Ο διχασμός


Γράφει ο
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ


Κάθε φορά που ανατρέχουμε στην παλαιά Ιστορία μας, αυτήν που έζησαν οι πατέρες μας αλλά κι αυτή που ζήσαμε εμείς –τουλάχιστον μέχρι το 1967–, διαπιστώνουμε ότι πρωταρχικό αίτιο των όσων κακών μάς συνέβησαν ήταν ένα: Ο διχασμός. Και το φαινόμενο αυτό έφτανε στα άκρα, με οδυνηρές επιπτώσεις. Στις περιόδους των μεγάλων διχασμών, ποτέ δεν έφταιγε αποκλειστικά μία πλευρά. Ευθύνες κατελογίζοντο σε πολλούς. Βενιζελικοί και Κωνσταντινικοί –προπολεμικά– εμισήθηκαν και γνωρίσαμε αιματηρά δράματα. Όμως, οι μεγάλοι πολιτικοί δεν εδίσταζαν να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Τον Απρίλιο του 1932, ο Ελευθέριος Βενιζέλος σε αγόρευσή του παραδέχθηκε: «Ομολόγησα ότι είμαι αίτιος του διχασμού». Προσέθεσε, όμως, ότι δεν ήταν ο μόνος αίτιος.

Μεταπολεμικά, οι ακρότητες, ο φανατισμός και η αδιαλλαξία κατά την περίοδο 1965-1967 οδήγησαν στην πτώση της Δημοκρατίας. Και τότε μόνο συνετίστηκε ο παλαιός πολιτικός κόσμος και παραμέρισε τις αντιπαλότητες του «χθες». Ο Γεώργιος Παπανδρέου κατά τη διάρκεια του απριλιανού καθεστώτος, υπό περιορισμόν στο Καστρί, κατόρθωσε να στείλει στο εξωτερικό την «πολιτική διαθήκη» του, όπου, μεταξύ άλλων, ανέφερε: «Η αναζωπύρωσις των κομματικών αντιθέσεων της προδικτατορικής εποχής μόνον ζημίας απογράφει. Αι ευθύναι ενός εκάστου θα κριθούν από την Ιστορίαν. Αλλά δεν βλάπτει και η αυτοκριτική διά την ανεύρεσιν ιδίων λαθών…».

Εκείνοι, όμως, ήταν γίγαντες της πολιτικής και είχαν το σθένος να παραδέχονται τα σφάλματά τους. Σήμερα έχουμε πολιτικούς νάνους, που ανάβουν τη φλόγα ενός νέου εθνικού διχασμού –φοβερού– και δεν τολμούν να αναγνωρίσουν το κακό το οποίο διαπράττουν σε βάρος του έθνους και του λαού. Αίτιος του τωρινού διχασμού είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα της πολιτικής και σεξουαλικής ανωμαλίας, που αλλάζει «ιδεολογικό» άξονα εύκολα, προκειμένου να βουτάει στο μέλι της εξουσίας. Επέφερε ένα νοσηρό πολιτικό κλίμα, όμοιο του οποίου ουδέποτε κατά το παρελθόν είχαμε συναντήσει.

Δεν θα αναφερθούμε τώρα στη διάλυση του κράτους, στην οχλοκρατία των αναρχικών, στην εγκληματικότητα, ούτε στα παρανοϊκά οικονομικά μέτρα που επιβάλλει αυτή η κυβέρνηση κατά διαταγήν των ξένων πατρώνων. Θα επικεντρώσουμε το θέμα σε δύο ζητήματα που προκαλούν και θα προκαλέσουν ακόμα μεγαλύτερη οξύτητα: α) Τη συνέχιση του εγκλεισμού των δύο ελλήνων στρατιωτικών στα κελιά της Αδριανούπολης και β) στο «Μακεδονικό».

Το πρόβλημα της συνεχιζόμενης κράτησης των δύο παιδιών μας από τους Τούρκους, όπως και το ολέθριο άσυλο στους οκτώ τούρκους πραξικοπηματίες, είναι καθαρά ΠΟΛΙΤΙΚΟ. Η εμπλοκή της Δικαιοσύνης (και από τις δύο χώρες) έγινε προκειμένου να «αιτιολογήσει» την πολιτική σκοπιμότητα. Ο Τσίπρας ΕΠΕΛΕΞΕ να θυσιάσει τους δύο έλληνες στρατιωτικούς για χάρη των οκτώ Τούρκων. Διότι, όπως βαδίζει η κατάσταση, τα δύο παιδιά μας κινδυνεύουν να έχουν οικτρό τέλος. Ας υποθέσουμε ότι ο Ερντογάν ανατρέπεται και έρχεται στην εξουσία ο Γκιουλέν.

