Για έναν σωτήριο πολιτικό σεισμό

Οι θεόρατες πύρινες γλώσσες –που απανθράκωσαν 66 συνανθρώπους μας, εκατομμύρια στρέμματα δάση, ελαιόδεντρα, καλλιέργειες, πολυάριθμα υποστατικά και κοπάδια, αφήνοντας πίσω τους χιλιάδες απόκληρους και τεράστια οικονομική καταστροφή– παράλληλα φώτισαν, με εφιαλτική λάμψη, στη συνείδηση αυτού του λαού την ουσιώδη, τη γυμνή, την εγκαυστικήν αλήθεια: ότι είναι ανυπεράσπιστος.

Το κράτος, που αφαιμάσσει αμείλικτα με τους φόρους του το μικρομεσαίο εισόδημα –και μέγα μέρος απʼ αυτό το καταβροχθίζει– προβάλλει ανίκανο να παράσχει στους υπηκόους του το στοιχειώδες: την ασφάλεια και προστασία της ζωής και της περιουσίας τους. Ένας αδηφάγος Λεβιάθαν κρατικών λειτουργών, με ηγετική κορυφή τους ανθρώπους που εκλέγουμε για να μελετούν, προγραμματίζουν, αποφασίζουν, κατευθύνουν και εποπτεύουν, αποδείχθηκε πως περί άλλα τυρβάζει, δεν προνοεί, δεν σχεδιάζει και δεν είναι σε θέση να επέμβει έγκαιρα, συντονισμένα και αποτελεσματικά, ακόμα και σε περίπτωση εθνικού κινδύνου.

Έχουν συνειδητοποιήσει οι Έλληνες –το δείχνουν οι δημοσκοπήσεις– ότι γιʼ αυτό το καθεστώς της διάλυσης δεν ευθύνεται μόνο η κυβέρνηση που βρέθηκε στις φωτιές. Το εύφλεκτο υλικό της συμφοράς που μας βρήκε σωρεύεται επί δεκαετίες. Είναι η συλλογική ανεπάρκεια, η κομματοκρατία, η ιδιοτέλεια και συχνά η φαυλότητα, συνδυασμένες με αυταρέσκεια και αλαζονεία, που αποτελούν τα ποιοτικά συστατικά των πολιτικών σχηματισμών που εναλλάσσονται στην εξουσία – σε εθνικό και σε τοπικό επίπεδο.

Ανάγκη καθαρτήριας αλλαγής

O συγκλονισμός από την εικόνα μιας ανυπεράσπιστης χώρας παραδομένης στις φλόγες φαίνεται να ʼχει θρυμματίσει τον γυάλινο κόσμο, τον μιθριδατικό εθισμό στην καθημερινή επώδυνη επαφή με τα πολλαπλά συμπτώματα της σήψης. Και έχει αφυπνίσει τις συνειδήσεις ότι στην πραγματικότητα «πιάσαμε πάτο». Ότι με τέτοιας ποιότητας πολιτικό πλήρωμα και διοίκηση οδηγούμαστε γρήγορα στον εθνικόν αφανισμό και στην υποτέλεια. Ότι τώρα, με την ευκαιρία των εκλογών, πρέπει –είναι υπόθεση συλλογικής επιβίωσης– να βάλουμε τέλος στον πολιτικό φαύλο κύκλο της παρακμής και της σήψης.

Όχι μόνο η διογκούμενη στρατιά των αναποφάσιστων, αλλά μάζες εθισμένων ψηφοφόρων των δύο κομμάτων εξουσίας φαίνεται να ʼχουν συνειδητοποιήσει την ανάγκη μιας καθαρτήριας αλλαγής, ενός πολιτικού σεισμού, που θα επιφέρει την αναδιάταξη των πολιτικών δυνάμεων και θα επιτρέψει την ανάδειξη νέων και υγιέστερων, σε συσχετισμούς που θα επιδρούν αποτρεπτικά στα γνωστά εκφυλιστικά φαινόμενα της πολιτικής, στην εξάρτηση από ξένους «προαγωγούς» και στην εθνική μειοδοσία.

