Πού ʼναι κείνοι οι πεθαμένοι να τους βάλομε μπροστά;

Εισάγοντάς μας στη συνέντευξη που πήρε από τον κ. Ευάγγελο Βενιζέλο («ΠΑΡΟΝ», 4-11-2007) ο κ. Μάκης Κουρής, προφανώς για να προϊδεάσει τον αναγνώστη για ό,τι ακολουθεί, να μην του ʼρθει κατακέφαλα, γράφει αρχή αρχή:

«Για όλα φταίνε οι άλλοι. Μέχρι και ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Γιώργος Γεννηματάς. Όλα όσα έγιναν την περίοδο 1993-2004 ήταν στρατηγικό πλαίσιο των δύο. Ο Σημίτης απλώς εκτελούσε! Καμία ανάμειξη δεν είχε για τα Ύμια, για την παράδοση του Οτσαλάν…»

Μα, πού βρίσκει το περίεργο ο κ. Κουρής; Και σε τι άλλο χρησιμεύουν οι πεθαμένοι αν όχι για να τους φορτώνουμε τα κρίματά μας; Πολύ περισσότερο όταν δεν πρόκειται για τους οποιουσδήποτε πεθαμένους, παρά για τον πεθαμένο Αντρέα Παπανδρέου, που όταν ζούσε τράβηξε την πολιτική του «η Ελλάδα στους Έλληνες, ο λαός κυρίαρχος…», λες και ήταν ο Λένιν όταν διακήρυχνε: «Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ! Η γη στους αγρότες». Κι αργότερα, όταν κατάλαβε πως χάνει τη μάχη για τη ζωή, παράγγειλε στο Συμβούλιο των Αντιπροσώπων του Λαού (στη νέα επαναστατική κυβέρνηση): Σύντροφοι, σας εξορκίζω στʼ όνομα της επανάστασης μην αναδείξετε αρχηγό του κόμματος τον σύντροφο Στάλιν. Με τα ελαττώματα που έχει μπορεί να γίνει επικίνδυνος για τον σοβιετικό λαό και για την επανάσταση.

Αλλά το ʼχουν οι εξουσίες να παραβαίνουν τις εντολές του Θεού είτε του ανθρώπου, του ηγέτη είτε του λαού, διαστρεβλώνοντάς τες και προσαρμόζοντάς τες στα δικά τους ενδιαφέροντα και παραφέροντα. Είπαν λοιπόν κι οι ρώσοι σύντροφοι του Λένιν. Ας κάνουμε μια προσωρινή παράκαμψη, να σπρώξουμε τον Στάλιν μπροστά, για να εξουδετερώσουμε τον Τρότσκι κι ύστερα τον Στάλιν με τα μειονεκτήματα που έχει τον παραμερίζουμε εύκολα… Και να τον πρώτον τη τάξη να νεκρολογεί τον Λένιν:

«Φεύγοντας από κοντά μας, σύντροφε Λένιν, μας εξόρκισες να διαφυλάξουμε την ενότητα του κόμματός μας σαν κόρη οφθαλμού. Σου ορκιζόμαστε, σύντροφε Λένιν, πως θα εκπληρώσουμε κι αυτή σου την εντολή με πίστη».

Κάνοντας πως δεν γνωρίζει τίποτα για την πρώτη εντολή, ο Στάλιν επανάλαβε δεκάδες φορές τον όρκο πως θα εκπληρώσουν με πίστη όλες τις εντολές που τους άφησε ο Λένιν, χλευάζοντας νεκρόν και ζωντανούς.

Μʼ ας έρθουμε στα καθʼ ημάς, στην κρίση που περνάει το ΠΑΣΟΚ και στον δημιουργό και ιδρυτή του Αντρέα Παπαντρέου, που, εγκαταλείποντας τα εγκόσμια, εξόρκισε κάποια από τα πιο έμπιστα στελέχη του να μην ψηφίσουν για πρωθυπουργό τον Κώστα Σημίτη, γιατί με την πολιτική του θα ρυμουλκήσει το ΠΑΣΟΚ προς τη Δεξιά και το Κίνημά μας θα χάσει τα βασικά σοσιαλιστικά χαραχτηριστικά και τα λαϊκά του «ερείσματα».

