Τα διλήμματα του κ. Καραμανλή

Σύμφωνα με δημοσίευμα των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» (12.3.07) οι Ιταλία, Τουρκία και Ελλάδα θα ήταν σκόπιμο και επιβεβλημένο να μετάσχουν στο προτεινόμενο αμερικανικό σχέδιον αντιπυραυλικής αμύνης, κατά πιθανών πυρηνικών επιθέσεων του… Ιράν!

Κατά τον γενικό γραμματέα του ΝΑΤΟ Γιαπ ντε Χουπ Σέφερ, η συμμαχία κινδυνεύει να χωρισθή στις χώρες που θα καλύπτονται από την αντιπυραυλική ασπίδα των Ηνωμένων Πολιτειών και εκείνες που θα μείνουν απροστάτευτες εις έναν ενδεχόμενο πυρηνικό εκβιασμόν από τριτοκοσμικές χώρες.

Το Ιράν μπορεί ν’ αποκτήσει μέχρις του έτους 2015 διηπειρωτικούς πυραύλους και συνεπώς θα πρέπει μέχρις του 2011 να έχουν εγκατασταθή συστοιχίες αντιπυραύλων, στην Πολωνία και ένα ισχυρό ραντάρ στην Τσεχία για την ανάσχεσί των. Το πρόγραμμα θα κοστίσει 10 δισ. δολλάρια και θα καλύπτει όλη την Ευρώπη, πλήν της νοτίου, που θα χρειασθή ένα βραχυτέρας ακτίνος σύστημα λόγω της γειτνιάσεως με τους Πέρσες.

Στην πρώτη φάση, η αμερικανική αντιπυραυλική ασπίδα θα καλύπτει στρατιωτικούς σχηματισμούς και μόνον κατά την δευτέραν, αστικούς πληθυσμούς. Εν συνεχεία τα δύο συστήματα θα συνδυασθούν, αλλά βασική επιδίωξις είναι η προστασία των Ηνωμένων Πολιτειών από ένα αιφνίδιο πυρηνικό κτύπημα οθενδήποτε προερχόμενον.

Εδώ όμως ανακύπτουν οι πρώτες δυσκολίες: Ωρισμένες Ευρωπαϊκές χώρες φρονούν ότι το αντιπυραυλικό σύστημα ανταγωνίζεται τους Ρώσους και ημπορεί να προκαλέσει επανάληψι των πυρηνικών εξοπλισμών. Ο απερχόμενος γάλλος Πρόεδρος Ζακ Σιράκ υπεστήριξεν ότι η αμερικανική πρωτοβουλία κινδυνεύει να επαναφέρει στην Ευρώπη τις εντάσεις του Ψυχρού Πολέμου και ο ρώσος Πρόεδρος Πούτιν διαμαρτύρεται ότι το πρόγραμμα στρέφεται εναντίον του και θα τον αναγκάσει ν’ αλλάξει το αμυντικό δόγμα της Ρωσίας. Άλλοι πάλι θεωρούν το αντιπυραυλικό σύστημα πολυέξοδο, ευάλωτο και πολιτικώς απρόσφορον.

Δια τα καθ’ ημάς: ΝΑΤΟϊκοί παράγοντες ανέφεραν ότι όσον αφορά την νοτιανατολική πτέρυγα της συμμαχίας, αρκούν μερικές συστοιχίες πυραύλων «Πάτριοτ» και το φερόμενο επί πολεμικών πλοίων ραντάρ ΑΙΓΙΣ, που θα μπορούσαν να ενταχθούν στο περιορισμένο ευρωπαϊκό αντιπυραυλικό σύστημα και ν’ αποτελέσουν έναν φραγμόν εγκαίρου προειδοποιήσεως.

Εντεύθεν, η ελληνική κυβέρνησι ευρίσκεται μεταξύ σφύρας και άκμωνος:

– Εάν δεχθή την εγκατάστασι του αμερικανικής εμπνεύσεως αντιπυραυλικού συστήματος στα εδάφη και στις θάλασσες της χώρας θα προκαλέσει την μήνιν του ρώσου Προέδρου Πούτιν, που αντιτίθεται στα σχέδια του ΝΑΤΟ και προσπαθεί να σαγηνεύσει την Ελλάδα με πετρελαϊκούς αγωγούς, φυσικά αέρια, επενδύσεις κ.λπ.