Σε μια τέτοια εξέλιξη, οι οκτώ Τούρκοι επιστρέφουν στην πατρίδα τους. Κι ας υποθέσουμε πάλι ότι η Τουρκία έρχεται σε πολεμική σύγκρουση με την Ελλάδα. Τότε οι οκτώ τούρκοι αξιωματικοί τι θα κάνουν; Φυσικά, θα πολεμήσουν εναντίον μας. Η ψευδοαριστερή μας κυβέρνηση, όμως, για χάρη τους θυσιάζει ενσυνείδητα δύο Έλληνες.

Η τραγωδία των δικών μας θα είχε λήξει εάν γινόταν η ανταλλαγή, όπως ξεκάθαρα το εζήτησε ο Σουλτάνος. Ο Τσίπρας δεν έχει άλλη επιλογή επειδή εξαρχής χειρίστηκε το θέμα κατά τον πλέον επιπόλαιο τρόπο. Είχε σπεύσει, μάλιστα, να διαβεβαιώσει τον Ερντογάν ότι σύντομα θα του παρέδιδε τους πραξικοπηματίες. Και έφτασε τώρα στο σημείο της γελοιοποίησης, να αποκαλύπτει το παρασκήνιο η τουρκική πλευρά. Εκείνος, φυσικά, δεν μπορεί να τη διαψεύσει. Και ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης της Άγκυρας, ο Μπεκίρ Μποζντάγ, τον προσέβαλε δημόσια λέγοντας ότι ο έλληνας πρωθυπουργός «δεν κρατά τον λόγο του σαν άντρας»! Με τέτοια διαπόμπευση, εάν ο Τσίπρας είχε λίγο φιλότιμο, θα όφειλε να παραιτηθεί. Αλλά η παχυδερμία αποτελεί ίδιον των ΣΥΡΙΖΑίων.

Ο Μποζντάγ, όμως, προχώρησε και σε ξεκάθαρη απειλή, λέγοντας ότι τους οκτώ πραξικοπηματίες, που τους κρύβουμε εδώ, οι μυστικές υπηρεσίες της Τουρκίας θα τους εντοπίσουν. Και πρόσθεσε: «Θα τους βρούμε και θα τους πακετάρουμε…». Τίποτα δεν είναι σίγουρο για το εγγύς μέλλον. Κι αν φτάσουμε σε τέτοια επιχείρηση από μέρους τους, όχι μόνο θα ηχήσουν τύμπανα πολέμου, αλλά θα έχει φτάσει και το τέλος των δύο στρατιωτικών μας. Η οργή του λαού και ο εθνικός διχασμός που θα προκύψει θα φτάσουν σε ακραία σημεία. Θα ζητηθούν ευθύνες από τον πρωθυπουργό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Το δεύτερο μέγιστο θέμα που ΗΔΗ λαμβάνει διαστάσεις εθνικού διχασμού είναι το ξεπούλημα του ονόματος της Μακεδονίας. Το συμπληρωματικό «Βόρεια» δεν λέει τίποτα. Οι Σκοπιανοί θα λέγονται «Μακεδόνες», το κρατίδιό τους «Μακεδονία» και θα κλέβουν επίσημα την Ιστορία μας. Δεύτερο βήμα θα είναι η εκστρατεία για «ενοποίηση» της Μακεδονίας σε ξεχωριστό κράτος, με πρωτεύουσα τη Θεσσαλονίκη. Οι κυβερνητικές δικαιολογίες ότι και παλαιότερες κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας είχαν αποδεχθεί αυτήν τη λύση δεν αποτελούν άλλοθι. Φέρουν κι εκείνες τις μεγάλες ευθύνες τους. Και φτάσαμε στο σημερινό κατάντημα, ώστε η Ντόρα Μπακογιάννη και άλλα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης να αβαντάρουν και να συνοδοιπορούν με τους ΣΥΡΙΖΑίους στην αντεθνική επιλογή.

