Από τους «άρχοντές» της θα προδοθεί η Ελλάδα!

Δύσκολη η επιλογή, με όσα μας είπε ο πρωταγωνιστής στη συζήτηση που είχαμε μαζί του… Όλα συμπυκνώνονται σ’ αυτό που ο Σταύρος θεωρεί σαν το νόημα της ζωής:

«Να περνάμε καλά, αλλά να είμαστε ΚΑΙ χρήσιμοι». Και αυτή η μεγάλη αλήθεια, η απλή πραγματικότητα, είναι που σήμερα έχουμε ξεχάσει. Μείναμε στο «να περνάμε καλά» και ξεχάσαμε τον διπλανό μας…

Από κει και πέρα, λύσεις όπως θα δείτε υπάρχουν για όλα τα μεγάλα προβλήματα που έχει η κοινωνία μας… Απλές… Όμως συμβαίνει αυτό που πολλές φορές έχουμε επισημάνει: Στην… αγορά το απλό μυαλό είναι είδος εν ανεπαρκεία…

Αυτά και η εκπομπή ξεκινάει… Καθίστε στην καρέκλα, απολαύστε τον, αλλά μετά ΣΗΚΩΘΕΙΤΕ…

// Πώς διαλέγετε τους «Πρωταγωνιστές» σας;

«Συνήθως, πρώτα εντοπίζουμε το θέμα και μετά τους ήρωές του. Με τους συνεργάτες μου κάνουμε μια διεξοδική έρευνα, “ζυγίζουμε” τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα των προσώπων και αποφασίζουμε. Καθοριστικό ρόλο στην τελική επιλογή έχει το ένστικτό μου».

// Πόσο καιρό παίρνει η προετοιμασία μιας εκπομπής;

«Υπάρχουν θέματα που τα κυνηγάμε μήνες ολόκληρους και άλλα που τα ολοκληρώνουμε σε μια-δυο εβδομάδες. Για την εκπομπή με τους ανήλικους φυλακισμένους του Αυλώνα, που προβάλαμε πρόσφατα, δουλέψαμε πάνω από ένα χρόνο. Για να καταφέρουμε να μας εμπιστευθούν και να μας ανοίξουν τις πόρτες των φυλακών. Η εμβέλεια και η αποδοχή της εκπομπής είναι πλέον τέτοια, που έχουμε παντού ανθρώπους που μας συμπαραστέκονται και μας βοηθούν, καθένας με τον τρόπο του».

// Ποιοι «Πρωταγωνιστές» σας έδωσαν μάθημα ζωής;

«Από όλους κάτι παίρνουμε. Αυτή είναι και η αξία της δημοσιογραφίας. Να είσαι ανοιχτός, να μαθαίνεις και να μεταβάλλεσαι. Μπορεί να μη συμφωνείς με τις απόψεις κάποιου, αλλά να έχει κάτι να σου πει. Και υπάρχουν βέβαια και αυτοί που θα ήθελες να τους κάνεις συνεχώς παρέα. Αισθάνομαι τυχερός που πρόλαβα να γνωρίσω τον Μανόλη Φουντουλάκη, τον λεπρό που είχε ζήσει στη Σπιναλόγκα. Ένας άρχοντας που πολεμούσε το στίγμα. Είμαι τυχερός που έγινα φίλος με την Κωνσταντίνα Κούνεβα. Μου μιλούσε γι’ αυτόν που της έκαψε το πρόσωπο με βιτριόλι, χωρίς καν θυμό. Μια σπουδαία, σοφή γυναίκα».

// Ποιο είναι το νόημα της ζωής;

«Να περνάμε καλά, αλλά να είμαστε και χρήσιμοι. Να μπερδεύουμε δηλαδή συνεχώς την ευτυχία με τη χρησιμότητα σε όλους τους τομείς της ζωής. Από το σπίτι μέχρι τη διαδήλωση».

