοκιμαστεί από το φυσικό φαινόμενο, με κορύφωση το 1953, αποτέλεσε μια χρυσή επικοινωνιακή ευκαιρία για τον πρωθυπουργό και το επιτελείο του να δείξουν ότι η κυβέρνηση είναι εκεί, δίπλα και μέσα στην κρίση και στους ανθρώπους, και ο επικεφαλής της είναι ξεχωριστό και χαρισματικό κομμάτι της κυβέρνησης. Το ίδιο είχε επιχειρηθεί αρκετές φορές από την κυβέρνηση της ΝΔ την περίοδο 2004-2009, όταν πρωθυπουργός ήταν ο Κώστας Καραμανλής, συχνά με επιτυχία. Είχε την ικανότητα και το χάρισμα να φορτώνεται λάθη και ανεπάρκειες υπουργών και κυβέρνησης και να πείθει τους πολίτες ότι αυτός είναι εκεί για να διορθώνει τα πράγματα. Μέχρις ότου σταμάτησε να λειτουργεί. Όταν η αγανάκτηση του κόσμου έγινε πολύ μεγαλύτερη από την ικανότητα Καραμανλή να καλύπτει λάθη και ανεπάρκειες. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Αντ. Σαμαράς έχει ένα υπέρ και ένα κατά: Το υπέρ είναι πως δεν έχει ξοδευτεί σε εμφανίσεις συγκάλυψης και προστασίας υπουργών του όπως το έκανε (συχνά) ο κ. Καραμανλής. Άρα η παρουσία του μπορεί κάλλιστα να χαρακτηριστεί και να εκληφθεί ως αυθεντικό ενδιαφέρον για τους ανθρώπους που επλήγησαν από τον σεισμό αλλά και για το ίδιο το νησί ως τόπο (σημαντικού) τουριστικού προορισμού. Το κατά είναι ότι αυτή η κυβέρνηση έχει τόσο πολύ ταυτιστεί με «χαράτσια», περικοπές μισθών, διαθεσιμότητες, απολύσεις, νέα φτώχεια, που δεν έχει μείνει αλώβητος ούτε ο πρωθυπουργός – ακόμα κι αν καταγράφεται (όπως και ο Κ. Καραμανλής την πρωθυπουργική του περίοδο) ως χωριστό και χαρισματικό κομμάτι της κυβέρνησης. Όμως, έτσι κι αλλιώς, δεν μπορούν να δώσουν ούτε τη νίκη, ίσως ούτε και την ανάκαμψη, στη Νέα Δημοκρατία μόνο τα φυσικά φαινόμενα. Ούτε και η προπαγάνδιση επιχειρημάτων ότι ο Αλ. Τσίπρας είναι άθεος ή ότι κατά τον αυστριακό ευρωβουλευτή Ότμαρ Κάρας, δεν είχε θέσεις και πρόγραμμα για τα Μνημόνια, την κρίση και την Ελλάδα. Την ανάκαμψη τη δίνουν οι πολιτικές, και αυτές που έχει εφαρμόσει η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ έχουν διώξει τον κόσμο που βλέπει συνεχώς τα εισοδήματά του να μειώνονται και το μέλλον του όλο και πιο σκούρο. Επίσης, η προβολή όλο και περισσότερο του επιχειρήματος ότι το Μνημόνιο τελειώνει και βγαίνουμε από αυτό και θα διώξουμε την «τρόικα» (με την έννοια ότι δεν θα ξαναέρθει αφού δεν θα έχουμε Μνημόνιο) δεν πείθει ούτε φίλους του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ: Όλοι ξέρουν καλά ότι το Μνημόνιο τελειώνει μόνο τυπικά και η Ελλάδα θα παραμείνει υπό αυστηρή επιτήρηση για 40 (όπως έχει ήδη γραφεί επισήμως) ακόμα χρόνια. Ένα ακόμα σημείο που μειώνει την κυβερνητική δυναμική είναι η καλή εικόνα του ΠΑΣΟΚ στους ψηφοφόρους. Δεν αφορά μόνο στις επιλογές της μονοκομματικής κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ (Μνημόνιο, ΔΝΤ, άρνηση «κουρέματος» χρέους, «χαράτσι» ΔΕΗ κ.λπ.) αλλά στα πεπραγμένα του ΠΑΣΟΚ ως μέλους των κυβερνήσεων Παπαδήμου και Σαμαρά. Συχνά, στις συνειδήσεις των ψηφοφόρων καταγράφεται ως σκληρότερο και μνημονιακότερο από τη Νέα Δημοκρατία. Έτσι, όσο πλησιάζουμε στις ευρωεκλογές (που μπορεί να συνδυαστούν με εθνικές εκλογές) τόσο θα πληθαίνουν οι επικοινωνιακοί χειρισμοί των έμπειρων στα παιχνίδια εξουσίας. Εκεί ο ΣΥΡΙΖΑ χάνει – μένει να φανεί αν οι μικρές ήττες μπορεί να οδηγήσουν σε μεγάλη ανάκαμψη για τη ΝΔ. Όχι για να κερδίσει τις εκλογές, αλλά για να μην τις χάσει συντριπτικά.