Αδιέξοδοι δρόμοι… – Τι γίνεται στον χώρο του ΠΑΣΟΚ

Αδιέξοδοι δρόμοι… – Τι γίνεται στον χώρο του ΠΑΣΟΚ

Μεγάλη συζήτηση γίνεται τις τελευταίες μέρες για τις υπογραφές στήριξης στο εγχείρημα διεύρυνσης του ΣΥΡΙΖΑ από στελέχη προερχόμενα από το ΠΑΣΟΚ. Οι λίστες ανακυκλώνονται, τις περισσότερες φορές με τα ίδια ονόματα, με την επιδίωξη να εμφανίσουν μια κάποια κινητικότητα και να δημιουργήσουν πολιτικό γεγονός.

Δεν έχει σημασία ποια είναι αυτά τα πρώην στελέχη, αν είναι κάποια ορφανά του Άκη, κάποια παροπλισμένα ή ενεργά στελέχη του ΓΑΠ, πρώην γραμματείς και νεολαίοι ή ακόμη και κάποια –λίγα– ονόματα-έκπληξη από τους κύκλους των πάλαι ποτέ εκσυγχρονιστών.

Σημασία έχει ότι όλα αυτά τα ονόματα παρουσιάζονται με την ιδιότητα του πρώην στελέχους του ΠΑΣΟΚ, όταν αυτό ήταν κόμμα εξουσίας και βασικός πυλώνας του δικομματισμού. Δηλαδή, στελέχη του κόμματος-κράτους και της κυβερνητικής εξουσίας, τα οποία μετά από μια πολύχρονη ή βραχύχρονη απουσία από τα κομματικά δρώμενα, ιδιαίτερα στα χρόνια της δεκαετούς κρίσης, όπου το ΠΑΣΟΚ συρρικνωνόταν συνεχώς, εμφανίζονται ξανά στο προσκήνιο για να συμμετάσχουν στο επόμενο εγχείρημα νομής της εξουσίας που υπόσχεται ή προετοιμάζει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Από αυτήν την άποψη, είναι αναμενόμενη αλλά και ανέξοδη η επιδίωξη του Αλ. Τσίπρα να τους εντάξει στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ, όπως αναμενόμενη ήταν και η επιλογή αυτών των πρώην στελεχών να δουν το «φως της Κεντροαριστεράς» στις λίστες της Κουμουνδούρου. Της ίδιας Κουμουνδούρου, η οποία μόλις λίγα χρόνια πριν κατηγορούσε αυτά τα στελέχη για γερμανοτσολιάδες, προδότες, κλέφτες και καταχραστές. Δεν έχει σημασία. Τα Μνημόνια ξέπλυναν πολλούς, δίνοντας δύναμη σε ένα μεταπολιτικό κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που έμαθε, για να κρατήσει την εξουσία, να κάνει τη συγκυρία ευκαιρία!

Το πρόβλημα, ωστόσο, των μετεγγραφών δεν έχει να κάνει τόσο με τον ΣΥΡΙΖΑ, όσο με το ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής. Σε δύο μόλις χρόνια αυτός ο χώρος κατάφερε να χάσει τη δυναμική που του έδωσε η συμμετοχή 220.000 πολιτών στην ανασύστασή του. Σήμερα αναλώνεται αλλά και εξαϋλώνεται στις λιστομαχίες των μετεγγραφόμενων στελεχών δεξιά και αριστερά, στα συνέδρια χωρίς ουσία και περιεχόμενο, στους λεονταρισμούς περί διαγραφών, που ποτέ δεν γίνονται, στις απειλές περί μελλοντικών συγκρούσεων (2021) της σημερινής με την επόμενη ηγεσία, στους διακανονισμούς μικροσυμφερόντων μεταξύ πολιτικά ανύπαρκτων ομάδων πίεσης.

Η ανασφάλεια έφερε την γκρίνια και η γκρίνια τη συρρίκνωση, σε τέτοιο βαθμό ώστε να χάνεται η όποια πολιτική παρέμβαση, να πολλαπλασιάζεται η πολυφωνία αντιφατικών θέσεων από τους διάφορους εκπροσώπους, να θολώνει η γραμμή της δήθεν αυτονομίας απέναντι σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ και να εμφανίζεται δυσοίωνη η προοπτική του χώρου στις επόμενες εκλογές. Οι τραγικά λανθασμένες επιλογές, ιδιαίτερα μετά τις ευρωεκλογές, προκαλούν μόνο φθορά.

Μια τέτοια προοπτική δεν ενδιαφέρει τους περισσότερους πολίτες, ούτε αυτούς του ένδοξου ανδρεοπαπανδρεϊκού παρελθόντος ούτε αυτούς των κατακτήσεων του αστικού εκσυγχρονισμού και του κοινωνικού κράτους. Τι μένει; Κάποιοι λένε ότι υπάρχει χώρος για τη δημιουργία νέου φορέα στο Κέντρο. Δύσκολο, γιατί μπορεί να υπάρχει ο χώρος, αλλά δεν φαίνεται σήμερα να υπάρχουν τα πρόσωπα που θα εμπνεύσουν το «νέο».

Η άλλη προοπτική είναι αυτό που βλέπουμε να γίνεται: Να διαμοιράζονται τα στελέχη της Κεντροαριστεράς μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, όπως πολλές φορές έγινε στην Ιστορία όταν η δημοκρατική παράταξη ήταν διαιρεμένη. Και στις δύο περιπτώσεις οι δρόμοι είναι αδιέξοδοι.


Σχολιάστε εδώ