Ευρωπαϊκή δροσιά… ελληνική ψυχρολουσία
– Φέτος, κύριέ μου, μου είπε, έχουμε νέα δεδομένα στον τουρισμό. Πολλοί Έλληνες προτιμούν να κάνουν τις διακοπές τους, όχι στη χώρα του ήλιου, αλλά στις ανήλιαγες χώρες της Μέρκελ, του Σόιμπλε, του Ζαν-Κλόντ Τρισέ.
– Δεν είναι δυνατόν! Οι συμπατριώτες μας όταν λένε διακοπές εννοούνε «Σύρο-Τήνο-Μύκονο», «Ζάκυνθο-Κεφαλονιά-Παξούς» κι απαξιώνουν οτιδήποτε άλλο βρίσκεται εκτός Αιγαίου, Ιονίου και ελληνικής υφαλοκρηπίδας!
– Εντάξει, μου είπε ο πράκτορας. Μπορεί οι περισσότεροι Έλληνες, τώρα το καλοκαίρι, να θέλουν να απολαύσουν τον καυτό ελληνικό ήλιο και να ξαπλώσουν στην καυτή άμμο κάποιας παραλίας, αλλά υπάρχουν και αυτοί που αναζητούν λίγη δροσιά.
– Ας πάνε στο Καρπενήσι, έσπευσα να προτείνω, υπερασπιζόμενος τις αθάνατες ελληνικές βουνοκορφές, πλην όμως ο άνθρωπος του γραφείου μάλλον με πέρασε για γραφικό.
– Τι λες, κύριέ μου, είπε. Ειδικά φέτος, όταν λέμε δροσιά, εννοούμε Ευρώπη. Εννοούμε «τρόικα» και Μνημόνιο!
Το πράγμα άρχισε να μπερδεύεται. Λογικό μου φαίνεται η Αυστρία, η Γερμανία, η Αγγλία, η Δανία να έχουν πιο ψυχρό κλίμα από το δικό μας, η «τρόικα» όμως πού κολλάει;
– Μα είναι τόσο απλό! Απάντησε ο πράκτορας, σαν να διάβασε τη σκέψη μου. Αν η Ευρώπη, είπε, πάντα μας προσέφερε τη δροσιά της, το ψύχος της και την ψυχρή λογική της, φέτος έχουμε, επιπλέον, και την ψυχρολουσία από την «τρόικα»!
Λίγο ο καύσωνας, λίγο το χαλασμένο κλιματιστικό, λίγο τα θερμά λόγια του συνομιλητή μου για τις δροσιές της Ευρώπης, δεν ξέρω πώς, εγώ ο φανατικός των διακοπών στην Ελλάδα, άρχισα να σκέπτομαι ως σύζυγος, που ετοιμάζεται να απατήσει τη σύζυγό του. Γιατί είναι καλά να μη σου μπει η ιδέα. Έτσι και σου μπει, άλλο τίποτα από δικαιολογίες! «Μια χαρά ο ήλιος ο ελληνικός, αλλά και λίγη δροσιά, άσχημα είναι;».
«Πολύ ωραίο το Καρπενήσι, αλλά και οι Άλπεις, λίγες σου πέφτουν;». «Στο κάτω κάτω γιατί όλο τα ίδια και τα ίδια; Μήπως ήρθε ο καιρός για μια μικρή-μικρή, δροσερή αλλαγή;»
Εκεί, λοιπόν, που ήμουν έτοιμος να διαλέξω έναν ελληνικό προορισμό, άλλαξα κατεύθυνση προς Ευρώπη μεριά.
– Ωραία, φίλε, είπα στον τουριστικό πράκτορα. Θα προστεθώ και εγώ στο ρεύμα των Ελλήνων που φέτος πάει Ευρώπη. Έχεις κάτι να μου προτείνεις;
– Λίγο δύσκολο μέσα στον Αύγουστο. Τα καλά πακέτα εξωτερικού έχουν φύγει, αλλά κάτι θα βρούμε για σένα.
– Να δούμε κάτι λουξ για Μπενελούξ;
– Δεν υπάρχει ούτε για δείγμα!
– Κάτι προς Ρηνανία; Κάτι σε Μέλανα Δρυμό; Έστω ένα Δάσος Θουριγγίας;
– Ούτε!
– Μήπως ξέμεινε τίποτα από νορβηγικά φιόρδ;
– Ούτε, μήτε, ουδέ, μηδέ!
– Τότε, κάτι προς τις αυστριακές Άλπεις; Ίνσμπρουκ; Ζάλτσμπουργκ;
– Τρελάθηκες, άνθρωπέ μου; είπε ο πράκτορας. Άλπεις τέτοιαν εποχή; Καρπενήσι στον Παρνασσό και πολύ σου πέφτει!
– Ναι, αλλά εγώ σου ζήτησα προορισμό για Ευρώπη.
– Γιατί; Ποιος σου είπε ότι το Καρπενήσι ανήκει στην Ελλάδα;
– Πού ανήκει δηλαδή;
– Στο ΔΝΤ και την «τρόικα»! Εσύ δεν άκουσες τίποτα για εθνικό χρέος και για χαμένη εθνική κυριαρχία; Πάει το Καρπενήσι. Το πήραν οι δανειστές μας! Μου είπε ο πράκτορας και μου έκλεισε το μάτι με νόημα.
Ήταν μια νέα ψυχρολουσία! Κι ήταν… τόσο δροσερή, που μ’ έκανε να ξεχάσω τις διακοπές!