Η Ευρώπη αντιμέτωπη με την πρόκληση του Ισλάμ – Ανάλυση του Π. Νεάρχου

Η Ευρώπη αντιμέτωπη με την πρόκληση του Ισλάμ – Ανάλυση του Π. Νεάρχου


Γράφει ο
ΠΕΡΙΚΛΗΣ  ΝΕΑΡΧΟΥ
Πρέσβυς ε.τ.


Ο βάρβαρος αποκεφαλισμός γυναίκας σε εκκλησία στη Νίκαια και ο φόνος δύο άλλων, μετά τον αποκεφαλισμό του καθηγητή Σαμουέλ Πατί στο Παρίσι, θέτουν τη Γαλλία στην πρώτη θέση ενός νέου άτυπου πολέμου στην Ευρώπη, που αφορά τις ίδιες τις αξίες και την ταυτότητα της Ευρώπης.

Με την επίκληση των ίδιων αυτών αξιών, με πυρήνα τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την ανοχή και την ελευθερία, χαλάρωσαν επί δεκαετίες οι συνοριακοί έλεγχοι, έγινε ανεκτή η παράνομη μετανάστευση σε μαζική κλίμακα, με άλλοθι το πολιτικό άσυλο, και εγκαταστάθηκαν σταδιακά στην Ευρώπη ξένοι αλλόφυλοι και αλλόθρησκοι πληθυσμοί.

Δεν διαφεύγει, βεβαίως, κανενός ότι πίσω από το πρόσχημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των ευγενικών αξιών κυριάρχησε ένας πρωτόγονος οικονομισμός, ο οποίος επεδίωξε το άνοιγμα των συνόρων και τη μαζική είσοδο ξένου εργατικού δυναμικού για να αλλάξει στο εσωτερικό τους συσχετισμούς στην αγορά εργασίας και να αυξήσει τα κέρδη και τη διεθνή ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, αδιαφορώντας για τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις από την εγκατάσταση στη χώρα ξένων πληθυσμών και ιδίως Μουσουλμανικών, η συγχώνευση και η αφομοίωση των οποίων είναι άκρως προβληματική, αν όχι ανέφικτη.

Η ανάδυση, στη δεκαετία του ’90, των πολιτικών και των ιδεολογιών της παγκοσμιοποίησης έδωσε μια θεαματική ώθηση στην παράνομη μετανάστευση, συνοδευόμενη από ιδεολογήματα περί «πολυπολιτισμικής» κοινωνίας, «οικουμενικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων», τα οποία ασκούνται δήθεν πάνω από συντεταγμένα κράτη και σύνορα κ.ά. Η επικράτηση στην Ευρώπη άκρως νεοφιλελεύθερων πολιτικών έστρωσε τον δρόμο για να βρουν ανταπόκριση οι πολιτικές και τα ιδεολογήματα της παγκοσμιοποίησης, που έχουν ως αφετηρία τις ΗΠΑ. Ενώ όμως στις ΗΠΑ αμφισβητούνται σήμερα έντονα οι πολιτικές αυτές, η Ευρώπη, με πρωτοστάτη τη Γερμανία, διεκδικεί ρόλο σημαιοφόρου της παγκοσμιοποίησης.

Το φαινόμενο της μαζικής και ανεξέλεγκτης παράνομης μεταναστεύσεως δεν είναι άσχετο με την παγκοσμιοποίηση. Η επιδίωξη μιας ενιαίας, παγκόσμιας αγοράς συνεπάγεται νομοτελειακά το ολοένα μεγαλύτερο άνοιγμα των συνόρων, και μαζικές μετακινήσεις εργατικού δυναμικού για λόγους κέρδους και διεθνούς ανταγωνιστικότητας. Αυτό έχει ως συνέπεια τη σταδιακή αμφισβήτηση του εθνικού κράτους, ως δήθεν παρωχημένου πλαισίου, και τη διάσπαση της εθνικής συνοχής.

Ο Maurice Allais, ένας μεγάλος Γάλλος οικονομολόγος, που τιμήθηκε με το βραβείο Νομπέλ Οικονομίας, υπεστήριζε με σθένος, από τη δεκαετία του ’70, ότι η Ενωμένη Ευρώπη πρέπει να στηρίζει κατ’ αρχήν την Ευρωπαϊκή παραγωγή και το βιοτικό επίπεδο των λαών της. Στο πνεύμα αυτό, δεν θα έπρεπε να εισάγει παραπάνω από το 10% των αναγκών της. Θα έκανε εξαίρεση στο ποσοστό αυτό μόνο στον τομέα των τροφίμων για να βοηθήσει τις χώρες του Τρίτου Κόσμου. Δυστυχώς, ο Maurice Allais, όπως και άλλοι, που είχαν την ίδια γνώμη, δεν εισακούσθηκαν. Τις συνέπειες τις βλέπουμε και στην Ελλάδα, όπου η πολιτική των ανοικτών συνόρων κατέστρεψε κυριολεκτικά ολόκληρους παραγωγικούς τομείς. Ωφελήθηκαν και ωφελούνται από την πολιτική αυτή χώρες με υψηλή βιομηχανική α­νταγωνιστικότητα, με πρώτη τη Γερμανία.

