ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΓΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ;

Από την άποψη αυτή, είναι πολύ ενδεικτική η δραματική επιστολή του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου προς τον πρωθυπουργό Παπαδήμο. Ο προκαθήμενος της Εκκλησίας βρήκε τον πρέποντα τόνο για να περιγράψει την τραγωδία που βλέπει ο καθένας να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια του, στο πρόσωπο των συνεχώς αυξανόμενων στρατιών των αστέγων, των ανέργων, των πεινασμένων, των οικονομικά και κοινωνικά κατεστραμμένων. Γιατί, λοιπόν, η εξακολούθηση των «φονικών συνταγών» για νέα «θανατηφόρα δόση»; Για μέτρα «που δεν θεραπεύουν, αλλά αναβάλλουν τον προαναγγελθέντα θάνατο της οικονομίας μας;».

Πού οδηγείται, τελικά, η χώρα με την πολιτική αυτή; Αποτρέπεται, πράγματι, η επαπειλούμενη χρεοκοπία ή το νέο Μνημόνιο και η νέα δανειακή σύμβαση θα ολοκληρώσουν απλώς την εμπράγματη εγγύηση του εξωτερικού χρέους και την υπαγωγή του στο Αγγλικό δίκαιο, χωρίς καμιά εγγύηση για την αποσόβηση της χρεοκοπίας και την επιστροφή στην ανάπτυξη; Θα επικρεμάσουν, με άλλα λόγια, χωρίς καμιά εγγύηση, έναν τεράστιο κίνδυνο διαρπαγής του εθνικού πλούτου και των αναπτυξιακών πόρων της χώρας και θα υποθηκεύσουν την ανεξαρτησία και το εθνικό της μέλλον.

Η ΕΠΩΔΟΣ ΓΙΑ ΜΗ ΤΗΡΟΥΜΕΝΕΣ ΔΕΣΜΕΥΣΕΙΣ ΣΥΓΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΗΝ ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΡΟΛΟ ΤΩΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΠΑΡΑΓΟΝΤΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

Ενώ τ’ αποτελέσματα της πολιτικής του Μνημονίου είναι ολοφάνερα και επιτάσσουν αλλαγή πολιτικής, η συνέχιση της ίδιας πολιτικής συνοδεύεται από τη γνωστή επωδό, ότι η Ελλάδα δεν τηρεί τις δεσμεύσεις της! Είναι περίπου η ίδια υπεύθυνη για την κλιμάκωση των μέτρων και την εκβιαστική απαίτηση για άνευ όρων υποταγή της χώρας στα κελεύσματα της «τρόικας».

Συγκαλύπτεται, με τον τρόπο αυτό, η αποτυχία της πολιτικής του Μνημονίου και μετατοπίζεται η ευθύνη. Συγκαλύπτεται, επίσης, το μέρος της ευθύνης για την Ελληνική κρίση, που αντιστοιχεί στα δομικά προβλήματα και στις αντιφάσεις της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και του Ευρώ και στην ασύδοτη, κερδοσκοπική λειτουργία του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Σόιμπλε προεξάρχει σε συνεχείς δηλώσεις προς την κατεύθυνση αυτή, με το λογικοφανές επιχείρημα ότι η Ελλάδα πρέπει να τηρεί τις δεσμεύσεις της. Ασφαλώς, κάθε χώρα πρέπει να τηρεί τις δεσμεύσεις της. Η αποτυχία όμως της πολιτικής του Μνημονίου δεν απορρέει απλώς από την αδυναμία της Ελλάδος να εφαρμόσει τις δεσμεύσεις, που ουσιαστικά της επιβλήθηκαν. Είναι λάθος η ίδια η συνταγή.

Στο ίδιο πνεύμα με τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών, πολλοί Γερμανοί αναλυτές προσομοιάζουν την περίπτωση της Ελλάδος με εκείνη της Ανατολικής Γερμανίας. Θεωρούν ως «κομμουνιστικού» μεγέθους τον Ελληνικό δημόσιο τομέα και ως απαραίτητη θεραπεία, για την αντιμετώπιση των ελλειμμάτων και του χρέους, τις εσπευσμένες ιδιωτικοποιήσεις.

Κανείς δεν διαφωνεί για την επιβολή, όπου χρειάζεται, του αναγκαίου εξορθολογισμού του κράτους, περιλαμβανομένων και ιδιωτικοποιήσεων εκεί που είναι πράγματι επωφελείς και δεν αφορούν τον έλεγχο ορισμένων στρατηγικών τομέων και υπηρεσίες δημόσιας ωφέλειας του κράτους.