// Να μπει ο φράχτης στον Έβρο ή να μην μπει; Τι πρέπει να γίνει με τους λαθρομετανάστες; Χωράει η χώρα μας και άλλους;

«Πριν από όλα πρέπει να αποφασίσουμε πόσους μετανάστες χωράει αυτή η χώρα. Όχι πόσους σκλάβους μετανάστες, αλλά πόσους ισότιμους πολίτες μετανάστες. Δεν είναι ανάγκη να είναι κανείς διδάκτορας οικονομικών για να καταλάβει ότι η συνεχής είσοδος νέων μεταναστών σπρώχνει στην εξαθλίωση τους προηγούμενους μετανάστες. Και εκεί που οι εργολάβοι και οι μεγαλοαγρότες έδιναν 30 ευρώ για 12ωρη εργασία τώρα δίνουν 10 ευρώ και σε λίγους μήνες θα δίνουν 5 ευρώ. Ούτε πρέπει να είσαι καθηγητής κοινωνιολογίας για να καταλάβεις ότι στο Αγαθονήσι των 150 κατοίκων δεν μπορούν να ενταχθούν 300 μετανάστες. Αυτό λοιπόν είναι το πρώτο ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί από τους δειλούς μας πολιτικούς. Πόσοι μετανάστες μπορούν να ζήσουν δίπλα μας, ισότιμοι και όρθιοι και όχι σκυφτοί και με το χέρι απλωμένο πότε στα συσσίτια και πότε στα φανάρια. Αλλά βέβαια τα κόμματα προτιμούν να λένε γενικότητες από το να απαντούν στα αυτονόητα».

// Και μετά είναι η βία στην Αθήνα.

Από τη μια, η δράση διάφορων κουκουλοφόρων, από την άλλη, η δολοφονία Ελλήνων για να τους κλέψουν μια αλυσίδα ή μια κάμερα.

«Ναι, η χώρα καιρό τώρα παράγει περισσότερη βία από όση μπορούν να αντέξουν οι πολίτες της. Τα πράγματα γίνονται χειρότερα από στιγμή σε στιγμή. Χειρότερα στους δρόμους, χειρότερα στις διαδηλώσεις, χειρότερα παντού. Οι μόνοι που φαίνονται να μην το καταλαβαίνουν -ούτε αυτό!- είναι οι εκπρόσωποι του πολιτικού μας συστήματος. Οι υπουργοί, οι βουλευτές, τα κόμματα και τα μεγαλοστελέχη τους. Και πώς να το καταλάβουν; Κανείς από αυτούς δεν κυκλοφορεί μόνος του ούτε στους δρόμους ούτε στις διαδηλώσεις. Οι μισοί κυκλοφορούν με σωματοφύλακες και οι άλλοι μισοί με κουστωδίες υποστηρικτών τους. Τι να καταλάβει ο αριστερός αρχηγός, που διαδηλώνει έχοντας γύρω του 50 συντρόφους να τον προσέχουν; Τι τον ενδιαφέρει ποια τζαμαρία ή ποιο κεφάλι σπάει; Τι να καταλάβει ο υπουργός που σηκωτός βγαίνει από τη λιμουζίνα, σηκωτός μπαίνει στο υπουργείο; Τι τον ενδιαφέρει ποιος καιροφυλαχτεί στην κάτω γωνία; Αν αρπάζουν τσάντες ή αλυσίδες από το λαιμό;».

// Και πώς θα σταματήσει αυτή η βία; Τι θα είχατε να προτείνετε;

«Έχω μια πρόταση. Να αποσυρθούν από σήμερα όλοι οι φρουροί από τους “πολιτικούς στόχους”. Να φύγουν από την Κουμουνδούρου, τον Περισσό, την Ιπποκράτους, τη Συγγρού, την Καλλιρρόης. Να φύγουν από τα υπουργεία και από τα σπίτια των αρχηγών. Να φύγουν από τα αυτοκίνητά τους και από τα γραφεία τους. Να μη συνοδεύουν οι σωματοφύλακες τα σχολικά των παιδιών τους, ούτε τις κυρίες τους στα ψώνια. Ακόμη και στις διαδηλώσεις να πηγαίνουν μόνοι τους, χωρίς βοηθούς και παρατρεχάμενους. Και αφού περάσουν μια εβδομάδα απροστάτευτοι και μόνοι, μετά να έρθουν να μιλήσουμε για τη βία στην πόλη».

// Τι γίνεται με τα κυκλώματα πορνείας στην Ελλάδα; Μεγάλη εκμετάλλευση…

«Στα κυκλώματα αυτά μετέχουν πολλές φορές άνθρωποι υπεράνω κάθε υποψίας, αγοράζουν κορίτσια από την Αφρική, την Ασία και την πρώην Ανατολική Ευρώπη και τα νοικιάζουν σε πλούσιους ή λιγότερο πλούσιους άντρες. Αυτό δεν είναι σενάριο ταινίας, είναι πραγματικότητα. Και μπορεί ξαφνικά ο φίλος σου ή ο ξάδελφός σου να δώσει 50 ή 100 ευρώ για μια γυναίκα που είναι θύμα trafficking. Πρέπει να βρούμε τρόπο να μιλήσουμε σε αυτούς τους άντρες και να τους πούμε ότι αυτές οι γυναίκες δεν είναι πόρνες, είναι σκλάβες. Και αν η πορνεία για κάποιους είναι αποδεκτή -πάντα ήταν-, κανένας νομίζω δεν μπορεί να συναινεί στη σκλαβιά και το εμπόριο ανθρώπων».

