Η Γ’ Ελληνική Δημοκρατία διάγει το 34ο έτος της ηλικίας της…
* Τους «Χρυσοκάνθαρους» (εργολάβους δημοσίων έργων και προμηθευτές του Δημοσίου), την Κομματικοκρατία (ο δημόσιος πλούτος και η διοίκηση αντιμετωπίζονται από το εκάστοτε κόμμα της εξουσίας ως λάφυρο και επομένως είναι ανεξέλεγκτη η διαχείρισή του).
* Την Αναξιοκρατία (προώθηση της οσφυοκαμψίας και των «ημετέρων» σε βάρος του ταλέντου, της αξιοπρέπειας και της ουσιαστικής διάκρισης στους διάφορους τομείς του ανθρώπινου βίου.)
Η Αξιοκρατία, κατά την ευαγγελική ρήση «ουδείς προφήτης εν τη εαυτού πατρίδι», εξορίζεται και αναζητεί την τύχη της στην αλλοδαπή, στην οποία προσφέρει την ευφυΐα της και γεύεται την αναγνώριση και την ανταμοιβή.
• Την Αντίληψη και Τακτική της «παρέας» («στην Ελλάδα οι παρέες γράφουν ιστορία», άδει ο λαϊκός ραψωδός) σε τρόπο ώστε η χώρα να οδεύει προς τη «συντεχνιακή Δημοκρατία».
• Τη υπόθαλψη της Ξενοκρατίας, στο βωμό εξυπηρέτησης ατομικών ιδιοτελών σκοπών και σε βάρος των Συμφερόντων της Χώρας και του Λαού της.
• Τον Αμοραλισμό στην Πολιτική, η οποία από την υψηλή σφαίρα της Προσφοράς στο Σύνολο κατέρχεται στη σφαίρα της Ιδιοτέλειας και του μικροσυμφέροντος!
Στην Γ’ Ελληνική Δημοκρατία, υπό τη νομιμοφάνεια της «ντε γιούρε» εξουσίας, όπως καθορίζεται από το Σύνταγμα και τους Νόμους του Ελληνικού Κράτους, λειτουργεί η «ντε φάκτο» Εξουσία, αυτό το πλέγμα των Εξουσιών του Παρασκηνίου, το οποίο διαμορφώνει τις μεταπολιτευτικές τύχες της Ελλάδας.
Αυτή η «ντε φάκτο» Εξουσία, και κατά τον εκμοντερνισμό του όρου, το «κατεστημένο», δρα όπισθεν από την «ντε γιούρε» συνταγματική Εξουσία. Τη συνθέτουν διάφοροι και «διαχρονικοί- διακομματικοί» σταθεροί παράγοντες, κρατικός μηχανισμός, «ελίτ» (;), που δρουν στο επίπεδο των αθηναϊκών σαλονιών, Διπλωματία, εμβολιασμένη με ισχυρή δόση Νεποτισμού και Κληρονομικότητας. Οικονομική Ολιγαρχία, η οποία, άνευ Ιδεών και Αρχών, έχει απαρνηθεί από καιρού την πίστη της στις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, και στηρίζεται στην αρπακτική βουλιμία της μεταπρατικής οικονομίας και της πρακτόρευσης ξένων οικονομικών συμφερόντων!
Αυτό το «κατεστημένο», του οποίου μέτοχοι και στυλοβάτες είναι και τα δύο κόμματα εξουσίας, έχει γαλουχηθεί στην Ελλάδα της τελευταίας πεντηκονταετίας, και αντιμετωπίζει την κατάκτηση της εξουσίας και τη δημόσια διοίκηση ως λάφυρο για την ανελέητη απομύζησή της.
Βασική «ιδεολογία» του η πάση θυσία αποτροπή διείσδυσης των Ιδεών της Αριστεράς για το Κράτος Κοινωνικής Πρόνοιας, την ποιότητα της Παιδείας, την αντίστοιχη της Υγείας, τη συμμετοχή του Λαϊκού Παράγοντα στον παραγόμενο Εθνικό Πλούτο.
