Ελλείμματα παντού… Οι αποκαλύψεις της κρίσης. Πού πάμε;

Δηλαδή έφερε στην επιφάνεια και μας κατέστησε κοινωνούς ενός πλήθους παθογενειών του πολιτικοκοινωνικοοικονομικού μας συστήματος, οι οποίες εκδηλώθηκαν υπό μορφήν «ελλειμάτων» εκ των οποίων, συνοπτικά και χωρίς ανάλυση, αναφέρονται τα κατωτέρω, ήτοι έλλειμμα:
• Δημοσιονομικό
• Αξιοπιστίας στις διεθνείς αγορές
• Εμπιστοσύνης στο τραπεζικό σύστημα
• Εμπιστοσύνης προς τους εταίρους μας στην Ευρωζώνη
• Σταθερού και δίκαιου φορολογικού συστήματος
• Φοροεισπρακτικού, εισφοροεισπρακτικού και φορολογικού μηχανισμού
• Μηχανισμού ελέγχου της ακρίβειας και πάταξης της αισχροκέρδειας
• Συστήματος ελέγχου της λαθρεμπορίας (καύσιμα κ.ά.) και του παρεμπορίου
• Πολιτικής βούλησης αναζήτησης και επιστροφής των κλεμμένων στα ταμεία του Δημοσίου
• Σεβασμού των πολιτικών μας προς ικανοποίηση του αιτήματος των δικαίως οργισμένων και αγανακτισμένων της συντριπτικής πλειονότητας των ελλήνων πολιτών για σύλληψη και τιμωρία των ενόχων
• Ελέγχου της σπατάλης στον δημόσιο τομέα και μηχανισμών περιορισμού της
• Ελέγχου της ασυδοσίας των ΜΜΕ και επιβολής αυστηρών κυρώσεων «Πολιτικής υπευθυνότητας και συνέπειας πολιτικής ευαισθησίας» (ουδεμία παραίτηση)
• Εμπιστοσύνης προς τους πολιτικούς μας πρωτίστως και στο πολιτικό μας σύστημα δευτερευόντως (οι πρώτοι το επικαλούνται ως «άλλοθι» για να καλύψουν την ανικανότητά τους, την ανεπάρκειά τους ή ακόμα και τυχόν ίδιά τους συμφέροντα πολιτικά ή και οικονομικά)
• Ισονομίας, διαφάνειας και αξιοκρατίας (ίδε πώς ευτελίζουν, καθημερινά, ακόμα κι αυτόν τον ναό της δημοκρατίας δηλαδή τη Βουλή των Ελλήνων, χωρίς ίχνος ντροπής και ευαισθησίας…)
• Διαγνωστικής ικανότητος ως προς το τι είναι δυνατόν να εφαρμοσθεί και τι όχι
• Αποφασιστικότητος εφαρμογής των μέτρων και των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που περιέχονται στα Μνημόνια 1 και 2
• Ικανότητος εφαρμογής των νόμων προς πάσαν κατεύθυνσιν
• Ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης και βούλησης ουσιαστικής ενίσχυσής της για ταχεία απονομή της
• Αποφασιστικότητος ανοίγματος των κλειστών επαγγελμάτων και κατάργησης των προνομίων στις ΔΕΚΟ
• Αισθήματος ασφάλειας των πολιτών τόσο στους δρόμους όσο και εντός των οικιών τους
• Ικανότητος αντιμετώπισης της διακίνησης ναρκωτικών και όπλων
• Πολιτικής σταθερότητος και ευνοϊκού κλίματος προσέλκυσης επενδυτών
• Αναπτυξιακής και επενδυτικής πολιτικής

• Αναπτυξιακού προγράμματος με πρώτο στόχο την εξασφάλιση προϊόντων διατροφής του ελληνικού λαού
• Προσδιορισμού τομέων παραγωγής με βιώσιμη ανταγωνιστική προοπτική τόσο στην εσωτερική όσο και στις διεθνείς αγορές,

Και τέλος έλλειμμα θάρρους των πολιτικών μας να πουν την αλήθεια στον ελληνικό λαό, όσο πικρή κι αν είναι. Το ερώτημα που αβίαστα προκύπτει είναι: Πού πάμε;

Οι μέχρι τώρα θυσίες, άδικα κατανεμημένες, δεν φαίνεται να οδηγούν σε έξοδο από την κρίση. Οι έντιμοι πολίτες τις έκαμαν με αξιοθαύμαστη ανοχή μέχρι τώρα. Οι τσέπες των συνταξιούχων και των μισθωτών άδειασαν και τα κλεμμένα σκανδαλωδώς και προκλητικά δεν αναζητούνται επίμονα, μεθοδικά και αποτελεσματικά. Η ανεργία καλπάζει. Η νέα δανειακή σύμβαση με ξεχαρβαλωμένη, διαβρωμένη και διαλυμένη κρατική μηχανή δεν φαίνεται να έχει ελπίδες επιτυχούς εφαρμογής. Ακόμα κι αν όλα πάνε καλά, χωρίς πρόσθετες θυσίες, χωρίς επιμήκυνση, χωρίς νέο κούρεμα ή πρόσθετο δάνειο, η χώρα μας με τόσες αβεβαιότητες και ένα τόσο βαρύ δημόσιο χρέος μόνο με ένα «θαύμα» θα τα βγάλει πέρα. Ας είμαστε, παρά ταύτα, αισιόδοξοι.