Ο μεγάλος δημόσιος τομέας στην Ελλάδα δεν δημιουργήθηκε υπό την επήρεια κάποιου αριστερού ή κρατικιστικού ζηλωτισμού. Προέκυψε από ανάγκη. Από την έλλειψη επαρκών ιδιωτικών πόρων και την επιβεβλημένη αναπτυξιακή παρέμβαση του κράτους, με μεγάλες δημόσιες επενδύσεις σε στρατηγικούς τομείς. Αυτή η πολιτική της μεικτής οικονομίας στήριξε την ταχύρυθμη ανάπτυξη της χώρας στη μεταπολεμική περίοδο.

Το γνωστό οικονομικό περιοδικό «Economist» δημοσίευσε προσφάτως ειδικό αφιέρωμα με χαρακτηριστικό τίτλο εξωφύλλου: «Η άνοδος του κρατικού καπιταλισμού. Το αναδυόμενο νέο παγκόσμιο πρότυπο».

Το αφιέρωμα εξετάζει αναλυτικά το πρότυπο του κρατικού καπιταλισμού, που είναι πίσω από τη θεαματική ανάπτυξη της Κίνας αλλά και πίσω από άλλες γρήγορα αναπτυσσόμενες χώρες, όπως η Βραζιλία, η Ινδία, η Ρωσία. Εξετάζει ειδικότερα τα πλεονεκτήματα που παρουσιάζει το πρότυπο αυτό μέσα στις σημερινές συνθήκες της παγκοσμιοποίησης.

Δεν παραλείπει, βεβαίως, να επισημάνει παραλλήλως και τα προβλήματα που θ’ αντιμετωπίσει στο προσεχές μέλλον, εάν δεν ληφθούν εγκαίρως μέτρα και δεν γίνουν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις.

Προφανώς, δεν θα ανέμενε κανείς από την Ευρωπαϊκή Ένωση, που έχει ταυτισθεί με την παγκοσμιοποίηση, και από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να συστήσουν στην Ελλάδα πολιτικές κρατικού καπιταλισμού.

Η Ελλάδα, όμως, δεν είναι Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία ή ακόμη Ιταλία. Δεν έχει κανέναν λόγο και κανένα συμφέρον να δεχθεί, ως δήθεν σωτήρια, τη νεοφιλελεύθερη συνταγή για πλήρη κατεδάφιση κάθε έννοιας εθνικής οικονομίας και για εθνική αλλοτρίωση της χώρας. Οι ιδιωτικοποιήσεις, π.χ., στην Ανατολική Γερμανία έγιναν στο ενδογερμανικό πλαίσιο και δεν δημιούργησαν οποιοδήποτε πρόβλημα εθνικής αλλοτριώσεως και ξένου οικονομικού ελέγχου.

Στην περίπτωση όμως της Ελλάδος, το πρόβλημα είναι πολύ διαφορετικό, σε συνδυασμό ιδίως με το εξωτερικό χρέος και τις εμπράγματες εγγυήσεις, με βάση το Αγγλικό δίκαιο. Ο εθνικός πλούτος της χώρας διατρέχει πραγματικό κίνδυνο υφαρπαγής.

Το ενδεχόμενο αυτό είναι συνυφασμένο, δυστυχώς, με την άκριτη εξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, υπό την επίδραση της παγκοσμιοποίησης, και με την εκτροπή του Δυτικού καπιταλισμού προς μια πλήρως ανεξέλεγκτη, ολιγαρχική και αρπακτική λειτουργία του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος.

ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΝΤΑΛΜΑ
ΣΥΛΛΗΨΕΩΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ
«ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗ» ΣΟΡΟΣ, ΠΟΥ
ΕΞΕΔΩΣΕ Η ΡΩΣΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Η Ρωσική κυβέρνηση εξέδωσε διεθνές ένταλμα συλλήψεως κατά του γνωστού μεγάλου διεθνούς κερδοσκόπου Σόρος, που από το ύψος των κερδοσκοπικών του κερδών παριστάνει ταυτόχρονα τον μεγάλο «φιλάνθρωπο» και προαγωγό της «δημοκρατίας» στην Ανατολική ιδίως Ευρώπη και τα Βαλκάνια.

