Οι πολιτικές «κουκούλες»

Ποιο είναι, άραγε, το «έδαφος» που γεννά αυτά τα έντονα κοινωνικοπολιτικά χαρακτηριστικά σ’ αυτού του τύπου τις συγκρούσεις; Και σε ένα δεύτερο επίπεδο, ποιες κομματικο-πολιτικές στρατηγικές και ποιες σκοπιμότητες εξυπηρετούνται από τις τυφλές συγκρούσεις, τις ρήξεις, τις καταστροφές;

Ασφαλώς υπάρχει ένα ιστορικό -κοινωνικό υπόβαθρο μέσα από το οποίο αναδύονται αυτές οι εντάσεις. Παρόμοια φαινόμενα και σε μεγαλύτερη μάλιστα έκταση και ένταση, παρατηρήθηκαν στη Γαλλία, αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, στον ένα ή στον άλλο βαθμό.

Είναι πράγματι γεγονός ότι, στη χώρα μας τουλάχιστον, για πρώτη φορά η νέα γενιά βιώνει ένα νέο κοινωνικοοικονομικό περιβάλλον που χαρακτηρίζεται από το καθεστώς μιας γενικευμένης ανασφάλειας. Το φάσμα της ανεργίας ή μιας προσωρινής εργασίας – απασχόλησης, το αβέβαιο μέλλον (κοινωνική ασφάλιση, σύνταξη) αποτελούν πλέον παραμέτρους που θα καθορίσουν την πορεία ζωής των νέων ανθρώπων.

Η κατάσταση αυτή επιδεινώνεται από την πτώση των αξιών, την ακύρωση των κανόνων, τη γενικευμένη ανομία, τη διαφθορά, την απάθεια και την ανικανότητα που επιδεικνύει η πολιτική εξουσία στην αντιμετώπιση των κρίσιμων προβλημάτων. Οι νέοι νοιώθουν ότι βαδίζουν σε «ολισθηρό έδαφος», ότι κόβεται το νήμα της ασφάλειας και της σταθερής προοπτικής που οδηγούσε από το παρόν στο μέλλον.

Όταν οι ίδιοι οι βασικοί φορείς κοινωνικοποίησης των νέων ανθρώπων, η οικογένεια και το σχολείο, βιώνουν τη δική τους εσωτερική κρίση αξιών και λειτουργιών τότε δεν πρέπει να παραξενευόμαστε για το χάσμα της διαδοχής των γενεών που μπορεί να οδηγεί είτε σε μη ελεγχόμενες αντιδράσεις είτε στον συμβιβασμό και στον κομφορμισμό είτε ακόμα και στην πλήρη απάθεια…

Πώς αντιμετωπίζει το φαινόμενο αυτό μια ώριμη κοινωνία, οι κοινωνικοί και πολιτικοί φορείς, ο «χώρος» της διανόησης και της επιστήμης; Επιδιώκουν, άραγε, να γεφυρώσουν τα χάσματα και να αμβλύνουν τις αντιθέσεις ή μήπως, ορισμένοι από αυτούς, καλλιεργούν τις εντάσεις και τις ρήξεις προκειμένου να αποκομίσουν πρόσκαιρα οφέλη και να αναπαράγουν τις δομές εξουσίας και τις σχέσεις των συμφερόντων τους;

Ποιοι, τελικά, παίζουν το δικό τους πολιτικό «παιγνίδι» μέσα από τη δράση των κουκουλοφόρων, τις ανοικτές συγκρούσεις, τις βεβηλώσεις των συμβόλων;

Είναι γεγονός ότι το πανεπιστήμιο υπήρξε ένα προπύργιο αντίστασης κατά της δικτατορίας. Μεταπολιτευτικά διαμορφώθηκε σε θεσμικό και πολιτικοϊδεολογικό πεδίο κυριαρχίας της Αριστεράς, η οποία με το πέρασμα των χρόνων, συγκρότησε ισχυρές εξουσιαστικές δομές στο εσωτερικό των πανεπιστημίων, τόσο σε επίπεδο φοιτητικών παρατάξεων όσο και σε επίπεδο καθηγητικού προσωπικού, πλην ορατών εξαιρέσεων (π.χ. Ιατρική και Νομική Σχολή που αρνήθηκαν για μια ολόκληρη δεκαετία να εφαρμόσουν τον νόμο-πλαίσιο του 1982).