Το θέλουν οι αυριανοί ψηφοφόροι, αλλά πολλοί είναι αμήχανοι, παγιδευμένοι στο προπαγανδιστικό δόκανο περί «αναγκαστικής επιλογής», «ανάγκης ισχυρών κυβερνήσεων» ( είδαμε που μας έφεραν), «χαμένης ψήφου»… Αλλά και οι άλλοι –οι αδιάβροχοι στην πλύση εγκεφάλου των τηλεοπτικών ντερμπεντέρηδνω– είναι ελαφρά πελαγωμένοι μπροστά στο πρόβλημα της γόνιμης ψήφου.

Το κόσκινο της διαλογής

Μόνη ορθολογική προσέγγιση αυτού του προβλήματος είναι η μέθοδος της απαγωγής και της αιτιολογημένης απόρριψης. Λόγου χάριν:

– Δεν ψηφίζω αυτή τη φορά τη ΝΔ γιατί διέψευσε έμπρακτα της επαγγελίες της και αποδείχθηκε πανομοιότυπο του ΠΑΣΟΚ. Διά των υπουργών Ρουσσόπουλου και Σουφλιά αντάμειψε τη διαπλοκή και με τις εξεταστικές επιτροπές της αμνήστευσε τη διαφθορά (και στον κρίσιμο τομέα της Άμυνας) – με προφανή υστεροβουλία, όπως δείχνει η υπόθεση των ομολόγων. Αναθεωρεί το Σύνταγμα, διατηρώντας το άρθρο 86 που προστατεύει τους υπουργούς από τις ποινικές συνέπειες των ανομιών τους.

Στην οικονομική, κοινωνική και περιβαλλοντική πολιτικής της –ίδιας στην ουσία με του ΠΑΣΟΚ– κυριαρχεί η φροντίδα της ανάπτυξης… του μεγάλου κεφαλαίου. Η εξωτερική πολιτική της κ. Μπακογιάννη ήταν η πολιτική του Πάγκαλου και του Γ.Α.Π., πολιτική δουλικής συμμόρφωσης στις επιθυμίες της Ουάσινγκτον, με πρόσθετο, προσωπικό χαρακτηριστικό τη δημοσιοσχεσίτικη κινητικότητα. Ψιττακίζουν και αυτοί τον Σημίτη περί «ηγεμονικής θέσης στο Βαλκάνια», όταν έχουμε γίνει η χλεύη και των Σκοπιανών.

Η ανάνηψη της Παιδείας ανατέθηκε σε μιαν απίθανη υπουργό (την κ. Γιαννάκου, για τους ανόρεκτους ψηφοφόρους) που, αντί ανόρθωσης της εκπαίδευσης, προκάλεσε εθνικό μπάχαλο και με ιταμή προκλητικότητα εφάρμοσε και υπερασπίσθηκε την πολιτική του ΠΑΣΟΚ για την κατεδάφιση της ελληνικής ιστορίας και τον αφελληνισμό της νεολαίας και εισήγαγε στα σχολεία την τουρκική γλώσσα. Γιʼ αυτά –σε πολύ συνοπτική και μεγαλόψυχη απαρίθμηση– αδυνατώ να ψηφίσω τη ΝΔ -όσο κι αν εκτιμώ τις ασυνήθεις στην πολιτική ανθρώπινες αρετές του Καραμανλή.

– Φυσικά δεν ψηφίζω τους «σοσιαλιστές» τύπου Σολάνα και Μπλερ: το ΠΑΣΟΚ της Αλλαγής… από το ζιβάγκο στο Αρμάνι, τα Κοχίμπας, το κότερο και τα ξενυχτάδικα της Μυκόνου. Τους γεννήτορες της πολιτικής του τάχα μου και του δήθεν. Αν δεν βρίσκονται στην αφετηρία, με τα «δωράκια» των 500.000 και την κατάλυση κάθε ιεραρχίας αξιών και προσώπων, τα ίχνη τους μένουν στο γκάζι της γενικής εξαχρείωσης.