Το Ρωσικό ένταλμα τον καταγγέλλει ως «τρομοκράτη», που επιχείρησε, με αφετηρία το Λουξεμβούργο, να διαπράξει δολιοφθορά κατά του Ρωσικού νομίσματος, με τις γνωστές μεθόδους των χρηματιστικών παραγώγων και της χρηματιστηριακής χειραγωγήσεως.

Βρισκόμαστε, προφανώς, μπροστά σε μια νέα καλά συντονισμένη επίθεση των ολιγαρχών κατά του Πούτιν, με τη διακριτική ευλογία των ΗΠΑ και της πολιτικής της παγκοσμιοποίησης. Η τελευταία υπέστη καταλυτικό πλήγμα, μετά την επικράτηση Πούτιν και την αναστροφή των ολέθριων πολιτικών Γιέλτσιν. Οι υπολογισμοί της ότι οι «μεταρρυθμίσεις» στη Ρωσία θα ήταν αμετάστρεπτες και ότι το παράδειγμα της Ρωσίας θ’ ακολουθούσε σύντομα και η κομμουνιστική Κίνα βγήκαν πολύ λάθος.

Οι πολιτικές Γιέλτσιν ανετράπησαν από τον Πούτιν και η Κίνα δεν κατέρρευσε, όπως αναμενόταν. Αντιθέτως, ανήγαγε τον δικό της κρατικό καπιταλισμό, έξυπνα συνδυασμένο με την ιδιωτική πρωτοβουλία και επιχειρηματικότητα, σ’ ένα νέο πρότυπο ταχύρυθμης αναπτύξεως. Η Κίνα επωφελήθηκε σ’ αυτό από την ίδια την παγκοσμιοποίηση και την απρόσκοπτη πρόσβασή της στις διεθνείς αγορές. Με άλλα λόγια, έφερε την παγκοσμιοποίηση στα δικά της μέτρα.

Ορισμένοι, τουλάχιστον, από τους Ρώσους ολιγάρχες, στενά συνδεδεμένοι με το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, δεν έχασαν τις ελπίδες τους ότι μπορούν ν’ ανακόψουν την επιστροφή Πούτιν στην κορυφή της πολιτικής εξουσίας και να προαγάγουν τους στόχους τους για χειραγώγηση του Ρωσικού πολιτικού συστήματος.

Η νέα απάντηση Πούτιν, όπως και η πρώτη κατά των πολιτικών Γιέλτσιν, υπερβαίνει κατά πολύ σε σημασία τα Ρωσικά σύνορα. Είναι μια απάντηση σ’ αυτή την ιδιώνυμη τρομοκρατία που ασκείται μέσα από τις περιβόητες αγορές και τους κερδοσκόπους του χρηματοπιστωτικού συστήματος, κάτω από το καθεστώς αφοπλισμού του πολιτικού συστήματος που επιβάλλουν οι ακραίες νεοφιλελεύθερες ιδεολογίες και η παγκοσμιοποίηση.

Γιατί δεν μπορεί να κάνει το ίδιο και η Ευρώπη και να θέσει υπό αυστηρό έλεγχο τη λειτουργία των αγορών και του χρηματοπιστωτικού συστήματος; Προφανώς, γιατί είναι όμηρος των ίδιων των συνθηκών της, που κατοχυρώνουν τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό και την παγκοσμιοποίηση ως συμβατικό καθεστώς της και θέτουν τις αγορές πάνω από την πολιτική εξουσία και το κράτος.

Η ΕΛΛΑΔΑ ΥΠΟΦΕΡΕΙ ΑΝΑΞΙΑ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΗΜΑΓΩΓΙΑΣ ΤΩΝ ΗΓΕΤΩΝ ΤΗΣ, ΑΛΛΑ ΛΟΓΩ ΕΠΙΣΗΣ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ
ΕΚΤΡΟΠΗΣ ΚΑΙ ΑΣΥΔΟΣΙΑΣ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η Ελλάδα υποφέρει ανάξια και έχει βρεθεί στη σημερινή καταστροφική θέση, πρώτ’ απ’ όλα χάρη στην ανεπάρκεια, τις ιδεοληψίες, τη νοσηρή κομματική νοοτροπία, την υποτελή συμπεριφορά και τη δημαγωγία των ηγετών της.