Σήμερα αυτές οι πολιτικοκοινωνικές «μορφές» εξουσίας στο «εσωτερικό» των πανεπιστημίων, «μορφές» που μετασχηματίσθηκαν και απαξιώθηκαν σταδιακά με το πέρασμα των χρόνων -όπως άλλωστε συμβαίνει με κάθε εξουσιαστική δομή που αναπαράγεται μέσω συμβιβασμών, συναλλαγών και υιοθέτησης πολιτικών εκφυλιστικών πρακτικών- δίνουν τη μάχη της επιβίωσής τους.

Μετέτρεψαν για τον λόγο αυτόν τις δίκαιες μαζικές – συλλογικές αντιδράσεις απέναντι στο κύμα της εισόδου των μηχανισμών της αγοράς και του ιδιωτικού κέρδους σε πρακτικές και μηχανισμούς σύγκρουσης χωρίς όρια. Αρνήθηκαν να καταθέσουν προτάσεις για τους αναγκαίους μετασχηματισμούς στα πανεπιστήμια και απαξιώνουν στην πράξη το δημόσιο αγαθό της Εκπαίδευσης και της επιστημονικής γνώσης με το οιωνεί κλείσιμο των πανεπιστημίων.

Αυτές οι μορφές εξουσίας που εκφράζονται από την ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ συνδέονται άμεσα με εμφανείς κομματικές σκοπιμότητες, όπως αυτές εκφράζονται από το ΚΚΕ και τον ΣΥΝ. Οι συγκρούσεις και ρήξεις, οι συλλήψεις, τα επεισόδια, οι καταστροφές, οι αγριότητες των ΜΑΤ, οι δηλώσεις του κ. Πολύδωρα αποτελούν γι’ αυτούς την «πρώτη ύλη» αναπαραγωγής της έντασης και των συγκρούσεων που -όπως νομίζουν τα κόμματα αυτά- συσπειρώνουν τους οπαδούς τους και τα αναδεικνύουν σε πρωταγωνιστές της πολιτικής σκηνής…

Από τη δική της πλευρά η κυβερνητική παράταξη επιδιώκει να επωφεληθεί από την ένταση. Πιστεύει ότι το πεδίο της σύγκρουσης και της ανασφάλειας ενεργοποιεί τα συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνικής πλειοψηφίας και οδηγεί στην αποδοχή αυταρχικών μέτρων, κάτω από την προμετωπίδα του «δίπολου» «ΝΟΜΟΣ και ΤΑΞΗ»… Όσο για το ΠΑΣΟΚ τελεί σε μόνιμη πολιτική «αφωνία», θυμίζοντας τον σκεπτόμενο του Ρόντεν.

Ποιοι κρύβονται κάτω από τις κουκούλες; Είναι ασφαλώς μια μερίδα «ντεσπεράντος» που μέσα από τη σύγκρουση επιχειρούν να δώσουν τη δική τους απάντηση, να αποκτήσουν μια δική τους προσωπικότητα, που δεν μπορούν να τη διαμορφώσουν μέσα στο υπάρχον θεσμικό πλαίσιο… Μαζί με αυτούς όμως υπάρχουν και εγκληματικά -περιθωριακά στοιχεία, αλλά και «εντεταλμένοι» των υπηρεσιών ασφαλείας που διεκπεραιώνουν τον δικό τους ρόλο…

Μεγαλύτερη σημασία έχει όμως ποιοι φορούν τις «πολιτικές κουκούλες»… Δηλαδή ποιοι νομίζουν ότι μπορούν να προωθούν τις πολιτικές τους σκοπιμότητες και τα συμφέροντα τους μέσα από το κλίμα της σύγκρουσης, των καταστροφών, της ανασφάλειας…

Γιατί αυτές οι «κουκούλες» του πολιτικού κυνισμού και της υποκρισίας είναι ασφαλώς πιο επικίνδυνες από τις κουκούλες κάποιων ανεύθυνων νέων που δεν συνειδητοποιούν ότι καίγοντας τη σημαία καταστρέφουν τη δική τους ψυχή, τη δική τους αξιοπρέπεια, τη δική τους προσωπικότητα, κι όχι κάποιο σύμβολο εξουσίας…


Σχολιάστε εδώ