// Ποια είναι η κατάσταση που επικρατεί στις ελληνικές φυλακές;

«Η κατάσταση δεν είναι παντού ίδια. Στις αγροτικές φυλακές θα βρεις κατά κανόνα καλές συνθήκες. Οι άνθρωποι έχουν κάτι να κάνουν τα χέρια τους. Το ίδιο και στις γυναικείες φυλακές του Ελεώνα Θηβών. Το κτίριο είναι σχετικά καινούργιο και αν εξαιρέσεις ένα σχετικό πρόβλημα υπερπληθυσμού, δεν διέκρινα άλλα σημαντικά προβλήματα. Υπάρχουν όμως και κολαστήρια. Πολύ παλιά κτίρια, με πολλούς φυλακισμένους στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο. Ο Κορυδαλλός είναι ένα τέτοιο, κακό, παράδειγμα. Το σημαντικότερο όμως είναι να υπάρχει στη φυλακή μια απασχόληση των κρατουμένων. Στο κατάστημα Ανηλίκων του Αυλώνα, ας πούμε, που υπάρχει ένα πλήρες σχολείο με δημοτικό – γυμνάσιο – λύκειο και με καλούς εκπαιδευτικούς, σώζεται λίγο η κατάσταση».

// Βρήκατε αθώους στις φυλακές ανηλίκων;

«Δεν ξέρω και δεν θέλω να κάνω τον δικαστή. Βρήκα όμως αδικαιολόγητες μεγάλες ποινές. Ένας που έκλεψε 200 ευρώ υπό την επήρεια ναρκωτικών δεν μπορεί να είναι στη φυλακή. Και όμως είναι. Σήμερα στην Ελλάδα κρατούνται περίπου 600 νέοι από 15 έως 21 ετών. Το μεγαλύτερο ποσοστό φυλακισμένων νέων στην Ευρώπη. Εφτά στους δέκα έχουν πιει ναρκωτικά. Οι περισσότεροι έχουν εγκαταλείψει το σχολείο. Τρεις στους τέσσερις θα ξαναγυρίσουν. Η φυλακή είναι γεμάτη με μετανάστες, Τσιγγάνους και φτωχούς Έλληνες. Λες και κανείς άλλος δεν εγκληματεί σε αυτή τη χώρα».

// Γιατί τόσα τροχαία στην Ελλάδα; Φταίει το αλκοόλ;

«Το πώς οδηγεί κάποιος στην άσφαλτο είναι όντως θέμα παιδείας. Το περασμένο καλοκαίρι σκοτώθηκαν στους ελληνικούς δρόμους 150 νέοι και τραυματίστηκαν σοβαρά άλλοι 500, πολλοί εκ των οποίων θα μείνουν ανάπηροι για μια ζωή. Το 40% θα σωζόταν αν φορούσε ζώνη ασφαλείας, ενώ τα 2/3 των παιδιών θα γλίτωναν αν ήταν σωστά δεμένα στα αυτοκίνητα. Το ότι οδηγούμε μεθυσμένοι, το ότι δεν σεβόμαστε τα όρια ταχύτητας και το ότι έχουμε τα περισσότερα θανατηφόρα ατυχήματα και τους περισσότερους αναπήρους στην Ευρώπη είναι όντως θέμα κοινωνικό. Η λύση όμως του προβλήματος δεν είναι κοινωνική, είναι απλώς… αστυνομική. Δεν θα βγει δηλαδή η κοινωνία τα μεσάνυχτα στους δρόμους να αλλάξει μυαλά στους μεθυσμένους και στους γκαζάκουλες που σακατεύουν παιδιά και ξεκληρίζουν οικογένειες. Γι’ αυτό το σκοπό υπάρχει η τροχαία. Αν κάθε βράδυ κατάσχει 100 διπλώματα, σε δέκα μέρες κανείς μεθυσμένος δεν θα τολμάει να οδηγήσει».