Είναι το κόμμα του Οτσαλάν, των Υμίων, της Μαδρίτης (ζωτικά συμφέροντα Τουρκίας στο Αιγαίο), του Ελσίνκι και του Ανάν.

Αυτοί πρώτοι εισήγαγαν την επιχείρηση αποεθνοποίησης και αφελληνισμού. Συμβολική της εμμονής του αρχηγού τους στην ίδια πορεία ραγιαδισμού η τοποθέτηση στην τρίτη θέση της λίστας Επικρατείας του καθηγητή Γ. Παπαδημητρίου του «Ομίλου Προβληματισμού για τον Εκσυγχρονισμό της Ελληνικής Κοινωνίας», που ίδρυσε ο Σημίτης, με πρόεδρο τον «διάσημο» ιστορικό Αντώνη Λιάκο και –επίσης– επιστημονικού συμβούλου στο υπουργείο Εξωτερικών, επικεφαλής ομάδας για το Κυπριακό και τη διαμόρφωση θέσεων για το Σχέδιο Ανάν… Δεν θα ήθελα να τον δω και υπουργό των Εξωτερικών…

Από τα τέσσερα μικρότερα κόμματα:

– Ο Συνασπισμός δεν είναι παρά η ανοικτή δεξαμενή του ΠΑΣΟΚ. Το κόμμα της τσόντας και του χαβαλέ. Ο εκχωρητής τίτλων «προοδευτικού» σε υπουργούς, δημάρχους και γενικούς διευθυντές και των δύο κομμάτων εξουσίας, υπό μορφήν διάθεσης στελεχών του για καλά αμειβόμενες θέσεις σε Δημόσιο και οργανισμούς. Ο άγρυπνος πρόμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των κουκουλοφόρων και των τσαντάκηδων, αλλά όχι και των θυμάτων τους. Ο θεωρητικός των οικονομιών στην Άμυνα (μιας χώρας σε κατάσταση πολιορκίας) για την άσκηση κοινωνικής πολιτικής. Κόμμα αριστερόγλωσσης δημαγωγίας, έτοιμο να τσοντάρει σε κυβέρνηση τον κ. Γ.Α.Π., ο οποίος του αναγνωρίζει τη «συναντίληψη».

Οι πιο ορμητικοί –και ανενδοίαστοι– από τα στελέχη του έχουν κάνει ήδη το σάλτο και διακρίθηκαν στα παράθυρα ως κραυγαλέοι πλειοδότες των αμερικανικών βομβαρδισμών και πλασιέδες του Σχεδίου Ανάν – που και το κόμμα προέλευσής τους εξακολουθεί να στηρίζει. Από τους κόλπους του άλλωστε αναδύθηκε η γνωστή παρέα των αναθεωρητών (αφελληνιστών) της ελληνικής ιστορίας. Αξιότιμα πρόσωπα οι κύριοι Γλέζος, Λαφαζάνης, Κουβέλης και μερικοί άλλοι, αλλά δεν αρκούν ως άλλοθι. Ο Συνασπισμός δεν αποτελεί θεραπεία. Είναι κομμάτι του αρρωστημένου συστήματος.

– Στο κόμμα του κ. Καρατζαφέρη οι υπερθετικοί μιας φωνακλάδικης δημαγωγίας προς όλα τα αζιμούθια δεν πείθουν – όταν δεν απωθούν και όταν δεν προσφέρουν τροφή σε γελοιογράφιση των αξιών που επικαλείται. Καταφέρνει να δίνει την εντύπωση μιας πειρατικής αντίληψης της πολιτικής.

Δεν το κρύβει άλλωστε ότι –σε αντιστοιχία με τον Συνασπισμό– το κόμμα αυτό είναι υποψήφια τσόντα της Νέας Δημοκρατίας.

