Για τις ευαισθησίες, αλλά και την αξιοπρέπεια, του κ. Ν. Νιόπλια

Το καλό σενάριο -εμείς αυτό υιοθετούμε- θέλει τον προπονητή των «πράσινων» να αισθάνεται, όντως, προσβεβλημένος και μειωμένος, που υπεραμύνεται της αξιοπρέπειας, της προσωπικής και επαγγελματικής του πορείας. Ο οποίος και δεν μπορεί να λειτουργεί σε καθεστώς παρατεινόμενης και εντεινόμενης αμφισβήτησης, έως και του σημείου εκείνου που (αν δεν κερδίσει τον Εργοτέλη) «παίρνει πόδι».
Όμως, ποιοι το είπαν αυτό; Κάποιοι δημοσιογράφοι, κάποιων ΜΜΕ ή και όλων. Καλώς ή κακώς έτσι θεωρούσαν, έτσι έγραψαν, είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους, δημοκρατία και ελευθεροτυπία έχουμε.
Προφανώς, όμως, δεν αρκούσε στον προπονητή των «πράσινων» η προηγηθείσα δημόσια στήριξη του προέδρου της ομάδας του.
Συνεπώς; Θέλησε, μήπως, «να εκβιάσει» την με ακόμη πιο πανηγυρικό τρόπο εδραίωση της θέσης του;
Εμείς, πιστεύουμε ότι:
α. Όντως αισθάνθηκε την ανάγκη να προασπίσει την προσωπική και επαγγελματική του αξιοπρέπεια.
β. Επέλεξε… λάθος τρόπο.
γ. Καλώς αναθεώρησε αμέσως την παραίτηση ή την πρόθεση παραίτησης, ύστερα από την (ορθώς αμέσως) εκδηλωθείσα πρωτοβουλία του προέδρου των «πράσινων».
δ. Στα 45 του χρόνια, δεν είναι ο προπονητής εκείνος που -σε διάρκεια χρόνου- έφτασε στα 65 ή στα 70 του και αξιώνει περισσότερο σεβασμό (ακριβώς επικαλούμενος την πορεία του, αν έχει πράγματα να επικαλεσθεί).
ε. Πράγματι, δεν ανήκει στην κατηγορία εκείνων που προσπαθούν να… επιπλεύσουν με κάθε τρόπο (και μέσο).
στ. Πρέπει να συνηθίσει ακόμη και με τις όποιες δημοσιογραφικές «κορώνες», χωρίς ασφαλώς να κάνει… εκπτώσεις όταν θίγεται η τιμή και η υπόληψή του (όπως δεν συνέβη, εν προκειμένω).
ζ. Ο δημοσιογράφος έχει ασφαλέστατα το δικαίωμα να τον θεωρεί καλό ή κακό προπονητή, πολύ ή λίγο, ικανό ή ανίκανο. Είναι δικαίωμά του, άλλωστε κρίνεται και ο ίδιος και το μέσο που εργάζεται, από το αναγνωστικό κοινό.
η. Ο προπονητής κρίνεται από το έργο του (αλλά και την εν γένει προσωπικότητά του) σε βάθος χρόνου. Γι’ αυτό και πρέπει, οφείλει να έχει αντοχές.

Σ.