Δαμόκλειος σπάθη γεωπολιτικής κρεουργήσεως
Από τη Θράκη (όπου γίνεται απόπειρα να επανατοποθετηθούν μειονοτικά ζητήματα) έως τις νοτιοανατολικές περιοχές του Αιγαίου και μέχρι το Καστελλόριζο αφενός. Και αφετέρου στο Κυπριακό, που αποτελεί τον άλλο πυλώνα του τουρκικού επεκτατισμού. Όπου μάλιστα η Άγκυρα, έχοντας κατά το ήμισυ στον οισοφάγο τη μεγαλόνησο, μεθοδεύει εκβιαστικά είτε λύσεις τετελεσμένων είτε –σε περίπτωση ελληνικών αντιστάσεων– εναλλακτικές επιλογές διχοτομικών καταλήξεων.
Όπου δηλαδή, με τη συν τω χρόνω εμπεδούμενη de facto γεωπολιτική διαίρεση της Κύπρου, θα επιδιωχθεί εκ των πραγμάτων de jure νομιμοποίηση του κατοχικού μορφώματος. Του ψευδοκράτους δηλαδή. Που αποτελεί το στρατηγικό της προγεφύρωμα, τόσο για έλεγχο αυτής της γεωγραφίας όσο και για εδραίωση της ουσιαστικότερης παρουσίας της στην ευρύτερη και κρίσιμη γεωπολιτική ζώνη της Ανατολικής Μεσογείου. Με τις δυναμικές και των ευνοϊκών συγκυριών, που την καθιερώνουν –ελέω ΗΠΑ– τοποτηρητή του ατλαντισμού στη Μέση και Εγγύς Ανατολή.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι και σε ό,τι αφορά τα ελληνοτουρκικά, η Άγκυρα οξύνει τις σαφώς πειρατικές πρακτικές, με τις επικίνδυνες αεροπορικές διεισδύσεις και παραβιάσεις της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδος. Και ως προς το Κυπριακό, εμφανίζεται τώρα έως και ακραίως αδιάλλακτη. Τεντώνοντας κυριολεκτικά το σκοινί. Με τον κατοχικό τοποτηρητή να καταθέτει θέσεις που ισοδυναμούν ουσιαστικά με όρους παραδόσεως του Κυπριακού Ελληνισμού.
Κι αυτά, ενώ προαγγέλλεται ήδη άμεση παρέμβαση του ιδίου του ΓΓ των Ηνωμένων Εθνών στο πρόβλημα, με καταλογισμό ευθυνών και απαίτηση για στενά χρονοδιαγράμματα, μέσα στα οποία είτε να δοθεί επιτέλους λύση στο πρόβλημα είτε να επικυρωθεί αδυναμία διαπραγματευτικής διευθετήσεως. Με ό,τι αυτό σημαίνει. Και σημαίνει ουσιαστικά εκ των πραγμάτων ρύθμιση του Κυπριακού, με παγίωση και εμπέδωση των σημερινών πραγματικοτήτων. Διαιωνιζόμενης δηλαδή της γεωπολιτικής διαιρέσεως της μεγαλονήσου.
Τώρα –και χωρίς να προδικάζεται οτιδήποτε όσον αφορά προθέσεις– εντούτοις είναι ηλίου φαεινότερον ότι ο Ελληνισμός (η Λευκωσία πρωταρχικά και η Αθήνα όμως από κοντά) θα βρεθεί μπροστά σε κρισιμότερα διλήμματα. Για τα οποία θα υποχρεωθεί να λάβει ομοίως κρίσιμες (και κατ’ ακρίβειαν ιστορικές) αποφάσεις. Γιατί εάν μεν υποκύψει για να κλείσει (και όχι να λύσει) το πρόβλημα, θα έχει ενεργοποιήσει την αντίστροφη μέτρηση της εθνικής του ευθανασίας. Εάν πάλι ενεργήσει με τρόπο που να θεωρηθεί ότι απεμπολεί τη διαπραγματευτική διαδικασία και τελικά ενοχοποιηθεί για νέο αδιέξοδο, θα βρεθεί αυτομάτως μπροστά στο φάσμα οριστικής γεωπολιτικής κρεουργήσεως του τόπου του. Με ό,τι αυτό σημαίνει. Και σημαίνει μοιραία μετεξέλιξη με ολέθρια παράγωγα.
Υπό το φως λοιπόν αυτών των δεδομένων και με την Άγκυρα να σκληραίνει συνεχώς θέσεις, είναι προφανές ότι και στα ελληνοτουρκικά και στο Κυπριακό, θα έλθουμε αντιμέτωποι με απευκταίους εκβιασμούς που θ’ αναπαράγουν δυναμικές εκτροπών. Και αν δεν είμεθα έτοιμοι τόσο για ρεαλιστικούς (αλλ’ αποδεκτούς βεβαίως) συμβιβασμούς, όσο και για στρατηγικές αντιστάσεις –εφόσον αυτές αποβούν εκ των πραγμάτων αναπόφευκτες επιλογές– θα βρεθούμε κυριολεκτικώς επί κενού. Με ό,τι αυτό σημαίνει. Και σημαίνει απουσία επιλογών με αποτρεπτική αποτελεσματικότητα. Κι αυτό δεν πρέπει με τίποτε να συμβεί…