– Η Δημοκρατική Αναγέννηση του κ. Παπαθεμελή, με τη Χριστιανική Δημοκρατία. Αξιοσέβαστοι άνθρωποι, με πάλλευκο ιστορικό, υψηλό δείκτη καλλιέργειας, βαθύ πατριωτικό αίσθημα, κοινωνική ευαισθησία και -στην περίπτωση του κ. Στέλιου Παπαθεμελή- γόνιμη πολιτική πείρα και δοκιμασμένη προσήλωση στις αρχές. Αλλά δεν είναι το κόμμα στο οποίο η μαζική ψήφος μπορεί να προκαλέσει τον σωτήριο πολιτικό σεισμό.

– Υπάρχει βέβαια και η επιλογή της αποχής, σαν έκφραση αποστροφής και απέχθειας προς το σημερινό πρόσωπο της πολιτικής. Αλλά αυτή η επιλογή συνεργεί στη μακροημέρευση του συστήματος, είναι αυτοκαταστροφική.

Μόνο μαζική ψήφος στο ΚΚΕ

Αυτή η επεξεργασία των δεδομένων και η ανησυχία για την εθνική επιβίωση οδηγούν ρασιοναλιστικά στην κάλπη με ψήφο για το ΚΚΕ. Για δύο βασικά λόγους:

1. Επειδή επιβάλλεται να αναγνωρισθεί, επιβραβευθεί και προβληθεί ως πολιτικό υπόδειγμα η αδιαμφισβήτητη ανιδιοτέλεια των στελεχών και οπαδών του και η γνησιότητα, η ποιότητα και η ευπρέπεια του δημόσιου λόγου τους. Πρέπει να εξαρθεί η αταλάντευτη προσήλωση αυτού του κόμματος στις αρχές που διακηρύσσει και το γεγονός ότι απέμεινε το μόνο σταθερό στήριγμα των ασθενέστερων τάξεων. Είναι το μόνο κόμμα που αντιστάθηκε στον κανιβαλισμό της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης –στην οποία όλα τα άλλα έχουν παραδοθεί με λαγνεία– μέχρι και σήμερα που σείονται τα θεμέλια αυτού του ανθρωποβόρου συστήματος και αιωρείται το φάσμα ενός διεθνούς οικονομικού κραχ. Και τέλος για όσους παλαιά ανακλαστικά εξακολουθούν να λειτουργούν αποτρεπτικά: Αυτό είναι το μοναδικό κόμμα που υπερασπίσθηκε με ειλικρίνεια και μαχητικότητα την εθνική ακεραιότητα, ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια.

2. Επειδή μόνο η μαζική ψήφος στο ΚΚΕ και η εντυπωσιακή αύξηση της δύναμής του μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά σαν δυναμική αποδοκιμασία και καταδίκη του δικομματικού πολιτικού κατεστημένου, σαν πειστικό λαϊκό τελεσίγραφο, κοντολογίς σαν ανοιχτή παλάμη για τη σάρωση του γνωστού, ατέλειωτου, άθλιου παιχνιδιού στην πολιτική σκακιέρα.

Έτσι μόνο μπορεί να επέλθει η καθαρτήρια αλλαγή, με την αναδιάταξη δυνάμεων, συνομαδώσεις των υγιών στοιχείων που υπάρχουν σε όλα τα κόμματα, αναμόρφωση –για λόγους επιβίωσης– των επαγγελματιών της πολιτικής, περιθωριοποίηση των «φθαρμένων» και δημιουργία συνθηκών εξυγίανσης και ανανέωσης του πολιτικού βίου της χώρας.

Μόνον μια τέτοια τορπίλη μπορεί να ανατινάξει το αμαρτωλό σύστημα και να καταστήσει δυνατή την ανασυγκρότηση, το νοικοκύρεμα, τον επαναπατρισμό της γνήσιας Δημοκρατίας, του κράτους του νόμου, της αξιοκρατίας, της ευθύνης, και των αξιών και αρχών που αποτελούσαν πυξίδα και σωσίβιο για την επιβίωση, συνέχεια και άνοδο αυτού του έθνους.