Κανένας δικός μας ποτέ δεν δάκρυσε…
Αντίθετα, η συνάδελφός τους, η ιταλίδα υπουργός Εργασίας Έλσα Φορνέρο, δεν άντεξε την ώρα που έλεγε στους Ιταλούς ότι θα απαιτηθούν θυσίες και ξέσπασε στο κλάμα… Δείχνοντας ότι η καρέκλα του υπουργού δεν βάζει στην άκρη την ανθρωπιά, την ευαισθησία, τη σκέψη για τον πολίτη, τον ανήμπορο που εδώ πήγαν μέχρι και το επίδομά του να κουρέψουν… Η σύγκριση είναι καταλυτική. Θλιβερή. Χαστούκι, για τους κυβερνώντες. Σημερινούς και χθεσινούς… Ψυχροί… Μακριά από τα κοινά… Ίσως λειτουργήσει θετικά η εικόνα της ιταλίδας υπουργού στους δικούς μας… Πριν να πάρουν αποφάσεις να μπουν οι ίδιοι στη θέση του συνταξιούχου, του εργαζόμενου, του άνεργου, του απολυμένου, της μάνας, που δύσκολα πια μπορεί να στρώσει το τραπέζι… Να καταλάβουν τι σημαίνει το κάθε μέτρο… Η καρέκλα δεν είναι το παν… Υπάρχει και το όχι…