Εραστής της «Εποχής των Εργολάβων»

«Eκ των ολίγων τα οποία λέγω, κρίνατε εκείνα τα οποία δεν λέγω»… Στην ανατολίτικη αυτή τακτική του Ρεΐζ Εφέντη Αλή Βεντερλή, της εποχής του σουλτάνου Μαχμούτ του Δ΄, καταφεύγει ουχί σπανίως ο υπουργός Περιβάλλοντος, οσάκις λαμβάνει ή ανακοινώνει αμφιλεγόμενες ενέργειες και αποφάσεις των οποίων οι επιπτώσεις, πέραν του παρόντος, θα βαρύνουν και στη μελλοντική πορεία της χώρας!

Η «εκτροπή του Αχελώου», το προσφιλές θέμα του θεσσαλάρχη πολιτευόμενου κ. Γ. Σουφλιά, ο οποίος διακινούμενος σε ένα κλίμα περίεργης ασυλίας και επωφελούμενος ενδεχομένως, λόγω προϊστορίας, της ανοχής του πρωθυπουργού, συμπεριφέρεται ως μέλος του αρχαίου Αιγυπτιακού Ιερατείου, κάτοχος της «μίας και μοναδικής αλήθειας» και πέραν αυτής «γαία πυρί μειχθήτω»!

Η νομιμότητα, όπως απορρέει από τις σχετικές περί Αχελώου αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας, περιφρονείται. Στη δημοκρατική νομιμότητα αντιπαρατίθεται η αλαζονεία!

Ο κ. Σουφλιάς ίσως δεν είναι και το «ελκυστικότερο δείγμα» προς ευδοκίμηση της στροφής του κ. Καραμανλή προς τον μεσαίο χώρο ο οποίος πολιτικός χώρος παραμένει αρκούντως ευαίσθητος και βεβαίως απορριπτικός προθέσεων και τάσεων ενάσκησης αυταρχικής εξουσίας!
Παράλληλα η πολιτική συμπεριφορά του υπουργού Περιβάλλοντος παραπέμπει στην αλήστου μνήμης «Εποχή των Εργολάβων», των δεκαετιών ’50 και ’60 του προηγούμενου αιώνα, της περιβόητης αντιπαροχής, της «αισθητικής» του Μπρούκλιν και του βιασμού του Ωραίου, το εφιαλτικό επακόλουθο της οποίας βιώνουν σήμερα οι Νεοέλληνες και εσαεί θα ταλανίζονται οι επερχόμενες γενεές.

Εραστής αυτής της «Εποχής των Εργολάβων» ο κ. Σουφλιάς; Θα εγερθεί του τάφου ο μέγας Ν. Εγγονόπουλος και θα ανακράξει και πάλι per terra per mare: «φτάνει πια τις πόλεις να χτίζουν εργολάβοι και όχι πολεοδόμοι. Φτάνει πια οι κάθε λογής τεχνοκράτες να είναι άμοιροι Αισθητικής και στα μεγάλα τεχνικά έργα να επικυριαρχεί η σκοπιμότητα, ο πρόσκαιρος ωφελιμισμός, η μανία της άκρατης κερδοσκοπίας των εργολάβων, η αποσύνδεσή τους από την Ιστορία, την ψυχολογία, την κοινωνιολογία, την επιστήμη του Περιβάλλοντος. Φτάνει πια…»!

Ίσως ο κ. Σουφλιάς ως φοιτητής του Πολυτεχνείου δεν ευτύχησε να εντρυφήσει στις Διδαχές των Μεγάλων Δασκάλων του Ιδρύματος, Νικόλαου Κιτσίκη, Αθανάσιου Ρουσσόπουλου και κυρίως του Αβροτέλη Ελευθερόπουλου, ότι τα τεχνικά έργα δεν κατασκευάζονται για να ικανοποιούν μόνο τις υλικές ανάγκες της κοινωνίας, «αλλά σ’ αυτά δέον να ενυπάρχει το Ωραίο το οποίο και πρέπει να καθορίζεται σε σχέση με τις συγκινήσεις που προκαλεί στον άνθρωπο και συνδέεται με αξίες που συγκινούν τον άνθρωπο.

Στα τεχνικά έργα (σ.σ. όρα εκτροπή Αχελώου) χωρίς να απορρίπτεται το ωφέλιμο, το πρακτικά χρήσιμο, επ’ ουδενί λόγο όμως, παρακάμπτεται η Ομορφιά, που είναι μια αξιολογική όψη της πραγματικότητας. Η Ομορφιά είναι η πιο βασική αισθητική κατηγορία όπως είναι η αρετή για την Ηθική και η αλήθεια για τη Γνωσιολογία…».

Οι Διδαχές των Δασκάλων, άραγε, αντανακλώνται στην Αισθητική, στις πανάκριβες από πλευράς κόστους σήραγγες της Κακιάς Σκάλας που εγκαινίασε προσφάτως ο κ. Σουφλιάς και δίδουν την όψη «βακούφικων», μοναστηριακών εγκαταλειμμένων κτιρίων, πριν καν δοθούν προς χρήση στον ιδιοκτήτη τους, το κοινωνικό σύνολο, σε σύγκριση με τις αντίστοιχες της Αττικής Οδού;

Αναλυτές της πολιτικής συμπεριφοράς «α λα Αλή Βεντερλή» την οποία μετέρχεται ο υπουργός Περιβάλλοντος διαβλέπουν σ’ αυτήν ψυχολογικούς απόηχους για την πολιτική τύχη που δεν δείχθηκε φιλική στον ορείτη κ. Σουφλιά κατά τον αγώνα και την αγωνία του να ηγηθεί του συντηρητικού χώρου.

Οι ίδιοι αναλυτές, μάλιστα, παραπέμπουν προς κατανόηση του «φαινομένου Σουφλιά» στις σκιαγραφίες του εθνικού μας ιστορικού, Κ. Παπαρρηγόπουλου, για τους πρωταγωνιστές και δευτεραγωνιστές στο ιστορικό γίγνεσθαι.

«Ψυχρογραφεί» ο Παπαρρηγόπουλος πολιτική και στρατιωτική προσωπικότητα της εποχής του:

«…Ήτο εκ των ανθρώπων εκείνων οίτινες χρήσιμοι όντες δευτεραγωνισταί, ιλιγγιώσιν επί της υπερτάτης βαθμίδος και εν τούτοις μη καταμετρούντες τας ιδίας δυνάμεις (επιδιώκουν να ανέλθουν) εις αυτήν… Εν άλλαις λέξεσιν έχουσι πλείονα φιλοδοξίαν ή αξίαν πραγματικήν, πλείονα πόθον να καταλάβωσιν την αρχήν ή ικανότητα να την διεξαγάγωσι και ευκόλως μεν ελπίζοντες, ευκολώτερον δε απελπιζόμενοι, φέρουσιν επί του μετώπου αυτών την πεπρωμένην σφραγίδα της αποτυχίας…».

Είναι αμφίβολο, όμως, αν οι καιροί αντιγράφουν αλλήλους και αν η Ιστορία κατά την απόφανση του Καρόλου Μαρξ «μία φορά επαναλαμβάνεται ως τραγωδία και την άλλη ως φάρσα…».


Σχολιάστε εδώ