Και τούτοι, σαν τους… έμπιστους του Λένιν, σκέφτηκαν, ας κάνουμε πρωθυπουργό τον Σημίτη τον… φρονιμούλη, για να στερεώσουμε πρώτα τα δικά μας πόστα και να διατηρήσουμε τον έλεγχο και τον μηχανισμό στο ΠΑΣΟΚ, και βλέπουμε…

Και πλησίασαν τον Σημίτη που τους βρήκε τη σφαή και τα ζήτησε όλα, εντείνοντας τα εκβιαστικά κόλπα του στα έσχατα: Για νʼ αναλάβω πρωθυπουργός θα με κάμετε και πρόεδρο, αλλιώς βγάλτε τα πέρα χωρίς εμένα, με την αξία σας.

Και του τα ʼδωσαν όλα, ξύλου, λίθου κι απανωτού και τον πρωτότοκο του Αντρέα ρεέμι του.. Και το σημίτειον, πράσο το πρασόφυλλο, παίρνοντας δρόμο από non paper, Ελσίνκι, Ύμια, υποστολή σημαίας, αναγνώριση στην Τουρκία δικαιωμάτων στο ελληνικό Αιγαίο, καταποντισμό του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος, κατά Ισραήλ το Κυπριακό, οι S300 στη χωματερή, παράδοση του Οτσαλάν, εχθρού του γείτονα… φίλου και συμμάχου μας κι επομένως εχθρού μας, δεν άφησε πράσινο φύλλο και γνώριμο σημάδι στο ανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ. Ωστόσο, εγύρισε…

Εγύρισε… οίκαδε θριαμβευτής και από τo βήμα της Βουλής βροντοφώνησε στεντόρειο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ προς τον παγκόσμιο «αρχινταβατζή».

Αλλά και στα εσωτερικά δεν τα πήγε… χειρότερα. Τα χειρίστηκε όλα με την ίδια… φρονιμάδα Κι άσε τον ποιητή (Σαίξπηρ) να λέει πώς «τα τρία τέταρτα της φρονιμάδας είναι δειλία». Φρόνιμα και ταχτικά άναψε το πράσινο φως προς τους ντόπιους «νταβατζήδες» και τα λογής ανταγωνιζόμενα και διαπλεκόμενα συμφέροντα, τράπεζες, καζίνα, τζόγους, χρηματιστήρια –πυραμοειδώς αρβανίτικα– επιχειρήσεις της παρανομίας και παρανομίες της… νομιμότητας, κατασκευαστικές εταιρείες, οικοδομικούς συνεταιρισμούς. Όλα τα αντιστρόφως ανάλογα μεγέθη, φιλοδοξίας, δειλίας και μικρότητας, που διαλαμβάνει η … μάγκνα κάρτα της σημιτικής πολιτικής, με αποκορύφωνα τους Ολυμπιακούς Αγώνες με όλα τα έργα και ημέρες αναδοχής και υποδοχής τους, δρόμους, στάδια… καλλιτεχνικές λόξες, κυρίαι, Καλατράβες, γεύματα φανερά και συμφωνίες μυστικές –δώσε μου να σου δώσω– ολυμπιακά χωριά, πολλαπλή τσιμεντοποίηση της Αθήνας και της Αττικής, με το κωπηλατοδρόμιο στο ποτέ Μαραθώνιον άλσος, όχι χλεύη της πιο λαμπρής σελίδας της ιστορίας των Ελλήνων, αλλά… επιστημονικό δείγμα για την… επιστημονική γραφή της ιστορίας.

Κι όταν έφτασε το πλήρωμα του χρόνου κι είδε τον λογαριασμό, η σημιτική γενναιότης του το ʼβαλε στα πόδια, πετώντας το… δαχτυλίδι διαδοχής, τυλιγμένο με τον θεόβαρο λογαριασμό, στον Γιώργο Παπανδρέου, που –μπρος βαθύ και πίσω ρέμα– το δέχτηκε. Και πώς πορεύτηκε και πόρεψε με τη σημιτική πολιτική από το 2004 ως το 2007 και ως τις 16 του περασμένου Σεπτέμβρη, δεν διαθέτουμε εδώ τον χώρο για να το σχολιάσομε έστω και συνοπτικά. Εχτιμούμε, όμως, πως η θέση του ως προς την ευθύνη του για την ήττα ήταν υπεύθυνη, η αυτοκριτική του γενναία, η δήλωσή του για αλλαγή και στροφή προς την πολιτική του Αντρέα ειλικρινής.

