ΜΗΠΩΣ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΦΥΓΕΙ;

Η κίνηση του Γιώργου Παπανδρέου ήταν αυτοκτονική.

• Πρώτον, διότι το Σύνταγμα και ο Κανονισμός της Βουλής ορίζουν σαφώς ότι επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας κάθε κόμματος είναι ο πρόεδρος ή ο επικεφαλής του κόμματος, οπότε δεν μπορεί να τεθεί θέμα εμπιστοσύνης στο πρόσωπό του.

• Δεύτερον, διότι δείχνει ότι επιθυμεί να πιέσει – εκβιάσει την ΚΟ για στήριξή του λίγο πριν από την έναρξη των διαδικασιών που θα αναδείξουν νέα ηγεσία.

• Τρίτον, διότι όση σιγουριά κι αν είχε ότι θα υπερψηφιζόταν από την ΚΟ (αν προχωρούσε η ψηφοφορία, όπως αρχικώς ζήτησε ο προεδρεύων κ. Ρέππας για να το ανακαλέσει μετά όταν κατάλαβε ότι ήταν λάθος) στις εκλογές υπάρχει και η πιθανότητα να χάσεις. Και αν έχανε έπρεπε να παραιτηθεί επιτόπου. Την ίδια ώρα.

Ο κ. Γιώργος Παπανδρέου είναι ταραγμένος. Στην πραγματικότητα δεν του αρέσει αυτό που κάνει και με κάθε του κίνηση φροντίζει να επιβεβαιώνει την κυνική ρήση Μητσοτάκη σύμφωνα με την οποία «καλό είναι το παιδί και ευγενικό, αλλά δεν κάνει γιʼ αυτήν τη δουλειά». Όταν μάλιστα έχει προηγηθεί μιας ευρείας έκτασης ήττα που είθισται να οδηγεί τους επικεφαλής των υπευθύνων της ήττας σε παραίτηση-αποχώρηση, ο κόσμος περιμένει άλλου είδους δραστικές κινήσεις και όχι μίζερες επιλογές. Μίζερη ούτως ή άλλως είναι η επιλογή να μείνει και να το παλέψει, όταν είναι προφανές ότι δεν του αρέσει, ότι δεν το κάνει με την καρδιά του.

Μίζερη και ύπουλη ήταν η σκέψη να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης από την Κοινοβουλευτική Ομάδα, όταν σε λιγότερο από δύο μήνες το ΠΑΣΟΚ θα εκλέξει νέο αρχηγό. Σαν να ήθελε ο κ. Παπανδρέου να έχει ένα όπλο στις αποσκευές του για τις σχετικές διαδικασίες, τέτοιο που θα παρέπεμπε στο επιχείρημα «αφού με στηρίζει η Κοινοβουλευτική Ομάδα, στηρίξτε με κι εσείς».

Ορθώς ο Ευάγγελος Βενιζέλος μίλησε για προσπάθεια υφαρπαγής ψήφου.

Ορθώς ο Απόστολος Κακλαμάνης θύμισε ότι αυτά δεν γίνονται και μέχρι τις 11 Νοεμβρίου η ΚΟ προσφέρει την πλήρη εμπιστοσύνη της στην πρόεδρο του κόμματος.

Και φυσικά ορθώς ο κ. Κωνσταντίνος Σημίτης είπε ότι αυτή η πρόταση δεν προωθεί την ενότητα αλλά τις ταξινομήσεις, ποιος είναι με ποιον. Και είχε έτσι την ευκαιρία να διεκδικήσει πειστικά τον ρόλο του εγγυητή της ενότητας και των διαδικασιών (που του αρνήθηκε ο Γιώργος Παπανδρέου προ ημερών, όταν είπε ότι την ενότητα την εγγυώνται τα όργανα του ΠΑΣΟΚ και ο πρόεδρός του), αναφέροντας χαρακτηριστικά: «Πώς έρχεται αυτό το θέμα; Αυτό διασπά την ενότητα, δημιουργεί παρατάξεις, υπέρ και κατά, κάποιοι που υποστηρίζουν τον έναν ή τον άλλον. Δεν συμφωνώ με αυτήν την πρόταση». Λίγο πριν είχε διευκρινίσει ότι «δεν έχει ταχθεί ούτε με τον έναν ούτε με τον άλλο».

