Ελλάς: ο «νταβατζής» της Τουρκίας στην Ευρώπη;
Α1) Την 8η Νοεμβρίου η Commission της Ε.Ε. θα προχωρήσει στην αξιολόγηση της Τουρκίας ως υποψηφίου μέλους της Ε.Ε. ενώ μέχρι το τέλος Δεκεμβρίου του 2006, το Συμβούλιο Κορυφής της Ε.Ε. θα «κλείσει» προς το παρόν την πιο πάνω διαδικασία. Εν τω μεταξύ οι διαβουλεύσεις, οι αξιολογήσεις και οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα στους ενδιαφερομένους -για να βρεθεί συμβιβαστική λύση- συνεχίζονται, ενώ όλοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι η Τουρκία όχι μόνο δεν προχωρεί προς τα μπρος, προς την Ευρώπη αλλά συνεχώς πάει πίσω προς την Ασία.
Γι’ αυτό όλα όσα μεσολαβούν αποτελούν προσχήματα, αφού η Ε.Ε. έχει υποκύψει στην αγγλοαμερικανική πίεση προκειμένου να μην «εκτροχιαστεί» το τρένο της Τουρκίας και να μη συγκρουστεί τώρα με το τρένο της Ευρώπης.
Α2) Το άτυπο Συμβούλιο Κορυφής στο Ελσίνκι της 20ής Οκτωβρίου 2006 έδωσε την ευκαιρία στον Πρωθυπουργό της Ελλάδος να συναντηθεί με τον Πρόεδρο της Κύπρου και να ανταλλάξουν σκέψεις για τις «θέσεις και τη στάση» των δύο χωρών απέναντι στην υποψηφιότητα της Τουρκίας στην Ε.Ε., κατά τις πιο πάνω κρίσιμες, μελλοντικές συναντήσεις των οργάνων της Ε.Ε.
Το τι διημείφθη ανάμεσα στους δύο προέδρους της Ελληνικής Κυβερνήσεως και της Κυπριακής Δημοκρατίας (Καραμανλή – Παπαδόπουλο) δεν είναι αυτή τη στιγμή -που γράφεται αυτό το σημείωμα- γνωστό και έτσι δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε ποια ακριβώς θα είναι η τελική στάση των δύο κρατών-μελών της Ε.Ε. – Ελλάδος και Κύπρου – τον Δεκέμβριο 2006 απέναντι στις προτάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην προσεχή δοκιμασία της τουρκικής υποψηφιότητας. Όμως είναι ήδη αρκετά γνωστά αφενός μεν πολλά από τα σημεία της υπό διαμόρφωση στάσεως των κυρίων παραγόντων της Ε.Ε. και αφετέρου η διαφαινόμενη στάση Ελλάδος και Κύπρου απέναντι σε αυτά. Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις η Ελλάς δέχεται τον συμβιβασμό, ενώ η Κύπρος δεν συμφωνεί.
Β1) Γιʼ αυτό δικαιούμαι να υποθέσω ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η Φινλανδική Προεδρία -που πρώτοι μίλησαν για τη «Σύγκρουση των Τρένων Ε.Ε. και Τουρκίας» τον προσεχή Δεκέμβρη- με βάση όσα τώρα προτείνουν επιχειρούν να αλλάξουν την τροχιά των δύο συρμών κατά τρόπο όμως που όχι μόνο αποφεύγει τη σύγκρουση των τρένων αλλά τελικά προκαλεί τον «εκτροχιασμό» του Ευρωπαϊκού Τρένου από τη γραμμή του κοινοτικού κεκτημένου και του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Έτσι το κοινοτικό κεκτημένο προς το παρόν «εκτροχιάζεται» και ο τουρκικός συρμός «περνά».
Β2) Ήδη οι παράγοντες των Ευρωπαϊκών οργάνων (Όλι Ρεν και Ευρωπαϊκή Επιτροπή) κινούνται στη λογική του Αγγλοαμερικανικού Σχεδίου, έστω και αν κάνουν τους ανήξερους -τόσο αυτοί όσο και οι Αγγλοαμερικανοί- που διά του κ. Τόμ Κέισι, επισήμου εκπροσώπου του State Department, καμώνονται πως αγνοούν τα διαδραματιζόμενα εις την Ευρώπη και γι’ αυτό δηλώνουν «ότι δεν είναι ενήμεροι για οποιοδήποτε συγκεκριμένο σχέδιο -ούτε αμερικανικό- αφορά το θέμα». Όμως τα γεγονότα είναι αμείλικτα και επιμαρτυρούν για τα αντίθετα αφού η τελευταία Φινλανδική φόρμουλα για να ξεπεραστεί η κρίση στις σχέσεις Τουρκίας – Κύπρου και κατ’ επέκταση Τουρκίας – Ε.Ε. φροντίζει πώς κάτω από ένα επίχρισμα «συμβιβασμού», που «κάτι δίνει σε όλους» να μη θιγεί η ουσία των Τουρκικών αξιώσεων και των Κυπριακών ενστάσεων, λόγω της μη αναγνωρίσεως από την Τουρκία της κρατικής «Κυπριακής Υπόστασης» ως ευρωπαϊκού Κράτους-Μέλους. Συνεπώς, αποδέχεται τις τουρκικές προκλήσεις, που δεν αναγνωρίζουν την Κύπρο σαν Κράτος-Μέλος. Αυτό λίγο-πολύ θα είναι η ουσία της αμέσως προσεχούς ευρωπαϊκής στάσεως.
