Το Λαύριο «τρώει» το ΠΑΣΟΚ

Οι προτάσεις του είχαν προκαλέσει τότε σοβαρούς τριγμούς στο εσωτερικό του κόμματός του, αλλά κανείς δεν είχε αντιδράσει για την ανασφάλιστη εργασία που είχε προτείνει ο κ. Παπανδρέου, έστω και αν χρειάστηκε την επομένη ο Αθανασάκης μαζί με τον Πρωτόπαπα να συμπληρώσουν την πρόταση.

Η κυβέρνηση πάντως πήρε στροφές και γύρισε τούμπα τα συνθήματα του Γιώργου περί επαναστατών, προκαλώντας σύγχυση στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης με καθυστέρηση… δύο ετών. Τότε, λόγω προεκλογικής περιόδου κανείς από τους βουλευτές ή τα στελέχη δεν είχε αντιδράσει, κάτι που έγινε τώρα.

Όπως έχουν σήμερα τα πράγματα, το ΠΑΣΟΚ οφείλει να ξεκαθαρίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει.

Η πρόταση του κ. Παπανδρέου για ανασφάλιστη εργασία, που είχε κάνει προεκλογικά στο Λαύριο περιτριγυρισμένος από εργαζόμενους στα ναυπηγεία, είχε καταλήξει σε μια πρόταση μεικτή. Δηλαδή από την ανασφάλιστη εργασία πέρασαν ορισμένοι στην εξ ολοκλήρου ανάληψη του κόστους της ασφάλισης από το κράτος (άποψη που εκφραζόταν από τον κ. Βενιζέλο κυρίως) και κατέληξαν ως συνήθως σε έναν συνδυασμό των δύο παραπάνω απόψεων.

Σύμφωνα με πληροφορίες ο Ευάγγελος Βενιζέλος ανέλαβε να επεξεργαστεί την πρόταση του «Λαυρίου» νομοτεχνικά ώστε να μετατραπεί σε πρόταση νόμου, την οποία το ΠΑΣΟΚ θα καταθέσει προς ψήφιση στη Βουλή. Κατά τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ «η μαύρη προπαγάνδα της κυβέρνησης θα γυρίσει μπούμεραγκ», όταν η πρόταση του «Λαυρίου» πάρει την τελική της μορφή, γιατί τότε θα αποδειχθεί ότι «εμείς είμαστε η πραγματική μεταρρυθμιστική δύναμη».

Κατά τη Χαριλάου Τρικούπη με την πρόταση του «Λαυρίου» μειώνεται το μισθολογικό κόστος της εργασίας, αφού ο εργοδότης δεν θα καταβάλλει εισφορές, πράγμα που θα διευκολύνει τις προσλήψεις των νέων ανέργων, ενώ οι νέοι θα αμείβονται με πλήρη μισθό.

Σε ό,τι αφορά τις ασφαλιστικές εισφορές των προσλαμβανόμενων νέων αυτές θα καλύπτονται με επέκταση κατά δύο χρόνια του νόμου 3227/2004, που τον ψήφισε η κυβέρνηση Σημίτη.

Σύμφωνα με πληροφορίες ο κ. Βενιζέλος μελετά να συμπεριλάβει στη ρύθμιση εκτός από τους άνεργους νέους μέχρι 25 ετών και τους ανέργους που βρίσκονται κοντά στα όρια συνταξιοδότησης, δηλαδή τους άνω των 57 ετών. Οι συνταξιοδοτικές εισφορές, σύμφωνα με τον κ. Βενιζέλο, θα καλύπτονται από τη συγχρηματοδότηση των προγραμμάτων απασχόλησης του ΟΑΕΔ και από τον κρατικό προϋπολογισμό. Ωστόσο, σ’ αυτή την περίπτωση προκύπτει ένα τεράστιο κόστος, το οποίο για να καλυφθεί θα απαιτούσε να αφαιρεθούν κονδύλια από άλλα προγράμματα καταπολέμησης της ανεργίας. Γι’ αυτό και υπάρχει η σκέψη να καλύπτονται πλήρως από τον ΟΑΕΔ τα δύο μόνο χρόνια και τα υπόλοιπα να καλύπτονται από συγχρηματοδότηση του κρατικού προϋπολογισμού και των επιχειρήσεων.

Οι βουλευτές ζητάνε την εύκολη λύση, γιατί δεν θέλουν να μπαίνουν στα δύσκολα, αν και ορισμένοι, όπως ο κ. Πρωτόπαπας για παράδειγμα, θεωρούν ότι όλες αυτές οι εκκρεμότητες πρέπει να συζητηθούν σε βάθος ώστε να ληφθούν και οι απαραίτητες αποφάσεις. Και μια μερίδα στελεχών του ΠΑΣΟΚ, κυρίως οι συνδικαλιστές που παρομοιάζουν τους εαυτούς τους με τους παλαιούς μεταλλωρύχους του Λαυρίου, πιέζουν τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ να λυθούν τυχόν παρεξηγήσεις (που δεν είναι καθόλου τυχαίες) και να υπάρξουν ξεκάθαρες απαντήσεις και δεσμεύσεις, ώστε το νέο κόμμα που θέλει ο κ. Παπανδρέου να μη βρει μπροστά του παρόμοια προβλήματα.

Ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ ωστόσο δεν συμμερίζεται απόλυτα τον «πόνο» των συνδικαλιστών του ΠΑΣΟΚ. Ίσως και να μην ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για ένα κομμάτι του κόμματός του για το οποίο ο κόσμος δεν τρέφει καμία απολύτως συμπάθεια. Θέλει να απαλλαγεί από παλαιές νοοτροπίες και καθεστωτικές αντιλήψεις, στον βαθμό που μπορεί βέβαια να κάνει κάτι τέτοιο.