Η Νέα Δημοκρατία έχει προδώσει τις αρχές της παρατάξεως που θέλει να εκπροσωπεί. Δεν εκφράζει τον κόσμο που την εψήφιζε. Αντιλαμβάνονται οι οπαδοί της συντηρητικής παρατάξεως ότι ο Μητσοτάκης πήγε πάλι στο Βερολίνο για να δει τη Μέρκελ και να επισκεφθεί την περιβόητη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ, προκειμένου να λάβει το χρίσμα για επόμενος πρωθυπουργός. Αξίες, αρχές, παραδόσεις έχουν πεταχτεί στα σκουπίδια χάριν της κατάκτησης της εξουσίας, με ξένη ώθηση και έγκριση. Και επειδή Γερμανοί και Αμερικανοί έχουν συμφέρον να στηρίζουν τα Σκόπια, ο Μητσοτάκης δεν λέει τίποτα ουσιαστικό για την ονομασία και αποθαρρύνει τους βουλευτές του από το να παρίστανται σε διαδηλώσεις διαμαρτυρίας.

Η επισημοποίηση της νέας ονομασίας των γειτόνων Σλάβων άναψε τον δαυλό του εθνικού διχασμού. Απεδείχθη ότι Τσίπρας και Κοτζιάς, μαζί με τον Ζάεφ, έπαιζαν θέατρο όταν δήθεν διαφωνούσαν. Στην πραγματικότητα, ο Ζάεφ ήθελε να βοηθήσει τον Τσίπρα ώστε να δώσει την εντύπωση στον ελληνικό λαό ότι γινόταν… «σκληρή διαπραγμάτευση», ενώ όλα είχαν προσυμφωνηθεί από καιρό. Ο Αλέξης έχει ικανοποιήσει όλες τις απαιτήσεις των ξένων δυναστών, είτε πρόκειται για εξοντωτικά, παρανοϊκά οικονομικά μέτρα είτε για εθνικά ζητήματα. Και αυτή ακριβώς είναι η αγωνία του Μητσοτάκη. Διότι το ιερατείο των Βρυξελλών αλλά και ο αμερικανικός παράγων το έχουν πει με τον πλέον ωμό τρόπο: «Αφού περνάμε όποιες διαταγές μας θέλουμε με… “αριστερή” κυβέρνηση, γιατί να διακινδυνεύσουμε να φέρουμε στην εξουσία μια… “δεξιά”, που θα συναντήσει μεγάλες αντιδράσεις;».

Όμως, η φωτιά του εθνικού διχασμού δεν θα σβήσει, διότι οι αντιδράσεις για το ξεπούλημα της ονομασίας δεν πρόκειται να τερματιστούν με τις επονείδιστες υπογραφές. Η αμφισβήτηση και η καταδίκη της κυβερνητικής συμφωνίας δεν θα πάψουν να υφίστανται. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ άσκησε τον ερασιτεχνισμό της σε όλους τους τομείς. Έχει εξαγριώσει τους πολίτες με τα εγκληματικά φορολογικά μέτρα και τα αισχρά «προαπαιτούμενα». Οι τράπεζες έχουν μεταβληθεί σε κοράκια που πίνουν το αίμα των ανθρώπων που δεν έχουν να πληρώσουν και αδυνατούν να επιβιώσουν. Η Ευρωπαϊκή Ένωση προκαλεί τη χρεοκοπία όχι μόνο κρατών αλλά και πολιτικών συστημάτων. Η Δημοκρατία κατήντησε λέξη κενή περιεχομένου. Η λαϊκή αγανάκτηση βράζει. Και μέσα σε όλα αυτά, το ξεπούλημα των εθνικών θεμάτων μεταβάλλει τη λαϊκή οργή σε ηφαίστειο, που από στιγμή σε στιγμή μπορεί να εκραγεί.

Σε μια τέτοια, όμως, περίπτωση η λάβα θα κάψει όλη την Ελλάδα. Ο διχασμός θα λάβει μορφή αναρχικής ασυδοσίας και αλληλοεξοντώσεως. Η παραμονή αυτής της ολέθριας κυβέρνησης στην εξουσία αποτελεί εθνικό κίνδυνο. Έχει τοποθετήσει στα θεμέλια της κοινωνίας δυναμίτη και έχει ανάψει τη θρυαλλίδα. Και ο υπόλοιπος λεγόμενος «πολιτικός κόσμος» χορεύει αμέριμνος, ενώ κάτω από τα πόδια του προετοιμάζεται η συμφορά της Ελλάδας. Εκεί βρισκόμαστε.


Σχολιάστε εδώ