Η πολιτική των ανοικτών συνόρων που ακολουθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση στη μετανάστευση, και εννοούμε κυρίως την παράνομη μετανάστευση, με πρόσχημα το πολιτικό άσυλο, δεν είναι άσχετη με τη γενικότερη αυτή πολιτική. Έχει αποδειχθεί επανειλημμένα ότι το πολιτικό άσυλο χρησιμοποιείται ως άλλοθι και ότι η κατάχρησή του είναι μαζική και συστηματική. Συνεχίζεται όμως η ίδια πολιτική ανοχής, με επαγγελίες για βελτίωση των διαδικασιών εξετάσεως και εγκρίσεως των αιτήσεων για την παροχή πολιτικού ασύλου, που μένουν όμως γράμμα κενό ή βελτιώνουν μόνο οριακά την κατάσταση.

Μνημείο αυτής της διφορούμενης πολιτικής είναι η περίφημη Ευρωπαϊκή Οδηγία για την Υποδοχή Αιτητών Ασύλου, από την οποίαν η Ελλάδα έχει πολύ πικρή πείρα. Με βάση την Οδηγία αυτή, μια χώρα-μέλος δεν έχει το δικαίωμα να απωθήσει στα σύνορα οποιονδήποτε θέλει να μπει στη χώρα κραδαίνοντας στο χέρι μια αίτηση πολιτικού ασύλου. Η χώρα-μέλος πρέπει να τον υποδεχθεί, να τον περιθάλψει και να διερευνήσει, διά της δικαστικής οδού, εάν είναι πράγματι πρόσφυγας και δικαιούται πολιτικό άσυλο ή δεν είναι πρόσφυγας και δεν δικαιούται.

Ο καθένας αντιλαμβάνεται το τι γίνεται. Είναι αυτό που ζούμε στα νησιά και στις «δομές φιλοξενίας» σ’ όλη τη χώρα. Είναι αυτό που εργαλειοποιεί ο Ερντογάν και κατακλύζει τη χώρα μας αλλά και όλη την Ευρώπη με παράνομους μετανάστες, επιδιώκοντας τη γεωπολιτική μετάλλαξη της Ελλάδος, σε βάθος χρόνου, με την εγκατάσταση σ’ αυτήν φιλοτουρκικών Μουσουλμανικών πληθυσμών και τη θεαματική αύξηση της παρουσίας και της επιρροής των Μουσουλμάνων σ’ ολόκληρη την Ευρώπη.

Η Ελλάδα, που γειτνιάζει με μια κακόβουλη, επιθετική και επεκτατική χώρα, που εγείρει απροκάλυπτα διεκδικήσεις σε βάρος της και που βρίσκεται γεωγραφικά και ιστορικά στα σύνορα του χριστιανικού και του Μουσουλμανικού κόσμου, θα έπρεπε να είναι διπλά προσεκτική και επιφυλακτική απέναντι στη μαζική εγκατάσταση στο έδαφός της, με οποιοδήποτε πρόσχημα, Μουσουλμανικών πληθυσμών. Πολύ περισσότερο ακόμη από χώρες που είναι γνωστές για τον φανατικό Ισλαμισμό τους και τη φιλοτουρκική τους πολιτική, όπως κατ’ εξοχήν το Πακιστάν.

Η Ελλάδα όμως, από την εποχή του Κώστα Σημίτη, στα μέσα της δεκαετίας του ’90, ανέλαβε παραδόξως, ενάντια στα συμφέροντά της και σε κάθε συμβατική λογική, ρόλο «πρωτοπορίας» στην ανοχή της παράνομης μεταναστεύσεως και στη συνέχεια των ανοικτών συνόρων, με αποκορύφωμα την προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Η τελευταία έφτασε στο σημείο να υπογράψει, ερήμην του Ελληνικού λαού, το περιβόητο Σύμφωνο του Μαρακές για ανοικτά σύνορα και «ελεύθερη μετανάστευση».

Η σημερινή κυβέρνηση δεν αποδέσμευσε τη χώρα από μια τέτοια ανεύθυνη και αυτοκαταστροφική συνυπογραφή, ακολουθώντας, σε αδρές γραμμές και με πρόσχημα την Ευρωπαϊκή Ένωση, μια εφεκτική πολιτική, που επιτρέπει στον πρωθυπουργό της να εκφράζει υπερηφάνεια «που βλέπει την Ελληνική κοινωνία να γίνεται πιο πολυπολιτισμική» και δεν έχει πρόβλημα συνεργασίας με τον μεγάλο νονό της παράνομης μεταναστεύσεως Τζορτζ Σόρος.