Βασικός στρατηγικός του σκοπός η διάχυση των «ιδεών» της Παγκοσμιοποίησης και της βαρβαρότητας των νόμων της Αγοράς. Και βεβαίως στην άνευ όρων συμμόρφωση στις εντολές της Ξενοκρατίας, όπως πρόσφατα συνέβη στις Βρυξέλλες με την υπουργό Εξωτερικών της Χώρας να συμμετέχει, πέρα και έξω από τα παραδεκτά διπλωματικά θέσμια, στις διαδικασίες και επιθυμίες ενός αμερικανού διπλωμάτη τρίτης κατηγορίας, για το θέμα της ονομασίας του κράτους των Σκοπίων!
«Εφευρετικό» το κατεστημένο, χρησιμοποιεί νέους όρους σε αντικατάσταση εκείνου της επάρατης εποχής των Γλίξμπουργκ, «Καθ’ υψηλήν επιταγήν», «Κατ’ εντολή του Κόμματος» ή «Κατ’ εντολή του πρωθυπουργού», ως το διαβατήριο για κάθε εξωθεσμική και κατά παραβίαση της Νομιμότητας διεργασία, ώστε να παρακάμπτεται κάθε αντίδραση από υπηρεσίες ή ακόμη και μεμονωμένα άτομα.
Βεβαίως υπάρχουν και θαρραλέες εξαιρέσεις αλλά γενικώς η επιταγή, «Κατ’ εντολή του Κόμματος ή του πρωθυπουργού», και ανεξαρτήτως από τον βαθμό της νομιμότητας, γίνεται αποδεκτή!
Κατ’ αυτόν τον τρόπο, όχι μόνο οι κυβερνητικοί τιτλούχοι, αλλά και οι φορείς της «υψηλής επιταγής» αποκτούν, εκτός θεσμικών πλαισίων και Νομιμότητας, επικίνδυνη δύναμη.
Η Γ’ Ελληνική Δημοκρατία, διακατέχεται από το αγωνιώδες ερώτημα: «Ποιος θα ορθώσει ένα διαχωριστικό τείχος μεταξύ των ”υψηλών επιταγών” και της Νομιμότητας.»
Προς το παρόν τέτοια πιθανότητα από τα κόμματα Εξουσίας δεν υφίσταται ουδέ καν αχνοφέγγει στο βάθος του τούνελ ελπίδα. Στην Αριστερά ανήκει, πλέον, ο ιστορικός ρόλος να αναδείξει το Πρόβλημα και να επιβάλει τη λύση του.
Οι «Χρυσοκάνθαροι» ή επί το εξωραϊστικότερον, οι «μπίζνεσμεν» με τον περίγυρό τους διαγκωνίζονται να αυξήσουν την οικονομική τους επιφάνεια μέσω της λεηλασίας των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, και κυρίως της νομής των υπερκοστολογημένων και υποβαθμισμένων ως προς την ποιότητα, Δημοσίων Έργων και Προμηθειών του Δημοσίου.
Το νεοφανές αυτό στρώμα, εφοπλιστών, τραπεζιτών, εισαγωγέων με μέσα πίεσης ΜΜΕ και παράνομες χρηματοδοτήσεις [έχει νομοθετηθεί(!) ακόμη και καθεστώς «μυστικών κονδυλίων» για τη διαφθορά συνειδήσεων], χωρίς καν «Επιχειρηματική Ιδεολογία», καραδοκούν να επιπέσουν στη λεηλασία του Δημόσιου Πλούτου. Προσδοκούν και επιτυγχάνουν να αποκομίζουν το μέγιστο κέρδος με την προσφορά άθλιων υπηρεσιών!
Η Γ’ Ελληνική Δημοκρατία διάγει το 34ο έτος της ηλικίας της…