Οι μεταρρυθμίσεις που προωθεί η κυβέρνηση αποτελούν για τον Παπανδρέου βραχνά, καθώς και ο ίδιος αν ήταν στη θέση του Καραμανλή κάπως έτσι θα πορευόταν, όπως πολλοί εκτιμούν, στον τομέα των ΔΕΚΟ για παράδειγμα. Μπορεί μεν να λέει τώρα ο κ. Παπανδρέου «ναι στις μεταρρυθμίσεις αλλά προς όφελος της κοινωνίας και όχι υπέρ των ολίγων και ισχυρών», αλλά αυτό δεν λέει τίποτα επί της ουσίας. Υπέρ των ανίσχυρων υποστηρίζει ότι κάνει τις μεταρρυθμίσεις και η κυβέρνηση. Το ζητούμενο για τον κ. Παπανδρέου είναι η δική του πρόταση για το ξεπέρασμα των σημερινών αδιεξόδων.

Ο κ. Παπανδρέου δεν θέλει να διατηρήσει προνόμια που έχουν αποκτήσει με προκλητικό τρόπο διάφορες συνδικαλιστικές ομάδες, οι οποίες βέβαια δεν βλέπουν με καλό μάτι τις προθέσεις αυτές του προέδρου του ΠΑΣΟΚ και ορισμένοι εκτιμούν πως αν δεν υπάρξει ξεκαθάρισμα και συζήτηση σε βάθος, πολύ γρήγορα θα επέλθει ρήξη ανάμεσα στους συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ και στον κ. Παπανδρέου.

Βέβαια, ο Καραμανλής ακολουθεί την τακτική να χτυπάει εκεί ακριβώς που πονάει το ΠΑΣΟΚ και προσβλέπει στη σύγκρουση των δύο παραπάνω.

Ο κ. Παπανδρέου, που δεν θέλει με τίποτα να κληρονομήσει ως αυριανός πρωθυπουργός τις ίδιες νοοτροπίες που είχαν να αντιμετωπίσουν οι προκάτοχοί του, είναι αποφασισμένος με όποιο κόστος να αναλάβει τις ευθύνες και να οδηγήσει εκεί όπου κατά τη γνώμη του πρέπει να οδηγηθούν τις αποφάσεις και τις πολιτικές του που θα εξαγγείλει στην ελληνική κοινωνία τη στιγμή που πρέπει.

Είναι σίγουρο, για παράδειγμα, πως δεν επιθυμεί προνόμια εργαζομένων στις τράπεζες που βγαίνουν στη σύνταξη στα σαράντα πέντε τους, δεν θέλει οργανισμούς τύπου ΟΑΕΔ που δεν προσφέρουν στους νέους εξεύρεση εργασίας, δεν επιθυμεί τα κλειστά επαγγέλματα, ούτε ένα Ασφαλιστικό που θα το βρει μπροστά του και δεν θα μπορεί να κάνει τίποτα απολύτως, δέσμιος των παλαιών νόμων του ίδιου του κόμματός του. Ούτε προνόμια σε λίγους ούτε μονοπώλια, αλλά νέες σχέσεις εργασίας στη νέα αγορά που ανοίγεται. Μόνο έτσι, το πιστεύει αυτό ο Παπανδρέου, η οικονομία μιας χώρας, που δεν είναι μόνη στον κόσμο, μπορεί να γίνει αναπτυξιακή και με νέους ρυθμούς να μετάσχει στον παγκόσμιο ανταγωνισμό.

Είναι σίγουρο πως για όλα αυτά, τις νέες σχέσεις ΠΑΣΟΚ – εργαζόμενων, οι συνδικαλιστές του κόμματος θα αντιδράσουν, όπως αντέδρασαν και με την εθελουσία έξοδο στον ΟΤΕ, με τα γνωστά αποτελέσματα που προκάλεσε η απόφαση στο εσωτερικό της ΠΑΣΚΕ, και είναι επίσης σίγουρο ότι ο Παπανδρέου δεν πρόκειται να ανεχθεί εκβιασμούς, απειλές και φυσικά ούτε συμβιβασμούς. Θα προχωρήσει περίπου όπως προχωρά και ο Καραμανλής, μιλώντας και αυτός για την ανάγκη μεταρρυθμίσεων στη χώρα μας.

Και μέσα σε ένα τόσο θολό τοπίο οι βουλευτές, που προτιμούν πάντα τη μέση οδό και δεν θέλουν να μπαίνουν σε διλήμματα, έχουν αρχίσει από τώρα να ζητούν απαντήσεις σε όλα αυτά τα ζητήματα που απασχολούν το κόμμα τους, προκειμένου να μην πάρουν το ρίσκο τη στιγμή που θα είναι ακατάλληλη γι’ αυτούς, αφού θα πρέπει να συμφωνήσουν ή να διαφωνήσουν με τις όποιες επιλογές του Γιώργου.

Ο προβληματισμός των βουλευτών φάνηκε όταν στην εντολή που δόθηκε προς όλους να πάρουν τον λόγο στη συζήτηση της τροπολογίας για τις τράπεζες πολλοί όχι μόνο δεν ανταποκρίθηκαν, αλλά αντίθετα δεν δίστασαν να πουν σε συζητήσεις ότι δεν μπορεί να λέμε «ναι» σ’ ό,τι ζητάνε οι συνδικαλιστές ούτε να λέμε «όχι» σε όλα που φέρνει η κυβέρνηση, γιατί οι συνθήκες έχουν αλλάξει και θα τα βρούμε μπροστά μας.