Ωστόσο, η δική μας η συμπάθεια και οι προσευχές είναι με τον κύριο Ευάγγελο, που, ενώ είχε ξεπλέξει τα μαλλιά του έτοιμος να πιάσει το μοιρολόι για τον εκλογικό χαμό –χαμέ, χαρά που μου ʼφερες και λύπη που μου πήρες– πρόφτασε ένα σμήνος από τη δόλια εταιρεία παγανών, τον άρπαξε ανάερον σαν πούπουλο, τον έφερε στο Ζάππειο και τον ακούμπησε μπροστά στο μόλις εγκαταλειφθέν βήμα από τον νικητή της κάλπης Κ. Καραμανλή. Και πώς να μη σπαράξει η καρδιά μας, ακούγοντάς τον να ολοφύρεται κατά τρόπον αυστηρώς… μαρξιστικό:

Σύντροφε Αντρέα, νιώθοντας ότι πλησιάζει η ώρα να μας αφήσεις ορφανά, μας εκάλεσες κοντά σου, εμένα και τον Σημίτη, τον Σημίτη κι εμένα, και μας εξόρκισες να μη φεισθούμε δυνάμεις για να εκσυγχρονίσουμε το ΠΑΣΟΚ, ώστε η αριστερά μας –έτσι ακριβώς το είπες– η αριστερά μας νʼ αγκαλιάζει τη δεξιά της Νέας Δημοκρατίας και η δεξιά μας την αριστερά του ΛΑΟΣ. Σου ορκίζομαι, σύντροφε Αντρέα –εγώ και για τον Σημίτη, γιατί τον φουρμούκιασαν οι… αντιανδρεϊκοί μʼ επικεφαλής τον γιο σου τον Αβεσαλώμ και τον μαράζωσαν και… «δεν λειτουργεί προσωρινά για τεχνικούς λόγους», όθεν σου ορκίζομαι– αν δεν με πιστεύεις ρώτα και τον μπάρμπα μας τον ψεύτη πως σταθήκαμε τα πιστά σου εκτελεστικά όργανα. Και το πόσο είμαι αποφασισμένος –αν πιάσει εκείνο το μαγικό που με βγάνει πιο κατάλληλο να νικήσω τον Καραμανλή– θα το αποδείξω και στην πράξη πώς την εννοώ την «κοινωνία των πολιτών»….

Γιατί, αγαπητέ αναγνώστη, κοντά στις παντός είδους εταιρείες και «εταιρείες» ημέρας και νυκτός είναι και οι εταιρείες δημοσκοπήσεων, που παίρνουν σβάρνα τον κοσμάκη με τα… τηλέμετρά τους κι ύστερα παρουσιάζουν με την εμβρίθεια ειδικών τις τηλεμετρήσεις, τα ποσοστά και τα διάφορα … ευρήματα. Τόσα αν το μέτρημα γίνει… ανφάς, τόσα προφίλ, τόσα τρουά καρ, τόσα έτσι, τόσα αλλιώς… Κι ανάμεσα στʼ άλλα προέκυψε λέει και μια αντίφαση: Πώς, ενώ σε όλες τις τηλεμετρικές ερωτήσεις βγάζουν πρώτον τον Γιώργο Παπανδρέου, στην ερώτηση: Ποιος θα νικήσει τον Καραμανλή, βγάζουν πρώτον τον Βενιζέλο; Και μʼ αυτήν την… αντίφαση δίνουν μαλλί για ξάσιμο στα τηλεπαράθυρα. Κι είναι πολλοί εκείνοι που λένε πώς δεν υπάρχει αντίφαση. Γιατί άλλη απάντηση δίνουν εκείνοι που εξαρτούν τη νίκη από δύο μονομάχους, που παίρνουν το ζήτημα επάνω τους δίκην πεχλιβάνηδων, κι άλλη εκείνοι που βασίζονται προπάντων στην αγωνιστικότητα, ικανότητα και ωριμότητα ολόκληρου του κόμματός τους.

Άλλοι πάλι πιστεύουν πως αυτή η ψευτοαντίφαση δημιουργήθηκε στα κεφάλια μερικών που είδαν και θαύμασαν την… αποκοτιά του Βενιζέλου να πάει στο Ζάππειο και να διαδεχτεί στο βήμα τον μόλις αποχωρήσαντα νικητή – Όπερ έδει δείξαι– πως αυτός είναι ο καταλληλότερος να νικήσει τον Καραμανλή. Πού θα ειπεί, πάρʼ τους στον γάμο σου να σου ειπούν και του χρόνου…