Γ1) Γι’ αυτό νομίζω ότι το κρίσιμο πια ερώτημα αυτή τη στιγμή μετακινείται από τα κεντρικά όργανα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής προς την Ελλάδα και την Κύπρο για τις οποίες όλοι ρωτούμε και διερωτώμεθα τι τελικά θα αποφασίσουν. Τι δηλαδή τελικά θα κάνουν: Θα πουν ΝΑΙ, θα πουν ΟΧΙ ή κάτι τρίτο και τότε ΠΟΙΟ; Και ακόμη ένα δεύτερο ερώτημα: Θα βγουν και οι ΔΥΟ μαζί (Ελλάς και Κύπρος) με ΚΟΙΝΗ ΣΤΑΣΗ ή αλλιώτικα η ΚΑΘΕΜΙΑ χώρια από την άλλη;
Δεν είναι βέβαια ακόμη γνωστό -ενώ εξακολουθεί να «παίζεται» το παιχνίδι των διαπραγματεύσεων- ποιες μπορεί να είναι οι απαντήσεις στα πιο πάνω ερωτήματα. Όμως ανεξάρτητα από τις τελικές απαντήσεις που θα υπάρξουν θα ήθελα να διατυπώσω τις σκέψεις -του συντριπτικά μεγαλύτερου μέρους- των απλών Ελλήνων πάνω σε κάθε παρόμοιο θέμα. Μετά όσα καταπληκτικά εξακολουθούν να αξιώνουν «χωρίς απάντηση» οι Τούρκοι στην Ευρώπη και στον Ελληνισμό της Μητροπολιτικής Ελλάδας και της Κύπρου, μπορεί να συγχωρηθεί μια παρόμοια Ελληνική και Ευρωπαϊκή στάση;
Και όλα αυτά, σε σχέση με την Ελλάδα γιατί η τελευταία, εγκλωβισμένη στην θεωρία ότι δήθεν η Τουρκία στην Ευρώπη συμφέρει τον Ελληνισμό, αφήνει απροστάτευτα και ορφανά τα κάθε φορά ελληνικά και κυπριακά συμφέροντα απέναντι στην Τουρκική επιθετικότητα έστω και αν αυτό σε τελευταία ανάλυση υπονομεύει την ελληνική παρουσία στην περιοχή, την Ευρώπη και τον Κόσμο.
Γ2) Μετά τα πιο πάνω το ερώτημα που κυριαρχεί, σε σχέση με την προσεχή διαπραγμάτευση της ένταξης της Τουρκίας στην Ευρώπη είναι: Είναι δυνατόν σε ένα τέτοιο θέμα, όπου αμφισβητείται η υπόσταση της Κύπρου -προκειμένου να απειληθεί εις το μέλλον από καλύτερες για την Τουρκία θέσεις -και ενώ ολόκληρη η Ευρώπη συμπαρατάσσεται με τις Κυπριακές θέσεις η Ελλάδα -και η Κύπρος;- να παριστάνουν τους «ευδαίμονες και άνετους Ευρωπαίους οικοδεσπότες», προκειμένου τελικά η Τουρκία να μην έχει εμπόδια στην είσοδό της στην Ευρώπη και έτσι τάχα η Ελλάς και η Κύπρος εξασφαλίζουν μεγαλύτερη ασφάλεια και ευημερία για τα ελληνικά και κυπριακά συμφέροντα;
Με άλλα λόγια -σε γλώσσα Κώστα Καραμανλή- η Ελλάδα θα παραστήσει άλλη μια φορά τον «νταβατζή» της Τουρκίας στην Ευρώπη ακόμη και αν αυτό σημαίνει «Ελληνικό Χαρακίρι» και «Εκτροχιασμό» του τρένου της Ευρώπης;