Όλα αυτά δείχνουν έναν πιεσμένο Γ. Α. Παπανδρέου, που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στη δική του αντιπάθεια σε όσα συμβαίνουν και στην επιθυμία του περίγυρού του να μείνει πρόεδρος, επειδή «ένας Παπανδρέου δεν φεύγει…» κ.λπ.

Το πρόβλημα είναι ότι από την άλλη πλευρά υπάρχει ένας άνθρωπος που το θέλει πολύ, ο Ευάγ. Βενιζέλος, και πείθει μάλιστα ότι μπορεί να τα καταφέρει. ΄Έχει κατορθώσει να ξεπεραστεί σε σημαντικό βαθμό ο φόβος που σε πολλούς προκαλεί η βιασύνη και το σαρωτικό του χαρακτήρα του, μπροστά στην ισχυρή πιθανότητα που ακούει στη φράση «με αυτόν μπορεί να κερδίσουμε». Δεν θα είναι έκπληξη, όσο παράδοξο κι ακούγεται σήμερα, να φτάσουμε στις διαδικασίες εκλογής νέου προέδρου με ένα υποψήφιο, τον κ. Βενιζέλο. Ή, με περισσότερους των δύο υποψηφίους χωρίς ανάμεσα σε αυτούς να είναι ο Γιώργος Παπανδρέου. Το κλίμα που δημιουργήθηκε μεταξύ των βουλευτών, που ένιωσαν αν μη τι άλλο τεράστια αμηχανία στο άκουσμα της πρότασης Παπανδρέου για επαναβεβαίωση της εμπιστοσύνης στο πρόσωπό του από το Σώμα, ήταν κακό. Δεν περίμεναν, κυρίως εκείνοι που δεν είναι «ταγμένοι» φανατικά υπέρ της μιας ή της άλλης υποψηφιότητας, ότι θα βρίσκονταν μπροστά σε ένα τέτοιο δίλημμα που υπονομεύει την εγκυρότητα και τον ρόλο των διαδικασιών που θα ακολουθηθούν για την εκλογή προέδρου.

Η ζωντανή μετάδοση της συνεδρίασης από την τηλεόραση έδωσε σε όλο τον κόσμο την ευκαιρία να δει πόσο θορυβημένοι ήταν οι βουλευτές, αμήχανοι, εκνευρισμένοι. Και πόσοι από αυτούς είχαν σηκωθεί από τα έδρανά τους, περπατούσαν και αποχωρούσαν από την αίθουσα. Αν τελικώς γινόταν η ψηφοφορία (ο προεδρεύων Δημήτρης Ρέππας είχε αρχικά ζητήσει «να έρθει μία κάλπη» για να γίνει η διαδικασία που ζήτησε ο Γ. Α. Παπανδρέου, για να αλλάξει γνώμη στη συνέχεια και να ακολουθήσει την πρόταση Κακλαμάνη), είναι πολύ πιθανό να είχαν μείνει στην αίθουσα να ψηφίσουν οι μισοί βουλευτές. Κάτι που θα ήταν ευθύ πλήγμα για το κύρος του Γιώργου Παπανδρέου αλλά και για την εικόνα του ΠΑΣΟΚ συνολικά.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, γεννιέται το εύλογο ερώτημα: πώς μπορεί να πάει το ΠΑΣΟΚ αξιόπιστα και συντεταγμένα στις διαδικασίες του Νοεμβρίου; Μήπως πρέπει να επιταχυνθούν οι εξελίξεις, προκειμένου να μη διασύρεται τόσο και έτσι ένα μεγάλο κόμμα;