// Μπορεί στην Ελλάδα να ζήσει ένας άνθρωπος με ειδικές ικανότητες;

«Θα μου επιτρέψετε να χρησιμοποιήσω τη φράση “άνθρωποι με αναπηρίες”. Γιατί πολλές φορές χρησιμοποιούμε όμορφες λέξεις, αλλά η πραγματικότητα είναι άσχημη. Στο σχολείο μάς τα έχουν μάθει όλα για τους βίους των αγίων, αλλά δεν μας είχαν μάθει τίποτα για το 10% των ανθρώπων που αντιμετωπίζουν μια αναπηρία. Τίποτα για τους τυφλούς, τίποτα για τους κωφούς, τίποτα για τους κινητικά ανάπηρους. Πέρυσι που πήγα στη Σχολή Τυφλών Θεσσαλονίκης πήρα και εγώ το μάθημά μου. Η Μάρθα θα δεχόταν να μου μιλήσει αν πρώτα έκανα μια βόλτα μαζί της στην πόλη. Να ζήσω για λίγο την περιπέτεια ενός τυφλού. Μου έκλεισε τα μάτια και μου είπε “πάμε”. Πού να πάμε όμως. Μηχανάκια, καφάσια, αυτοκίνητα, σκουπίδια, κολόνες, κάθε βήμα έπεφτα και σε ένα εμπόδιο. Η βόλτα με τη Μάρθα ήταν πολύ διδακτική. Κάποια στιγμή σκέφτηκα “αν ήμουν εκείνη”… Και αυτό νομίζω πρέπει να σκεφτόμαστε όλοι. Οι πόλεις, τα πεζοδρόμια, οι δρόμοι, οι διαβάσεις δεν είναι μόνο για μας. Είναι και για ένα 10% που προσπαθούμε να αγνοούμε».

// Η οικονομική κρίση είναι η δικαιολογία για να μη βοηθιούνται αυτοί που έχουν πραγματική ανάγκη, αλλά να πριμοδοτούνται διάφορες μη κυβερνητικές οργανώσεις για την καλλιέργεια ντομάτας στην Ακτή Ελεφαντοστού…

«Και εδώ θα πρέπει να διαχωρίσουμε την ήρα από το στάρι. Υπάρχουν αξιόλογες ΜΚΟ που επιτελούν σημαντικό έργο. Όπως υπάρχουν και οργανώσεις σφραγίδες αλλά και άλλες που χρησιμοποιούν το μεγαλύτερο μέρος των εσόδων τους για λειτουργικά έξοδα, για μισθούς και γραφεία δηλαδή. Ενδεικτικό είναι ότι μια οργάνωση που προσέφερε βοήθεια σε ναρκομανείς αποκαλύφθηκε ότι σπαταλούσε περισσότερα χρήματα για τηλέφωνα παρά για βοήθεια στους εξαρτημένους. Ας είμαστε υποψιασμένοι λοιπόν. Και ας ελέγχουμε όλοι -οι δημοσιογράφοι πριν προβάλλουν, το κράτος πριν επιδοτήσει, οι επιχειρηματίες πριν ενισχύσουν- πού πάνε τα λεφτά. Πάνε στον άνθρωπο, το περιβάλλον, τους ανθρώπους που χρειάζονται βοήθεια ή πάνε στις τσέπες κάποιων “ανθρωπιστών” ή κάποιων “οικολόγων”;».

// Έχετε ασχοληθεί πολύ με την παιδεία στην Ελλάδα, με τα σχολεία στις ακριτικές περιοχές… Τι πρέπει να γίνει στην εκπαίδευση;

«Μη με ρωτάτε σαν να έχω τη λύση. Δημοσιογράφος είμαι, που θέτω ερωτήματα. Να σας κάνω όμως μια πρόταση. Από το δημοτικό κιόλας θα πρέπει να είναι υποχρεωτικό μάθημα το Ίντερνετ. Τις απίστευτες δυνατότητες του διαδικτύου, τις παγίδες που κρύβει αλλά και τα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης -facebook, twitter- οι μαθητές δεν θα πρέπει να τα μαθαίνουν από τους συμμαθητές τους αλλά από την πολιτεία. Το Ίντερνετ διαμορφώνει την επόμενη γενιά και εμείς το αντιμετωπίζουμε είτε με αφορισμούς είτε σαν παιχνιδομηχανή. Και μετά πρέπει να φύγουν τα σχολεία και τα γυμνάσια από τα χέρια των συνταξιούχων εκπαιδευτικών. Δηλαδή το κάθε σχολείο να γίνει μια αυτόνομη εκπαιδευτική μονάδα που θα διοικείται από μάνατζερ, ο οποίος θα έχει πάρει τη θέση μετά από διαγωνισμό. Η χρηματοδότηση του σχολείου να εξαρτάται εν πολλοίς από τις επιδόσεις του. Το κάνουν στις βορειοευρωπαϊκές χώρες και τα αποτελέσματα είναι θαυματουργά».