Η «πρωτοποριακή» αυτή πολιτική της Ελλάδος, παρά το γεγονός ότι γεωγραφικά και εθνικά είναι η πιο εκτεθειμένη χώρα στην παράνομη μετανάστευση αλλά και στους συναφείς κινδύνους που συνδέονται με την Τουρκική εχθρότητα, την εργαλειοποίηση, για πολιτικούς λόγους, των μεταναστών, τους ακραίους Ισλαμιστές και τους κινδύνους εθνικής ασφάλειας, επιτρέπει να αξιοποιείται η Ελλάδα, σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, ως ανάχωμα προστασίας για άλλες χώρες. Η περιβόητη Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη μετατρέπεται σε Ευρωπαϊκή χρηματοδότηση για τη μόνιμη εγκατάσταση όσων παρανόμως εισέρχο­νται στην Ελλάδα. Εποικισμός δηλαδή της Ελλάδος με Ευρωπαϊκή χρηματοδότηση και με σύμπραξη των ίδιων των Ελληνικών κυβερνήσεων, περιλαμβανομένης της σημερινής.

Η Γαλλία είναι μια χώρα με υψηλό γεωπολιτικό αισθητήριο, που της επιτρέπει να βλέπει με μεγαλύτερη καθαρότητα, απ’ ό,τι άλλες χώρες, την προοπτική των καταστάσεων που έχουν διαμορφωθεί με την εγκατάσταση στην κοινωνία της σημαντικών Μουσουλμανικών πληθυσμών. Διαπιστώνει ότι η ενσωμάτωσή τους είναι προβληματική και ότι η ανοχή αποκλίσεων, που παίρνουν ολοένα και πιο μαζικό χαρακτήρα, οδηγούν σε διάσπαση της κοινωνίας και σε υπονόμευση των δημοκρατικών αρχών και αξιών, που συνιστούν την εθνική Γαλλική ταυτότητα και την Ευρωπαϊκή κληρονομιά του Διαφωτισμού.

Στο πνεύμα αυτό, ο Γάλλος Πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν πήρε προσφάτως μια σειρά μέτρων, που έχουν ως στόχο την καταπολέμηση του λεγόμενου «κοινοτισμού», την καλλιέργεια δηλαδή ταυτοτήτων που δεν συμπνέουν με τις αρχές και τις αξίες της Γαλλικής Δημοκρατίας, μεταξύ αυτών της ελεύθερης εκφράσεως. Ο αποκεφαλισμός του καθηγητή Σαμουέλ Πατί σε σχολείο του Παρισιού ήρθε ως απάντηση στα μέτρα αυτά, με στερεότυπη επωδό την προσβολή, δήθεν, του Προφήτη Μωάμεθ.

Η ειδεχθής αυτή δολοφονία από νεαρό Τσετσένο Ισλαμιστή αντιμετωπίσθηκε ως κήρυξη πολέμου από τον Γάλλο Πρόεδρο εναντίον όσων στρέφονται κατά των αξιών που συνιστούν την πεμπτουσία της Γαλλικής αλλά και της Ευρωπαϊκής ταυτότητας. Η προβολή της σατιρικής εφημερίδος «Charlie Hebdo» στα δημόσια κτίρια ήρθε ως διαδήλωση της αδιαπραγμάτευτης εμμονής στην ελεύθερη έκφραση, επειδή το περιοδικό αυτό έγινε στόχος, στο πρόσφατο παρελθόν, Ισλαμιστικών τρομοκρατικών επιθέσεων. Η δεύτερη Ισλαμιστική τρομοκρατική επίθεση στη Νίκαια, παράλληλα με τους αλαλαγμούς του Ερντογάν κατά του Μακρόν, προσδίδει μια άλλη διάσταση στον ιδιότυπο αυτό πόλεμο.

Προφανώς δεν είναι πόλεμος με τον Μουσουλμανικό κόσμο, όσο και αν ωρύεται ο Ερντογάν και προσπαθεί να προβληθεί ως εκπρόσωπος του Ισλάμ. Η Ευρώπη όμως πρέπει να αφυπνισθεί και να αντιμετωπίσει τους κινδύνους από την ανεξέλεγκτη παράνομη μετανάστευση και την εγκατάσταση ιδίως σ’ αυτήν μεγάλων Μουσουλμανικών πληθυσμών, που διεκδικούν δική τους, χωριστή Ισλαμική ταυτότητα μέσα στις Ευρωπαϊκές κοινωνίες, με τις αρχές και τις αξίες των οποίων δεν συμβιβάζονται τέτοιου είδους διεκδικήσεις.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ

Φωτό: eranistis.net


Σχολιάστε εδώ