Μόνη οδός εξόδου η οδός ανάπτυξης
Εν τω άμα και το θάμα θα ξεπουληθούν ηλεκτροπαραγωγικές μονάδες και ορυχεία της κρατικής ΔΕΗ και όχι μόνον. Η επιλογή προκαλεί οργή, διότι άλλο πράγμα να ζητάς την ιδιωτικοποίηση της δεινά ελλειμματικής Ολυμπιακής και άλλο της κερδοφόρας ΔΕΗ. Στην περίπτωση υποκρύπτεται δόλος για να προκληθεί ζημία στο κράτος. Ιδιωτικοποίηση λοιπόν του 40% της ΔΕΗ και παράπλευρη αύξηση έως 40% στα τιμολόγια των νοικοκυριών.
Για την ώρα ο κόσμος δείχνει ιώβεια υπομονή. Οι αντιδράσεις του ισχνές και άψυχες. Λέει, αλλά θα το κάνει η γνωστή μας ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ να κατεβάσει τους διακόπτες;
Σίγουρα είμαστε ευρωπειραματόζωο. Στις πλάτες μας δοκιμάζουν τις αντοχές της κοινωνίας στην αγριότητα των μέτρων και αυξάνουν κάθε τόσο τη δόση τους.
Καιρό τώρα η πεφιλημένη μας ΕΕ μειώνει τη φορολογία στις επιχειρήσεις και τα υψηλά εισοδήματα, αλλά αυξάνει τον ΦΠΑ και τους φόρους κατανάλωσης που πληρώνουν οι φτωχοί. Η Μέρκελ έχει μειώσει 27% τον φόρο των επιχειρήσεων και κατά 9,5% τον συντελεστή στα υψηλά εισοδήματα.
Στη Γαλλία μειώθηκαν οι φόροι των υψηλών εισοδημάτων 100 δισ. ευρώ σε μία δεκαετία.
Το εργατικό δίκαιο στην Ελλάδα και στις περισσότερες πια ευρωπαϊκές χώρες είναι αγνώριστο.
Ελαχιστοποίηση αποζημιώσεων, μεγιστοποίηση απολύσεων, πολυμορφία και ευρηματικότητα ευελιξίας είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του νέου καθεστώτος των εργασιακών σχέσεων.
Οι ιθύνοντες δεν αντιμετωπίζουν πολιτικά την κρίση. Έχουν επιβάλει εις εαυτούς και σε σημαντικό κομμάτι του λαϊκού σώματος την τεχνοκρατική διάστασή της. Στον βαθμό που περνούν αυτήν την αντίληψη αποπολιτικοποίησης αναισθητοποιούν την κοινωνία και αγοράζουν χρόνο να τη δέσουν ακόμη πιο άγρια.
Άχρι καιρού η μεσαία τάξη συγκροτούσε τη ραχοκοκαλιά των δυτικών κοινωνιών, και της δικής μας. Νοικοκυραίοι, με αίσθηση του μέτρου στη ζωή τους και με πίστη σε διαχρονικές αξίες. Λένε ότι ο ασκός του Αιόλου άνοιξε όταν η αλήστου μνήμης Μάργκαρετ Θάτσερ παρέδωσε στις ανενδοίαστες δυνάμεις της αγοράς τα επαγγέλματα της μεσαίας τάξης. Ο θατσερισμός σε «τριτοδρομικές» αριστεροειδείς εκδοχές συνεχίζεται ακάθεκτος σήμερα. Το πολιτικό σύστημα όμως αφότου επέτρεψε την αποσύνθεση της μεσαίας τάξης, έχασε το βασικό του έρεισμα. Οι μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις εις πείσμα των τεχνολογιών και καινοτομιών που χρησιμοποιούν οι μεγάλες επιχειρήσεις, είναι –ή μήπως ήταν;– αυτές που απορροφούσαν την ανεργία και τους κοινωνικούς κραδασμούς.
Η «τρόικα» μεθοδεύει να φέρει τα πάνω κάτω εξαρθρώνοντας τα πάντα και αλλάζοντας τις πολιτικοοικονομικές δομές της χώρας, μέσα όμως στον φαύλο κύκλο μιας ασφυκτικά περιοριστικής πολιτικής. Και φυσικά όχι προς τη σωστή κατεύθυνση.
Έξοδος από την κρίση με σημαία την ύφεση δεν υπήρξε ουδαμού. Μία είναι η οδός εξόδου, η οδός ανάπτυξης. Ανάπτυξη μπορεί να κάνει το κράτος και η επιχειρηματικότητα. Το τίμιο κράτος και η υγιής επιχειρηματικότητα. Είναι κατεπείγουσα προτεραιότητα ένα καινούργιο αναπτυξιακό μοντέλο που να υπηρετεί την ανταγωνιστικότητα και την αναδιανομή του εισοδήματος.
Για την ανάπτυξη είναι αυτονόητος ο σχεδιασμός και η ταχύτητα στη λήψη και την εκτέλεση των αποφάσεων. Και φυσικά στο «διά ταύτα» το αποτέλεσμα. Προς αυτήν την κατεύθυνση δεν κινείται φύλλο. «Ο πλους εν νυκτί, πυρσός ουδαμού» (άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος).
Η δημόσια διοίκηση σέρνεται αντί να τρέχει. Για οποιαδήποτε πρόθεση επένδυσης, αν ο επενδυτής δεν είναι πείσμων, προσκρούει στους υφάλους της ανίατης εγχώριας γραφειοκρατίας η οποία «επιμένει ελληνικά»!
Όσο τα προτάγματα αυτά, καθώς και η ποιότητα και η καινοτομία, παραμένουν ανεκπλήρωτα, δεν θα υπάρξει επανεκκίνηση της οικονομίας.
Έως ότου η οικονομική πολιτική θα επιβάλλεται από ξένα κέντρα («τρόικα», τράπεζες) και θα εκτελείται από μια πειθήνια ιθαγενή ομάδα που ανιχνεύει και τα νεύματα των κέντρων και σπεύδει να τα νομοθετήσει, η δημοκρατία «μας» δεν θα είναι δημοκρατία.
Μέχρι τώρα οι πολίτες δείχνουν να ανέχονται μοιρολατρικά τα μέτρα. Αυτό αποθρασύνει τις κατοχικές δυνάμεις να προσθέτουν και άλλα.
Ο λαός μοιάζει να μην έχει δύναμη, πάντως δε να μην πιστεύει στις δυνάμεις του.
Αλλά «όταν οι άνθρωποι οργανωθούν, όταν πάψουν να υπακούουν, ξαφνικά αποκτούν δύναμη και τότε αρχίζουν να συμβαίνουν πράγματα» (Howard Zinn, «Από την ιστορία στην πράξη», 45).
Τελικά οι μεγάλες αλλαγές πετυχαίνουν όταν πολλοί μαζί κάνουν μικρά πράγματα που όλα αθροίζονται.