Αντ. Αργυρός: Είκοσι έξι χρόνια ο νόμος στο συρτάρι!
Του
ΑΝΤΩΝΗ Π. ΑΡΓΥΡΟΥ
Δικηγόρου ΑΠ, Αν. Νομικού
Συμβούλου Πανεπιστημίου Αθηνών
«Ο βασιλιάς Ξέρξης αναρωτιέται πώς μπορούν οι Έλληνες να αντισταθούν στον τεράστιο στρατό του. Ένας Σπαρτιάτης, που βρίσκεται κοντά του, του δίνει μία εκπληκτική απάντηση. Ο βασιλιάς ρωτά λοιπόν: ‘‘Πώς θα μπορέσει να αντισταθεί αυτός ο μικρός λαός; Δεν έχουν έναν αρχηγό ο οποίος, όπως εγώ, μπορεί να κάνει τους ανθρώπους να υπακούσουν χτυπώντας τους, χρησιμοποιώντας τη βία’’. Και ο Σπαρτιάτης απαντά: ‘‘Επειδή έχουν έναν αρχηγό τον οποίον τρέμουν ακόμη περισσότερο απ’ ότι τρέμουν εσένα οι υποτελείς σου. Ο Αρχηγός αυτός είναι ο Νόμος ’’».
Η κατάσταση όμως που επικρατεί στη Δικαιοσύνη δεν είναι καθόλου ευχάριστη και λόγω της καθυστέρησης απονομής της και λόγω των εγγενών προβλημάτων που αντιμετωπίζει, παρά τον μόχθο των δικαστών.
Επιτέλους εισακούσθηκαν (;) οι φωνές της κοινωνίας για τη βραδύτητα και άρχισε συζήτηση για την αναθεώρηση ενός αναποτελεσματικού δικονομικού συστήματος που επικρατεί σε όλους τους κλάδους απονομής της Δικαιοσύνης. Δεν είναι προς τιμήν της χώρας μας οι συνεχείς καταδίκες της για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, λόγω της αδικαιολόγητης βραδύτητας απονομής της Δικαιοσύνης και ιδίως της Ποινικής.
Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν βάσιμες ελπίδες για βελτίωση της καταστάσεως με το νέο νομοσχέδιο για τη διαμεσολάβηση, έχοντας όμως επιφυλάξεις για την καθολική και υποχρεωτική εφαρμογή του μέτρου στο σύνολο των υποθέσεων. Διερωτώμαι, άραγε, στην περίπτωση αγωγής αποζημιώσεως ή ακυρώσεως λόγω πλαστογραφίας εγγράφων, όπως ενδεικτικά διαθήκης, θα καλέσουμε σε διαμεσολάβηση τον πλαστογράφο;
Αλήθεια, τι θα πράξουμε στην περίπτωση που έχουμε ζητήματα αποζημιώσεως από συκοφαντική δυσφήμηση, θα καλέσουμε τον συκοφάντη σε διαμεσολάβηση; Θα μπορούσα να απαριθμήσω και άλλες περιπτώσεις που θα έπρεπε να αντιμετωπισθούν ειδικά και άμεσα, ενώ κάλλιστα θα πρέπει η διαμεσολάβηση να εφαρμοσθεί σε εμπορικές διαφορές αλλά και σε ζητήματα ειδικών διαδικασιών, όπως μισθώσεων, αυτοκινητιστικών διαφορών, διατροφής, όπου είναι θαυμάσιο πεδίο.
Στο ζήτημα της εμπέδωσης της διαμεσολάβησης, ως εργαλείου επιτάχυνσης απονομής της Δικαιοσύνης, θεωρώ αναγκαίο να πρωτοστατήσουν οι δικηγόροι.
Βέβαια ούτε σκέψη υπάρχει από τη δημόσια διοίκηση να εφαρμόσει ένα τέτοιο ζήτημα στις δικές της αποζημιωτικές διαφορές και να επιταχύνει έτσι την απονομή της Δικαιοσύνης.
Όλο και περισσότεροι ομιλούν για τον μεγάλο ασθενή που επιβραδύνει ακόμη και αναστέλλει κάθε αναπτυξιακή προσπάθεια διαχρονικά και αυτός είναι αποκλειστικά η δημόσια διοίκηση. Δεν υπάρχει υπόθεση και δικαιοδοσία στην οποία εμπλέκεται το Δημόσιο ως διάδικος που να μην εξαντληθούν από την πλευρά του όλα τα ένδικα μέσα και τελικά να μην εφαρμοσθούν οι δικαστικές αποφάσεις. Το ΝΣΚ συμβάλλει αποφασιστικά σε κάθε προσπάθεια της διοίκησης για την καθυστέρηση απονομής της Δικαιοσύνης, με την άσκηση παρελκυστικών και αβάσιμων ενδίκων μέσων ταλαιπωρίας του έλληνα πολίτη.
Όλοι ανεξαιρέτως οι υπουργοί της Δικαιοσύνης εξαγγέλλουν την ίδρυση της Δικαστικής Αστυνομίας. Τον Δεκέμβριο του 2002, η Ολομέλεια της Εισαγγελίας του Αρείου Πάγου, με εισήγηση του τότε εισαγγελέα του ΑΠ, αείμνηστου Ευαγγέλου Κρουσταλάκη έκρινε ότι επιβάλλεται: «Η δημιουργία Δικαστικής Αστυνομίας. Σε αυτήν θα μετέχουν και άλλοι φορείς από κλάδους βασικών ειδικοτήτων (γραφολόγοι, μηχανικοί κ.λπ.), επιλεγόμενοι με κριτήρια δικαστικά και αδιάβλητα».
Η κ. Μπενάκη, ως υπουργός Δικαιοσύνης, με τον ν. 2145/1993 στο άρθρο 36 έκανε το πρώτο βήμα για τη δημιουργία Δικαστικής Αστυνομίας. Η διάταξη αυτή δεν εφαρμόσθηκε ποτέ επί 26 ολόκληρα χρόνια! Το γεγονός αυτό και όλα τα παραπάνω αποτελούν βάναυση προσβολή στο κράτος δικαίου που οφείλει να είναι η χώρα μας. Έτσι δικαιώνεται ο Εμμανουήλ Ροΐδης για την «Πολιτική, εν Ελλάδι, ρητορεία», καθώς, όπως είχε πει, «ενός μόνον νόμου έχομεν χρείαν, του περί εφαρμογής των νόμων».