Δεν ήταν αναπόφευκτο να φθάσει η Ελλάδα εδώ. Η ηγεσία της χώρας απέτυχε ν’ ανταποκριθεί στο ελάχιστο των καθηκόντων της. Επέτρεψε να επιβληθούν στη χώρα πολιτικές που έχουν λιγότερο ως στόχο την ανάταξή της και περισσότερο τον έλεγχο και την επιβολή σ’ αυτήν ενός απαράδεκτου μοντέλου.

Ενός μοντέλου που υποσκάπτει την ανεξαρτησία και το εθνικό της μέλλον και είναι ανάξιο της ιστορίας, του πολιτισμού της και των αγώνων του Ελληνικού λαού.

Το μοντέλο αυτό εμπνέεται από το καθεστώς στο οποίο έχει εξελιχθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, με εκτροπή από τις αρχικές της διακηρύξεις, που ενέπνευσαν τους Ευρωπαϊκούς λαούς. Ποια είναι αυτή η Ευρώπη, που έχει κοινό νόμισμα χωρίς κοινές πολιτικές και αλληλεγγύη και που απαιτεί από κάθε χώρα χωριστά να σηκώσει, π.χ., το βάρος της προστασίας της από τις διεθνείς κερδοσκοπικές επιθέσεις κατά του ευρώ;

Ασφαλώς, κάθε χώρα είναι υπεύθυνη για τη δημοσιονομική της πολιτική. Πώς μπορεί όμως να σηκώσει την ευθύνη αυτή, όταν δεν προστατεύεται από εξωτερικές κερδοσκοπικές επιθέσεις και όταν δεν μπορεί να πάρει η ίδια, λόγω των Ευρωπαϊκών συνθηκών, πολιτικά μέτρα προστασίας;

Πώς μπορεί επίσης να θέσει υπό έλεγχο τα ελλείμματά της, όταν το αδιάκριτο άνοιγμα των συνόρων προς τις τρίτες χώρες καταργεί οποιαδήποτε προνομιακή πρόσβαση στην Ευρωπαϊκή κοινή αγορά, καθιστά προβληματικές τις εξαγωγές σ’ αυτήν και ενθαρρύνει, αντιθέτως, την πλημμυρίδα των φθηνών εισαγωγών στην εσωτερική αγορά, καταστρέφοντας την εθνική παραγωγή;

Πώς μπορεί, τέλος, να επιτευχθεί η επαγγελλόμενη από τις αρχές της Ευρωπαϊκής Ενώσεως σύγκλιση και συνοχή μεταξύ των Ευρωπαϊκών χωρών, όταν απουσιάζουν οι συνεργατικές και αλληλέγγυες πολιτικές και συγχέεται ο ενδοευρωπαϊκός ανταγωνισμός με τον διεθνή ανταγωνισμό;

Προφανώς, η Ευρώπη έχει ένα άλλο επίπεδο ζωής και κοινωνικό κράτος, που κατακτήθηκε μέσα από αγώνες και πολιτικές και κοινωνικές επαναστάσεις. Πρέπει ν’ αναζητήσει τώρα ένα κοινό ή συγκλίνοντα παρονομαστή με χώρες χαμηλού κόστους, πολύ διαφορετικού επιπέδου ζωής, με πρόσχημα την ανταγωνιστικότητα;

Πρέπει να διαχωρισθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση σε χώρες του Ευρωπαϊκού κέντρου και της περιφέρειας;

Οι περιφερειακές δηλαδή χώρες της Ευρώπης να υποβαθμισθούν σε χώρες χαμηλού κόστους παραγωγής και να παραδώσουν, με πρόσχημα το χρέος, τον εθνικό τους πλούτο στις ισχυρότερες Ευρωπαϊκές χώρες και σε ξένες πολυεθνικές εταιρείες; Να καταστούν, με άλλα λόγια, ένα είδος ενδοευρωπαϊκών αποικιών, που θα στηρίζουν τη διεθνή ανταγωνιστικότητα του Ευρωπαϊκού κέντρου;

Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΠΑΛΙ ΣΤΟΝ ΓΝΩΣΤΟ ΕΚΒΙΑΣΜΟ:
ΥΠΟΓΡΑΦΗ Ή ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ

Η Ελλάδα, που κυριολεκτικά αποσυντίθεται από την εφαρμογή μιας παράλογης πολιτικής, καλείται πάλι να υπογράψει τη συνέχιση μιας χειρότερης ακόμη εκδοχής της ίδιας πολιτικής, με αντάλλαγμα την κάλυψη των δανειακών αναγκών της για να μη χρεοκοπήσει.

