«Βιολογικοί πειραματισμοί» κομματικών εργαστηρίων…
«Στη χώρα όπου ουδέ λίθος άνευ ονόματος» ο Λευτέρης Ζαγορίτης, κομματικός κλώνος, αναδύθηκε επικεφαλής των μηχανισμών της Ρηγίλλης. Ηγείται των «βιολογικών» πειραματισμών προς εμπλουτισμό του γεγηρακότος κομματικού οργανισμού τής κατ’ ευφημισμόν -ως διατείνονται πολλοί των συνελλήνων- «Νέας Δημοκρατίας».
Ταυτοχρόνως ο νέος γραμματέας του κόμματος της πλειοψηφίας, στο «βιολογικό εργαστήριο», κάνει χρήση και νέων… αντιδραστηρίων στην αναζήτηση απάντησης στο ερώτημα -υφιστάμενο από συστάσεως νεοελληνικού κράτους- αν και κατά πόσον υπάρχει δυνατότητα ευδοκίμησης στη νομή της εξουσίας, με απογαλακτισμό κόμματος-κράτους!
Βεβαίως, στους εν… εργαστηρίω πειραματισμούς του κ. Ζαγορίτη διασκελίζεται η βασική αρχή ευνομούμενων κοινωνιών: «Η εξουσία δεν είναι σκοπός. Είναι μέσον. Σκοπός είναι το συμφέρον του έθνους και του λαού»…
Η ευθυγράμμιση με την αρχή αυτή -στοιχείο αυτονόητο για τις σύγχρονες κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, και το γνωρίζει ο κ. Ζαγορίτης- εγκυμονεί κινδύνους κομματικών πραξικοπημάτων και εξέγερσης του «κομματικού στρατού»!..
Η θεσιθηρία ίπταται στους ανά τη χώρα κομματικούς προθαλάμους, ως εκμαυλίστρια ενώπιον του φάσματος της ανεργίας, συνειδήσεων και ανθρώπινης αξιοπρέπειας!
Ήδη, όμως, οι «κομματικοί λεγεωνάριοι» έχουν θέσει φραγή στην επαγγελθείσα αξιοκρατία και με την πρόθυμη, αλλά με το αζημίωτο, βοήθεια κυρίως των προσαρμοζόμενων, ποτέ «Αριστερών» -αποτελούν το αναγκαίο άλλοθι για κάθε απόχρωσης εξουσία-, «τρων και πίνουν και την Άρτα φοβερίζουν…»
Το φαινόμενο αυτό αρχίζει να λαμβάνει τάσεις επιδημίας σε ευαίσθητους χώρους, και κατ’ αυτό τον τρόπο απειλείται η ίδια η ποιότητα της δημοκρατίας και της ευνομίας.
Οι νόμοι προσδιορίζουν επακριβώς στοιχεία και προσόντα που απαιτούνται για την τοποθέτηση στελεχών στη διοίκηση και δη στον ευαίσθητο τομέα της ενημέρωσης, και τα «κομματικά εργαστήρια» με φωτογραφικές διατάξεις τοποθετούν άτομα με αποδεδειγμένη την κομματική νομιμοφροσύνη, και απούσα την αξιοκρατία!..
Και στη χώρα πού κατά την δηκτική απόφανση του Εμμανουήλ Ροΐδη («Εν Ελλάδι ενός νόμου και μόνου έχομεν ανάγκη, εκείνου ο οποίος θα διατάσσει την εφαρμογήν των νόμων»!) ο Εισαγγελέας, ο φύλακας της νομιμότητας, περί άλλα τυρβάζει!
Εν προκειμένω η κομματική σκοπιμότητα επιβάλλει την παραγνώριση της νομιμότητας και την επιλογή της «ικανότητας», στις διεργασίες κατασκευής της κοινής γνώμης!..
Τα «κομματικά εργαστήρια», και αυτό της Ρηγίλλης του κ. Ζαγορίτη, στην ικανοποίηση του στόχου «κατασκευή της κοινής γνώμης», διακινούνται στη λογική του Φρανσουά Μιτεράν, ανορθωτή του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, επί σειρά ετών προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας, αλλά και μιας αμφιλεγόμενης πολιτικής προσωπικότητας.
«Αυτός ο γοητευτικός κύριος πολύ συχνά με θεωρεί δικό του προϊόν», δήλωνε ο Μιττεράν με αρκετά δυνατή φωνή ώστε ν’ ακουστεί από τους δημοσιογράφους κατά τη διάρκεια μιας κατ’ ίδίαν συνομιλίας μιλώντας για την επιλογή κάποιου επικεφαλής κρατικού μέσου ενημέρωσης.
Και ο «πανέξυπνος τακτικιστής Φρανσουά», όπως αποκαλούσε με ισχυρή δόση θαυμασμού τον ομοϊδεάτη γάλλο πολιτικό η Μελίνα Μερκούρη, ασφαλώς και γνώριζε να «αξιοποιεί» τις ικανότητες των «κατασκευαστών της κοινής γνώμης».
Το ερώτημα εν Ελλάδι, ίσως και ένα από το διλήμματα του κ. Ζαγορίτη, είναι αν όσοι από τους «κομματικούς λεγεωνάριους» ή τους πρώην «Αριστερούς», των οποίων η ικανότητα προσαρμογής στις κομματικές μεταλλαγές πλησιάζει τις «οβιδιακές μεταμορφώσεις», διατείνονται ότι κατέχουν το μυστικό του «μαγικού λίθου» στη «κατασκευή» και «διακίνηση των μαζών» έχουν πράγματι αυτά τα «προσόντα» ή ποντάρουν στην άγνοια των «κομματικών εργαστηρίων» και τον διακαή πόθο τους να προσεταιρισθούν τους «κατόχους της μοναδικής αλήθειας»!
Δυστυχώς, οι ηγεσίες των κομμάτων εξουσίας μπροστά στο δέλεαρ των «αγαθών» νομής του κράτους μαγεύονται από τους «μάγους» ή κατ’ ευφημισμόν… κατόχους των μυστικών του «μαγικού λίθου» και όχι μόνο ευλογούν την καταπάτηση της νομιμότητας αλλά αναπτύσσουν και μια ισχυρά αλληλεγγύη να καλύπτουν η μία την άλλη -ανεξαρτήτως κομματικών διαφορών- στη εξουδετέρωση της ευνομίας! Είναι η κατά τα πορίσματα της Κοινωνιολογίας «σιωπή και αλληλοκάλυψη των ενόχων».
Στο υπονομευτικό αυτό φαινόμενο της δημοκρατικής νομιμότητας η Ηθική της Αριστεράς απουσιάζει… Ο λόγος της δεν μαστιγώνει όπως στο παρελθόν, και κατ’ αυτό τον τρόπο η ασυδοσία των κομμάτων εξουσίας οργιάζει…