– Εάν η Ελλάς απορρίψει την αμερικανονατοϊκή πρότασι, πιθανόν να υπερκερασθή από την Τουρκίαν, όποτε επαναλαμβάνονται οι δυσμενείς παρενέργειες του 1974, όταν η χώρα μας απεσύρθη του ΝΑΤΟ εν συνεχεία της τουρκικής εισβολής στην Κύπρον, που άφησε τους πασάδες της Αγκύρας ν’ αλωνίζουν στο Αιγαίον μέχρις σήμερον.

Οι τυχόν ελληνικές επιφυλάξεις θα συγκεντρώσουν την επιδοκιμασία της αριστεράς κι όχι μόνον. Θα καταστούν όμως οξύμωρες εάν ενδεχομένως ο κύπριος Πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος, που έχει συνηθίσει να αιφνιδιάζει την κυβέρνηση των Αθηνών και ν’ αποφεύγει τα λάθη του Μακαρίου, δεχθή να συμμετάσχη στην αμερικανική αντιπυραυλική ασπίδα – πράγμα όχι απίθανον δεδομένου ότι το έδαφος της Κύπρου είναι ιδεώδες δι’ ένα ραντάρ που θα σαρώνει στα βάθη της Ασίας.

Τελικώς, εάν η Τουρκία μετάσχη του αμερικανικού σχεδίου – όπερ λίαν πιθανόν- η Ελλάς δεν έχει άλλην επιλογή από την αποδοχήν εγκαταστάσεως της ασπίδος και στα εδάφη και χωρικά της ύδατα. Των 12 μιλίων, βεβαίως, χάριν αποτελεσματικότητος της ασπίδος.

Θα πρέπει όθεν να παιχθή ένα γερό διπλωματικό παιχνίδι όπου με την απειλή της ετέρας επιλογής, ν’ αποσπασθούν σοβαρά, αυτή την φοράν, ανταλλάγματα από τις Ηνωμένες Πολιτείες και το συνήθως μισελληνικό ΝΑΤΟ και να μην επιτραπή νέον τουρκικό μονοπώλιον στο Αιγαίον.

Το έτερον παρεμφερές δίλημμα είναι η υλοποίησι της διακρατικής συμφωνίας μεταξύ Ρωσικής Ομοσπονδίας, Βουλγαρίας και Ελλάδος, δια την κατασκευή του πετρελαιαγωγού Πύργου Βουλγαρίας (Μπουργκάς) – Αλεξανδρουπόλεως που υπεγράφη την περασμένη Πέμπτη (15.3.07) στην Αθήνα. Εάν «το 2009» υλοποιηθή η συμφωνία, ποίος θα καταβάλη τις δαπάνες κατασκευής, ύψους ενός δισ. δολλαρίων και ποίος θ’ αναλάβη την διαχείρησι του αγωγού επιφορτιζόμενος το λειτουργικό κόστος, που επιβαρύνει με 6 δολλάρια το μεταφερόμενο βαρέλι πετρελαίου; Όσον χαμηλοτέρα είναι η τιμή του πετρελαίου στην διεθνή αγορά τόσο μεγαλυτέρα θα είναι η επιδότησι του αγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρουπόλεως και όσον υψηλοτέρα, τόσο μεγαλύτερον το διαφυγόν κέρδος από την χρησιμοποίησι άλλων αγωγών.

Οι κυβερνήσεις πιθανόν να μην λογαριάζουν το κόστος αυτό αλλά οι εταιρείες που θ’ αναλάβουν την εκμετάλλευσι του αγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρουπόλεως δεν μπορούν να κάνουν ζημίες ούτε να επιδοτούνται αενάως. Τελικώς ο φορολογούμενος θα κληθή να πληρώσει τις ζημίες. Οι αποφάσεις όμως θα πρέπει να ληφθούν τώρα για να μην γεννηθή ένας νέος «λευκός ελέφας». Όπως είπεν και ο Πρόεδρος Πούτιν «εμείς κατασκευάζομε σ’ έναν χρόνο 600 χιλιόμετρα πετρελαιαγωγού στα κρύα εδάφη της Σιβηρίας και εδώ επί 15 έτη δεν μπορείτε ούτε 277 χλμ. αγωγού (σ.σ.: όση η απόσταση Πύργου-Αλεξανδρουπόλεως) να φτιάξετε»…

-Ναι, αλλ’ εδώ είναι Βαλκάνια!

www.ccollmer.com


Σχολιάστε εδώ