Ζητείται ΑΝΑΣΤΑΣΗ…

Δεν έχει πού την κεφαλήν κλίνη… Να ψιθυρίσει εκείνο το Ήμαρτον… Από ποιον άλλωστε να το ζητήσει, όταν μέσα του ξέρει πολύ καλά ότι οι απέναντί του ου γαρ οίδασι τι ποιούσι… Το βλέπει ο καθένας μας σε κάθε βήμα, το βιώνει μέρα με τη μέρα περισσότερο, με όλα να στερεύουν…

Το δίλημμα που έθεσε ο Πιλάτος δεν υπάρχει… Ούτε λαός για να αποφασίσει, Βαραββάν ή Ιησούν. Άλλοι αποφασίζουν… Οι Μέρκελ, Σόιμπλε, Τόμσεν και Σία… Με μια φωνή: σταύρωσον αυτόν τον… εγκληματία. Διαρκές το έγκλημά του. Απαγορεύεται να αναστηθεί…

Τούτες τις άγιες μέρες, που πια δεν συναντάς λαμπερά, χαρούμενα, ανοιξιάτικα πρόσωπα όπως άλλοτε, ακόμη και στα δύσκολα χρόνια που θέριζε η πείνα και έπαιρνες των ομματιών σου για τα καράβια και την ξενιτιά, θα πρέπει ο καθένας μας να κουβεντιάσει με τον εαυτό του. Να βάλει στη ζυγαριά από τη μια μεριά αυτά που ζει η οικογένειά του και από την άλλη τι αύριο έρχεται για τα παιδιά του, τι είδους συνέχεια θα έχει τούτη η δύσμοιρη πατρίδα από τη συνέχιση της ίδιας πολιτικής που τέσσερα χρόνια όλα τα αλέθει, όλα τα γκρεμίζει…

Να συνειδητοποιήσουμε ότι τίποτε δεν πρόκειται να σου χαρίσει η εξουσία αν δεν το διεκδικήσεις με αγώνα και επιμονή, όταν μάλιστα αυτό που ζητάς πιστεύεις ότι είναι δίκαιο. Κανείς δεν πρόκειται να σε λυπηθεί αν δεν φωνάξεις. Αν δεν σε φοβηθεί το σύστημα. Και αυτά ισχύουν πρώτα απ’ όλα για τη γη μας. Δυστυχώς φτάσαμε στο σημείο να μας δίνουν μαθήματα οι γείτονες. Και δεν μιλάμε για την Τουρκία, που έχει αποδείξει ότι ξέρει καλά το παιχνίδι, γι’ αυτό και πάντα κερδίζει. Τα Σκόπια και η Αλβανία μας βάλανε τα γυαλιά…

Όλα αυτά τούτες τις μέρες σε ένα καταλήγουν:

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΗ.

Αναστάσιμο φως να λάμψει…

Από μας εξαρτάται… Και αυτό είναι πλέον ανάγκη ζωής να το πιστέψουμε. Για να πούμε: Ανέστη ο λαός, ανέστη η Ελλάδα και να ακούσεις μια βροντερή φωνή: Αληθώς ανέστη.

Καλό Πάσχα!