Επιβεβλημένη η απάντηση στον υβριδικό πόλεμο κατά της Ελλάδος του Ερντογάν
Γράφει ο
ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ
Πρέσβυς ε.τ.
H στροφή πολιτικής στο μεταναστευτικό από τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση απεσόβησε έναν μεγάλο κίνδυνο στα σύνορά μας στον Έβρο και στα νησιά. Μπορεί κανείς να φαντασθεί τι θα γινόταν στον Έβρο και στη Θράκη, εάν η κυβέρνηση αντιμετώπιζε την επιδρομή, που οργάνωσε απροκάλυπτα στα Ελληνικά σύνορα η Τουρκική Στρατοχωροφυλακή, με τον γνωστό τρόπο της «υποδοχής» και της διερευνήσεως, μετά, διά της δικαστικής οδού, της αιτήσεως ασύλου των δεκάδων χιλιάδων που θα εισέβαλλαν στη χώρα και των άλλων, πολύ περισσότερων, που θα ακολουθούσαν.
Ο παραλογισμός και η αφροσύνη της πολιτικής των ανοικτών συνόρων, με το πρόσχημα του ασύλου, έφτασε στο άκρον άωτον, θέτοντας άμεσα σε κίνδυνο την εθνική ασφάλεια και το εθνικό μέλλον της χώρας. Γιατί είναι δουλειά και υποχρέωση της Ελλάδος να δέχεται αιτήσεις ασύλου από υπηκόους χωρών που βρίσκονται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά και οι οποίες δεν είναι εμπόλεμες; Να εξετάζει, μάλιστα, τις αιτήσεις αυτές διά της δικαστικής οδού, γεγονός που δεν αφήνει περιθώριο για γρήγορη διεκπεραίωσή τους και διαχωρισμό των πραγματικών προσφύγων από τους οικονομικούς μετανάστες;
Στο πνεύμα αυτό, γιατί η Ελλάδα να δέχεται και να εξετάζει αιτήσεις ασύλου από χώρες όπως το Πακιστάν ή το Μπαγκλαντές, ακόμη και το Αφγανιστάν, το οποίο είναι μεν εμπόλεμο αλλά δεν είναι γειτονικό της Ελλάδος, ώστε να δικαιολογείται η παροχή ασύλου, σύμφωνα με τη Διεθνή Σύμβαση της Γενεύης για τους Πρόσφυγες και το Άσυλο; Ακόμη, πολύ περισσότερο, γιατί η Ελλάδα να δέχεται και να εξετάζει αιτήσεις ασύλου από υπηκόους χωρών της Βόρειας Αφρικής, που έρχονται από τη Δυτική στην Ανατολική Μεσόγειο για να μπουν, υποτίθεται, στην Ευρώπη, αλλά εγκλωβίζονται όλοι σχεδόν στην Ελλάδα;
Οι Ελληνικές Κυβερνήσεις από τα μέσα ήδη της δεκαετίας του ’90, όταν άρχισε το κύμα της μαζικής παράνομης μεταναστεύσεως, ακολούθησαν, από πολιτική και ιδεολογική υποτέλεια, έναν παράλογο δρόμο διεθνιστικής «πρωτοπορίας», σε πλήρη αντίφαση με τη δύσκολη θέση στην οποία βρίσκεται η χώρα, εξαιτίας της γεωγραφίας της, της εγγύτητάς της με τον Τρίτο Κόσμο και της γειτνιάσεώς της μ’ έναν κακόβουλο και επεκτατικό γείτονα, την Τουρκία.
Η αλλοπρόσαλλη και αυτοκαταστροφική αυτή πολιτική έγινε το όχημα για να αποκτήσει η χώρα, εκ του μη όντος, ένα νέο μεγάλο εθνικό πρόβλημα, που τείνει να υπερφαλαγγίσει όλα τα άλλα, γιατί πλήττει άμεσα τον εθνικό πυρήνα της χώρας και τον απειλεί με πλήρη αλλοτρίωση και μετάλλαξη.
Η κατάσταση αυτή έφτασε σε οριακό σημείο στα νησιά, που δέχονται στην πρώτη γραμμή την πίεση από την παράνομη μετανάστευση. Η εξέγερσή τους λειτούργησε ως καταλύτης για την αφύπνιση και την κινητοποίηση της κοινής γνώμης. Ο Περιφερειάρχης Βορείου Αιγαίου κ. Μουτζούρης συντόνισε με τόλμη και ενοποίησε τον αγώνα των τριών νησιών, Λέσβου, Χίου και Σάμου. Το φιάσκο της αποστολής των ΜΑΤ στα νησιά ήταν το σημείο στροφής της κυβερνητικής πολιτικής.
Η κυβέρνηση, υπό το κράτος της παλλαϊκής εξεγέρσεως στα νησιά, ανέβλεψε και είδε, επιτέλους, αυτό που έπρεπε οι Ελληνικές Κυβερνήσεις να είχαν δει από πολλά χρόνια. Ότι δηλαδή η ακολουθούμενη πολιτική είναι αυτοκαταστροφική, ανεδαφική και αδιέξοδη. Χειρότερα ακόμη, είναι συμπληρωματική της Τουρκικής στρατηγικής, που έχει αναγάγει τη λαθρομετανάστευση σε όπλο υβριδικού πολέμου κατά της Ελλάδος.