Πώς όμως θα αποπληρωθούν τα νέα δάνεια και θα ορθοποδήσει η χώρα, όταν επιτείνεται η ύφεση και δεν προωθείται παραλλήλως κανένας στρατηγικός σχεδιασμός γι’ ανάπτυξη;

Προφανώς, υπονοείται ότι δεν είναι δουλειά του κράτους η ανάπτυξη. Είναι δουλειά των αγορών και των επενδυτών, που θα επιδείξουν, επιτέλους, ενδιαφέρον για επενδύσεις, μετά τη δημιουργία των κατάλληλων συνθηκών. Μετά δηλαδή την προωθούμενη υποβάθμιση του επιπέδου ζωής και ημερομισθίων, την αλλαγή του νομικού πλαισίου και το ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας.

Η μετατροπή ολόκληρου του μεγάλου χρέους της χώρας σε χρέος με εμπράγματες εγγυήσεις, με βάση το Αγγλικό δίκαιο, δεν διασφαλίζει τη χώρα από την απειλή της χρεοκοπίας. Είναι γνωστό ότι τίθεται ως στόχος η μείωση του χρέους, το 2020, στο 120% του ΑΕΠ, όσο δηλαδή ήταν στην αφετηρία της κρίσεως το 2009.

Εάν τότε δεν ήταν βιώσιμο και εκρίθη απαραίτητη η προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, γιατί τώρα να είναι περισσότερο βιώσιμο, όταν η χώρα υφίσταται την αιμορραγία της υφέσεως, που μειώνει δραματικά το εθνικό της προϊόν;

Αντιθέτως, το νέο Μνημόνιο και η νέα δανειακή σύμβαση οχυρώνουν πλήρως, με τη δημόσια περιουσία, τους ξένους δανειστές.

Δεν είναι απαραίτητη η χρεοκοπία για την ικανοποίησή τους, εφόσον, σύμφωνα με τους όρους του Μνημονίου, η δημόσια περιουσία μεταβιβάζεται αμετακλήτως στο Ταμείο Δημόσιας Περιουσίας, το οποίο αναλαμβάνει την εκποίησή της για την ικανοποίηση των ξένων δανειστών.

Εάν όμως επέλθει η χρεοκοπία, δεν έχουν κανένα λόγο να είναι δυσαρεστημένοι. Αντιθέτως, θα μπορούν, με συνοπτικές διαδικασίες, και με βάση το Αγγλικό δίκαιο, να προκαλέσουν αποφάσεις δικαστηρίων για κατασχέσεις κινητής και ακίνητης δημόσιας περιουσίας. Σ’ αυτήν περιλαμβάνονται ο ορυκτός πλούτος της χώρας και τα ενδεχόμενα ενεργειακά αποθέματά της στην ξηρά ή τη θάλασσα.

Είναι δυνατόν να υποθηκεύσει, με τον τρόπο αυτό, η χώρα τον εθνικό της πλούτο και, μαζί μ’ αυτόν, την εθνική κυριαρχία, την ανεξαρτησία και το εθνικό της μέλλον;

Είναι δυνατόν να ανεχθεί, ως δήθεν αναγκαία και αναπόφευκτη, την υποβάθμισή της σε πλήρως εξαρτημένη χώρα χαμηλού κόστους, που λίγο θα διαφέρει από αποικία του παρελθόντος;

Η χώρα είναι πλούσια: έχει συγκριτικά πλεονεκτήματα, πολύ πιθανούς ενεργειακούς πόρους και ανθρώπινο δυναμικό, που μπορούν ν’ αλλάξουν ταχύτατα τη μοίρα της και την προοπτική της.

Η απειλή της εξόδου από το Ευρώ δεν μπορεί να είναι το απόλυτο όπλο για την υποδούλωση της χώρας, την αποικιοποίησή της και την εθνική της αποδόμηση.

Η Ελλάδα δεν μπορεί να συρθεί, με οποιοδήποτε πρόσχημα, σε μια τέτοια μοίρα, που είναι ανάξια της ιστορίας, του πολιτισμού και των αγώνων του λαού της. Η οριοθέτηση αυτή είναι η κόκκινη γραμμή, την οποία κανένας, που διαπραγματεύεται εκ μέρους της, δεν έχει δικαίωμα να υπερβεί. Θα είναι υπόλογος στον Ελληνικό λαό.