Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι…

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης επιδιώκει την «πολιτική μοναξιά» και την «καινοτομία» στη διατύπωση πολιτικών θέσεων, διακινούμενος στην ευθεία της φιλοσοφικής αντίληψης, «Εν το παν»…

Κατ’ αντίθεση των διδαχών του μεγάλου προγόνου του, του Ελευθερίου Βενιζέλου, (στα κόμματα δημοκρατικών αρχών υπάρχει ελευθερία στη γνώμη και πειθαρχία στην απόφαση…), κατά κανόνα η πληθωρική προσωπικότητα του επίτιμου προέδρου της Νέας Δημοκρατίας τον ώθησε στην αντίληψη της ταύτισης του εαυτού του με το κόμμα του οποίου ήταν μέλος και στέλεχος και επομένως οι πολιτικές θέσεις του αποτελούσαν και την «αυθεντική και αναντίρρητη» γραμμή πλεύσης…

Η καταγραφή των γεγονότων, όμως, προβάλλει τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη να ενδύεται το «αντί» και ουσία και πράξη να αμφισβητεί -οι πολιτικοί αντίπαλοι του επίτιμου προέδρου της ΝΔ ομιλούν για συνωμοσίες… Και εν αρχή ην ο Σοφοκλής Βενιζέλος. Ο νεαρός τότε -τέλη της δεκαετίας του ’40 του προηγούμενου αιώνα- πολιτευτής των Χανίων ηγήθη υπόγειων και υπέργειων προσπαθειών για την ανατροπή της τότε ηγεσίας του κόμματος των Φιλελευθέρων.

Η δυναμική πρωθυπουργία του φιλελεύθερου Θεμιστοκλή Σοφούλη δεν άφηνε περιθώρια για «πολιτικούς πειραματισμούς» και ασκήσεις κατάκτησης ηγετικού ρόλου…

Ο «μαύρος καβαλάρης», ο Νικόλαος Πλαστήρας, των αρχών της δεκαετίας του 1950, αν και σε προχωρημένη ηλικία, οραματίζεται μια προχωρημένη Κοινωνική Δημοκρατία για τη ρημαγμένη Ελλάδα της οποίας με τον πολιτικό σχηματισμό της ΕΠΕΚ (Εθνική Προοδευτική Ένωση Κέντρου) επιδιώκει την οικονομική ανασυγκρότηση.

Ο νεαρός τότε πολιτευτής των Χανίων αδυνατεί να συγχρονίσει τα πολιτικά βήματά του με τον αρχηγό, άλλωστε στον ουρανό της ΕΠΕΚ λάμπει ο αστερισμός του Γεωργίου Καρτάλη!

Στο διαρκώς συρρικνούμενο κόμμα των Φιλελευθέρων οι συναρχηγοί Σοφοκλής Βενιζέλος και Γεώργιος Παπανδρέου αδυνατούν να διαχειριστούν την «τρέλα για τρεις»…

Στον φρυγικό σκούφο, το έμβλημα του κόμματος, τον γνωστό «σκούφο της Δημοκρατίας», ο επαρχιώτης πολιτευτής Κ. Μητσοτάκης αντιλαμβάνεται ότι δεν χωρεί και η δική του κεφαλή. Τα «υπόγεια ρεύματα» τον συνεπαίρνουν και μετ’ ολίγον αναζητεί την πολιτική ευδοκίμησή του στην «Κίνηση των Δέκα», στην οποία συνυπάρχουν οι «αποστάτες» της ΕΡΕ του Κ. Καραμανλή του πρεσβυτέρου (Γ. Ράλλης, Π. Παπαληγούρας, Α. Αποστολίδης κ.λπ.) και ένιοι του κόμματος των Φιλελευθέρων (Κ. Μητσοτάκης, Γ. Αθανασιάδης – Νόβας, Γ. Μαύρος κ.λπ.)…

Το άστρο του σερραίου πολιτικού επισκιάζει το πυγολαμπές του Κ. Μητσοτάκη των αρχών της δεκαετίας του 1960 και ο πολιτευτής των Χανίων καταφεύγει στην τακτική και πάλι του «αντί»… Αντι-Καραμανλής, πλέον, σε όλη τη διάρκεια του Ανένδοτου Αγώνα του Γεωργίου Παπανδρέου.

Όμως, ο «Γέρος της Δημοκρατίας» με την κάθοδο του Ανδρέα στην πολιτική (εκλογές του 1963), πλέον δεν αποφαίνεται «σαν μπαίνει ο Κώστας (Μητσοτάκης) στην αίθουσα η Βουλή γεμίζει αρχηγό…» και φαίνεται στα μάτια του πολιτευτή των Χανίων το «δαχτυλίδι της διαδοχής» να δίδεται στον ριζοσπάστη γιο, προσφάτως επανακάμψαντα από τις ΗΠΑ με πλούσια διαπιστευτήρια στον χαρτοφύλακά του!

Το «κακό το ριζικό» ωθεί και πάλι τον πολιτευτή των Χανίων στη θέση «αντί»… Αντι-Ανδρέας τώρα… Στις 15 Ιουλίου 1965 ο Κ. Μητσοτάκης καταγράφεται ως ο «αρχι-αποστάτης» και καθίσταται ο αποσυνάγωγος της Δημοκρατικής Παράταξης…

«Κι ήρθαν χρόνοι δίσεκτοι και μήνες οργισμένοι» (επτάχρονη δικτατορία, καταστροφή της Κύπρου, λαός αλυσοδεμένος)…

Πολιτικός φυγάς στην Εσπερία ο Κ. Μητσοτάκης απεκδύεται τον ρόλο του «αντί» και επιδιώκει συνεργασία με τον μόνο χώρο όπου υπήρχε ανοχή, τον συντηρητικό.

Ο Κ. Καραμανλής, ο πρεσβύτερος, στην απέραντη μοναξιά του στο Παρίσι της αυτοεξορίας του, μελετά την αρχαία σοφία και δεν του λανθάνει ρεαλιστική επιταγή των Ρωμαίων στη Βιργίλιο αποτύπωση, «Timeo Danaos et dona ferentes» (Να φοβάσαι τους Δαναούς και όταν ακόμη φέρνουν δώρα…) και αντιμετωπίζει με επιφυλακτικότητα τον υποψήφιο «σώγαμπρο»…

Ο ρόλος του «αντί» επιτέλους δείχνεται ευνοϊκός στον πολιτευτή των Χανίων κι ενώ το άστρο του εικονοκλάστη Ανδρέα Παπανδρέου επισκιάζει τον πολιτικό ουρανό της Ελλάδας.

Ο παραζαλισμένος συντηρητικός χώρος αναζητεί έναν ναυαγοσώστη αντι-Ανδρέα της Μεταπολίτευσης!

Μεσούσης της δεκαετίας του ’80 τον εντοπίζει στο πρόσωπο του Κ. Μητσοτάκη.

Έκτοτε οι παροικούντες στη Ρηγίλλης και τελευταίως οι ένοικοι του Προεδρικού Μεγάρου της Λευκωσίας κατά συχνά διαστήματα αναθυμούνται το «σύνδρομο του βασιλιά Ληρ»!

Το παρελθόν βαραίνει στην καθημερινή πρακτική του «επίτιμου προέδρου της ΝΔ». Κατά τη λαϊκή θυμοσοφία, «πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι»!..


Σχολιάστε εδώ