Ο Τούρκος Πρόεδρος Ερντογάν, συνδέοντας τον υβριδικό του πόλεμο κατά της Ελλάδος με την εμπλοκή του στη Συρία, προσπαθεί να εκβιάσει την Ευρώπη να έρθει σε αρωγή και υποστήριξή του, για να αποτρέψει δήθεν τις μεταναστευτικές ροές από τη χώρα αυτή «για το δικό της το συμφέρον». Το γεγονός ότι από τους συλληφθέντες παράνομους μετανάστες στον Έβρο κανένας δεν είναι από τη Συρία δείχνει το ψεύδος της Τουρκικής προπαγάνδας αλλά και τον μύθο των δήθεν προσφύγων από τη Συρία. Όλοι οι συλληφθέντες είναι από το Πακιστάν, το Αφγανιστάν, το Ιράν, την Αλγερία.
Η αλλαγή πολιτικής διέψευσε και έναν άλλο μύθο. Ότι δεν είναι δήθεν δυνατόν να φυλαχθούν τα σύνορα, χερσαία και θαλάσσια. Δεν ήταν δυνατό γιατί ο Κώστας Σημίτης είχε αποσύρει από το 2011 τον Στρατό από τη φύλαξη των συνόρων. Ο ίδιος είχε συμφωνήσει επίσης στην αποναρκοθέτηση των συνόρων στον Έβρο, κατά την ίδια περίοδο, με την προσχώρηση της Ελλάδος στη Διεθνή Σύμβαση της Οττάβας. Η Σύμβαση αποβλέπει στην προστασία των αμάχων από δυστυχήματα που προκαλούνται από νάρκες κατά προσωπικού.
Η Ελλάδα όμως δεν έχει δίπλα της μια φιλική, κανονική χώρα και δεν έχει νόημα να κάνει η ίδια δυσκολότερη και δαπανηρότερη τη φύλαξη των συνόρων της με την πολιτική αυτή.
Δεν ήταν επίσης δυνατόν να φυλαχθούν τα σύνορα γιατί η περιβόητη πολιτική της μη απωθήσεως αλλά της υποδοχής των πάντων, για να ξεδιαλεχθούν δήθεν μετά οι πρόσφυγες, έδενε κυριολεκτικά τα χέρια της Αστυνομίας και του Λιμενικού και επέτρεψε στις ποικιλώνυμες ΜΚΟ να «υποδέχονται» στη θάλασσα και να «διασώζουν» δήθεν όσους εμφανίζονταν στον ορίζοντα και κατευθύνονταν προς τα Ελληνικά νησιά. Τον ίδιο περίπου ρόλο διεδραμάτιζε και η Frontex, συμπαρασύροντας και το Ελληνικό Λιμενικό σε ρόλο μεταφορέα των λαθρομεταναστών.
Είναι γι’ αυτό απολύτως δικαιολογημένη η οργή των νησιωτών κατά των ΜΚΟ αλλά και της Frontex και δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να υπάρξει επιστροφή στο παλαιό αυτό καθεστώς. Τα πράγματα άλλαξαν διάσταση. Ο Ερντογάν, μετά την ταπεινωτική αποχώρηση των ΜΑΤ από τα νησιά, εκτίμησε ότι η κυβέρνηση ήταν πολύ αδύνατη, πολύ καταπτοημένη αλλά και πολύ αγκιστρωμένη στην πολιτική των ανοικτών συνόρων. Πίστεψε γι’ αυτό, σε συνδυασμό με τις επιδιώξεις του στη Συρία, ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή να επιτεθεί στον Έβρο, για να επιτύχει στρατηγικό ρήγμα, με μάζες λαθρομεταναστών. Αυτό ήταν το λάθος του. Η Ελληνική Κυβέρνηση, ευτυχώς, αφυπνίσθηκε την τελευταία στιγμή και άλλαξε πολιτική.
Ήταν λάθος της Κυβερνήσεως ότι ανέστειλε την Ευρωπαϊκή Οδηγία για το Άσυλο μόνο για έναν μήνα. Θα έπρεπε να το κάνει για έξι, τουλάχιστον, μήνες, γιατί δεν υπάρχει καμιά προοπτική η Άγκυρα να αλλάξει πολιτική σ’ έναν μήνα. Δεν θα αλλάξει, επίσης σ’ έναν μήνα, ο χαρακτήρας του προβλήματος, που είναι ο υβριδικός πόλεμος κατά της Ελλάδος. Σε κάθε περίπτωση, υπάρχει η δυνατότητα διαδοχικών παρατάσεων.
Η πρόσκληση προς την Ευρώπη να βοηθήσει είναι σωστή υπό την προϋπόθεση ότι αυτό δεν θα έχει ως τίμημα την επιβολή εκ νέου στη χώρα μιας παραλλαγής της προηγούμενης απαράδεκτης πολιτικής. Δεν πρέπει επίσης να μας διαφεύγει ότι η Ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική διαπλέκεται με την Ευρωπαϊκή πολιτική έναντι της Τουρκίας, ιδιαίτερα από την πλευρά της Γερμανίας. Οι δηλώσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων ότι η Frontex θα γίνει Ευρωπαϊκή Συνοριοφυλακή δεν πρέπει επίσης να μας οδηγήσει σε χαλάρωση του εθνικού ελέγχου των συνόρων μας, υπό το πρόσχημα της Ευρωπαϊκής Συνοριοφυλακής. Η τελευταία είναι ευπρόσδεκτη ως επικουρική και συμπληρωματική δύναμη.