// Φάκελος «ναρκωτικά». Μεγάλη μάστιγα. Η λύση;

«Λύση υπάρχει. Όχι μαγική, αλλά υπάρχει. Τα ναρκωτικά θα πρέπει να τα δίνει στους εξαρτημένους το κράτος. Να πηγαίνει δηλαδή το πρεζάκι στο νοσοκομείο και να παίρνει τη μεθαδόνη του ή άλλο υποκατάστατο. Αυτό στο κράτος θα στοίχιζε ένα-δύο ευρώ την ημέρα για κάθε ναρκομανή. Σκεφθείτε τι στοιχίζει τώρα. Τι εγκληματικότητα παράγει ο κάθε εξαρτημένος για να πάρει τη δόση του; Τι εικόνα έχουν οι πλατείες μας; Η πρέζα και η κόκα διαδίδονται γιατί ο κάθε χρήστης για να τα βγάλει πέρα πρέπει να “σπρώξει” τις ουσίες σε 10 άλλους ανθρώπους, είναι η μέθοδος της πυραμίδας. Σκεφθείτε το. Αν ένας αρχίσει να πίνει σε ένα χωριό, σε δυο-τρεις μήνες θα πίνουν όλοι και αυτή η πρακτική δεν θα περιοριστεί αν οι εξαρτημένοι δεν αντιμετωπισθούν ως άρρωστοι».

// Άτεκνα ζευγάρια, υιοθεσία, ιδρύματα… Συμπέρασμα;

«Εγώ είμαι υπέρ της υιοθεσίας. Και δεν μπορώ να καταλάβω πώς μια γυναίκα προτιμά να βασανίζεται τρία και πέντε χρόνια για να κάνει παιδί με εξωσωματική, αντί να πάει στο Μητέρα και να πάρει ένα μωρό. Τα εγκαταλειμμένα μωρά των κρατικών μαιευτηρίων είναι η μισή ντροπή του πολιτισμού μας, η άλλη μισή είναι ότι πολλά από αυτά τα μωρά παραμένουν αζήτητα στα ιδρύματα».

// Θα ξεπεράσουμε τις οικονομικές δυσκολίες; Εκατοντάδες δισ. χρέος λένε. Ή θα πετάξουμε το ΔΝΤ από πάνω μας ή θα κληθούμε να πουλήσουμε τα νησιά μας;

«Έχω γράψει ότι η Ελλάδα δεν θα προδοθεί από την οικονομία της. Θα προδοθεί από την πολιτική της τάξη. Από τους “άρχοντές” της δηλαδή και τις άλλες “συνεργαζόμενες” εξουσίες (επιχειρηματίες, δικαστικούς, συνδικαλιστές, μίντια). Δεν νομίζω δηλαδή ότι θα φτάσουμε στην άνοιξη του 2012 για να μάθουμε αν χρεοκοπήσαμε ή όχι. Η αδυναμία ρύθμισης των μικρών και μεγάλων ζητημάτων που καθημερινά δεν αντιμετωπίζουμε, δημιουργεί μια χιονοστιβάδα που κανείς δεν ξέρει πότε θα αρχίσει να κατηφορίζει την πλαγιά και ποια κατεύθυνση θα πάρει. Οι περισσότεροι βαυκαλίζονται ότι θα σαρώσει μόνο τους… άλλους, αλλά αυτό με τις χιονοστιβάδες δεν ισχύει».

// Τι ρόλο παίζει η Κρήτη στη ζωής σας;

Απρόβλεπτοι άνθρωποι λένε…

«Θυμάμαι πάντα κάτι που μου ‘χε πει ένας Κρητικός, ότι “στα πορτοκάλια της Κρήτης διακρίνω τη γεύση των προγόνων μου”. Οι άνθρωποι κουβαλούν μέσα τους τον τόπο που γεννήθηκαν. Αυτό που είμαι, λοιπόν, σε ένα μεγάλο βαθμό το οφείλω στα πορτοκάλια, τις αμυγδαλιές, τα αγρίμια…».